Zuid-India

Bestemming: A. Mamallapuram (India) , B. Trichy , C. Madurai , D. Kumily , E. Alappuzha , F. Kollam , G. Cochin (Kochi) , H. Goa , I. Bombay (Mombai)
Periode: december 2004
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Diverse/hotels
Organisatie: Koning Aap

Om 3 uur gaat de wekker genadeloos af. Met dikke ogen maken we ons op voor de reis. 50 minuten later staat onze onvolprezen Gerard met draaiende motor voor de deur....we kunnen! Benieuwd wat de vlucht gaat brengen (In tegenstelling tot de belofte dat we Lufthansa zouden vliegen moet we vandaag met de notoir onbetrouwbare Air India mee. Koning Aap had te laat geboekt bij Lufthansa).

Over Air India is veel te lezen. Het is ons een raadsel hoe Koning Aap zijn klanten aan deze maatschappij durft toe te vertrouwen. Op Schiphol krijgen we van iemand van KA de tickets en checken in. Nog wat geharrewar over de zitplaatsen. We zouden als groep moeten inchecken...mooi niet, wij maken zelf wel uit waar we willen zitten in het vliegtuig. Lufthansa naar Frankfurt gaat vlot en stipt, maar dan komt het: Air India is vertraagd en niet een klein beetje. Afgunstig zien we een groep reizigers die met Baobab naar Zuid-India gingen wél vrolijk op Lufthansa direct Chennai stappen. Het kán dus wel!

Na 9 uur wachten kunnen we eindelijk bij Air India instappen in een 747-400 die duidelijke tekenen van aftandsheid begint te vertonen. Aangekomen op Mumbai (deze vlucht was niet rechtstreeks zoals beloofd) hadden we natuurlijk de aansluiting naar Chennai gemist en moesten zelf achter een alternatief aan. Doodmoe zaten we te wachten op de volgende vlucht, natuurlijk ook weer met vertraging, this is India!

Deze dag ging dus ook helemaal in rook op omdat we de hele dag nog aan het reizen waren.......Uiteindelijk zijn we na 32 uur reizen in Mamallapuram aangekomen in Hotel Mamallaa Heritage waar we doodmoe aten en het bedje in tuimelden.

Mamallapuram

9 uur onafgebroken slapen later konden we pas goed om ons heen kijken. Het hotel was prima en gezellig. Als je bier wilde bestellen, werd er gauw iemand het dorp ingestuurd om het te kopen. Het hotel bleek strikt vegetarisch te zijn en alcohol wordt om een of andere kronkelreden onder niet-vegetarisch gerangschikt. De eigenaar van het hotel, meneer Sethumaran, tevens eigenaar van Hi Tours waar we later mee te maken kregen is Brahmaan, daarom misschien? We zijn lekker aan het rondwandelen geslagen, achtervolgd door winkeleigenaars en nog meer mensen die ons wat wilden verkopen. Allemaal hadden ze natuurlijk het beste voor de laagste prijs... Toch zijn we er ingestonken door een 'student' te volgen naar een achteraf gelegen huisje wat een winkeltje bleek te zijn. Moesten we nog leren.....Krishna's Boterbal was in elk geval spectaculair om te zien. Lunchen bij het onvolprezen Tina's Lodge en afspraak gemaakt voor een Ayurvedische Massage die een weldaad bleek te zijn voor onze vermoeide spieren en geest.

's Middags hebben we genietend in de omgeving gefietst. Fietsen kostten ons slechts 40 rupees elk, geen drol dus. Daarna weer heerlijk gegeten bij Tina's.....fijne dag.

Om 6 uur wakker geworden, die draaiende fan boven het bed geeft toch een dikkeneuzengevoel. Om 9 uur ontbijtje onder de luifel, gelukkig hebben ze continental ontbijt, we hoeven zo vroeg nog geen Indiase inname. Lekkere wandeling gemaakt langs het strand, heerlijk ontspannen. Om 12 uur stond de bus klaar en vertrokken we naar Pondicherry, een ritje van 2 uur. Inchecken in Hotel Suguru, gelegen aan een zeer drukke, stinkende en lawaaierige weg. De entree van het hotel werd verbouwd zodat we over de rommel naar binnen moesten. Dat zag er niet zo best uit. De badkamer bleek heel vies te zijn en de kakkerlakken talrijk! In het hotel bleek niets te drinken te zijn, geen bar o.i.d. We moeten het ermee doen. Na het uitpakken en de kakkerlakkenjacht het stadje in, wat een crisisdorp! Stank en herrie alom en we vroegen ons af waarom dit oord in de reis was opgenomen. Het bleek dat het was voor Auroville, één of andere sekteachtige nederzeting waarvoor maar 1 lid van de groep belangstelling had. Niet meer doen dus Koning Aap. De stad en de boulevard zijn oninteressant en wij zijn met een motorriksha gevlucht naar de botanische tuinen waar het tenminste niet stonk en rustig was, even bijkomen dus. 's Avonds heerlijk bij de Bamboo Hut gegeten met Betty en Fons, daarna nog wat kakkerlakken jagen en slapen, want morgen om 6 uur weer op.

