Ronddwalen in Colombia

Bestemming: A. Cartagena (Colombia) , B. Santa Marta , C. Medellín , D. Salentro , E. Cali , F. San Agustín , G. Popayán
Periode: juli 2005
Vervoer: boot, te voet, bus, taxi
Accommodatie: Hostels

Gedurende een maand heb ik rondgereisd door het Zuid-Amerikaanse land Colombia. Ik heb hier langs verschillende plaatsen gereisd. De plaatsen die ik bezocht heb zijn: Cartagena, Santa Marta, Taganga, Ciudad Perdida, Parque Nacional Tayrona, Medéllin, Salento, Valle de Cocora, Cali, Popayán, San Agustín en Tierradentro.

Cartagena

Na mijn reis door Centraal-Amerika kom ik dan eindelijk aan in Zuid-Amerika. Mijn reis door Zuid-Amerika begint in Colombia. Voor velen is Colombia een omstreden land. We varen met de boot de haven van Cartagena binnen. De kapitein vertelde dat we waarschijnlijk enkele uren op de boot moesten blijven, vanwege allerlei stempels en dergelijke. Tot onze verbazing mochten we gelijk de boot af, zodat we konden genieten van een lekker drankje in de haven. Na een paar drankjes gingen we naar het hostel waar we zouden verblijven. Voor de avond was het de bedoeling flink uit te gaan met alle passagiers van de boot, maar Paul en ik sloegen over omdat we erg moe en al een beetje aangeschoten waren van de drankjes in de haven.

Zondagochtend besloten ik en Paul samen met een Engelsman in Cartagena rond te gaan kijken. We namen allemaal onze camera's mee en gingen op pad. Het fort Castillo San Felipe de Barajas was ons eerste bezoek. Dit is het grootste fort van héél Zuid-Amerika. Het uitzicht over de stad was adembenemend. Ook het ondergrondse gangenstelsel van het fort waren erg speciaal om te zien. In de middag bezochten we het centrum van Cartagena. In dit centrum is veel historie te vinden, naar mijn mening is dit centrum de mooiste van mijn hele reis.

De dag bestond verder uit foto's uploaden en een barbecue om afscheid te nemen van de kapitein. Na drie dagen in Cartagena vertoefd te hebben besloten we afscheid te nemen van de andere passagiers van de boot. Ik, Paul en Phil (de Engelsman) gingen op reis naar Santa Marta.

Santa Marta, Taganga, Ciudad Perdida en Parque Nacional Tayrona

Santa Marta is ook een stad aan de Caribische kust. Bij aankomst besloten we gelijk een taxi te nemen naar Taganga. Taganga is een vissersdorpje gelegen in een fraaie baai. In dit dorpje barstte het van de Israëlische reizigers. Deze reizigers staan bekend dat ze zich samenvoegen als groepen en veel lawaai maken.

Ik kwam een aantal Israëliërs tegen die ik kende van Nicaragua. Ze bleken hier al een maand te zitten. Onze dagen in dit dorpje bestonden voornamelijk uit liggen in hangmatten en pizza's eten aan de boulevard. Na een paar dagen besloten we in Santa Marta wat informatie te zoeken over activiteiten. Er bleek een hike te zijn naar de Verloren Stad, Ciudad Perdida. Er bleken zich al twee stelletjes ingeschreven te staan, en wij besloten ons ook in te schrijven. De volgende dag kwam onze gids, Omar, ons ophalen. Één van de stelletjes had zich afgemeld, zodat onze groep uit maar zeven personen bestond. Wij drie, een Nieuw-Zeelands stelletje, Omar en Jorge die mee ging om spullen te dragen.

Als eerste gingen we met de bus naar El Mamey. Vanaf hier ging de hike beginnen. We kwamen hier de groep tegen die voor ons de hike gedaan hadden. Ze zagen er vermoeid en uit en zaten onder de muggenbulten. Met een bepakt en bezakt paard begonnen we aan de hike. Het bleek veel zwaarder dan dat wij verwacht hadden. De weg naar Ciudad Perdida liep omhoog. In combinatie met de hitte en ongedierte was het erg zwaar. Na vier uur gelopen te hebben besloten we ons kamp op te slaan langs een riviertje met enkele huisjes. Gedurende de trip werd het avondeten bereid door Jorge.

