Gastvrijheid in Myanmar
Bestemming:
A. Kinpun
(Myanmar)
, B. Mawlamyine
, C. Thanbyuzayat
, D. Hpa-an
, E. Rangoon
Periode: 2
Vervoer: Vliegtuig en bus
Accommodatie: Hotels
Eindelijk begon onze tweede reis naar Myanmar; het leukste land wat we ooit bezocht hebben. Na een vroege vlucht kwamen we in de ochtend aan. We lieten ons meteen afzetten bij het busstation waar we de bus pakten die ons naar Kinpun, een klein plaatsje onder aan de Golden Rock, moest brengen. De sfeer in het plaatsje was geweldig. Er liepen vrouwen rond met grote platen op hun hoofd waar voedsel van verkocht werd. Het leek net een klein winkeltje op hun hoofd.
We werden in een bus gedirigeerd die ons naar Kinpun zou brengen. We kregen de beste plaatsen: dat begon goed. Zo konden we onze benen tenminste nog een beetje strekken.
Toen we in Kinpun aankwamen, kwamen er horden mannen op ons af die ons naar het gevraagde hotel brachten. We gingen op pad om het dorpje en de plaatselijke restaurants te verkennen. Het was wel even wennen wanneer je van het eetparadijs Thailand af kwam. Het ziet er anders uit en met Engels kom je niet zo heel ver. Maar als ervaren backpackers lukte ons dat wel en hebben we uiteindelijk goed kunnen eten. Toen we van de grote weg af en de zandpaden op gingen, kwamen we terecht bij het echte leven van Myanmar. Dit vonden we geweldig en er waren zoveel nieuwe dingen die we ervoeren. De gastvrije Birmanen lieten ons allerlei dingen proeven, ook een bos 'haren', in olie gebakken. Ze vroegen of we iets wilden proeven en dit wilde ik wel. En het was inderdaad erg lekker. Ik heb alleen geen idee wat ik hebt gegeten, misschien dat ik het morgen wel weet...
Liefdadigheidswerk
De volgende dag stond in het teken van kleren en schoenen weggegeven. Het was een groot succes: de kinderen stonden eerst wat vreemd te kijken, maar dit ging snel over in blijdschap. Onze rugzakken zaten vol met kinderkleertjes en we vonden al snel een familie waar je de tranen van in de ogen kreeg. Ze waren erg blij met alles wat ze kregen. Het jongetje van een jaar of twee had een knie die helemaal verbrand was. Toen wij hem verzorgden, gilde hij het uit. De andere inwoners van het dorp kwamen snel aanrennen om te kijken wat er aan de hand was. Toen zij zagen dat we dingen aan het weggegeven waren, wilde iedereen iets hebben. Uiteindelijk verlieten we met een gelukkig gevoel het dorp. Later zagen we in het dorp kinderen lopen in de kleren die wij hadden gegeven en ook met de knuffeldieren werd al gespeeld. Twee kinderen koesterden de knuffel alsof het hun baby was. Onze missie was geslaagd.
Tocht naar de top
Vandaag werden we om 04.00 al gewekt door vreselijk harde muziek. We worden elke ochtend zo gewekt, ook met hetzelfde liedje. We moesten wel vroeg opstaan, want we wilden de bus (lees: veewagen) zo vroeg mogelijk pakken. In 45 minuten reden we naar boven en daarna moesten we nog 45 minuten klimmen. Aan de top hadden we een prachtig uitzicht met als hoogtepunt de Golden Rock, een mooi heiligdom.
Hierna besloten we naar beneden te lopen in plaats van met de 'bus' te gaan. Het was een hele tocht die 3-4 uur duurde, maar het was ook erg mooi. Toen we beneden waren, gingen we naar een lokaal restaurant waar we genoten van een pilsje en ijs en van de bevolking die voorbij kwam lopen. Wat is het toch een prachtige plaats en het avondleven is er rustig (als je de muziek en luidsprekers weg denkt). Er kwam een moeder met twee kinderen voorbij lopen die allemaal een bos hout op hun hoofd droegen. Het meisje van 10 had zelfs nog tijd om met haar broertje te spelen. De vrouwen daar lopen allemaal zo rechtop; de mannequins zouden er jaloers op zijn. Al met al was vandaag een geweldige dag met speciale ervaringen die ik voor geen goud zou willen missen.