Om 8 uur in de bus en op weg naar Trichy via Tanjavur. Pondi lieten we maar al te graag achter ons. Onderweg gestopt bij een mooie tempel, iedereen erin en wij liever het dorpje bekeken, heel idyllisch, maar de bewoners zullen dat wel anders ervaren. Vriendelijke mensen die echt niks hebben. De tempel in Tanjavur vonden we heel indrukwekkend. Op doorreis stopten we in een ware oase waar Isabel de reisleidster een lunch had geregeld. Mooie tuin om in te wandelen en een overheerlijke Tali gegeten, zo konden we er weer tegen. Rond 18:30 uur kwamen we aan in Trichy in hotel Femina. Op het eerste gezicht een mooi hotel met alles erop en eraan. De lift werkte niet, dus dat werd sjouwen met de bagage. De bellboys konden niet iedereen gelijk helpen. De kamer was vergane glorieachtig, niet zo erg, maar de badkamer bleek ook hier van een goorheid te zijn die met geen pen is te beschrijven. Waarom maken die Indiërs niet gewoon een beetje schoon? Dikke randen stinkende drab in wasbak en toilet. Kakkerlakkenjacht leverde direct al een buit van 6 stuks op.....lekker hoor! Morgen gaan 10 van de 18 groepsleden tempels bekijken, weer in de bus en daar hebben wij niet zoveel zin meer in. We besluiten om morgen maar zelf wat te gaan hobbelen in de stad.

Opgestaan om half negen, ontbeten in het ijzig geairconditionde restaurant (áls ze airco hebben dan schijnt die altijd op vriezen te moeten staan) nadat we eerst boven onze truien hadden opgehaald. Daarna eventjes internetten om het thuisfront een teken van leven te geven en toen de stad in om rond te kijken en ons aan de talloze kraampjes te vergapen. We hadden toch wel zin om de Rock Fort Tempel te zien en vonden een TukTuk die ons erheen bracht. Erg mooi om te zien allemaal. De tempel ligt op een hoge rots. Eenmaal boven aangekomen was het toch wel een teleurstelling, de tempel bleek maar een klein dingetje, maar in elk geval was het uitzicht fantastisch. De tempelolifant was op vakantie....dan maar ongezegend verder naar de markt. Een waar schouwspel van geuren en kleuren en de camera maakte overuren. Schitterend om te zien hoe ze hun koopwaar zo mooi opstapelen...genieten! En natuurlijk lekker vers fruit ingeslagen. Voor 50 Rupees werden we weer terug getuktukt naar het hotel waar we het zwembad wel eens wilden proberen en het stadse stof verwisselen voor een frisse duik. Heerlijk om eventjes te zwemmen. Echter, wie had in India anders verwacht, bleken de 3 aanwezige ligstoelen allemaal zo kapot dat er nauwelijks op te liggen was. Op de vloer liggen was geen optie, die was zwart als roet, dus dan maar met één bil op het randje van de stoelen. Lekker gaan eten 's avonds in een restaurantje op het grind, heerlijke Paneer Kofta, met de handjes natuurlijk. Dat heeft wel iets. Morgen gaan we weer verder naar Madurai, maar eerst nog wat kakkerlakken naar de andere wereld helpen!

