Reis naar de zon: Sint-Maarten

Bestemming: A. Marigot (Sint-Maarten)
Periode: maart 2011
Vervoer: Catamaran en vliegtuig
Accommodatie: Catamaran de Zeevonk

Met een klein vierdeurs autootje rijden we via Philipsburg naar het naturistenhotel Club Fantastico, gelegen boven de Orient Bay. Hier maken we kennis met de beheerders van het hotel. Nadat we van het prachtige uitzicht (we kijken uit over Tintamarre, Pinel en Green Cay) hebben genoten, krijgen we een rondleiding. Het binnenplein heeft een leuke fontein met veel gekleurde draperieën. Er staat een grote bar met erachter een keuken, een kantoortje in de hoek en er zijn zes kamers met een kingsizebed en een badkamer met ligbad. Buiten ligt een klein zwembad en een jacuzzi met een bar. Ook vind je buiten vier mooie buitendouches.

Daarna rijden we met de auto langs de achterkant van de strandpaviljoens waar vele winkeltjes te vinden zijn. Ook een warme bakker hebben we gezien. We rijden weer richting Philipsburg, maar nu over de binnenweg. Tijdens onze rit besluiten we te lunchen bij Karakter, een bus op het strand van Simpson Bay. Eigenlijk is het er vol, maar een medewerker kan toch een tafeltje met vijf stoelen voor ons regelen. Hier genieten we van alles om ons heen. Het eten smaakt er ook weer goed.

Een grote tuna!

Het is ons zelf nog niet gelukt om een tonijn te vangen, maar ineens komt onze buurman met een groot exemplaar aanzetten. Hij vraagt of wij hem voor niets willen hebben, zijn kinderen hebben er namelijk twee tegelijk gevangen. Uiteindelijk ruilen we hem voor een ontbijtkoek en daarna kunnen we aan de slag: het grote visboek wordt er bij gehaald om te zien wat de beste manier van fileren is. Het levert wel 2,7 kilo vis op!

Afspraak bij Club Oriënt

Maandag om 10.00 uur worden we verwacht op Club Oriënt, het naturistenparadijs op Sint-Maarten. We vertrekken redelijk vroeg en moeten eerst richting Statia. In de verte bij St. Barth zien we veel grote zeilboten liggen: de start van de Bucket race. Ook zien we het karakteristieke silhouet van de Maltezer Falcon, de driemaster met een dwars tuig dat met een druk op de knop als gordijnen open en dicht gaat. We varen tussen verschillende eilanden door en komen keurig bij Oriënt Bay uit. We zijn weer thuis.

Rondrit over Club Oriënt

We krijgen met een elektrische buggy een rondleiding over het terrein. Het is wel luxe om zo rondgereden te worden en bij alle soorten huisjes even binnen te mogen kijken. In de tussentijd doen we ook snel even onze was bij de laundry op het terrein.

Contacten met bewoners

's Morgens is er een email van mensen uit een huisje van Club Oriënt. Er staat in dat ze onze boot, de Zeevonk, al vaak hebben zien liggen en dat ze eigenlijk wel een keer mee willen. Op het strand komen we een Amerikaans stel tegen die we kennen van het volleyballen een tijdje terug. Tegen vieren gaan we weer een partijtje volleybal spelen. Er doen allerlei mensen mee die goed kunnen volleyballen waardoor het niveau toch nog best hoog ligt.

Dineren bij Papagayo

Het restaurant van de club is al redelijk gevuld als we tegen zevenen aankomen. Op het avondprogramma blijkt karaoke te staan, dit is niet echt waar wij voor komen. We worden meteen begroet door het Amerikaanse stel en hun dochter. Samen met hen krijgen we een tafel vanwaar we alles kunnen overzien. Na het eten begint de show en amateurs mogen hun lied laten horen. Ook de Amerikaanse moeder en dochter doen mee en het enthousiaste publiek stroomt naar de dansvloer als zij gaan zingen. Het is een typische Amerikaanse happening en wij denken dat je Nederlanders er niet echt warm voor krijgt.