Mawlamyine
Na een busreis van 4 uur kwamen we aan in Mawlamyine, een stadje in het zuidoosten van Myanmar. We vonden het een beetje op klein India lijken: het was er rommelig en vies en de mensen keken je aan alsof je een raar wezen was. We lieten ons afzetten bij het guesthouse dat we uitgezocht hadden, maar toen we binnenkwamen en de kamer hadden gezien, was dat zelfs voor ons beneden peil. Dus onze rugzakken gingen weer op en we gingen op zoek naar iets beters. Niet alle hotels mogen buitenlanders aannemen, dus dat maakte de zoektocht een beetje lastiger. Uiteindelijk vonden we toch een hotel wat wel schoon was.
Ogre Island
We wilden naar Ogre Island gaan en via lokaal transport kwamen we aan bij de ferry die ons daar naartoe kon brengen. We hebben daar zeker een uur gezeten en alles op ons af laten komen. Vooral de 'betelnut' etende mannen met hun rode mond en tanden die het spul overal uitspuugden, vielen ons op. Op de ferry liepen allemaal verkopers rond die ons hun dingen wilden verkopen, ook lagen er allerlei goederen op de boot die naar het eiland gebracht moesten worden: blokken ijs, kuikens, vaten olie en nog veel meer.
Op het eiland heerste een heel andere sfeer dan op het vasteland. Er reden paard-en-wagens rond en bussen van wel 60 jaar oud. Er was één geasfalteerde weg en alle zijwegen waren van zand. Wij gingen zo'n zijweg in en op deze wegen kom je dingen tegen die je normaal gesproken niet tegenkomt. We kwamen bijvoorbeeld langs een klooster waar we naar binnen werden geloodst om te komen kijken naar hun prachtige Boeddha. Ook werden we uitgenodigd om mee te lunchen. Nadat we hadden gegeten, werden we rondgeleid om naar het prachtige, oude klooster te gaan kijken. Het was wel jammer dat we dit op blote voeten moesten doen; het was er zo heet dat we alleen erg snel en springend over de tegels konden lopen.
Nadat we duizendmaal bedankt hadden, slenterden we weer verder over het zandweggetje. We kwamen bij een school uit waar een aantal kinderen lekker onder een koele boom stond. De giechelende meiden vonden het reuze leuk om buitenlanders te zien. En wij vonden het ook leuk om hen te zien. Toen we weer verder liepen, kwamen we langs een groepje jongens die voetbal aan het spelen waren: blootsvoets, op zand bezaaid met stenen. We liepen weer verder en langs de straat zagen we allemaal hutjes, gemaakt van bladeren, op palen staan. Alle mensen waren bezig met het maken van dakpannen van grote palmbladeren. Uiteindelijk kwamen we weer terug in de haven waar de ferry ons weer terugbracht naar de andere kant.
Militairen
We hadden het geluk dat we gebruik konden maken van het draadloos internet in een zeer duur hotel. We werden er vriendelijk ontvangen en konden zo op WIFI in de lobby. Gisteren ook: we liepen naar het hotel en zagen overal militairen met geweer staan. Maar we konden gewoon naar binnen lopen om een uurtje te internetten. We zagen overal hoge militairen en andere belangrijke personen zitten, buiten stonden dure auto's, politieauto's en nog meer militairen. We wisten wel dat er iets belangrijks bezig was, maar dat we zo door mochten lopen, was onbegrijpelijk. Achteraf hoorden we dat de regering en de Mon-staat (een minderheidsgroepering) een overeenkomst tekenden.
Begraafplaats in Thanbyuzayat
We gingen hier met een lokale bus heen en we zaten er ruim op tijd in. Na een poosje werd ons gezegd dat we eruit moesten en dat monniken onze plaats innamen. Hier was ik het echter niet mee eens en ik bleef zitten. Mijn reisgenoot werd eruit gestuurd en moest een ticket kopen en mijn tas werd van me afgepakt en op een andere stoel gelegd; hier mochten we wel gaan zitten. Het zal de miscommunicatie wel zijn geweest... Na een hobbelige rit van 2 uur waren we eindelijk op onze bestemming: Thanbyuzayat. We werden hier keurig naar ons doel gebracht, het War Cemetery. Dit is een begraafplaats waar wel meer dan 600 Nederlanders begraven liggen. In totaal liggen er 3700 mensen. Het is erg indrukwekkend als je langs die graven loopt en je bedenkt wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Op sommige Engelse graven stonden ook opschriften die je erg ontroerden: 'I waited for you but you did not come. Life was cruel to us, Dorethe.' of 'When you go home, tell them of us and say: “For your tomorrow we gave our today.”