Madurai

Om 05:45 uur wakker geschald door de luidsprekers van de nabije Moskee. "Allah is groot" denderde het door de kamer......ja hoor, maar niet zo vroeg alsjeblieft! Met dikke ogen om 08:30 uur de bus in op weg naar Madurai. Vier uurtjes later kwamen we daar aan in hotel Supreme, vlak bij het station. De kamer had veel weg van een berghok, maar afijn. Ook hier was de staat van de badkamer van dien aard dat de Keuringsdienst van Waren zou steigeren van verontwaardiging. De stad viel ons alleszins mee. Gelukkig waren de straten niet zo breed en was het drukke vrachtverkeer zo goed als afwezig. Lekker hobbelen richting de grote Sri Meenakshi Tempel. Madurai staat o.a. bekend om de vele kleermakers en die vonden we dan ook in een gedeelte van de tempel wat als markt was ingericht. Anja liet zich een complete outfit aanmeten en had zo haar huwelijkskledij meteen voor elkaar, het kostte geen drol! Buiten werden we nog aangeklampt door een 'aardige' man die ons uitnodigde om naar het dak van een gebouw te gaan omdat je daar de tempel zo mooi kon zien. We trapten erin. Het uitzicht was inderdaad mooi, maar we konden alleen terug via een warenhuis. Je raadt het al...daar moest gekocht worden en we deden het ook nog! Omdat we gaan verbouwen wilden we nog een mooie Durry voor op de vloer en die vonden we daar voor weinig. Vooruit dan maar. We hadden geen enkele behoefte om de treinreis van Goa naar Mumbai te gaan maken aan het eind van de reis. 12 uur treinen vonden we te gek, vandaar dat we bij het bij het hotel horende reisbureautje twee tickets kochten van Goa naar Mumbai voor de 7e januari...zo, dat was vast geregeld. Nadat om 5 uur de kleren in het hotel werden afgeleverd lekker op het dakterras geborreld en gegeten. Madurai was zo slecht nog niet.

Kumily

Om kwart voor zes opstaan, douchen en koffers pakken. Eindelijk konden we deze bouwkeet en de 'badkamer' vaarwel zeggen om op weg te gaan naar het landelijke Kumily. Onderweg naar Kerala werd het landschap mooier en mooier en ook minder vuil. De plasticresten die heel India schijnen te bedekken werden steeds minder zodra we Kerala naderden. Wat hebben die Indiers toch? Zien ze zelf niet dat hun land één grote vuilnisbelt aan het worden is? Tien jaar geleden was het lang zo erg niet. Nou ja, ze zoeken het maar uit, het is hun land.

Alappuzha

Half zeven gaat de wekker, we gaan vandaag naar Alappuzha, waar we 1 nacht zullen verblijven alvorens we aan de tocht over de backwaters zullen beginnen.
Onderweg naar Alappuzha zouden we nog een waterval aandoen, maar toen we die zagen had ie meer weg van een plassende oude man met prostatitis, een armzalig straaltje. Wij dus door. Even verder stopten we bij een rubberplantage waar twee mannen bezig waren met de verwerking van de ruwe latex. We zagen hoe ze de bomen aftapten en de latex in grote bakken met mierenzuur mengden zodat de massa enigszins homogeen werd. Die massa draaiden ze door een soort wringers tot grote plakken die geschikt waren om te worden verstuurd naar de industrie. Heel leuk om dit eens te zien, je kijkt nu toch anders aan tegen rubber in het dagelijks gebruik. Na een toch vermoeiende rit (we zaten op de achterbank van de bus) kwamen we aan in Alappuzha in hotel Prince . Het leek heel wat van buiten. De lobby was mooi, er was een heus zwembad, dus dat leek OK. Totdat we naar onze kamer werden gebracht. Voor de kamerdeur lag een berg lege flessen die opzij moest worden geschoven om erin te komen. Eenmaal in de kamer rook het er muf en dat was niet zo gek. Het hotel was voorzien van dikke vloerbedekking, iets wat je in India niet ongestraft kunt doen. De zooi was aftands en versleten en op onze kamer groeiden er dikke plakken schimmel in. Proficiat Koning Aap, je hebt het weer goed voor elkaar! Tot overmaat van ramp bleek de volgende ochtend ook de douche het niet te doen!

Om half 7 opgestaan, we gaan vandaag de Backwaters in, met de boot van Alapuzzha naar Kollam. Om half 9 moeten we met een busje naar de boot. We zitten om 7 uur aan tafel voor het ontbijt wat een uur (!) op zich laat wachten. Iedereen boos natuurlijk. De berg flessen lag trouwens toen we met de bagage naar beneden liepen nog vrolijk voor onze kamerdeur....

