De pracht van Sal, Kaapverdië

Bestemming: A. Sal (Kaapverdië)
Periode: december 2015
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Hotel
Organisatie: Sunweb

Al zo lang wilde ik naar Afrika. Welk land maakte me niet eens zoveel uit. We boekten vorig jaar in het najaar een reis naar Dubai rond oud en nieuw, maar deze werd gecancelled omdat de prijs niet bleek te kloppen en flink de hoogte in werd bijgesteld. De enige andere betaalbare en warme optie bleek Kaapverdië te zijn. En dat was wat we boekten, al hadden we stiekem geen idee wat we daarvan moesten verwachten. Tijd om dit uitgebreid te onderzoeken was er niet. We zouden het wel zien.

Ik ging samen met mijn vriend. We waren al bijna een jaar verloofd toen we deze reis maakten, maar er was veel stress in ons leven en in onze relatie. Peter studeert nog, ik werk parttime. Financieel is het spannend, maar een HBO-studie volgen als je autistisch bent vergt ook veel energie. Van hem, maar ook van mij als mantelzorger. Altijd meedenken bij het maken van planningen en altijd alles herhalen, het brak me op. Even weg zou ons zoveel goeddoen. Sunweb was onze oplossing. Dat dachten we. Het moest gewoon.

Bucketlistdingetje

Kaapverdië is geweldig om alles. In bikini oud en nieuw vieren is iets wat iedereen een keer gedaan moet hebben. Een ‘bucketlistdingetje’. Ontstressen deden we al snel. Het kan op Kaapverdië niet anders. Ongeduldig stond ik te springen bij de receptie terwijl de dame die ons hielp werkelijk alle tijd nam om ons in te checken. Ik was moe en wilde naar mijn hotelkamer, maar niemand had haast. Het was toen dat we de lijfspreuk van de Kaapverdianen voor het eerst hoorden: ‘no stress, no stress’. Uiteraard zaten we niet gelijk in dat gevoel, opgefokt als we waren, opgefokt als ons leven in de randstad is.

De stranden

De stranden zijn ultiem: niet te druk, wel heerlijk warm. De zee is fantastisch, je kunt er zo fijn afkoelen. Alleen ernaar kijken is al rustgevend en ontspannend, zeker met een cocktail in je hand. Dat deed ik dan ook vaak. Zo begonnen we, voor we op ontdekkingstocht gingen. Dat deden we na een paar dagen.

We boekten via de reisorganisatie een eiland-excursie en reden met een gezellige gids het eiland rond. Daarna wisten wij wel wat we nog eens wilden zien en huurden vervolgens een paar dagen later een auto. Wat is het onbeschrijflijk mooi om door de woestijn te scheuren. Bijna niemand tegen te komen. In the middle of nowhere een bewegwijzeringsbordje tegen te komen. Op een berg uitkijken over de oceaan en verderop in het water de vissers aan het werk zien. Op een afgelegen strandje besloot ik in een opwelling al mijn kleding uit te trekken. In de wijde omgeving was geen leven te zien. In mijn blootje sprong ik rond in de branding van de mooiste oceaan die ik ooit had gezien. Peter kon het niet laten bij het zien van mijn enthousiasme en deed vervolgens precies hetzelfde.

Sloppenwijken

Heftig en minder leuk om te zien zijn de sloppenwijken waar je bijna niet omheen kan. Toch hoort dat ook bij Afrika en het is goed om je te realiseren wat je hebt en hoe bijzonder dat is. Dat het niet zo normaal is als wij eigenlijk denken.

Zoutmeren

Door de woestijn wandelden we over brokken zout en we konden zelfs hele zoutmeren aanschouwen. Niet voor niets heet het eiland waar we op verblijven Sal, wat ‘zout’ betekent. De gids bracht ons naar Pedra Luma, een ultiem zoutmeer, waar we in mochten. Ondanks de wondjes op mijn vingers – waar ik van de stress nogal eens aan knauw – was het een geweldige ervaring. Je stapt in het water, laat je zakken…en je drijft. Je drijft echt, je kunt niet eens zwemmen. Het is overigens ook geen aanrader om te proberen, want je smijt alleen maar zout in je gezicht.

The Blue Eye

‘The Blue Eye’ op Sal, bij Buracona, schijnt iets bijzonders te zijn. Tot tweemaal toe waren we op de plek van dit bekende fenomeen, maar helaas is het vooral te zien in de zomer. De zon schijnt dan precies boven een horizontale inham in de rotsen en weerspiegelt prachtig blauw licht. Wel zagen we andere pracht op deze plek: natuur. Een kleine baai uitgesleten uit de grote rotsen die het eiland van de zee scheidden, waar de eerste keer het water heel laag en de tweede keer heel hoog stond.

De eerste keer waren we hier met de excursie. Ik maakte foto’s, ben niet in het water gegaan. Peter wel, hij sprong sprong na sprong vanaf de hoge rotsen in het helderblauwe water, het was werkelijk fantastisch.

Shark Bay

Toen we op diezelfde dag met onze jeep door de woestijn scheurden langs de kustlijn, zagen we ineens een groep mensen in het water. Ze zwaaiden wild met hun armen, wenkten ons. Wisten wij veel dat we bij ‘Shark Bay’ waren beland… de lokale toeristenopvangers vlogen op ons af om waterschoenen te verkopen. Je kunt daar namelijk het water in en de haaien van dichtbij aanschouwen. Maar ik vond het al zo opwindend om een driehoekige vin vanaf de zijlijn te zien scheuren door het water; ik heb vriendelijke bedankt voor de schoenen. Wat een belevenis om gewoon haaien te zien zwemmen vanaf het strand. Ongelofelijk.

Santa Maria

Het is aan het begin van de avond. Langzaam komt de schemer op. Wij slenteren door het plaatsje Santa Maria, dé place-to-be op Sal. We gluren wat in de winkels, waarbij we negen van de tien keer naar binnen worden gelokt en we meestal ook wel wat kopen. Niet omdat we gedwongen worden, maar omdat alles zo leuk is en helemaal niet duur. En zo liepen we daar op die bewuste avond en hoorden we ineens wat getrommel. Het was minimaal, maar wel goed. Wij zijn muzikaal, wij hoorden het ritme, wij voelden het en konden niet anders dan erop af lopen. Bij de strandopgang zat een groep vrienden – prachtig donker van huidskleur – met djembés en andere slagwerkinstrumenten. Steeds meer deden er mee, wij bleven staan en verwonderden ons over de passie, het enthousiasme, de vrolijkheid en de muzikaliteit. Hier bij de zee, met de strandlucht en de zeegeluiden, stonden wij te luisteren en te kijken naar muziekmakende Afrikanen. Op blote voeten dansten ze erbij en wij deden mee. Stilstaan was compleet onmogelijk. Er waren meer toeristen, maar ook landgenoten en iedereen kwam erbij en iedereen deed mee. Hier, op deze klein plek op aarde, was een klein groot feest voor iedereen. Iedereen was welkom, het was gewoon puur feest. ‘Het echte Afrika’, zo noemde ik deze herinnering in mijn hart. Één van de mooiste dingen die ik ooit meemaakte, het is met geen pen te beschrijven.