Paardrijden in Zuid-Amerika

Bestemming: A. Asunción (Paraguay) , B. Caacupé , C. Foz do Iguaçu (Brazilië) , D. Pouso Alegre , E. Rio de Janeiro
Periode: april 2004
Vervoer: Vliegtuig, auto, paard en bus
Accommodatie: Diverse pousada's

Na mijn werk te hebben overgedragen aan collega's kan ik mij gaan bezighouden met de laatste voorbereidingen voor de reis naar Brazilië en Paraguay. We gaan o.a. paardrijden in Zuid-Amerika en daarnaast willen we veel van het natuurschoon bekijken die dit continent rijk is. Bianca houdt zich vooral bezig met het huis poetsen, want deze moet schoon achtergelaten worden. Als de to-do-lijst helemaal is afgewerkt kunnen we vertrekken. Ook al vliegen we pas om 8 uur `s avonds, vanuit Groningen moeten we toch al om 14.00 uur vertrekken. Eenmaal onderweg kan de vakantie beginnen!

Schiphol

Ruim 3 uur voor vertrek zijn wij op Schiphol en proberen we bij de incheckbalie een plek te regelen bij de nooduitgang, daar hebben we namelijk meer beenruimte. We vermaken ons altijd prima op Schiphol. We kopen meestal tijdschriften bij AKO en gaan mensen kijken onder het genot van en kopje koffie. Tip van ons; koop de koffie bij Burger King, deze volle bakken zijn goedkoper dan bij de koffiespecialzaken als Illy en wij vinden het nog lekkerder ook.

Vlucht naar Paraguay

We vliegen eerst naar Sao Paulo in Brazilië en kunnen zelfs een aantal uurtjes slapen. Dat komt mede door onze goede plekken in het vliegtuig. De catering van Varig is wat karig; eten is smakeloos en we krijgen maar twee keer wat te drinken in 11,5 uur. Van Sao Paulo naar Asunción is het beter geregeld en krijgen we een aantal keer koffie.

Bob haalt ons op

Eenmaal op de luchthaven kunnen we snel onze rugzakken van de bagageband halen en zoeken we tevergeefs naar iemand van Hotel Portal de Sol. We zouden opgehaald worden maar zien niemand. Na een telefoontje van onze kant blijkt dat de kamer wel gereserveerd is en komen ze er zsm aan. We hoeven maar 15 minuutjes te wachten voor “Bob” ons op komt halen. De man die ons ophaalt lijkt verdacht veel op Bob de Rooij, een karakter van Paul de Leeuw. Hij is net zo dik, zijn haar plakt aan zijn gezicht en hij zweet als een otter. In hoog Duits staat hij erop mijn rugzak te dragen, terwijl hij Bianca zelf laat sjouwen met haar spullen.

Tereré

Als we de spullen in onze hotelkamer hebben gelegd en ons een beetje hebben opgefrist gaan we naar winkelcentrum Shopping del Sol. Daar eten we wat en kopen wat eten voor in het hotel vanavond. Ook kopen we een 'guampa', een soort drinkbeker gemaakt van de hoorn van een koe en soms bekleed met zilver of leer. Iedere Paraguayaan heeft zo`n guampa bij zich om Tereré in te doen. Tereré is een koude thee van Mate. Je vult de beker 2/3e met Mate en de rest met koud water, hierdoor ontstaat een soort thee, die je met een metalen rietje opzuigt. Iedere keer als je dorst hebt schenk je er water bij, daarvoor gebruiken de Paraguayanen een speciale thermoskan. Ik moet wel erg aan de smaak (of eigenlijk de prut die je meezuigt) wennen, maar het is net als bier; eerst drink je voor de gezelligheid en pas later vind je het lekker. Maar goed, het schijnt gezond te zijn, dus proberen goed in te burgeren. De prut wordt trouwens minder als je het rietje niet meer beweegt.

Petirossi markt

Op onze eerste hele dag in Paraguay bezoeken we eerst de Petirossi markt. Met de taxi worden we hierheen gebracht. Vorig jaar waren we hier ook al maar toen hadden we niet genoeg tijd om uitgebreid rond te kijken. Nu hebben we de hele ochtend want we worden pas om 12.00 uur in het hotel opgehaald. De markt is een aaneenschakeling van overdekte stalletjes waar ze echt van alles verkopen zoals kruiden, schoenen, kleding enz. We kopen een riem, 'Rolex'-horloge en teenslippers en nemen om 11.00 uur de taxi weer terug naar het hotel.