De boot viel ons mee, we hadden de keuze uit drie dekken om te zitten. Eerst nog even afgemeerd net buiten het dorp om ijsblokken in te laden en daarna op weg. Opvallend was te zien hoe de Waterhyacinten een ware plaag aan het worden zijn, hele kreken groeien er totaal mee dicht en ze verdringen de originele flora en fauna. Het werd een geweldige tocht. Heerlijk luierend en genietend van de omgeving zaten we onderuit. Iedereen groette ons vanaf de kanten, vooral kinderen vonden het prachtig! Ergens halverwege de boottocht legden we aan om te lunchen. Heerlijke Tali's werden ons vergezeld van een gegrilde Red Snapper voorgezet. Lekker daarna eventjes de benen gestrekt en gelaafd en gespijzigd weer de boot in. Op gegeven moment zagen we honderden glazige kwallen in het water. Toch eigenlijk heel mooie schepsels om te zien. De ontspannen tocht eindigde in Kollam waar we in een bus stapten die ons naar Varkala zou brengen, een rit van een dik uur. We werden gedropt op een parkeerterrein en moesten met de bagage 500m verderop naar hotel Hill View, waar de Koning Aap-ellende wederom bleek te gaan toeslaan. Wat gebeurde er?

Na aankomst moesten we allemaal met onze spullen buiten wachten. Isabel was naar de receptie en kwam maar niet terug. Er moest iets aan de hand zijn. Ik ben ook de receptie ingestapt en was getuige van een nerveus-boze manager die Isabel toeriep dat hij "nooit meer met K.A. zaken wilde doen". De maximumprijs die K.A. uit wilde geven was Rs. 500,- per kamer en hij kon ons daarvoor geen goede kamers aanbieden. Joepie, daar gaan we weer, dacht ik. Bijna iedereen werd in een backpackerskamertje ondergebracht en Jolanda en Kirsten en Anja en ik moesten naar een hotel ernaast. Daar kregen we hokjes toebedeeld die nog spartaanser waren dan die in Hill View. Wij dus mooi niet in zo'n kot! Anja helemaal over de rooie, ik boos terug naar Hill View en bestelde moeiteloos een goeie kamer, op eigen kosten. Ze hadden dus wél goede kamers! Later bleken ook Jolanda en Kirsten daar een goede kamer te hebben genomen, ook uit eigen zak. Overhuizen, lekker lummelen op het terras en om half 2 pas naar bed.

Half 9 wakker geworden, heerlijk geslapen. Slenterend langs het strandpaadje besloten we neer te strijken bij Café Italia voor een ontbijtje en uitgebreid koffiedrinken. Heel veel westerlingen bleken er in Varkala te zitten, een populair plekkie dus. Na het ontbijt hebben we het strand onderaan de klippen opgezocht, de zon brak door de wolken heen en we konden heerlijk zonnen, luieren en zwemmen in het lauwwarme zeewater. Isabel vertelde ons daar dat K.A. ons het geld voor onze 'nieuwe' kamer zou vergoeden. We vonden het niet meer dan terecht, maar hadden er toch niet op gerekend. 's Middags lekker douchen en hobbelen langs de vele kraampjes. Heel blij om zoveel Tibetanen aan te treffen, het zijn schatten van mensen! Ook de chef van het restaurant bleek Tibetaan te zijn, dat werd dus smullen van overheerlijke originele MoMo's. Ik begon me weer thuis te voelen met zoveel Tibetaans om me heen. Biertje bestellen was er niet bij in Varkala. Het schijnt zo duur te zijn om als restaurant een vergunning voor het schenken van alcohol te verkrijgen dat de meeste tentjes hun toevlucht hebben gezocht tot een trucje. 'Bier' verkopen ze niet, wél zogenaamde 'Special Tea' en dat is dan gewoon koel schuimend bier dat wordt opgediend in een theepot, compleet met bijbehorende mok. En zo zit je quasi van je mok thee te genieten. We riepen al naar elkaar 'Laat je thee niet warm worden!' Later hebben we in andere plaatsen ook Special Tea gekregen.... 's Avonds in een mooi eethuisje lekker en gezellig samen met Fons en Betty Blue Marlins gaan eten. Nog wat duizelig van de zon, maar dat trok langzaam weer weg.