Op de begraafplaats ontmoetten we aardige Engelsen die ons mee lieten rijden in hun gehuurde auto met chauffeur. Met hen gingen we naar Kyaikkami, waar een tempel in zee lag. Met lokaal vervoer waren we hier nooit gekomen, dus het was boffen dat we hen tegenkwamen. Hierna gingen we weer terug naar Thanbyuzayat waar we de originele locomotief en nog een stuk oude rails zagen. Uiteindelijk bracht een brommertaxi ons naar de bus waarna we weer 2 uur hobbelend terug naar Mawlamyine gingen.
In de avond gingen we wat eten op de boulevard. Tijdens het eten kwamen 2 jongens op ons af die met ons wilden praten over Myanmar. Hier hadden we een interessant gesprek mee; over hoe het leven daar was en over de veranderingen die er komen als Aung San Suu Kyi in de regering komt. Laten we hopen dat het uitkomt wat deze jongens dromen.
Bruiloft in Hpa-an
Hierna gingen we richting Hpa-an, een klein plaatsje erg dicht tegen Mae-Sot (Thailand) aan. Met de truck kwamen we langs mooie stoepa's en ook de tocht zelf was leuk. Omdat we een beetje Thai kunnen praten, is het net iets gemakkelijker om hier rond te lopen.
In Hpa-an hadden we het geluk dat we een bromfiets konden huren. Dit hebben we meteen geregeld en de dag na onze aankomst pakten we om 06.00 uur de bromfiets en gingen we op pad. Het was nog heerlijk koel en het was mooi om de zon te zien opkomen. We reden heerlijk door het land en toen we een zandpad zagen, moesten we dat even onderzoeker. Altijd gebeurt er iets wat veel indruk op ons maakt en wat je niet kunt plannen, zo ook nu. We hoorden keiharde muziek waar je oren na een uur nog van trilden. Het bleek een bruiloft te zijn. Mensen wenkten ons naar binnen waar we als eregasten verwelkomd werden. We gingen met iedereen op de foto en het bruidspaar bleef maar foto's maken van ons samen met oma, opa, papa, mama enzovoort enzovoort. Ze konden een beetje Engels praten en een meisje vertelde ons dat de bruiloft omgerekend €13.000,- kostte. Onbegrijpelijk, en dat in Myanmar. Er werd eten voor ons neer gezet en na een half uurtje verontschuldigden we ons; we wilden nog meer van Myanmar zien.
We waren op weg naar een grot die heel apart zou zijn. Hij was heel groot en pikkedonker. Toen we er doorheen liepen, kwamen we uit bij een mooi meer. Hier zagen we allerlei lotusbloemen en kwakende eenden, erg mooi. Het meer was alleen iets minder groot dan men zei, maar dit kwam doordat het al lang niet meer had geregend: al meer dan 3 maanden niet.
Dag twee: veel indrukken
De tweede dag heeft misschien wel de meeste indruk achtergelaten. We kwamen langs kleine hutjes waar we stopten. Het was een trieste bedoeling; voor de mensen, maar ook voor de dieren. We liepen verder door een straatje waar mensen stenen uit de berg aan het halen waren. Alles gebeurde met mankracht en het is haast niet te geloven als je de mensen ziet werken. Het was ook erg gevaarlijk hoe ze te werk gingen: op hun teenslippers liepen ze zo tegen de berg op. Een paar meter verder werden de stenen vergruisd met een machine. Kinderen die er aan het werk waren, vulden mandjes met stenen, zwaaiden ze op hun hoofd en gooiden ze in de vrachtwagen. De opzichter die er bij stond, snauwde de kinderen alleen maar af en zei dat ze door moesten werken. We stonden er bij en mochten foto's maken, maar we vonden het zo verschrikkelijk om te zien dat we wegliepen. Dit heeft ons de hele dag niet losgelaten.
Feesten
De derde dag was ook weer leuk. Nadat we door mooie natuur waren gereden, hoorden we weer harde muziek. We stopten en werden gelijk naar binnen gevraagd. Daar zaten we dan, als een koning en koningin aan een gedekte tafel. We kregen koelte toegewaaid door middel van waaiers. Ook hier werd weer veel eten op tafel gezet. Iedereen wilde met ons op de foto en trots lieten ze ons hun dansende paarden zien. Nadat we ze uitgezwaaid hadden, reden we weer verder door het mooie Myanmar.
