Bergwandeltocht Andorra

Bestemming: A. Pas de la Casa (Andorra)
Periode: september 2011
Vervoer: Vliegtuig en wandelen
Accommodatie: Hutten

In september 2011 zijn we met onze vaste wandelclub van vijf personen voor een week de bergen van Andorra ingetrokken voor onze jaarlijkse bergwandeltocht. Hieronder een verslag van wat we tijdens onze tocht van dag tot dag hebben meegemaakt.

Toen ik op zoek was naar weer een ander land voor onze jaarlijkse bergwandeltocht viel mijn oog toevallig op het kleine staatje Andorra dat verscholen ligt in de Pyreneeën. Dus al snel werd besloten dit land als negende Europese bestemming te kiezen om de bergen in te trekken. In de bergen van Andorra liggen 29 berghutten waar je kunt overnachten, maar slechts 2 daarvan zijn bemand. De onbemande hutten zijn echter gewoon vrij toegankelijk en worden door de regering van Andorra onderhouden. Er is dus stromend water aanwezig en verder behoort in de hut een zaag en bijl aanwezig te zijn, zodat je een haardvuur kunt maken. Omdat we tijdens onze tocht de drukte willen mijden, zetten we een route uit die ons langs de onbemande hutten in het noordelijke grensgebied zal voeren en om het rondje compleet te kunnen maken, wijken we ook even uit naar Frankrijk waar we eenmalig een bemande hut zullen aandoen. De rugtassen worden deze reis extra zwaar door het voedsel, dat we deze keer zelf mee moeten nemen om in ons onderhoud te voorzien, het matje en de slaapzak. In principe lopen we onze route aan de hand van een kaart en kompas, maar voor de zekerheid sla ik de hutten toch ook alvast op in mijn GPS.

Dag 1: West-Friesland – Refugi de Cabana Sorda

Op 7 september 2011 om half 3 ’s nachts beginnen we aan onze trip. We gaan op weg naar Schiphol voor onze vlucht naar Barcelona. Nadat we daar vroeg in de ochtend aan zijn gekomen, halen we de huurauto op en rijden we daarna meteen richting parkeerplaats Pont de la Baladosa (1828m) in Andorra. We stellen het navigatiesysteem in op de toeristische route en daardoor komen we nog langs vele unieke plekjes in Spanje. Voordat we de grens met Andorra bereiken, moeten we nog enkele smalle en steile binnenweggetjes bedwingen en worden we ineens ook nog aangehouden door twee personen in uniform. Eerst vragen ze ons waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan; daarna willen ze nog even in de achterbak kijken. Als ze onze zware rugtassen zien liggen, krijgen we toestemming om door te rijden. Dan komen we eindelijk aan in Andorra, waar we eerst een korte tussenstop maken in een klein stadje genaamd el Pas de la Casa om wat gasblikken in te slaan die nodig zijn om het eten te bereiden tijdens onze wandeltocht. Het is wel nog even zoeken, want bijna alle winkels hier verkopen alleen maar belastingvrije drank en sigaretten. Daarna rijden we weer door en slaan we bij Soldeu rechts af verder de bergen in: op het einde van de weg ligt de parkeerplaats waar we de huurauto kwijt kunnen en dan is het eindelijk tijd om onze tocht te voet voort te zetten.

De zware rugtassen gaan op onze rug en met een strak blauwe lucht gaan we op pad: vanaf de parkeerplaats is het een kleine 500 meter stijgen naar Refugi de Cabana Sorda (2295m). We volgen eerst een beekje en iedere keer als we achterom kijken, zien we de auto een beetje kleiner worden. Op een gegeven moment slaan we links af en wandelen we tussen de laatste bomen door steeds verder omhoog en daarbij komen al snel de eerste zweetdruppels tevoorschijn. Uiteindelijk arriveren we bij de eerste hut, waar we onaangenaam worden verrast door de rommel die buiten rondom en binnen in de hut is achtergebleven. Her en der slingeren lege blikjes bier en in de haard liggen stukken worst en zwart verbrande kippenpootjes. Toch zetten we onze spullen alvast in de hut en gaan we daarna buiten in de zon zitten. Ineens zien we drie jonge jongens met vijf blikjes bier in hun handen vertrekken en met een gerichte opmerking door één van ons staan ze de blikjes bier aan ons af. Naast ons groepje wandelaars is er nog een man aanwezig die veel zit te lezen en we ontdekken dat ook hij hier de nacht zal doorbrengen. Omdat we de troep in de hut niet kunnen aanzien, besluiten we de rommel op te vegen en deponeren we alles in de toevallig aanwezige afvalkorf. ‘s Nachts worden we nog opgeschrikt door een paard die zijn vacht tegen een muur aan de achterkant van onze hut staat te schuren. Even later verschijnt zijn hoofd voor het raam en moet iemand uit het raam gaan hangen om het beest weg te sturen. Maar dat haalt helaas niets uit, dus moet één van ons opstaan en naar buiten gaan om het paard naar een andere speelplek te verjagen.