De reis naar Cochin

Beetje met een kater wakker geworden, gisterenavond gezellig gedronken en het was laat geworden. Het ontbijt bij de Italiaan liet het katertje echter snel verdwijnen en we konden er weer tegen. Om 10:45 uur stond een groepje taxi's klaar om ons naar het station te brengen. De trein naar Cochin was goed geregeld, wij zaten met een aantal van de groep in sleeper/airco, erg comfortabel en we genoten van het voorbijschuivende landschap. Af en toe konden we een peuk roken in de openstaande treindeur, kom daar in NL maar eens op! Aangekomen in Fort Cochin troffen we een heel aardig stadje aan met overduidelijk koloniale invloeden. Na de Portugezen had de VOC dit stadje 132 jaar in bezit gehad en dat was te zien aan de vele Nederlandse resten. We werden ondergebracht in hotel Park Avenue. Wat een overdreven naam voor een derderangs logement! Toen we de deur van de 'badkamer' openden schoten kakkerlakken weg en zagen we een vloer waarop wij onze voeten zeker niet zouden zetten. Dat werd weer verkassen dus! Met de pest in het lijf over de reisorganisatie het stadje in en na wat omzwervingen op eigen kosten een prachtkamer gevonden in Rossitta Wood Palace, een oud Portugees handelshuis waarin 130 jaar lang Nederlandse VOCers hadden gewoond. Daarna het stadje in, richting de zee. Toen we het strand naderden zagen we een mensenmassa staan kijken naar de zee en vroegen we aan iemand wat er aan de hand was. Hij vertelde ons van de zeebeving en dat er een golf op weg was naar de kust. Net toen hij dit had verteld hoorden we gegil en geschreeuw langs het water. We geloofden onze ogen niet, aan de horizon doemde een enorme watermuur op die in sneltreinvaart op ons afstormde. Iedereen in paniek. Wij, bang voor het water en om onder de voet te worden gelopen, renden zo hard als we konden terug het stadje in, hogere grond opzoekend. Het geluid van gillende mensen en de beukende golf op de kademuur zullen we nooit meer vergeten. Gelukkig liep het voor Cochin redelijk goed af. Er waren toch nog 4 doden te betreuren, een vissersfamilie ergens buiten de stad. We hadden het eventjes niet meer en zijn snel naar een internetcafe gegaan om daar TV te kijken. Toen werd de omvang van deze ramp pas goed zichtbaar.....we waren er stil van. Vergeleken bij zoiets was een slechte hotelkamer natuurlijk niets, maar we zouden het er toch niet bij laten zitten. Bellen naar huis om iedereen gerust te stellen, internetten en naar onze kamer, erg onder de indruk.

Cochin

Om 9 uur zaten we in de heerlijke tuin van ons 'eigen' hotelletje te ontbijten. Alsof er helemaal geen Tsunami was geweest. Veel rondgevraagd over de gevolgen, maar iedereen zei dat het meegevallen was in Cochin. Gelukkig maar. Het stadje bleek gewoon door te draaien alsof er niets aan de hand was geweest en wij besloten om daar maar gewoon aan mee te doen, het was tenslotte vakantie. Met een TukTuk via de bank om te wisselen naar de buurt van het Dutch Palace. Veel winkeltjes, veel opdringerige handelaren,maar ook veel moois te zien. We kochten hier en daar wat mooie dingen en dronken koffie in een prachtig oud huis. Weer teruggehobbeld naar de kust en eventjes lekker lunchen op een terrasje. Kirsten, die we in het stadje tegenkwamen, vertelde ons dat ze had gehoord dat de treinreis die was gepland tussen Hassan en Goa niet goed was geboekt en dat de hele groep dit met de bus moest gaan doen. 15 uur reizen met een bus, is K.A. nou helemaal bedonderd? We overlegden wat ons te doen stond en besloten om er een nachtje over te slapen. Die avond kwamen we Isabel nog tegen in de stad en desgevraagd bevestigde ze dit verhaal. De maat was vol met Koning Aap.......we hadden het helemaal gehad. Boze e-mail aan K.A. gestuurd. Kirsten en Jolanda waren ook nog op kamerjacht geweest, maar konden nergens terecht.