Visite aan boord

Een groep Amerikanen die ons al verschillende keren voor het strand heeft zien liggen, denken na over een reisje met ons, aansluitend op hun verblijf bij Club Oriënt. Ze komen graag eens aan boord kijken. Ik haal ze op van het strand en met veel moeite komen ze aan boord. Vooral de oudere dame vindt het lastig om op de boot te komen. Het was niet echt een succes, maar haar echtgenoot is wel erg enthousiast. Even later komt de Amerikaan waar we laatst mee hebben gedineerd, aanzwemmen. Hij heeft zeilervaring en dat is veel leuker.

Als ik de oudere mensen terugbreng, komt een beveiliger naar me toe. Hij wil dat ik mijn bootje aan de andere kant van het strand neer leg. Hij is snel gerustgesteld, vooral omdat ik hulp krijg van een Amerikaan die zegt het dat maar onzin is.

Ook de Amerikaanse vrouw waar we laatst mee hebben gedineerd komt naar de Zeevonk toe. Ik neem haar mee voor een ritje met ons rubberbootje en om de verschijnselen van bewegingsziekte te verkleinden, geef ik haar wat van ons eigengemaakte gemberbier. Iemand anders geeft ondertussen een reiki-behandeling met op de achtergrond ontspannende zweefmuziek. Het is een drukke dag voor ons.

Bezoek aan Tintamarre

Voordat we vertrekken naar het onbewoonde eiland, lezen we eerst de historie ervan. Al zeilend lukt het niet helemaal om naar het eiland te komen, dus dan gebruiken we de motoren maar. Direct als we de motors aan hebben gezet, steekt de eerste schildpad zijn kop boven water. Daarna volgen er meer en we besluiten er mee te gaan zwemmen: wat een prachtige ervaring.

Als we op het eiland aankomen en over het bloedhete zand naar de andere kant van het eiland lopen, zien we helaas maar één jonge haai in het ondiepe water. Er ligt ook een wrak op het strand, maar die ligt net iets te ver weg om op blote voeten over de scherpe stenen naartoe te lopen. Dan gaan we maar naar de modderbaden. Hier hangt een bordje waarop staat dat het gevaarlijk is voor de gezondheid: er worden twee bacteriën genoemd waar we ziek van kunnen worden. Toch vullen we een kuiltje met zeewater en schrapen we wat modder. Misschien is het op een andere manier wel gezond.

Dinsdag, de laatste keer in het seizoen dat Grand Case zijn feest heeft
Voordat de wind opsteekt, proberen we de vijf mijl naar Grand Case af te leggen. Als we er bijna zijn, zien we zware regenluchten boven het Nederlandse deel van St. Maarten hangen. Maar ook in Grand Case zien we het een en ander achter de bergen vandaan komen. We ankeren en even later valt de eerste regen naar beneden. Dat heeft vervelende consequenties voor de marktkooplui en voor de eventuele bezoekers die de markt willen bezoeken. In de regen langs de kraampjes slenteren is namelijk ook niet leuk.

We gaan aan wal en inderdaad: er zijn weinig mensen op straat, er staan geen kraampjes en de weg is niet eens afgezet zodat auto's het onveilig maken. We gaan naar een overdekt terras waar het al behoorlijk vol is. Daarna lopen we over de straat. De winkels zijn wel open dus er is voldoende te zien. Maar helaas is er geen muziek, er zijn geen straatorkestjes en we zien maar weinig wandelende mensen, dit hebben we wel eens anders gezien. De volgende dag horen we dat de markt door de regen was afgelast. Helaas.

Marigot en zijn markten

Op woensdag en zaterdag is er naast de toeristenmarkt ook een markt waar je fruit, groente, vis en specerijen kunt kopen. Na het ontbijt zeilen we tussen de buien door naar Marigot. Er zwemmen ook nog drie dolfijnen met ons mee naar het plaatsje. Gelukkig klaar het weer snel op, zodat we een zonnige wandeling door het stadje kunnen maken. Bij een van de echte bakkers drinken we cappuccino en eten we een gigantische havermoutkoek. Ook hier komen we weer een bekende tegen die we vorig jaar in Curaçao hebben leren kennen.