De estancia

Kurt brengt ons van Asunción naar de estancia waarvandaan we gaan paardrijden, daar zijn we immers voor gekomen! De rit duurt ongeveer twee uur en onderweg koop ik een witte cowboyhoed, zo verbrand mijn hoofd/nek tenminste niet tijdens het paardrijden. In de estancia worden we opgewacht door een man uit Oostenrijk, een echtpaar van middelbare leeftijd uit Zwitserland en een koppel uit Duitsland. We gaan deze keer op drie stukken land de dieren binnenhalen. Het Paraguayaanse zadel is even wennen, vooral in draf. Maar we hebben genoeg tijd om daar aan te wennen.

Na het eten worden we nog getrakteerd op een Paraguayaanse welkomstdans door de twee dochters van Kurt en Kiki, samen met de dochter van onze kok Lily. Vervolgens doet Nancy, de schoonmaakster, nog Braziliaanse dans voor. Vorig jaar zijn wij ook met Estancia Aventura mee geweest en dit jaar zijn zij behoorlijk uitgebreid. Er zijn 2 au-pairs die zich ontfermen over de kinderen en Ramon is een soort personal assistant van Kurt. Verder zijn Carnicio en Alberto er nog steeds om de paarden te verzorgen. Twee andere medewerkers, Carl en Claudia, hebben inmiddels zelf een stuk grond gekocht in Paraguay. Jammer dat zij er niet meer bij zijn dit jaar. Lily heeft een heerlijke maaltijd klaargemaakt en we kletsen nog gezellig wat na. Helaas krijg ik daar niet alles van mee omdat er in het Duits wordt gesproken. Na een heerlijke Caipirinha gaan we slapen.

Sortija

We bezoeken een sortija vandaag, dit is een Paraguyaans feest waarbij je je paard kunt showen. Estancia Aventura doet met drie pinto`s (bonte paarden) mee, dus die moeten we op de open truck laden. We rijden ongeveer een uurtje en zijn er als een van de eerste. We vinden een mooie schaduwrijke plek. De lunch bestaat uit grote stukken koe aan een lange stok welke op een vuurtje worden verwarmd. Wij krijgen ook een homp vlees en met veel zaagwerk eten we soms een stukje vlees. De paardenshow bestaat uit 'achtjes' rijden in galop, onder begeleiding van een speciaal voor de sortija gemaakte muziek (de muzikanten wordt banditos genoemd). Je moet zo snel mogelijk het kleinste rondje rijden. En dan het liefst zo dicht mogelijk langs het publiek en met een macho uitstraling. In onze ogen is het behoorlijk paardonvriendelijk, maar de rest van het publiek geniet er duidelijk enorm van. De afvaardiging van de estancia doet het goed en rijden in een rustige galop. Aan het einde komen alle deelnemers nog een keer het terrein op en vooral Vivian, de 9-jarige dochter van Kiki en Kurt steelt de show. Ze rijdt op een pinto waar ze nog nooit op heeft gezeten maar dat is echt niet te zien. Daar kunnen veel macho-mannen wat van leren! Het was een leuke ervaring, echt een lokaal volksfeest. Er is overigens geen winnaar, iedereen krijgt een sjaaltje o.i.d. aan het einde.

Genieten van de omgeving

Na een slechte nacht, waar de blakende ezels onder mijn raam o.a. de oorzaak van zijn, begin ik de dag met een wandeling rond de estancia. Met een paracetamol op en mijn camera binnen handbereik start ik de wandeling. De honden Lena en Fufu komen als echte waakhonden op mij af en gelukkig herkennen ze mij op tijd. Na de wandeling is de hoofdpijn snel verdwenen gelukkig. Om 11.00 uur zitten we op de paarden en beginnen we aan een lange tocht van ongeveer 20 km. We krijgen een goede lunch in een klein dorpje en kunnen achterin een winkel plaatsnemen. Na deze lunch leggen we de zadels uit als bed en houden we een siësta. Daarna beginnen we aan de terugrit en rond 16.00 uur zijn we weer bij de estancia.`s Avonds bespreek ik met Kurt de mogelijkheden om ons Foster Parends ((Plan International) kind te bezoeken. Maar dat wordt geen makkelijke opgave blijkt. Ook zouden we graag kennis maken met de Menonieten, die hier in de omgeving wonen. De auto van Kurt is helaas niet goed genoeg, dus hij durft het niet aan om ons te brengen. Wellicht is het een optie om een auto te huren of misschien wil iemand van Plan Paraguay ons wel brengen. We besluiten om morgen te bellen met het kantoor van Plan Paraguay in Asunción.