Dag 2: Refugi de Cabana Sorda – Refugi Coms de Jan

Het eerste wat vandaag op het programma staat, is het bijvullen van onze drinkflessen, maar omdat het watertappunt bij onze hut droog blijkt te staan, doen we dat bij een kleine uitloop van het nabijgelegen meer genaamd Estany de Cabana Sorda. Onze tocht van vandaag voert ons over de GRP in de richting van Refugi Coms de Jan, waarbij we een uitstapje maken naar de bergkam op de grens van Frankrijk. In het begin moeten we gelijk al 400 meter stijgen en het is ons dan ook snel duidelijk dat ook dit jaar de tweede wandeldag erg lastig gaat worden, omdat we er weer aan moeten wennen om in de bergen te lopen. Wanneer we bij de splitsing aankomen waar we richting de bergkam zouden gaan lopen, besluiten twee personen voortijdig af te haken en terwijl zij afdalen richting Coms de Jan (2220m) loopt de rest verder omhoog naar Pic de la Coma de Varilies (2758m). Om het ons zo makkelijk mogelijk te maken, volgen we gewoon de kam, maar toch moeten we tot twee keer toe een stuk dalen om een kloof te passeren. Vlak voor Pic de Ransol (2732m) geven ook de overgebleven wandelaars er de brui aan en dalen we af naar de hut die we al een tijdje in het vizier hadden. Het blijkt nog een lange afdaling te zijn die behoorlijk pijn doet aan de benen, maar eenmaal bij de hut aangekomen, spoelen we alle zweet en vermoeidheid van ons af in een klein meertje.

Dag 3: Refugi Coms de Jan – Refugi Rialb

Omdat de rauwe eieren zowel de vliegreis als de eerste wandeldagen overleefd hebben, kunnen we vanochtend een heerlijk gekookt eitje bij het ontbijt eten. Deze derde dag staat in het teken van de wandeling naar Refugi Sorteny (1969m) en zelfs verder naar Refugi Rialb (1990m). Over kaal en rotsachtig terrein klimmen we langzaam naar Collada dels Meners (2719m). Op dat punt betreden we het Nationaal Park Vall de Sorteny en vanaf hier zetten we de daling weer in en wandelen we naar een groenere omgeving waarin verschillende beekjes door het landschap kabbelen. We houden regelmatig een pauze en onderweg houden we onszelf bezig door over van alles en nog wat te discussiëren. Op een gegeven ogenblik passeren we een gebied waarin dorre en ontwortelde bomen de overhand hebben en we blijven hier even stil staan om te bedenken wat hier gebeurd zou kunnen zijn. De één denkt dat er een brand heeft gewoed en de ander meent dat een wervelwind het landschap heeft toegetakeld.

Dan wandelen we rustig verder naar Refugi Sorteny. Daar treffen we een grote, maar nog verlaten, hut met wel 50 slaapplaatsen aan en tot onze verbazing is er zelfs een echt toilet. We zoeken een leuk plekje in de schaduw om even uit te rusten, want de zon is toch wel behoorlijk fel en prikt behoorlijk op onze huid. Nadat we zijn bijgekomen, vervolgen we onze weg en dalen we tussen de bomen af richting de beek Font Freda. Vervolgens leidt deze ons weer omhoog naar Refugi Rialb, ons eindpunt van vandaag. Als maaltijd vallen we vandaag terug op het adventure food dat we nog van onze wandeltocht van vorig jaar over is gebleven. De bereiding hiervan is een heel gemakkelijker dan gister: je hoeft alleen de zak open te maken en te vullen met heet water, daarna het geheel goed door te roeren en dan een paar minuten te wachten. Het eten smaakt ons dan ook een stuk beter dan de maaltijd van gisteren. Morgen staat een zware dag op de planning dus we gaan op tijd naar bed: we kunnen alle rust gebruiken en stellen de wekker daarom in op 7.30 uur.