Op de groente- en fruitmarkt kun je verschillende soorten jam kopen, die we helaas iets te duur vinden. Onze kruidenvoorraad vullen we hier wel bij. Het volgende onderdeel van ons bezoek aan Marigot is een trip naar het fort vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over het zuidelijk deel van St. Maarten. De kerk die er staat bekijken we ook even vluchtig. Dan gaan we naar de toeristenmarkt. Alle snuisterijen die je je kunt bedenken worden hier in stalletjes te koop aangeboden. De badlakens, pareo's en t-shirts in felle kleuren maken er een bont geheel van.

De lagune in

Voor het volgende deel van onze tocht hebben we drie opties: via het noorden van Sint-Maarten, via het zuiden of door de lagune. We kiezen voor de lagune en varen naar binnen door de Franse brug. In het Franse deel van de lagune is het vrij vol en we moeten zigzaggend tussen de geankerde boten door. De Hollandse kant is vrijwel leeg. We horen dat er in Simpson Bay een behoorlijke deining staat door de wind en dat enkele boten al een rustigere plek hebben opgezocht. We denken dat het niet verstandig is om hier naar toe te varen en besluiten te overnachten in de lagune: morgen zien we wel weer verder.

Door de Hollandse brug, uitklaren en naar Saba!

Als de brug om 09.00 uur open gaat, varen we naar buiten. Hierna zeilen we in vier uur naar Saba. Aan het einde van de reis is de zee behoorlijk heftig, maar de windrichting blijft gunstig. Als we aankomen, varen we over de woeste golven naar de haven. Omdat de witte container met Customs & Immigration dicht is, klaren we als vanouds in bij het havenkantoor. Daarna liften we naar Bottom, naar het ziekenhuisje. Hier komen we onze bevriende huisarts tegen, waarmee we even bijpraten. Ook wandelen we naar een andere bekende die ons helemaal bijpraat. Hierna liften we terug naar de haven en varen we met de rubberboot weer naar de Zeevonk. Daar genieten we van het late namiddaglicht en als klap op de vuurpijl zien we de groene flits van de ondergaande zon.

De eerste regen sinds lange tijd

Terwijl we wat in een winkel rondkijken, begint het buiten flink te regenen. De medewerker van de winkel is blij: “Hoera, eindelijk weer water!” Als we weer buiten staan, zien we een snelstromende beek van boven komen, wat een prachtig gezicht is. Als we een taxibus de hoek om zien komen, kunnen we niets anders dan instappen. Onder deze omstandigheden geven we de voorkeur aan een professionele chauffeur en wachten op een lift is in deze regen ook niet echt aantrekkelijk.

Stukje beklimming: Ecolodge en Maskerhorn

Na een bezoekje aan de VVV en aan de Trailshop, waar ik een stok leen, staan we aan de voet van 1086 treden naar de Mount Scenery: 877 meter hoog. De top van de hoogste berg van Nederland zit constant in de wolken. De Ecolodge is een prima alternatief: hier krijg je altijd een lekker stuk taart bij je drankje. Onderweg zien we prachtige natuur, vooral de olifantsoren vallen op. Al snel komen we bij de kleurige orchideeën van de Ecolodge uit. Vanuit het raam zien we een prachtige kolibri poseren op een zwiepende boomtak.

We krijgen de sleutel van een van de huisjes en wandelen het pad omhoog langs het zwembadje. Het huisje is van zeer eenvoudig materiaal en ook de inrichting is simpel. Vanaf de kleine veranda met een tafeltje en twee stoelen heb je een beperkt uitzicht: je kijkt tegen het overheersende groen aan. Het lijkt een prima accommodatie om van de bewoonde wereld te ontsnappen. Als we teruglopen, gaan we het pad van de Maskerhorn op. Even later moeten we hier flink klimmen om een steil stuk te overbruggen, maar de inspanning loont: we hebben vanaf hier een schitterend uitzicht. Beneden ons zien we Windward en rechts Statia.

Verkassen naar Well's Bay

Onze favoriete snorkelplek ligt ten noorden van onze ankerplaats en we varen er naar toe. Voor het invallen van de avond ankeren we naast een wat kleiner jacht. De natuur is hier overweldigend: de zee beukt tegen hoge, steile rotswanden aan. We genieten van ons drankje en even later komt de buurman langs die we meteen uitnodigen. Hij haalt zijn vrouw op en dan komen ze allebei met een fles rum bij ons aan boord. Het is een gezellige avond en pas als het pikdonker is, verlaten ze onze boot.