Wat een uitzicht

Vandaag staat een vroege en korte rit op het programma, dit omdat Bianca last heeft van zonne-allergie op haar benen. Ze heeft factor 40 gebruikt en een paardrijbroek aan, maar het mocht niet baten helaas. Het bevalt mij wel om vroeger te beginnen, dan is het nog niet zo warm. We rijden vandaag naar een uitkijkpunt op een rots vanaf waar we een prachtig uitzicht hebben over de omgeving. Onderweg rijden we door half open vlaktes met lage struiken en hoge rietpluimen. Voor de lunch zijn we terug, die weer heerlijk bereidt is door Lily. Op de veranda eten we onze lunch en op een gegeven moment zien we een loslopende aap. Ze hebben twee apen op de estancia, waarvan er een vaak ontsnapt. Dit tot ergernis van Kurt. Gisteren was hij ook ontsnapt en werd hij een beetje hardhandig terug in zijn kooi gedaan. Nu zijn er weinig mensen op de estancia dus probeer ik hem rustig te vangen. En dat lukt; hij springt op mijn arm en laat zich gewillig naar zijn kooi terug brengen. Aan het einde van de dag gaan we de koeien binnenhalen en rijden we een stukje door de rivier. Dit zijn de leukste ritjes! Tijdens het eten verrast Kiki ons met kaartjes voor de interland Brazilie – Paraguay morgen. Ondanks dat ik niet echt een voetballiefhebber ben ga ik wel mee, Bianca blijft op de estancia. Kurt vindt de actie van Kiki niet echt gelaagd en loopt te vloeken en te tieren.

In eerste instantie lukt het niet om Plan International te bellen maar uiteindelijk hebben we succes. Zij willen ons wel brengen maar kunnen morgen en overmorgen niet weg van kantoor. Gelukkig gaat Custavo, onze contactpersoon, kijken of hij ergens een plekje heeft voor ons.

Paardenwissel

Normaal rij ik altijd op Towati maar vandaag mag ik op Lapacho. Het is een actief paard en maakt telkens kleine pasjes. Als Kiki, met haar grote paard, aan een galop begint stuiter ik er wat achteraan, krijg het ritme niet te pakken op dit paard. Na een tijdje mogen Bianca en ik voorop en kunnen wij de snelheid aangeven, dan gaat het een stuk beter. We zijn wat later vertrokken vandaag en omdat de zon dan al aardig brandt heeft Bianca chaps gekregen van Kurt. Bij terugkomst blijkt dit ook niet te verhelpen dat de allergie erger is geworden. Niet schrikbarend, maar wel een geïrriteerde huid heeft ze aan de warmte overgehouden.

De aapjes op de estancia

De apen weten telkens uit hun kooi te komen door een opening te maken in het gaas. Kurt vindt dit duidelijk erg vervelend maar zorgt er ook niet voor dat het hok fatsoenlijk wordt gemaakt. De aapjes zijn wel vernielzuchtig, het mannetje slaat graag met een steen op de dakpannen. Ik kan het wel goed met hem vinden en hij hangt regelmatig aan mijn arm. Ook laat hij zich gewillig kriebelen op zijn rug.