Op naar Goa

Om 7 uur zitten we al in de auto voor de grote sprong voorwaarts. Het werd een hele dag reizen. Naarmate we dichter bij Goa kwamen werden de wegen ook steeds beter en liep de gemiddelde snelheid flink op, de auto was gelukkig ook erg comfortabel. Toch kwamen we pas om 6 uur aan in Benaulim, moe en tevreden dat het was gelukt. Nu nog kamers regelen! Vragen bij een reisbureautje, New Horizons geheten. Teresa, de uitbaatster, blijkt geweldig haar best te doen door veel hotels voor ons te bellen en zowaar vindt ze kamers. Wel erg dure, dus er wordt overlegd. Fons, Betty en Kirsten besluiten om nog even verder te kijken, maar Anja en ik nemen het aanbod van Teresa aan. We komen terecht in een prachtig beach resort. Kan ons het ook schelen, tenslotte is het onze huwelijksreis en we hebben genoeg ellende gehad.....nu is het feest! Gelukkig hebben de anderen inmiddels ook een goed onderkomen gevonden. Als we in de Royal Goan Beach Club onze suite binnenkomen kunnen we onze ogen niet geloven, wat een weelde. Ingelukkig nemen we een duik, eten we in het restaurant en knuffelen we elkaar lekker in slaap. Morgen oudejaarsdag....

Nieuwjaarsdag in Goa

'Happy Newyear' klinkt het de hele ochtend om ons heen. Wij hebben lekker geslapen en ontbeten. Koffers gepakt, want we moeten verkassen. Dankzij de hotelleiding kunnen we terecht in een zusterresort iets verderop gelegen. We laten ons naar het Haathi Mahal brengen. Niet nadat we eerst nog even gekeken hadden naar een ander hotel, maar dat bleek niks waard. Mooie kamer betrokken, lekker luieren aan het zwembad, wandelingetjes gemaakt langs de vele winkeltjes in de buurt en en passant ook de lastige verkopers fijntjes te verstaan gegeven dat we elke dag 100 van dat soort verkooppraatjes hadden gehoord en er even geen zin meer in hadden. Beschaamd trokken ze zich terug. Zo, dat luchtte op zeg. Ook even langs geweest bij Palm Grove Cottages waar Fons en Betty verbleven, een scheet van een locatie. Kirsten kwam ook nog even langs en vertelde dat zij over 2 dagen hier ook intrek kon nemen. Wij besluiten om hetzelfde te gaan doen, gezellig weer met z'n allen in Benaulim. Maar eerst nog een dag in het resort lummelen en ons laten verwennen. Internetten en even naar huis bellen.

Heerlijk ontbijtbuffet in de hoteltuin. Het hotel blijkt voornamelijk te worden bevolkt door Engelsen en we vinden uit dat de hotelketen in handen is van een Brit, vandaar. We worden met een smoes meegetroond naar het dakterras waar we worden bestookt met informatie over timesharing. Ze willen 9000 Euro van ons hebben en wij moeten daar blij mee zijn, want dan hebben we ook een share.....mooi niet, we zijn ergens nog verontwaardigd ook over deze truc en laten de verkooppraatjes voor wat ze zijn. Beteuterd kijken ze ons na als we naar beneden gaan en het frisse zwembad induiken. Lekker puh! Het wordt een echte lummeldag. 's Avonds naar Palm Grove Cottages gezellig eten met ons 5en. We konden daar ook een mooie kamer krijgen! Dat wordt morgen dus weer verkassen, nu voor langer gelukkig. We waren er erg blij mee. Taxi terug, alvast pakken voor morgen en heerlijk tukken.

Ingepakt en met een taxi naar Palm grove Cottages. Voor Rs. 850,- krijgen we een prachtkamer die echt schoon blijkt te zijn, óók de badkamer! Ons balkon kijkt uit op de weelderige tuin en op het naast het hotel gelegen boerenerf waar haan en kippen scharrelen tussen de 2 honden en een aantal zwarte zwijntjes. Alles doet heel landelijk en rustig aan. Een waar lustoord. de eigenaar is een heel aardige man die ons erg terwille is. De klamboe hebben we voor het eerst uitgepakt en opgehangen. Alle verdere nachten heerlijk mugvrij kunnen slapen. Aan de overkant fietsjes gehuurd en het land in. Zoveel moois te zien daar. Ook op aanraden van een Londense een Ayurvedische massage afgesproken voor morgenochtend..... we zijn benieuwd! Bij Fons en Betty op hun balkon gezellig geborreld met zijn allen, daarna gegeten bij het kampvuur in de tuin, mmmmmm, dat voelde goed allemaal. Voor het onder de klamboe slapen gaan nog eventjes een portje drinken op ons eigen balkon in gezelschap van onze kamergekko. Het beestje was kennelijk nog niet zo lang geleden zijn staart kwijtgeraakt, maar die begon weer een beetje aan te groeien. Fijne dag.

