Fietsvakantie Tunesië

Bestemming: A. Monastir (Tunesië) , B. Sbeitla , C. Kasserini , D. Le Kef , E. Bou Salem , F. Kairouan , G. Sousse
Periode: februari 2002
Vervoer: Fiets
Accommodatie: Diverse

In februari 2002 maakten Henny en Nelly een fietsvakantie door Tunesië. In totaal waren ze 2 weken onderweg en hebben ze zo'n 915 kilometer gefietst.

In het binnenland van Tunesië zijn veel olijfboomgaarden te vinden. Dit is echter vrij saai om door te fietsen. Voor de fietstocht hebben ze het zuidelijke deel van Tunesië gekozen. De temperatuur viel echter wat tegen in februari. Het stormde af en toe, het regende en het was koud. Ondanks dat de zon scheen ook af en toe. Het was zeker een verademing om te fietsen door een islamitisch land en waar je als vrouw zijnde niet aangegaapt of uitgelachen werd. Vrouwen werden gewoon rustig te woord gestaan en kregen zelfs een hand. Ook de kinderen zijn hier blijkbaar zo goed opgevoed dat ze niet lastig zijn en zelfs leuk zijn om mee te praten. Jammer is dat de werkgelegenheid op het platteland zeer laag is en de jonge mannen daarom de hele dag door aan het kaarten zijn.

In Tunesië zijn vele mooie steden uit de oudheid te vinden, van de huidige nieuwe steden zijn er maar enkele mooi.

Kouwelijk op de fiets door Midden en Noord-Tunesië
Een stormachtig begin

Op een vroege februari-ochtend landen ze vanuit het koude Europa in Monastir, een van de bekende badplaatsen in Tunesië. Het is er echter niet erg warm. Ze vragen nog na aan de vliegveldbewaker of dit altijd zo is, hij zegt echter dat het alleen vandaag zo is. Met de truien en jassen nog aan maken ze kennis met een voor hun nieuw land. Door de storm hoeven ze de brander niet te proberen. Voor de pauzes zijn ze dus aanwezen op de lokale kroegen.

In de koffiehuizen zitten mannen gehuld in een bruine pij met puntmuts op. Dit geeft het moderne Tunesië wel weer een leuk authentiek aspect. De koffie die ze geserveerd krijgen is helaas lauw, ondanks dat hij met stoom doorgeblazen wordt. Eten kun je hier niet in de cafés, daarvoor moet je echt bij een fastfood keten of restaurant zijn. Die zul je echter in de dorpen niet vinden, ze zijn dus genoodzaakt boodschappen te doen zodra de honger toeslaat.

Leuke kinderen en vrije vrouwen

Een verrassing voor ze is dat er in een klein winkeltje, een vrouwelijke winkelier staat. Ze heeft wel een hoofddoekje op maar is verder modern gekleed. Ze geeft aan dat ze geen Frans spreekt en roept vervolgens haar dochter die wel Engels kan. Ook dit is een modern meisje, wat wel standaard lijkt voor het platteland. Een enkele dorpsvrouw zie je nog gekleed in een soort wit kleed. Wel groeten ze allemaal vriendelijk en bij het vragen van de weg antwoorden ze zo.

De streek waar ze op het moment zijn heet Sahel. Tegen de storm in zwoegen ze zich met jas en trui aan verder. De omgeving is kaal, heel af en toe zie je een cactus haag. In het vroege voorjaar hadden ze het veel groener verwacht, misschien is er door de kou nog niks opgekomen of is de winterregen weggebleven. Een boterham smeren in deze loeiende wind zal echter moeilijk gaan. Ze vinden uiteindelijk een muur waar ze beschut achter kunnen zitten. Er komt een groep kindertjes langs die verbaasd blijven staan. 'Bonjour madame, bonjour monsieur ' zeggen ze. Ze roepen hun vriendjes en al snel staat er een grote kring met kinderen om ze heen. Ze vragen voorzichtig in het Frans waar ze vandaan komen. Frans leren ze namelijk nog steeds op school. Henny en Nelly stappen na een tijdje weer op de fiets en de kinderen wensen hun nog 'bonnes vacances'. Ze rijden verbaasd verder, het waren erg beleefde kinderen. Dit was in Marokko wel anders waar de kinderen maar bleven zeuren om snoep, geld en pennen. Hier scoort Tunesië een punt mee.

Idh-al-Kebir

De binnenplaats van het hotel is glanzend blauw betegeld. Daarop staat een schaap met wat sla voor zijn snoet. Er was 's ochtends in Ouled Hafouz ook al een schapenmarkt en de hele dag rijden er al auto's vol met schapen langs. Het is nu wel duidelijk: morgen is het grote offerfeest Idh-al-Kebir. Iedereen slacht een schaap, zolang die het zich kan veroorloven. Arme mensen kloppen bij de rijkere op de deur en krijgen dan ook wat vlees. Het schaap bij het hotel was dus duidelijk aan zijn galgenmaal bezig. Ze bezoeken vandaag een Romeinse ruïnestad genaamd Sbeitla. Als ze daar de volgende ochtend van terug komen is het schaap weg. Verder is het stadje helemaal uitgestorven en is iedereen bezig met het voorbereiden van een feestmaal. Er is die dag verder niets te doen, alle restaurants en winkels zijn dicht dus besluiten ze verder te fietsen naar Kasserini, ondanks dat het nog stormt. Meerdere malen moeten ze achter een muurtje op adem komen, de volgende 45 kilometer zal ze zeker nog de hele middag kosten.