Voetbalwedstrijd

Omdat we vanavond naar de voetbalwedstrijd gaan moeten we op tijd vertrekken. De koeien worden dus al om 16.00 uur binnengehaald. Net voor we willen vertrekken komt Custavo met het nieuws dat Plant International ons vrijdag om 8.00 uur naar Fabio en zijn familie wilt brengen. Met een goed gevoel stap ik op het paard! Even na 18.00 uur gaan we met een gammele bus naar het stadion in Asunción. Het is een dolle boel in de bus, vooral als Kiki een fles cola en whiskey haalt bij een tankstation. De uitwedstrijd tegen Brazilië heeft Paraguay gewonnen, dus de verwachtingen voor deze keer zijn hoog. De lokale bevolking draagt bijna allemaal een rood-wit gestreept voetbalshirt, zelfs de caissières in de supermarkt. Er is veel politie rondom het stadion en daar krijg ik een veilig gevoel van. Ik ben nog nooit in een vol stadion geweest en het verbaast me hoe snel ik in de sfeer van zingen en springen zit. Na 5 minuten spelen wordt het compleet donker in het stadion, alle 4 lichtmasten zijn uitgevallen. Na een kwartier zit er geen verandering in en ik vind het vooral voor de twee gaucho`s van de estancia, Alberto en Carnicio, erg vervelend. Een entreekaartje is voor hun normaal niet bereikbaar. En Alberto was zelfs nog nooit in Asunción geweest. Opeens klinkt er gejuich en gaan de lampen heel langzaam weer aan. Na een half uur is er genoeg ligt om de wedstrijd te hervatten. Eindstand is 0-0, erg jammer dat er geen doelpunten zijn gemaakt. Het verlaten van het stadion verloopt geordend en om 3.00 uur zijn we weer bij de estancia.

Op naar de antenne

Tijdens onze laatste ochtendrit hebben Kiki en Kurt bedacht dat we naar de antenne rijden. Deze antenne is in de wijde omgeving te zien en staat op een bergrug. We gaan eerst op bezoek bij Anna, zij woont aan de voet van de berg en hier eten we straks ook. Seppie en Christina blijven hier achter en de rest gaat naar de antenne. Het is een geweldige afwisselende rit; we rijden door een rivierbedding, bossen en lage begroeiing met riet. Bij de antenne is een rotsplateau waarvandaan we echt een schitterend uitzicht hebben. Als we weer terug zijn bij Anna krijgen we een heerlijke lunch bestaande uit rijst, kip en salade. We relaxen hier nog even en als we een donkere lucht aan zien komen halen we snel het vee binnen en gaan we terug naar de estancia.

Foster Parents/Plan International

Dezelfde twee mannen die ons vorig jaar naar Fabio en zijn familie bracht komen ons nu ook weer ophalen. We zorgen dat we ruim op tijd klaar staan omdat ze vorig jaar nogal brutaal aanvielen op het ontbijt hier. Nu staan we al buiten klaar, dus dat gebeurt niet meer. Om 10.00 uur zijn we in het kantoor van Plan Paraguay. Aangezien wij ook iets van het leven van de Menonieten willen zien wordt er afgesproken dat we samen met Fabio en zijn moeder naar het werk gaan van zijn vader, hij werkt namelijk bij de Menonieten. Zo gezegd, zo gedaan. Het is even zoeken naar Fabio`s vader maar uiteindelijk vinden we hem, werkend op een stuk land in de volle zon. Met z'n allen rijden we terug naar het huis van de familie waar we een lunch krijgen van rijstsalade, bonensalade, kip, maniok en sopa paraguaya (maïsbrood). Na de lunch kletsen we wat en de familie geeft aan dat ze bang waren dat wij het de vorige keer niet zo leuk vonden omdat we geen brief meer hebben gestuurd. We bieden onze excuses aan, we hebben het er echt te druk voor gehad. Maar nemen ons direct voor om snel weer een brief te sturen. Het was erg leuk om ze weer te zien. Voor Plan International is het ook goed dat er regelmatig 'Foster Parents' op bezoek komen maar ook voor ons, zo kunnen we zien dat de donaties goed besteed worden.

Afscheid van Kiki en Kurt

We dineren wat later omdat de nieuwe gast (een Pool) het land niet inkomt met zijn visum. Uiteindelijk is alles geregeld en kan Kurt hem ophalen. Ik had al mailcontact gehad met deze Pool, genaamd Piotr. Het is een aardige man en vooral de dames zijn onder de indruk van hem. Aangezien hij geen Duits praat is de voertaal deze avond gelukkig weer Engels. Als Kiki erbij komt zitten vragen we direct de rekening voor deze fantastische dagen. We willen namelijk graag naar bed en zijn bang dat als ze eenmaal losgelaten wordt op Piotr, ze geen tijd meer heeft voor ons. De volgende dag vertrekken we naar Foz de Iguazu. Kiki neemt haar dochters Eileen en Vivian mee, ook Katherina en Christine gaan mee. We reizen eerst met de taxi en daarna met een touringcar. Tegen het middaguur komen we aan in Cuidad Del Este, de grensplaats tussen Paraguay en Brazilië. Bij de busterminal in Foz de Iguazu nemen we afscheid van iedereen en regelen we gelijk een overnachting in hostel Paudimar.

