Senegal: eerste stappen op Afrikaanse bodem!

Bestemming: A. Dakar (Senegal)
Periode: maart 2014
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie:
Organisatie: Neckermann

We trouwden in juni 2013, en besloten in maart 2014 op huwelijksreis te vertrekken. Beiden wilden we naar een warm land gaan, en eens een mooie reis maken buiten Europa. We twijfelden tussen Mexico, Jamaïca en Kenia. Uiteindelijk was onze keuze gevallen op het mooie Kenia. Aangezien mijn roots in Senegal liggen, en ik er nog nooit was geweest, veranderden we onze bestemming en boekten onze huwelijksreis naar het mooie Senegal aan de Westkust van Afrika. Maart is een ideale maand om naar Senegal te gaan, met een temperatuur tussen 24 en 30 graden. Perfect om aan het strand te liggen en te gaan bezichtigen. Het zeewater was wel super koud, dus daarin hebben we niet kunnen baden. We boekten onze reis via Neckermann en vertrokken op 15 maart voor 11 dagen naar Saly. Daar verbleven we in het « Hotel Lamantin Beach & Spa».

We vertrokken vanuit de luchthaven van Zaventem, en landden 5 uur later in de luchthaven van Dakar. Wanneer je op de luchthaven van Dakar aankomt, kan je niet bepaald een warm welkom verwachten. Op een vrij brutale manier vragen ze naar je identiteit, je beroep, en de reden van je reis. Naderhand kan je je begeven naar de aankomsthal waar je koffers aankomen. Zodra je je koffers hebt gevonden, komt iemand je helpen met het dragen ervan. Dit zijn meestal « loopjongens » die dit doen om een klein centje te verdienen. In Senegal kan je betalen met Euro’s. Deze jongens/mannen zijn je dankbaar zodra je iets kleins kan geven. Wanneer je koffers dan nogmaals op een loopband worden gelegd ter controle, kan je je naar buiten begeven. Eenmaal buiten staan er hekken waarrond mensen hun familieleden of vrienden staan op te wachten; maar ook verkopers. Als je naar Afrika gaat, moet je echt kunnen verdragen dat ze je van alles proberen aan te smeren van zodra je voet aan wal zet!

Met een bus word je vervolgens naar je hotel gebracht. Vanuit de luchthaven van Dakar naar Saly is het ongeveer 1,5 uur rijden; maar met de tussenstops naar de andere hotels doe je er gemakkelijk 2 uur over. Onderweg naar je hotel, kan je Senegal volledig in je opnemen. Wat ons meteen is opgevallen, is dat er nog zeer veel werk is aan wegeninfrastructuur. Eigenlijk is er niet echt een autostrade. Ook zeer veel afval langs de wegen. Later vernemen we van een gids dat dit afval met opzet wordt achtergelaten door de inwoners, omdat er geen ophaalservice is voor het ophalen van afval. Te pas en te onpas zie je mensen op straat die wagens tegenhouden om fruit of noten te verkopen, kledij, enzovoorts. Hier en daar zie je voetbalpleintjes met spelende kinderen, en zeer veel onafgewerkte of vervallen huizen.

Wat ons ook sterk is opgevallen, zijn de straatkinderen die suiker verkopen op straat voor een beetje geld. Later vertelde onze gids ons, dat volgens de Islam mannen nog steeds 4 vrouwen mogen hebben indien hij ze op dezelfde manier kan onderhouden. Dat laatste is vaak minder waar. Bij iedere vrouw hebben ze meestal meerdere kinderen waardoor niet alle kinderen gevoed en onderhouden kunnen worden. Vaak sturen ze enkele van hun kinderen naar een Imam die hen dan moet onderwijzen en onderhouden. Echter doet de Imam dit enkel wanneer de kinderen ook geld meebrengen. In plaats van hen te onderwijzen, stuurt hij ze dus de straat op om suikerklontjes te verkopen. Sommige kinderen houden dit vol, anderen worden aan hun lot overgelaten en leven een arm leven op de straten.