Dag 4: Refugi Rialb – Cabane de Miraball

Vandaag staat ons een pittige klus te wachten: we hebben namelijk een lange tocht met drie redelijk zware beklimmingen voor de boeg. En om ons op de been te houden, hebben we onszelf vandaag een beloning in het vooruitzicht gesteld: een lekker koel biertje in de bemande hut Refuge Rulhe. Volgens onze kaart moeten we eerst een heel stuk in noordelijke richting lopen tot we bij een beekje komen waar we rechts af moeten slaan richting Port de Banyell (2529m). Helaas missen we het beekje, maar na een kleine omweg komen we toch weer op de juiste route terecht. Ook daarna verliezen we nog regelmatig de geplande route uit het oog, maar met enige vertraging bereiken we dan uiteindelijk toch Port de Banyell. Van daaruit lopen we verder door een kaal en droog landschap zonder beekjes. Na een paar uur wandelen, zien we de Coll de l’Home Mort (2500m) voor ons opdoemen. Er staan echter geen paaltjes waarop een route wordt aangegeven, dus moeten we zelf beslissen of we de berg linksom, rechtsom of door het midden omhoog gaan. Welke kant we ook kiezen, het wordt hoe dan ook weer afzien door het hoge stijgingspercentage. Zoals altijd komen we wel weer boven, maar ondertussen begint het drinkwater op te raken. Gelukkig zien we enige tijd later in de diepte het meer Estany de la Coma ‘d Óssa met vele beekjes liggen. Wij moeten naar de overkant ervan, want daar ligt de doorgang, maar die is alleen bereikbaar door rechtsom op hoogte over de berghelling te wandelen. Naar beneden is geen optie, dus lopen we verder, hoewel het eigenlijk niets meer met wandelen te maken heeft, omdat we als berggeiten over de helling van keien moeten springen. Het laatste stuk gaat over een steile grashelling, waarbij één van ons nog drie meter omlaag glijdt en zich maar ternauwernood weer kan herstellen.

Om 19.30 uur bereiken we zwaar vermoeid de doorgang op 2353m hoogte en dan moeten we toegeven dat Refuge Rulhe vandaag niet meer haalbaar is. Achter ons ligt in de diepte het meer en voor ons ligt in de diepte een beek. Gelukkig zien we in de verte het meer Estany Mirabulh, dat enigszins op hoogte ligt en we besluiten om daar de nacht door te gaan brengen. Onderweg daar naar toe moeten we volgens de kaart de noodhut Cabane de Miraball (2325m) tegenkomen en na een tijdje krijgen we inderdaad een mooie hut in het vizier, maar bij aankomst blijkt de deur op slot. Met moeite halen we het broodnodige water uit de kleine beekjes die zijn uitgesleten in het rotachtige grasland. Niemand heeft zin meer om een volledige maaltijd te koken, dus eten we gewoon wat soep met een cracker. Later op de avond komen twee schaapsherders aan bij de hut en blijkt dat zij die bewonen. Die nacht slapen we in de beschutting van de hut buiten in de open lucht en omdat we regelmatig vanuit de verte een windvlaag horen aankomen, kruipen we zo diep mogelijk in onze slaapzak.

Dag 5: Cabane de Miraball – Refuge de Rulhe

We kruipen pas uit onze slaapzak als de zon genoeg warmte uitstraalt en we weer op pad kunnen gaan. Vandaag gaan we op ons gemak de etappe van gisteren voltooien, maar we starten wel al meteen met een heftige afdaling over gras en puin. Als we heelhuids beneden aan zijn gekomen, ziet de omgeving er gelukkig weer wat vriendelijker uit en volgen we de beek Riu de la Coma de Varilles verder naar beneden. Onderweg houden we ook nog even een koffiepauze en vlak voor de laatste beklimming naar Refuge Rulhe genieten we van een uitgebreide lunch bij de beek. Van daaruit zien we in de verte de parkeerplaats Pla de les Peires waarvandaan vele dagtoeristen de bergen in trekken.