Na een heerlijke nachtrust gaan ontbijten in de tropische tuin. Wat is het hier lekker rustig! Om 10:30 uur is Anja als eerste aan de beurt voor haar Ayurvedische massage. We lopen er samen naar toe en Anja verdwijnt met twee mannen voor anderhalf uur achter het gordijntje. "Ze mogen overal aankomen, behalve aan je jeweetwel!" wil ik nog roepen, maar grinnikend besluit ik dat geintje toch maar niet te maken en ga op weg om wat boodschapjes te doen. Eerst geld wisselen, dan een hangslotje kopen (kostte wel een kwartje), de tickets voor onze vlucht Goa-Mumbai laten confirmeren door Teresa en daarna lekker koffie-met-een-krantje bij Dinha's. De tijd vliegt om en voor ik het wist was het 12 uur, mijn beurt voor de massage. Anja kwam stralend en glimmend van de olie soepeltjes naar buiten gehuppeld. "Maak je borst maar nat Jochie" riep ze. Twee masseurs waren het, die van stevig werk hielden. Precies wat onze spieren nodig hadden. Anderhalf uur op de gladde tafel, zachte muziek en 4 handen die het lijf bewerkten, overheerlijk. Lekkere douche genomen op de kamer, de olie eraf en in het dorp 2 fietsen gehuurd, want we wilden weer de hort op, energiek als we waren geworden door de massage. Bij Dinha's nog een lekker pittige hap geluncht en weer door op de fiets. We kwamen nog 2 pelgrims tegen met versierde koeien. Tuurlijk wilden die ook een aalmoes, ja...wie niet in dit land? Teruggekomen bij het fietsenvrouwtje hebben we tegen Rs 200,- de fietsen maar voor de volgende 2 dagen bij ons gehouden. 's Avonds lekker Kingfish gegeten bij Dinha's (was ons stamkroegje geworden), waarna we toch zo nieuwsgierig waren hoe het de rest van de groep was gegaan de afgelopen dagen dat we nog even bij het Koning Aap hotel langsliepen. En ja hoor, de groep was net aangekomen. Met door de 15-uur lange busreis getekende gezichten zat een gedeelte op het terras. Even bijgekletst. We vernamen dat ons niet alleen die reisellende, maar ook een knetterende ruzie tussen de groepsleden gespaard is gebleven. Een aantal vond o.i. terecht dat het onverantwoord was om één chauffeur die 15 uur te laten rijden en anderen gingen daar tegenin. Maar goed dat we destijds het besluit hadden genomen tot het 'Schisma van Cochin'!

De haan van de buren kraaide ons wakker. Lekker uitrekken en ontbijten op het terras. Wel even de klachtenformulieren voor K.A. invullen. Nanda en Hans komen langs en zoeken een kamer, ze vinden het K.A. hotel niet om te harden en daar kijken wij niet raar van op. Ze vinden een kamer in een hotel vlak bij ons.....zo, die hebben eindelijk ook rust. Wij weer lekker op de fiets, komen uit op het strand en daar blijkt bij eb heel goed te fietsen te zijn. We gaan richting Colva, heerlijk genietend van de zeewind en de duizenden zandkrabbetjes die heel snel kunnen rennen. We passeren vissers die hun netten op het strand uitleggen. De zee trok, we gingen dus terug om de zwemkleding en handdoeken te halen en ons op het Benaulimse strand neer te leggen. Lekkere strandstoelen en lekker hapje en drankje erbij. 's Avonds weer bij Dinha's eten. Marijke en Louise liepen langs en we hebben met ons 4en lekker bijgekletst en gegeten. Ze vertelden nog dat de groep helemaal geen oud en nieuw had gevierd omdat ze de volgende ochtend om 6 uur op moesten staan voor een excursie. Áls we nou nog niet overtuigd waren van de waanzin van K.A. dan nu wel.

