Met de fiets door het Wilde Westen

Bestemming: A. Miami (Verenigde Staten) , B. New York , C. Californië , D. Vancouver (Canada)
Periode: november 2014
Vervoer: Fiets
Accommodatie: Tent

Nog even de fietscursus volgen bij Mario, de bike-wizard, in Schilde en dan met de fiets het vliegtuig op. Klaar om een 8000+ kilometers lange fietstocht in de Verenigde Staten te maken. Van Miami, Florida, naar Vancouver, Canada. Alleen. Ik had een paar maanden vrij. Mensen zeggen wel eens lacherig dat er ook vliegtuigen gaan over die afstand. Een fietsreis doe je echter niet voor de bestemming. The road is the destination. Maar je moet nu eenmaal ergens eindigen. Dus fietste ik naar Vancouver.

Freestylen
Wanneer mijn fiets niet op de transfervlucht van Philadelphia (Phili, zoals Amerikanen dat zo leuk zeggen) zat, overwoog ik mijn opties. Een nacht in de luchthaven van Miami, het begon inmiddels te schemeren, of wachten om uiteindelijk in het donker van de nacht een vreemde metropool in te fietsen. Deze eerste ervaring op Amerikaanse bodem zou de toon van mijn reis zetten. Een aaneenschakeling van freestylen, improvisatie en een hoog go-with-the-flow gehalte. De volgende vier maanden fietste ik noordwaarts langs de oostkust. Ongeveer halverwege ging ik landinwaarts. Daarna van kust tot kust, de Rocky Mountains over en zo weer noordwaarts langs de westkust tot in Vancouver.

Sunshine State
De Verenigde Staten is geen fietsland. Er zijn geen fietspaden. Volgens Amerikanen is fietsen gevaarlijk. Vrouwen reizen er ook niet alleen. Ook dat vinden ze gevaarlijk. En bij vreemden aankloppen voor een slaapplekje in de tuin. Super gevaarlijk. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat ik een plaatselijke attractie was op een fiets. Ik liet het allemaal maar komen. Ook die moeizame start. Fietsen in de ’Sunshine State’ Florida is geen aanrader. Na een lange, vermoeiende dag met onmogelijk veel wind, begon ik als een gier te cirkelen in een woonblok. Op zoek naar een plekje voor mijn tent. Want zo had ik het bedacht. Ik klop ergens aan en vraag of mijn tent in de tuin kan. Dat was duidelijk buiten verstedelijkt Florida gerekend. Een verontwaardigde vrouw, midden veertig, stuurde me weg. “Natuurlijk kun je je tent niet in mijn tuin opzetten, wat denk je wel? Ben jij dakloos ofzo?” De woorden rolden uit een door afschuw verwrongen gezicht. Ontgoocheld droop ik af. ‘Ben ik nu dakloos? Maar ik heb toch een tent?’

Ruggengraat
Zodra ik enkele dagen later de betonnen monsterhotels, drukke kustwegen en het bijhorende strandvolk achter me liet, de uitgestrekte natuur in, was het echter heerlijk fietsen. Hoewel ik eerdere fietsreizen deed, waren ze nooit zo ver, zo lang of alleen. Het duurde dan ook een tijdje voor ik in mijzelf en in wat ik nu eigenlijk aan het doen was, geloofde. Met nog niet veel kilometers in de benen werkten steeds dezelfde opmerkingen “Wát doe je? Alleen?! Je bent gek!” erg demotiverend. Maar ik zette door. In week drie kwam ik zowaar een andere fietser tegen. Louis, dertiger, die naar alle uithoeken van de Verenigde Staten fietste met zijn Jack Russel, Sprocket (tandwiel in het Engels). Samen fietsten we twee weken langs de oostkust van de Verenigde Staten, sliepen we in maïsvelden, in kerken of werden we hartelijk uitgenodigd bij mensen thuis. Mijn zelfvertrouwen zwol intussen aan.

Terwijl Louis verder naar het noorden fietste, sloeg ik het binnenland in. Opnieuw alleen. Maar nu mét ruggengraat. Mijn geloof in deze trip was ondertussen onverwoestbaar. Ergens onderweg pikte ik ook een paar stoute schoenen op. Zo gemakkelijk was ik niet meer af te wimpelen. In the Midwest zouden ze het geweten hebben.

Met de machete
“Waar is je groep?”, “Is jouw vriend op de hoogte van jouw plannen?” en “Jij bent echt nergens bang voor he?”. Zijn maar enkele reacties die ik toegeworpen kreeg tijdens mijn tocht. Die groep was er inderdaad niet, het was slechts mijn fiets en ik. Die vriend van me was wel degelijk op de hoogte dat, terwijl hij vrijwilligerswerk deed in Canada, ik ondertussen naar hem toe fietste. En nergens bang voor? Tsja.

De bedenking die met stip op één staat wanneer er solo wordt gereisd, is inderdaad het veiligheidsissue. Is de solo-reiziger een reizig-Ster, verandert die bedenking plots in een bezorgdheid waarvan de grenzen zoek zijn. In de Verenigde Staten met een bloeiende wapencultuur neemt het zelfs proporties aan die op het belachelijke af zijn. Zo was er een man die me oprecht vroeg of ik wapens droeg? Ik was aan het begin van mijn fietstocht en had er nog niet bij stil gestaan om mij uit voorzorg een passend arsenaal aan te meten. “Bedoel je, je hebt niet eens een machete bij je?” rolde verbaasd uit de man’s mond? Mijn beurt om verbluft terug te staren. Stel je voor?