We bereiken Refuge de Rulhe (2185m) vroeg in de zondagmiddag en bij de hut genieten we in de zon van een koel blikje bier. Voor de nacht is er vandaag gelukkig ruimte genoeg in de hut: de afgelopen nacht is dat schijnbaar wel anders geweest, want toen was de hut met 70 gasten overvol. Dus het is maar goed dat wij niet gisteren laat in de avond hier nog zijn aangekomen. De zespersoonskamers zijn naar onze mening wel aan de kleine kant, want als we onze rugtassen er neerzetten, kan niemand meer naar binnen en de deur niet meer dicht. Dus vragen we of we er een tweede kamer bij kunnen krijgen en met enige tegenstribbeling wordt dat uiteindelijk toegezegd. s’ Avonds genieten we met volle teugen van het kleurige schouwspel dat de ondergaande zon aan de enigszins bewolkte hemel maakt.

Dag 6: Refuge de Rulhe – Refugi Juclar

In de ochtend verlaten we de niet zo fraaie refuge en gaan we op weg naar de laatste hut, Refugi Juclar, van onze bergwandeltocht in Andorra. Op onze route van vandaag passeren we vele heldere meren, die prachtige spiegelingen op het wateroppervlak laten zien. Onderweg komen we ook langs de Pic de la Pala de Sobre l’Estany (2829m), een berg op de grens van Frankrijk en Andorra en deze willen we graag beklimmen. Daarom laten we de rugtassen zolang achter bij de enige boom die hier in de wijde omgeving te vinden is. De route die op de kaart staat aangegeven, kunnen we niet vinden, dus zoeken we onze eigen weg omhoog. Zonder zware rugtas gaat het beklimmen een stuk makkelijker, maar de helling geeft zich toch niet zomaar gewonnen. Boven op de top is het prachtige uitzicht de beloning voor ons harde werk. Via de andere kant zoeken we de weg terug omlaag over hellingen vol gras en puin. Vooral het scherpe gras is erg irritant, want het snijdt tot bloedens toe in onze benen en dat is nogal pijnlijk. Beneden ligt één van de mooie meren met helder water die we al eerder gepasseerd waren en we besluiten als afkoeling een duik in het koude water te nemen. Daarna laten we ons op de warme rotsen door de zonnestralen opdrogen. Nu moeten we op zoek naar die ene boom waar de rugtassen staan. We komen erachter dat er toch meer van die afzonderlijke bomen staan, maar de route volgend komen we uiteindelijk toch bij de juiste boom uit.

In de verte hebben we de hut alweer in het vizier, dus dalen we verder af tussen de twee meren Estany Primer en Estany Segon en komen we zo aan bij Refuge Juclar (2313m). Hoewel wij in de veronderstelling waren dat deze hut onbemand zou zijn, blijkt dat hij toch al drie jaar wordt beheerd. Het grote voordeel is dat we niet zelf hoeven te koken, hoewel in de hut daartoe wel de gelegenheid is. Na een blikje fris gaat iedereen nog even in de zon zitten of liggen genieten van de rust in de bergen die morgen helaas alweer voorbij is. Vanwege het feit dat beide hakken geheel loszitten, merk ik dat mijn wandelschoenen na negen jaar toch hun beste tijd gehad hebben. Daarom wordt met de aanwezige siliconenkit nog een noodreparatie verricht, zodat ik ook de laatste dag van onze wandeltocht nog tot een goed einde kan brengen. We berekenen nog even hoeveel tijd we morgen nodig hebben om op tijd op het vliegveld aanwezig te zijn en bemerken dat het toch wel krap gaat worden. We eindigen de dag met het leggen van een kaartje en wanneer ik de laatste borrel achter de kiezen heb, stel ik de wekker in op 6.30 uur.

Dag 7: Refugi Juclar – West-Friesland

Vandaag zijn we allemaal al rond 7.00 uur wakker, dus kunnen we direct aan het ontbijt beginnen. Daarna proppen we voor de laatste keer al onze spullen in de rugtassen en lopen we de laatste etappe van onze schitterende tocht. Vanaf de hut gaat het nog 500 meter omlaag voordat we weer bij de parkeerplaats aankomen waar de huurauto op ons staat te wachten. Vervolgens rijden we naar het vliegveld, waar we erachter komen dat we ook nog moeten haasten om het vliegtuig naar huis niet te missen: daar wordt ons namelijk pas duidelijk dat de tijd van boarden die op de instapkaart vermeld staat, niet het tijdstip is dat de gate open gaat, maar sluit. Gelukkig halen we onze vlucht toch nog en landen we een paar uur later weer veilig op Schiphol.