De Gibbon Experience!

Bestemming: A. Noord-Laos (Laos)
Periode: december 2009
Vervoer: Zipline
Accommodatie: Boomhut

Vlak voor oud en nieuw in 2009 vertrok ik in mijn eentje naar Bangkok. Een reis van drie maanden door Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam stond op het programma. Een globale route had ik in mijn hoofd, maar net als bij andere reizen die ik alleen heb gemaakt laat ik me ook graag meevoeren door enthousiaste ideeën van reizigers die ik onderweg tegenkom. Zo heb ik met nog drie Nederlanders, een Engelsman en een Zuid-Afrikaanse een hele bijzondere ervaring in Laos gehad.

De Gibbon Experience

‘De Gibbon Experience': een ecotoerisme project ter behoud van het bos van het Bokeo Natuurreservaat in Noord-Laos. Gasten verblijven in boomhutten en maken gebruik van het netwerk van kabels om het woud te doorkruisen op zoek naar de Zwarte Gibbon.’

Na twee uur achter in een pick-up onze kleding van een laagje stof te hebben voorzien, stapten we uit bij een primitief dorpje met kleine huisjes met daken van stro. Een aantal dametjes zaten er extra halmen van stro aan elkaar te binden tot een nieuw stuk dak, terwijl een naakt jongetje verderop met een stok een fietswiel voortbewoog. De tocht werd vervolgd met een half uur wandelen de berg op.

Boven aangekomen kregen we een harnas aan met een veiligheidskabel plus een katrol met remband en off we went. Onze boomhut was het nieuwste maar ook het verste weg en slechts te bereiken via twee andere boomhutten. Dit betekende wél dat we als eerste een redelijk aantal kansen kregen om van platform naar platform te zwieren, soms via een kabel die dwars door een van de hutten liep. Jaren geleden zwierde ik twee maanden lang dagelijks van boom naar boom tijdens mijn stage bij de Canopy Tour in Costa Rica. Dat vond ik al heel erg stoer... maar geloof me, 30 meter boven de grond hangen, zoals toen, of 110 meter boven de grond hangen, zoals nu, is een groot verschil evenals 50 meter afleggen om bij het volgende platform te komen ten opzichte van 550 meter die we hier in Laos overbrugden! Het is dus hoog, de kabel is lang, de uitzichten fantastisch, de snelheid enorm, oftewel, aan adrenaline geen gebrek, wat een gave ervaring!

De boomhut

Onze boomhut? Een plaatje. Het platform waar je aankomt, is de hal met een trap naar boven, uitkomend op een groter platform rondom: de 'living' inclusief een klein keukentje. Hier lagen matrassen voor ongeveer vier tot zes man. Van daaruit was er nog een trap naar boven tot een klein platformpje met nog twee slaapplaatsen. Achter de hal het toilet, met een pijp naar een septic tank beneden - dit in tegenstelling tot de wc's bij de andere boomhutten, waar bij gebrek aan zo’n pijp je prestatie met een verkeerde wind weleens net verkeerd terecht zou kunnen komen. En de douche! Een heerlijke ervaring voor iedereen. Stel je eens voor, je staat hoog boven het woud, in je nakie en wordt hooguit bekeken door vogels en ander voorkomend wild. Je hebt een prachtig wijds uitzicht en het water uit de rainshower douchekop stroomt over je heen en zorgt voor een fantastisch mooi regeneffect wanneer je tussen de spijlen vloer onder je kijkt en het water in het woud terecht ziet komen. Ultiem, werkelijk waar!

Dé Gibbon

De 2e dag regende het toen ik om 06h15 wakker werd dus ik dacht 'we gaan nu vast niet het woud in'. Maar zoals de vorige dag afgesproken zoefde onze gids vrolijk om 06h30 onze boomhut binnen om ons op te halen. Kennelijk geen tijd te verliezen, want tijd om te plassen of water over mijn gezicht te splashen was er niet. Een zware tocht volgde, want voor mijn gevoel leken we maar te lopen en te lopen zonder ergens te komen. Net toen ik het beu werd, stak de gids een vinger op en werden we muisstil. In de verte hoorden we een langzame omhooggaande fluittoon: de Gibbon! Natuurlijk was het toen rennen geblazen om er nog dichter bij in de buurt te komen! Opzij opzij opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats! Jee, wat hadden we opeens een ongelofelijke haast! Mijn knieën gaven me signalen dat ik rustiger aan moest doen, mijn linkerenkel evenzo, maar nee, ik zou toch niet alleen voor een fluittoon zo vroeg in beweging zijn gekomen? Ik negeerde dus alle signalen...totdat het gefluit ophield, verstoord door het geluid van iemand die dichtbij op een zipline voorbij zoefde. Weg gibbon... 3 uur gewandeld, gerend en een beetje gezipt, maar beste mensen, IK weet hoe een Gibbon klinkt!