Naar Brazilië

Als we onze spullen in de hostel hebben gedropt gaan we naar de watervallen van Foz de Iguazu. Hier waren we vorig jaar ook al maar hadden toen niet zoveel tijd. Nu zijn we hier lekker met z'n tweetjes en hebben we de tijd. Omdat het al wat later op de dag is, schijnt de zon prachtig op het natuurwonder en zijn de watervallen in een mooie nevel gehuld. We gaan vroeg naar ons hostel terug want morgen vertrekken we al erg vroeg naar de luchthaven. We laten ons om 4.30 uur wekken en zijn mooi op tijd op de luchthaven. De vlucht naar Ciuaba verloopt prima en op de luchthaven worden we opgehaald door een medewerker van Natureco. Er is een Engels stel met dochter wat ook graag mee wilt maar lijken er niet helemaal uit te komen met Munir. Ze lunchen wel vast mee en tijdens de lunch wordt flink onderhandeld. Op het eerste gezicht lijkt het een irritant stel. Ze zijn veganistisch wat inhoudt dat ze bij ieder gerecht vragen of er echt geen dierlijke ingrediënten in verwerkt zijn. Uiteindelijk besluiten ze om met ons mee te gaan. We worden naar Pausada Penhasco gebracht, wat luxer is dan in eerste instantie was gepland. Maar de Engelsen wilden meer luxe. We hebben nu wel een goede douche, zwembad, airco en balkon met mooi uitzicht. De eerste excursie hier is naar een uitkijkpunt, We rijden ongeveer 25 km over een zandpad en als we er zijn krijgen we een schitterende zonsondergang te zien. Daarna gaan we eten in een restaurant in Chapada dos Guimaräes. We kunnen het onverwacht goed vinden met de Engelsen, ze blijken ongeveer dezelfde voorkeuren te hebben als wij en hebben al veel gereisd.

Natuurpark Dos Guimaräes en de Pantanal

Vandaag gaan we twee watervallen bezoeken, deze liggen op loopafstand van onze Pousada. De beide watervallen liggen in natuurpark Dos Guimaräes. De eerste is 'Vén de Noiva' (bruidssluier) van 86 meter. We lopen erlangs omdat we bij die andere kunnen zwemmen. Ook deze is niet hoog maar wel mooi en het zwemmen is goed om af te koelen. We vervolgens onze reis na een lekkere lunch richting het zuiden van de Pantanal. Er hebben zich nog 3 mensen bij de groep gevoegd en met z'n allen gaan we in aan andere bus. Onderweg kopen we schoenen en een hoed want die hebben we wel nodig in de Pantanal. Ook koop ik van die typische Braziliaanse slippers, voor maar 3,- euro (10 real). Onze nieuwe groepsleden blijken vogelaars en bij alles wat vliegt moeten we stoppen om foto's te maken. Het laatste stukje moeten we met een truck, die regelmatig met zijn wielen wegzakt in de modder, het is hier erg drassig namelijk. Eenmaal in de Pousada krijgen we een heerlijk buffet en als we daarna aan de Caipirinha zitten roept Marcus ons. Hij heeft Capybara's gezien buiten. We lopen snel mee en zien inderdaad een stuk of 11 Capybara's.