Eenmaal aangekomen in het hotel, een warm welkom waar ook meteen een apertiefje wordt aangeboden, en je een een goed ruikend, vochtig handdoekje krijgt om je te verfrissen. Zeer vriendelijk personeel, en een man die rustig op de Kora speelt, een snaarinstrument bespeeld in West-Afrika. Na korte inschrijving aan de receptie begeleiden ze je via een mooi aangelegd pad naar je verblijf. Het lijkt wel een klein dorpje waar overal lemen hutjes staan. Genoeg ruimte, een groot bed, moderne badkamer, en een leuk terras. Het hotel Lamentin is een zeer mooi verblijf met privé-strand, zwembad, eigen restaurant (rijkelijk buffet met lokale en niet-lokale gerechten), fitness, sauna & wellness en tenniscourt. Je kan je zeker vermaken indien je graag in het hotel blijft.

JOAL-FADIOUTH

Onze eerste uitstap was naar Joal-Fadiouth, ook wel het schelpeneiland genoemd. Het zijn eigenlijk 2 dorpjes, zijnde Joal, en Fadiouth, die worden verbonden door een houten brug. Het eiland werd gevormd door de lokale vissers, die niet over de nodige vervoersmiddelen beschikten om de schelpen te verwijderen. Noodgedwongen kookten ze het schelpdier vlees, en de rest gooiden ze telkens weg op een hoop waardoor er een eiland werd gevormd. Ook vandaag nog kan je in hoekjes, een hoop opeengestapelde schelpen zien liggen.

Wat heel mooi is om te zien in Senegal, is de saamhorigheid. Iedereen zorgt voor iedereen, en de inkomsten worden gezamenlijk verdeeld. Zodra we op het eiland aankwamen, werden we begeleid door een lokale gids die ons meenam in zijn wereld en ons zo veel mogelijk informatie gaf over het dagelijkse leven op het eiland. Markerend aan het eiland is dat het merendeel van de inwoners Katholiek is, maar zij leven in perfecte harmonie met de inwoners die moslim zijn. Ook de begraafplaats is gemixt, waarbij ieders wensen gerespecteerd worden.

LA RESERVE DE BANDIA

Indien je het leuk vindt dieren te zien in hun natuurlijke habitat, moet je zeker eens naar « La Réserve de Bandia » gaan. Een uitgestrekt, volledige omheind natuurreservaat van 3500 Hectare. In het reservaat zie je ook zeer veel enorm grote Baobab’s! In het wildreservaat staat een enorm grote Baobab, waar nog menselijke schedels in liggen.

BAOBAB

De typische boom van Afrika, en het embleem van Senegal. Zijn naam komt van het Arabische « Bu Hibab », vrucht met veel zaden. De vrucht van de Baobab is zuur, maar zeer lekker! We hebben de kans gehad een stukje van de vrucht te proeven in het wildreservaat. De apen lusten dit lekkers ook zeer graag. Een Baobab kan, ondanks de zeer trage groei, zeer lang leven. Men kan Baobab’s vinden van meer den 2000 jaar oud. Echter is het moeilijk te definiëren hoe oud ze exact zijn, omdat de jaarringen moeilijk zichtbaar zijn vanwege de lange droge seizoenen. Vroeger begroeven de Senegalezen hun doden in de stam van de boom. Deze bomen zijn dus heilig voor het lokale volk, en worden enorm gerespecteerd.

LE LAC ROSE

Het roze meer « Le lac Retba », ligt op een 100-tal meter van de Atlantische Oceaan. Laatste etappe van de rally Paris-Dakar. De kleur is te wijten aan de cyanobacteriën, een microscopisch organisme dat in het bijzonder bij droge wind een rood pigment produceert om de zoutconcentratie te weerstaan. In maart zie je een licht roze schemering, maar nog niet het mooie roze dat je op sommige foto’s misschien al hebt gezien. Het meer heeft een diepte van 3 meter en bestaat voor de helft uit water en de helft uit zout. De concentratie van zout is zo overheersend dat er vrijwel geen leven in het water mogelijk is. Je blijft dus ook drijven in het meer, zoals in de Dode Zee.

Iedereen mag zijn zout uit het meer gaan halen, maar met in acht name van respect en solidariteit voor de anderen. Het is zeker niet voor iedereen weggelegd, want het is hard werk en de winsten zijn enorm laag. Een zak van 50kg zout wordt verkocht aan 2000cfa ofwel 3 EUR.