Jeanne d’Arc
Misschien zit het in mijn bloed om een dergelijk solo-avontuur te ondernemen. Ook mijn moeder trekt er geregeld al eens op haar eentje op uit. Met de fiets of te voet. Solo reizen, als man of vrouw, doe je immers op alle leeftijden. De sleutel tot succes is een open houding. Openstaan voor het onbekende, flexibel zijn en de belevenissen op je af laten komen. De vuistregel hierbij is: ga af op je gevoel. Tijdens mijn fietstocht merkte ik dat op de man af vragen of er ergens in de buurt kampeergelegenheid is, meer slaagkans had in dun bevolkte gebieden, in de late namiddag wanneer het begon te schemeren en wanneer ik te kennen gaf dat ik volledig zelfredzaam was. Ik had ook snel door dat kerken negen kansen op tien onderdak konden regelen. Al was het op het plukje gras achter de kerk, ik had een plek voor de nacht en ten minste een aantal personen (waaronder een priester) wisten waar ik was.

Het is ook niet zo dat je als solo-reizig(st)er een bijzonder sterke persoonlijkheid moet hebben. Reizen is leren en dat gaat met vallen en opstaan. Ik hoor mijzelf nog zeggen “Neen, zo alleen reizen, dat doe ik nooit”. Nu blijft die solo fietstocht door de Verenigde Staten me echter bij als één van de mooiste en meest indrukwekkende gebeurtenissen in mijn leven. Ik was volledig op mijzelf teruggeworpen. Elke dag opnieuw ging ik mijn eigen weg, op mijn eigen ritme. Ondertussen leerde ik ontzettend veel over mijzelf. De reflectieve waarden van een soloreis is onbetaalbaar. Ik leerde niet alleen over mezelf maar ook over de ander. Ikzelf en vele andere reizigers die ik tegen kwam, delen de mening dat indien je je vertrouwen in de mensheid hebt verloren: ga solo reizen. Ondanks ontelbare waarschuwingen dat de wereld een gevaarlijke plek is en dat ik gek ben om zo alleen te reizen, blijken uit mijn ervaring mensen goed, hebben ze de beste intenties, zijn ze hulpvaardig en benieuwd en haal je energie uit toevallige gesprekken met wildvreemden.

Reizen is altijd een uitdaging. Je kunt niet voorzien wat er allemaal gaat gebeuren, wat je allemaal gaat meemaken en hoe je ermee om zult gaan. Je hoeft zeker niet als een Jeanne d’Arc de wereld te bestormen. Ik nam mijn tijd, probeerde zo flexibel mogelijk te zijn in wat er op mijn pad kwam en was altijd nieuwsgierig naar wat er achter de volgende bocht zou liggen. Ik aanvaarde mijn falen wanneer het even mis ging maar gaf mijzelf ook schouderklopjes wanneer ik iets goed deed, ik had het tenslotte aan mezelf te danken.

Alleenzaam
Vier maanden lang trok ik solo met mijn fiets dwars door de Verenigde Staten. De mensen die ik ontmoette waren meer dan vriendelijk, hulpvaardig en erg gastvrij. Ik kan de gelegenheden niet meer tellen dat ik op deuren aanklopte en plekjes in vreemden hun tuin (of woonkamer) kreeg toegewezen om matje en slaapzak uit te rollen. Niet uitzonderlijk ging deze gastvrijheid gepaard met een surplus aan koffie, snacks en contactgegevens om ‘te bellen in nood’. Een vrouw probeerde me zelfs geld toe te stoppen. Solo reizen staat verder niet gelijk aan eenzaam reizen, integendeel. Ik mocht dan wel alleen onderweg zijn, eenzaam was ik niet. Als soloreizigster (en fietser) was ik heel toegankelijk voor mijn omgeving. Ik werd gemakkelijk aangesproken door passanten en uitgenodigd bij mensen thuis. Ik merkte een groot verschil in gastvrijheid wanneer ik in mijn eentje fietste dan wanneer ik aanhaakte bij een groepje medefietsers. Solo reizen is een totaal andere ervaring, niet beter of slechter maar anders. Mensen zijn verbaasd en nieuwsgierig naar solo reizigers. Een vrouw die alleen reist is bijzonder, ongewoon. Wat doet ze hier? Vanwaar komt ze en waar gaat ze heen? In Amerika moest ik mijn solo-reis meer dan eens verantwoorden. Waarom is een jonge vrouw nu in godsnaam alleen op pad?

Wederzijdse liefde
Naast warme sociale contacten leerde ik de ongelofelijk rijke verscheidenheid van het Amerikaanse landschap waarderen. Ik fietste door mangroves en plantages uit vergane glorietijden, door akkers zo ver het oog strekt, heuvels en besneeuwde bergen, weilanden met koeien, iets regenwoudachtigs aan de westkust en extreem droge streken in centraal Verenigde Staten.

De schoonheid van dit uitgestrekte land raakte mij. En na een stroeve start, was de liefde uiteindelijk wederzijds. Ik wist door te dringen tot het hart van een natie. Met de fiets als perfect means to an end. En dat end was niet mijn bestemming, maar de dagelijkse woordenwisseling met vreemden, voorbijgangers, vrienden-in-het-verschiet. Op de fiets was ik het landschap. De bergen, mangroves en inwoners van deze uithoek hadden mij in hun armen gesloten. En ik gaf mij over.

BIO
Ik ben Fien Hiel, 26 jaar en woon in Antwerpen. Als fervente ‘active traveler’ fietste ik deze zomer solo van Miami, FL naar Vancouver, Canada. Over deze bijzondere tocht hield ik een blog bij.

Bord Oregon, fietstocht Verenigde Staten

Gratis reisvoorstel Verenigde Staten

Heb je interesse in een reis naar Verenigde Staten? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Verenigde Staten, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.