Genieten van de natuur in de omgeving

Voordat we een boottochtje gaan maken vandaag wil ik de omgeving van de pousada verkennen en zet mijn wekker om 5.15 uur. Het is nu nog heerlijk rustig en ik zie wat Capybara's zwemmen. Als ik van de zonsopgang aan het genieten ben zie ik dat het alweer tijd is voor het ontbijt. Daarna begint onze boottocht. We zien veel apen en vogels en voeren nog een arend. Na ongeveer 3 uur krijgen we een houten kont van de bankjes en dan meren we ook weer aan voor de lunch. `s Middags hebben we vrije tijd en ik ga zwemmen. Bianca ligt te lezen in haar hangmat. Aan het eind van de dag gaan we wandelen. Aangezien we een behoorlijk tempo aanhouden krijg ik weinig mee van de omgeving. Met z'n 5en lopen we in de natuur alleen door het gekwebbel van een van de groepsleden en het geluid van het kappen van de takken ben ik bang dat we weinig dieren zullen zien. Toch zien we een neusbeer en wat apen, maar hier ben ik toch niet zo tevreden over. Uiteindelijk zien we ook een miereneter en twee kaaimannen! En dat maakt de tocht compleet.

Zonsopkomst vanaf de boot

Om 5.30 uur moeten we ons al melden bij de bootjes die bij de steiger liggen. De boot heeft geen motor maar we laten ons meevoeren door de stroming. Het is echt een unieke belevenis om zo'n zonsopkomst te zien met op de achtergrond ontwakende vogels en in de verte het gebrul van de brulaap. Als we weer terug zijn bij de Pousada gaan we ontbijten en daarna gaan we op piranha's vissen. Bianca blijft liever in haar hangmat liggen maar Marcus, Sylvia en ik gaan met een medewerker van de Pousada de boot op. Sylvia heeft al snel beet met haar bamboehengel, maar dit blijkt beginnersgeluk. Marcus en ik vangen helaas niets en voor Sylvia blijft het bij deze ene. Alleen de man van de Pousada vangt 3 piranha's. Als we terug zijn bij onze kamer moeten we de tassen weer inpakken want vandaag gaan we naar de laatste Pousada in de Pantanal.

Paardrijden

Pouso Alegre, ligt niet aan een rivier maar midden in een gebied dat nog grotendeels onder water staat. Tijdens de weg ernaartoe zien we veel kaaimannen en een capybara. Bij de Pousada zien we de paarden al rondlopen, daar geen we straks een ritje mee maken. Maar eerst genieten we van en lunch en kunnen we even relaxen in de hangmatten. Als het tijd is voor de paardrijtocht krijgt Bianca het kleinste paard toegewezen en die van mij ziet er oud uit en is wat mager. Tijdens de tocht zien we dat het meeste land onderwater staat en dat de paarden 30 tot 40 cm wegzakken. Als er een kaaiman voor mijn paard verschijnt schrikt hij. Ik moet er toch niet aan denken dat mijn paard struikelt en ik met camera en al in het water beland. Ondanks dat het een mooie omgeving is heb ik wel medelijden met de paarden, ook heb ik last van de camera om mijn schouder en de laaghangende zon (ben mijn zonnebril vergeten). Als we af en toe op een droog stukje rijden gaat het gelukkig beter. We zien meer kaaimannen onderweg maar als ze niet voor het paard tevoorschijn komen is er gelukkig niets aan de hand. Als we terug zijn en de paarden afzadelen zien we dat Bianca haar paard een wondje ter grootte van een rijksdaalder op zijn rug heeft. Dit paard zou eigenlijk niet bereden moeten worden. `s Avonds gaan we met Marcus nog een rondje rijden in zijn auto en zien we nog wat capybara's en kaaimannen.