Moskeeën en witte steden

El Kef is een mooie en witte stad die tegen een helling aan ligt. Op de top staat een oud lemen fort dat waakt over de stad. Ze wandelen door de oude en smalle straatjes naar een klein moskeetje. Het heeft grappige geribbelde koepels maar helaas is het gesloten. Als ze eromheen lopen komen ze een vrouwtje tegen die vraagt of ze naar binnen willen. 'Ik maak hier elke dag schoon' zegt ze, ondertussen maakt ze de deur open. Ze lopen, na het uittrekken van hun schoenen, de gebedshal binnen en het vrouwtje ruimt wat op. Ze vertelt wat over de koepels, het filigraine steensijwerk en over de graven die er liggen. Ze kijken wat rond en vertellen dat ze in Marokko de moskeeën niet in mochten als niet-moslim. 'Wat een onzin, we geloven allemaal in dezelfde God', zegt ze.

Een dag in de bossen

Ze verlaten El Kef en zien een bord met 'Boswachterij El Kef staan'. Na een week van kale vlaktes kunnen ze zich dat niet goed voorstellen, maar zodra ze aan de afdaling beginnen zien ze inderdaad bossen. In de oase van groen en rust staan wat naaldbomen. Via een weg die langs het stuwmeer loopt komen ze vlak langs de Algerijnse grens. Ze fietsen langs het dorpje Touiref waar de lokale bevolking raar opkijkt als ze twee fietsers zien. Vervolgens gaan ze oostwaarts richting de vallei van de Mejeda. Dit is de enige rivier in heel Tunesië die altijd vol staat met water. Doordat het hier veel vochtiger is, is het ook veel groener. Daardoor is het helaas ook veel dichter bevolkt. Ze zien door de drukte af van het plan om via de pas van Ain Draham naar de Middellandse Zee te fietsen. Het is erg heet in de vallei, als ze langs ruïnes is de Bulla Regio fietsen zien ze dat de Romeinen vroeger hun huizen ondergronds bouwden vanwege de hitte. Dit kunnen ze zich op dat moment erg goed voorstellen. Eenmaal in Bou Salem, een klein maar gezellig hedendaags plaatsje, ontdekken ze dat het enige hotel in de stad niet meer open is.

Te gast bij een familie

Ze zoeken een plek om te kamperen ergens in de vallei. Ze komen een jongen tegen die de bus uitstapt en zegt dat ze mee naar zijn huisje mogen. Hij heeft een grasveldje waar ze die nacht op kunnen kamperen. Tijdens het opzetten van de tent komen er allemaal buren naar ze toe. Ze bieden hen een slaapplek aan maar die slaan ze af. De uitnodiging om een hapje te komen eten nemen ze echter graag aan. Het zijn boerenfamilies die vooral rijst en groenten verbouwen. Ook houden ze wat schapen en koeien. De man vertelt, tijdens het eten van het schapenvlees, dat de staat voorschrijft wat je als boer moet verbouwen. Zelfs de privé boeren mogen dat niet zelf beslissen. Er zijn namens de familieleden allerlei vragen over Nederland. Henny en Nelly vertellen dat in Nederland de akkers leeggepompt moeten worden, omdat er anders te veel water in de grond zit. De oude schoonvader, een schapenhoeder, schudt verbaasd met zijn hoofd. Hier in Tunesië zouden ze zonder bevloeiing juist niets kunnen verbouwen. Ze zijn die avond erg hartelijk ontvangen en hebben een hele gezellige avond gehad.

De volgende nacht kamperen ze in een olijfboomgaard in Dougga. Het was ooit een welvarende en grote stad, daar is nu niet zo veel meer van over. Wel staan de Romeinse ruïnes van Dougga er nog en is de stad erg indrukwekkend.

Kairouan: de heilige stad

Na Mekka en Medina is Kairouan de derde heilige stad voor moslims. Zeer vroeg in de geschiedenis waren er al moskeeën hier. De oudste in Kairouan is een soort vesting en vrij eenvoudig met een hoge toren en bedekt met leem. In de binnenplaats staan marmeren zuilen die afkomstig zijn uit antieke romeinse tempels. De moskeeën die later gebouwd zijn, zijn allemaal prachtig en kleurrijk betegeld. Het hotel ligt vlakbij de poorten van de medina en is eveneens prachtig betegeld. Er heerst echt een oase van rust in deze mooie stad.

De kust

Vanuit Kairouan richting Sousse loopt er alleen een grote weg, die erg druk is. Bij een winkeltje vragen ze naar alternatieven. De eigenaar probeert het ze uit te leggen met landmarks onderweg en schetsjes. Onderweg komen ze hem nogmaals tegen en duidde hij hen nogmaals de goede richting aan. Toen ze een dorpje in reden stond de eigenaar van het winkeltje op ze te wachten! Hij woont daar en nodigt ze uit voor een kop koffie. Op de binnenplaats staan een aantal stoelen waar ze kunnen gaan zitten en hun koffie kunnen opdrinken. Zowel de winkeleigenaar als zijn vader werkten als gastarbeiders in Frankrijk. Vader was echter met pensioen en ook hijzelf kon niet meer weg. Zijn broer is namelijk kort geleden overleden en daardoor is hij nu het familiehoofd en moet hij zorgen voor het gezin. Even later fietsen ze tussen het strand van Sousse en Monastir. Ze eten hun lunch en brengen nog wat tijd door in de stad, totdat ze de vlucht terug weer moeten pakken. De toeristen wandelen rustig langs het strand en sommige vermaken zich op het strand.

Bron - Barelds Webstek