Na een paar uur kwamen we terecht op een ander feest. Kinderen met prachtige hoofdtooien op zaten op de schouders van volwassenen die volledig door elkaar werden geschud door de muziek. Toen ze bij de tempel aan kwamen, werden ze van de schouders gehaald en mochten ze lekker gaan eten met alle gasten. Ook wij werden weer uitgenodigd voor het eten. Het bleek een inauguratie te zijn van monnikjes van een jaar of 9 à 10. Zij moesten voor 10 dagen monnik zijn en zich ook zo gedragen. Ze leven die dan dagen in de tempel.
Er waren in totaal 23 monnikjes en al hun familie en de dorpsbewoners waren bij de tempel aanwezig. Hier werden we uitgenodigd door een familie om de dag erna langs te komen.
Nog meer feest
Na een korte zoektocht vonden we eindelijk de familie die ons gisteren had uitgenodigd. De harde muziek kwam ons al tegemoet dus eigenlijk was het niet te missen. Toen ze ons zagen, kwamen ze al aanlopen. Onze brommer werd voor ons meegenomen en met de hand werden we meegenomen naar de bovenverdieping van hun huisje. Ook daar kregen we weer eten. Overal stonden ronde tafeltjes waar je aan kon zitten op de grond. Als er iemand klaar was met eten, ging die weg en kon de volgende gast weer aanschuiven. De gasten maakten speciaal voor ons wat plaats en we probeerden zo goed en zo kwaad als het kon toch comfortabel te zitten. We kregen hier zoetigheden te eten, sommige lekkerder dan andere. Toen gingen we naar beneden waar ook tafeltjes gedekt stonden. Er stond rijst met van alles en nog wat. Uit beleefdheid hadden we maar iets meegegeten en tijdens het eten keken we naar hun feest. De muziek stond alleen wel erg hard waardoor je elkaar niet kon horen praten.
Er werd muziek gemaakt en gezongen door de microfoon. Gelukkig liet een aardig meisje dat een beetje Engels en Thai sprak ons hun tempels zien, waarvan er eentje nog in aanbouw was. Alles moest wel op blote voeten, want alleen al in de buurt van de tempel moesten onze schoenen uit. Met onze verwende voeten moesten we over de bouwgrond lopen die vol lag met steentjes. Al het geld dat die mensen besteden aan hun tempels en stoepa's, het is niet te bevatten. Al met al was dit een erg leerzame dag voor ons en we zijn blij dat we dit mochten meemaken.
Rangoon
Tijdens onze laatste dagen in Myanmar zouden we verblijven in Rangoon. Toen we op weg waren naar deze stad, kwamen we langs een groot festival met versierde olifanten en kleine monniken op witte paardjes. Toen we op de brommer zaten, konden we zeggen dat we wilden stoppen, maar nu, in een bus, kon dat helaas niet. We moesten het tafereel dan maar aanschouwen achter het raam van de bus.
Toen we aankwamen op het busstation pakten we de taxi die ons naar het hotel brachten dat we hadden geboekt. Dit hotel was drie keer niets; het was oud, vies en donker. We kregen een zolderkamer toegewezen waar geen stroom was. Er was geen licht en geen ventilator. Mijn reisgenoot werd die nacht ziek en moest dus met zijn zaklampje naar het toilet. Doordat er geen ventilator was, lagen we zwetend in bed. Gelukkig hadden we twee hotels geboekt en hier zijn we maar eens een kijkje gaan nemen. Dit guesthouse was een hele verademing. Het had goede kamers, was schoon, er was stroom, het had een goed ontbijt en er waren veel gasten waar je leuk mee kon praten.
Hier ziekte mijn reisgenoot een beetje uit en op ons gemak gingen we Rangoon bewonderen. Het is er smerig, mensen spugen hun 'betelnut' overal uit en er ligt overal plastic. Maar de mensen zijn heel erg vriendelijk en behulpzaam. Ook de mooiste stoepa van Myanmar vind je in de stad; er zit meer goud, diamanten, robijnen en jade in dan de bank van Engeland heeft. We mochten een kijkje nemen bij de erg grote juwelenbox. Het was een gigantisch contrast met de armoede van Myanmar.
Al met al hebben we veel indrukken opgedaan en ik raad het iedereen aan: als je de kans krijgt, moet je er zeker een keer heen gaan.
Reis gemaakt door Martien en Gerda
Gerelateerde artikelen
Top 5 excursies Myanmar
Klimaat van Myanmar, temperatuur en neerslag
Mooiste plekken Myanmar
Top 5 individuele rondreizen door Myanmar