Op naar Rio de Janeiro

Ook deze ochtend wilt Marcus met ons de zonsopgang bekijken. En we worden weer getrakteerd op een mooi natuurverschijnsel en zien veel dieren. In de omgeving van deze Pousada zien we toch wel meer bijzonders en dit is de Pantanal zoals wij dachten. We zien o.a. twee Jabiru's, deze vogels kunnen wel 1.40 m hoog worden. Een koppeltje Jabiru's blijven hun hele leven bij elkaar en houden hun nest altijd op dezelfde plek. Ook zien we nog een kaaiman en een capybara vlak bij elkaar zitten. Dit is echt genieten! Maar we moeten terug want om 12.00 uur vertrekt ons vliegtuig naar Rio de Janeiro, en dat is nog twee uur rijden. Ook moeten we nog langs de winkels want ik wil graag net zo'n stoer kapmes als Marcus heeft. Tijdens de rit naar de luchthaven vertelt Marcus dat de lokale bevolking niet blij is met de toeristen die hier met hun 4WD-auto's rondrijden. Ze rijden veel beesten dood. En wij zien inderdaad o.a. een zeldzame kaaiman lizard dood aan de kant liggen. Ook ligt er een dode kaaiman met zijn tanden er nog in, dit vind ik zonde en met mijn zakmes snij ik twee tanden uit zijn bek. Eenmaal op het vliegveld van Cuiaba nemen we afscheid van Marcus. We vliegen eerst naar Brasilia en vervolgens door naar Rio de Janeiro, deze vluchten verlopen goed. Eenmaal in het hostel krijgen we te horen dat er geen water is. Wij hebben geen zin om met de taxi op zoek te gaan naar een andere hostel dus hopen maar dat het snel is opgelost. In de omgeving gaan we eerst wat eten. We komen bij een buffetrestaurant waarbij mannen rondlopen bij je tafel en vlees van een lange spies afsnijden. Churrasco heet het gegrilde vlees en het is gebruikelijk bij een churrascaria om zo het vlees op te dienen. Eenmaal terug in de hostel nemen we een kijkje op internet en lezen we dat het bedrijf waar Bianca werkt per december haar deuren sluit. Wat een vervelende verrassing. Bianca weet niet concreet of ze haar baan verliest maar onaangenaam is het wel.

Bezoek aan een Favela

Als we opstaan is het mistig en het Christusbeeld in in nevel gehuld. Het heeft dus niet zo veel zin om daarheen te gaan. We proberen dan nog snel een Favela-tour te regelen en dat lukt. Een Favela is een achterstansdwijk in Rio de Janeiro waarvan de naam is afgeleid aan de houtsoort waarme de 'huizen' zijn gebouwd. Het blijkt dat er afgelopen nacht een flinke vechtpartij is geweest tussen twee rivaliserende bendes in de Favela waar wij gaan kijken. Deze Favela heet Rocinha en daar wonen 250.000 mensen, hun hutjes zijn tegen een heuvel gebouwd. Met motortaxi's worden we één voor één een eind omhoog gebracht. Onderweg zie we de gevolgen van de acties van de bendes. We zien 3 auto's die total loss zijn gereden en op de weg ligt een dood lichaam bedekt met een kleed. Volgens de gids hoeven we niet bang te zijn want het wemelt er van de politie (met indrukwekkende geweren). Het voelt ook niet bedreigend in de wijk en de bevolking is erg vriendelijk. 's Middags gaan we naar het bekende Copacobana-strand. De net gekochte bikini van Bianca moet uiteraard gedemonstreerd worden. We hadden overigens allemaal bloedmooie meiden met strings op het strand verwacht maar helaas zijn de strings blijkbaar uit de mode en vallen de uiterlijke kwaliteiten van de vrouwen tegen.

Christusbeeld op de Corcovado

De volgende dag is het iets minder mistig en besluiten we het Christusbeeld te gaan bezoeken. We besluiten om met de bus naar te gaan. In twee etappes gaan we met een kabelbaantje naar boven. Halverwege de berg zien we hele kleine aapjes die in de bomen rondslingeren. Eenmaal boven hebben we een geweldig uitzicht op Rio de Janeiro en zien we ook het vliegveld waar we eergisteren aankwamen. Het Christusbeeld bevindt zich helaas nog steeds in de wolken. Af en toe zien we het beeld verschijnen en het is kleiner dan ik mij had voorgesteld. Eenmaal in het centrum kopen we nog wat souvenirs zoals het derde paar slippers voor Bianca en een boek over de Pantanal. Het lawaai en de drukte staan mij erg tegen en ik word er behoorlijk chagrijnig van. De rest van de dag brengen we op het strand door. Op de terugweg naar het hostel komen we langs een bedelende zwerver. Ik geef hem mijn oude horloge en daar is hij erg blij mee. Dan bedenk ik dat ik nog wat kleding heb die ik in Nederland toch niet meer aandoe en sta in tweestrijd. Zal ik het aan de zwerver geven of zal hij denken dat ik een rijke patser ben en hem goed genoeg vind voor mijn afdankertjes... Ik besluit toch een pakketje te maken en naar de zwerver te brengen. En dat is gelijk het einde van onze reis. We moeten weer terug naar Nederland en vliegen via Sao Paulo naar Amsterdam.

Bron - Edward Larkens