KEUR ABDOURAHMANE

Na een bezoek aan het Roze Meer, zijn we naar een typisch dorpje gegaan waar er nog een dorpschef aan het hoofd staat, en waar er nog volgens de gewoontes van de voorouders geleefd wordt.

We werden begeleid door de broer van de dorpschef, Maqqaer. Het dorpje herbergt 320 inwoners. Zoals eerder aangegeven, mag iedere man tot 4 vrouwen hebben, volgens de Islamitische godsdienst, indien hij ze gelijk kan behandelen. De man die ons begeleidde, Maqqaer, had 4 vrouwen. Ze woonden allen op hetzelfde perceel, maar iedere vrouw heeft een eigen hut waar ze met haar kinderen in woont. Maqqaer verdeeld zijn aandacht tussen de vrouwen en de kinderen, door om de 2 dagen van hut te veranderen.

Vroeger werden er enkel huwelijken gesloten tussen de familieleden, maar vaker gaan de families zich nu mengen. We stelden Maqqaer de vraag of alle kinderen in het dorp blijven en zich aan de rituelen blijven houden. Hij gaf toe dat de kinderen van vandaag meer en meer uit het dorp wegvluchten en elders een nieuw leven trachten op te bouwen.

KAYAR (Marché au possion)

Indien je tijd hebt, moet je zeker naar de vismarkt gaan. In continue stroom komen vissers uit zee met hun visvangst die meteen wordt gedroogd op het zand in de zon en verkocht wordt. Je ziet er heel veel spelende kinderen en een heleboel mensen die de vissers helpen veilig terug aan wal te komen.

ILE DE GOREE

Ile de Gorée, beter bekend als het « slaveneiland » moet je gezien hebben als je naar Senegal gaat. Vanuit Dakar neem je de boot om naar het eiland te gaan, een oversteek van een 20-tal minuten. Vele inwoners van het eiland maken dagelijks deze oversteek om in het centrum te gaan werken.

Het eiland is 900m lang en 300m breed. Het is een zeer kleurrijk eiland met vele invloeden van Portugal, Nederland, Engeland en Frankrijk. Je kan je niet voorstellen dat er zo veel leed is geweest op dit eiland. Slaven werden in slavenhuizen vastgeketend aan handen en voeten en volledig verwaarloosd, opgehoopt in kleine cellen. Zij die overleefden werden uitgestuurd naar Amerika.

Eén van de slavenhuizen werd gerestaureerd en op de werelderfgoed lijst gezet door de Verenigde Naties voor Onderwijs, Wetenschap en Cultuur (UNESCO). Het huis « Maison de Esclaves », heeft een beheerder die je tijdens een bezoek meer informatie geeft over hoe de mensen leefden in de cellen onder het huis en in welke afschuwelijke omstandigheden ze leefden.

Mannen en vrouwen, jongens en meisjes, werden gescheiden in verschillende cellen ondergebracht. Hij tracht je zo goed mogelijk te schetsen hoe de mensen naar het eiland werden gebracht, geselecteerd werden door ze te wegen en naderhand verkocht werden. Je wordt er meteen stil van! In het huis zitten vele gaten (soort van ramen) in de muren waardoor je continue de koude wind van de zee op je lichaam voelt. Het moet echt verschrikkelijk geweest zijn. Zodra je het huis binnenstapt en naar de cellen gaat kijken krijg je gewoon rillingen. Het is alsof je voelt hoeveel leed er is geweest.

Een groot standbeeld, waarbij een zwarte man zijn kettingen breekt en wordt vastgehouden door een zwarte vrouw, staat symbool als teken ter afschaffing van de slavernij.

DAKAR

Onze laatste uitstap was naar Dakar, een vrij modern centrum met vele gebouwen waar ook je ook het Presidentieel Huis kan bewonderen. Wanneer je naar Dakar gaat moet je eerst en vooral eens een bezoekje brengen aan de markt van Kermel, waar je weer heel veel lokale artiesten kan ontmoeten en hun kunstwerken kan kopen. Op de markt is er ook een stand waar je een mooie collectie van Afrikaanse maskers kan bewonderen.