Het ontbijt volgde en al snel daarna was het 'hup, harnas aan, we gaan het woud weer in'. Al klimmend, dalend en zippend over de kabels kwamen we moe maar voldaan voor de lunch terug in onze boomhut. Tijd om een beetje van het uitzicht te genieten en te ontspannen.

Paniek

Ik zat met Crossy op mijn schoot de omgeving in me op te nemen. Het donderde al een hele tijd onafgebroken, een soort van voortdurend grommen. Ik wees naar de grijze lucht en merkte op 'zien jullie die wolken daar? Zien jullie hoe snel ze dichterbij komen? Het is net als bij de Tsunami, als een golf wolken die op ons afkomt'. Het begon vervolgens te waaien dus ik haalde de spullen van onze salontafel en verplaatste die naar het wat meer beschutte keukengedeelte. Net toen ik Crossy op een stoeltje daar zette gebeurde het, die golf wolken kwam ineens heel snel op ons af. Een seconde later kwam regen ons keihard tegemoet, de bomen om ons heen zwaaiden gevaarlijk om zich heen, hagelstenen kwamen uit de lucht vallen, onze boom schudde, het hele huis stond te shaken, losse voorwerpen vlogen weg, het donderde hard boven ons hoofd, een felle flits volgde na 2 seconden en iedereen raakte in paniek! Ondertussen stonden onze gidsen aan de andere kant van de kabel te schreeuwen dat we daar weg moesten, direct. Ze kwamen ons niet halen, het was alleen een paniekerig 'GO, GO, GO' wat we hoorden, iets wat niet helemaal hielp om rustig te blijven dus ik stond al te jammeren uit frustratie omdat ik mijn harnas niet aankreeg. Iedereen pakte binnen een paar seconden zijn of haar tas en stapte in een harnas om de oversteek over de kabel te maken. Ik liet mijn blik tevergeefs nog gaan over de vloer om te kijken waar Crossy zat, maar zag 'm niet. De boomhut wankelde toen ik als laatste de kabel afging en binnen twee seconden drijfnat aan de overkant aankwam. We renden naar boven en terwijl we daar in de hut schuilden zagen we de omgevallen bamboebomen, iets wat de gidsen waarschijnlijk hadden gealarmeerd om ons uit de boomhut te komen halen. De jongens waren als typische jongens aan het genieten van deze vet gevaarlijke ervaring 'Awesome, how cool was that, did you feel the treehouse!'. Anderen stonden na te trillen van de hevige schrik en ik, ik kon mijn tranen niet binnen houden, Crossy! Ik had 'm mee moeten nemen over de kabel, maar het ging allemaal zo snel, werkelijk waar, het zal maar een minuut hebben geduurd, een verwoestende minuut. En ja, we hadden het allemaal gered en ik weet dat we daar niet hadden kunnen blijven, maar Crossy!

Na de korte storm

Kort daarop was de storm alweer overgewaaid en was ik de eerste die terug ging. Ik MOEST checken of Crossy er nog was. Met trillende armen en benen haakte ik me vast aan de kabel, die gelukkig nog in takt was en bij aankomst rende Crossy de trap af naar me toe, helemaal in orde, helemaal droog. Ik was weer een gelukkig mens!

In het huis was alles echter drijfnat en vies, het beddengoed, de handdoeken, kleding die her en der lag, de matrassen, de vloer, alles wat je maar tegenkwam. Als team zijn we gelijk aan de slag gegaan om dingen over de railing te laten drogen en de vloer droog te maken. Natuurlijk werd het komende uur over niets anders gesproken en net op het moment dat we ons gingen ontspannen begon het weer te grommen in de lucht...en te flitsen... Nu waren toch ook de jongens not amused en verzamelden we allemaal onze spullen en deden onze harnassen aan, voor het geval dat. Dat wat we 's middags hadden meegemaakt wilde niemand nog een keer meemaken.

Het kwam nu aan op tellen. Zeven seconden tussen donder en flits betekende 'wegwezen', twee seconden tussen donder en flits betekende 'vooral niet de kabels gebruiken'. Het was elke keer rond de zeven seconden, maar door gebrek aan wind besloten we toch te blijven. We hebben dan ook nerveus het spektakel zitten bekijken totdat we het duidelijk hoorden overtrekken naar de andere kant van de berg en we met gerust hart onze harnassen uit konden doen.

Het is gek hoe zo'n storm de hele belevenis van de Gibbon Experience kan overschaduwen, maar misschien omdat het allemaal goed is afgelopen zou ik het niet anders hebben willen meemaken.