Door de tunnel en snorkelen bij de Pinnacles

Volgens onze nieuwe buurman is het snorkelen hier top. Hij zag al een enorme kreeft en grote inktvissen. Als we gaan snorkelen, zwemmen we meteen oog in oog met de grootste barracuda die we hebben gezien: hij past niet eens op de foto. Met de rubberboot gaan we door de tunnel en we laten ons door de deining heen en weer gaan, de motor moet namelijk omhoog vanwege een ondiepe rots bij de uitgang. Het glasheldere water zorgt voor een goed zicht op de mooie bodemkleuren.

Als we eindelijk door de tunnel zijn, halen we twee duikers op die al helemaal klaar staan in hun duikpak. De Pinnacles (door ons de poeprotsen genoemd, omdat hij onder de witte poep van zeevogels zit) liggen een klein stukje uit de kust en zonder problemen meren we af aan een duikboei. Als we te water gaan, zien we meteen weer de grote barracuda en er zit nog veel meer vis in de luwte van de steil oprijzende rots. De grote groepen vissen tonen geen angst voor ons en gaan rustig door met hun bezigheden. Het is een schitterende plek, geen wonder dat hier altijd bootjes met duikers zijn.

Naar Great Bay, Philipsburg

We varen weer richting Philipsburg met golven van wel twee meter hoog. We kijken de hele tijd uit naar walvissen, maar door de witte koppen van de golven is dit niet eenvoudig. Er is volop tijd om te genieten, omdat we de autopilot hebben aangezet. Achter ons zien we een vliegtuigje landen en doordat het wolkendek oplost, zien we ook de zendmast van Saba. Als we op onze bestemming aankomen, hebben we helaas geen walvissen en dolfijnen gezien, enkel voor ons uit vluchtende vissen. We varen Great Bay binnen en ankeren weer in de Nederlandse hoek.

Philipsburg tegen sluitingstijd

De strandstoelen worden in rap tempo opgeborgen, de vele gasten gaan al huiswaarts. We worden door weinig verkopers aangesproken; ze hebben het gehad. Gelukkig zijn er nog wel een paar souvenirwinkels open waar we wat souvenirtjes voor thuis kunnen kopen. Hierna lopen we terug over een uitgestorven promenade waar wel nog een muzikant in een tentje zijn best doet om de voorbijgangers te amuseren. We willen internetten dus we gaan naar Greenhouse waar het 2 voor 1 happy hour is. Ook hier is het erg rustig.

Sunset tour naar Simpson Bay

Waarom genieten we niet nog even van de lage middagzon op het water? We hebben tijd genoeg om naar Simpson Bay te varen, dus we glijden langs de zuidkust en zien de zon langzaam ondergaan. Met een glaasje in de hand zien we weer een groene flits! Wat een schitterend eind van onze zeiltocht.

In- en uitklaren en naar het vliegveld

Zondagochtend vroeg gaan we naar de douane/immigratie/het havenkantoor voor de noodzakelijke formaliteiten. We zijn immers weer in het land St. Maarten aangekomen. We zijn niet de enigen en niet de eerste dus neemt het aardig wat tijd in beslag.

Dan gaan we met een bus naar Princess Juliana International Airport. Het is er verdacht rustig en na de bagage ingeleverd te hebben, hebben we nog anderhalf uur over. We besluiten naar het strand te wandelen om daar vertrekkende en aankomende vliegtuigen te zien bij het begin van de landingsbaan. Maar ook in de lucht is het nog rustig en er landen en vertrekken slechts enkele kleine vliegtuigen. Als we naar Sunset Bar gaan, kijken we nog even naar de aankomsttijden van de grotere vliegtuigen. Tot onze schrik/verbazing staat de KLM-jumbo er niet bij! Navraag levert ook niets op.

We gaan op tijd weer terug naar het vliegveld en we nemen afscheid van onze gasten. Het vliegtuig komt een kwartier te laat op het vliegveld aan en vertrekt anderhalf uur te laat. In de tussentijd waren we de hele tijd aan het wachten totdat we het vliegtuig zagen opstijgen om het te filmen.