Beetje weemoedig beseffend dat dit onze laatste Goa dag zou worden besloten om er het maximale uit te halen. Eerst naar Isabel om haar onze klachtenformulieren te laten tekenen, we kregen meteen ook de Rs. 3000,- van het hotel in Varkala terug. Weer op de fiets over het strand richting zuiden (Varca), waar we een heel leuk strandtentje ontdekten met......een Tibetaanse kok! Dat werd dus smullen van de Momo's en de Kyatsuk, besprenkeld met een koud biertje. Daarna lui gedommeld met de geluiden van de branding op de achtergrond. Zelfs eventjes geslapen onder de parasol. Gesproken met de Tibetaanse kok, hartverwarmende mensen! Terug in Benaulim de fietsjes ingeleverd, douchen en de tuin in voor de gezamelijke afscheidsborrel met Betty, Fons en Kirsten. Isabel kwam ook nog even langs voor de klachtenformulieren van de anderen. Ze keek niet erg gelukkig, kan ik me voorstellen met zo'n baas! Om 8 uur met z'n allen eten bij Malibu. Anja kreeg helaas last van haar maag, de wijntjes vielen verkeerd. Zal ook wel vermoeidheid van de sterke zon zijn geweest......ik reageerde nogal stekelig, moet ik niet meer doen.

Mumbai

De anderen zijn vroeg vertrokken, ze gaan met de groep met de trein naar Mumbai. Wij regelen een taxi voor half 11 om naar het vliegveld te gaan. Daar aangekomen blijkt dat we een vliegtuig eerder kunnen nemen omdat het was vertraagd en omdat we zo keurig geconfirmeerd hebben. Dat was een meevaller! Jet Airways vliegt in tegenstelling tot Air India met goed onderhouden 737's en heeft een vriendelijke cabincrew. Ontspannen vlucht. Nog even naar Goa achteruitkijken, toch beetje weemoed. Mumbai, of zoals ik nog altijd zeg Bombay, is nog steeds dezelfde stinkende mierenhoop als 10 jaar geleden. Allemachtig wat een uitlaatgassen. Het is net alsof onze neuzen met een slang direct zijn aangesloten op de uitlaat van een stadsbus. Hoe kunnen mensen het hier uithouden? Weinig goeds verwachtend boekten we om 4 uur in bij het door Koning Aap geregelde Strandhotel. Wat zullen we ervan zeggen? Het hotel ligt gelukkig aan de waterkant, dat scheelt in stank en herrie en de badkamer was in elk geval niet vies. We bleven er dus maar in. Hobbelen door de drukke straten van Mumbai, veel kraampjes. Natuurlijk langs de Gateway of India, waar het nog net zo'n gekrioel van mensen was als toen. Vermoeid neergestreken in Leopold's café voor een wijntje en een biertje en daarna het dakrestaurant boven het hotel geprobeerd. Dat viel vies tegen. Een ongeïnteresseerde bediening en het was te donker om de kaart te kunnen lezen. Wij dus weg en hebben lekker gegeten in de voortuin van het hotel ernaast. Op tijd naar bed.

Weer terug naar huis

Met kleine oogjes weer eens met de hele bubs in de bus. Een déjà vu gevoel krijgen we ervan. Anja schrikt als ze onder een boom naast de bus in het halfduister een doek ziet bewegen. Er blijkt een dakloze onder te liggen slapen. Hij blijft gewoon liggen tussen de tientallen westerse benen die de bus proberen in te komen. Op het vliegveld ontbeten. Air India zou op tijd vertrekken stond te lezen. Wij iets van 'dat geloven we niet', maar toch konden we op tijd instappen. En toen begon het: we bleven zitten en zitten en niets gebeurde. Het werd alsmaar warmer in de aftandse Boeing 747-300 en iedereen werd ongeduldiger. Uiteindelijk werd omgeroepen dat we nog niet wegkonden omdat de bagage door een storing van de lopende band niet op tijd ingeladen kon worden. Ja hoor! Na 3 (!) uur zitten kregen we eindelijk pushback en startup. De aansluiting op Frankfurt konden we natuurlijk mooi op onze buik schrijven. Tot overmaat van ramp bleek de vlucht ook nog te stoppen in Delhi waar we anderhalf uur moesten wachten (ín het vliegtuig, wat dacht je anders?). Degene die het bestond om op te staan om even de benen te strekken werd door de onvriendelijke crew bars naar de zitplaats teruggesnauwd. Wie wil er nog met Air India mee? Frankfurt was een verademing. We konden toch nog een vlucht krijgen naar Amsterdam, waar ons Ronald ons opwachtte om ons naar huis te rijden....