Na overnacht te hebben gingen we ontbijten. Het ontbijt bestond uit maispannenkoeken met een vulling. Dit ontbijt behoorde wel tot mijn favorieten. Na het ontbijt besloten we om een cocaïne-fabriekje te bezoeken. Het stelde niet veel voor, een paar palen met een zeil erover en een betonnen vloertje. Op de vloer lagen de coca-bladeren. De eigenaar van de fabriek liet ons verschillende processen zien.

De coca-bladeren worden eerst fijngemalen, waarna ze toegevoegd worden aan een vat met een soort benzine. Na het toevoegen van vier andere chemische stoffen en een aantal keer filteren is het eindproduct er. Dit product, een cocaïne-pasta, wordt gekocht door de drugsbazen. In een andere fabriek wordt er nog aceton aan toegevoegd, zodat er cocaïne ontstaat. Er wordt veel chemische troep aan toegevoegd, en wij vragen ons het nut van de coca-bladeren af.

Na het bezoek ontmoeten we enkele paramilitairen en gaan we weer een aantal uren lopen. We moesten een rivier oversteken, waarvoor we gebruikt maakten van een advanced cable car system. Het lopen begon al wel te vervelen, maar tijdens de rust konden we weer genieten van een prachtige omgeving.

De derde dag was de zwaarste van de vijf daagse trip. Eerst een stevige beklimming, daarna enkele keren een rivier oversteken en vervolgens kwamen we bij een trap die de berghelling op ging. Deze trap leidde naar Ciudad Perdida. Om de Verloren Stad te bereiken moesten we de 2000 treden tellende trap beklimmen. Na anderhalf uur kwam onze beloning, we bereikten Ciudad Perdida.

Medellín

Medellín is een erg grote stad, de tweede van Colombia. De stad is bekend geworden door de drugskartel van Pablo Escobar. Tegenwoordig is de stad erg modern en ligt in een prachtige vallei.

We kwamen aan in de stad en toevallig ging er net het bekende Bloemenfestival van start. We zouden verblijven in het Palm Tree Hostel, het barstte hier van de gasten. Ook hier zijn veel Israëlische toeristen, net als in Taganga. Gelukkig waren deze toeristen wel heel open en hebben we een paar mooie dagen met ze beleefd.

Met enkele Israëliërs hebben we de voetbalwedstrijd Atlético Nacional – Deportivo Pasto bijgewoond. Wat een spektakel was dat. Een goede wedstrijd met een 1-0 overwinning voor Atlético. Het aanbod bezienswaardigheden is niet erg groot in de stad. Er zijn wel veel kunstwerken van Botero te bezichtigen. Ondanks het festival in de stad, was er niet elke dag wat te beleven. Op de zaterdagavond zijn we uit geweest in een club. Tijdens het uitgaan kon je goed zien dat plastische chirugie populair is in het land. Er liepen veel mensen rond die een plastische behandeling hadden gehad.

De volgende dag gingen we para-gliden. Dit is echt een aanrader en een goede reden om de stad te bezoeken. Wij gingen ook para-gliden. Vanaf een berg naar beneden rennen, om zo de lucht in te komen. We bleven wel veertig minuten boven het stadsdeel Bello hangen. We hadden een erg mooi uitzicht over Medellín. Normaal gesproken land je weer op de berghelling, maar af en toe mist de instructeur wel eens een thermische stroming zodat je in de vallei land. Phil had dit ook mee gemaakt. Hij moest zo nodig als eerst, en landde midden in een weiland met stront!

Salento en Valle de Cocora

Na het bezoek aan Medellín zijn we via Armenia naar Salento gegaan. Dit was een klein boerendorpje. Vanuit hier hebben we een wandeling van tien kilometer gemaakt naar de Valle de Cocora. In deze vallei groeit de Colombiaanse nationale boom, de waxpalm. Normaal gesproken groeien deze bomen alleen op zeeniveau. Maar door het schuiven van tektonische platen zijn deze palmbomen opgestuwd. Daardoor groeien ze nu ook hier op grote hoogte. Sommige palmen kunnen wel meer dan zestig meter lang worden. Het geeft deze vallei wel een vreemde maar prachtige uitstraling.

Na een tijdje rondgereisd te hebben besloten Paul en Phil te vertrekken. Vanuit Armenia gingen zij naar Bogotá. Paul wilde nog naar Venezuela voor hij terug vloog naar Nederland. Doordat Paul en Phil weg gingen was ik weer een eenzame reiziger. Ik besloot de bus naar Cali te nemen.

Cali

Als je alleen reist krijg je sneller contact met de lokale bevolking dan als je met een groep reist. Dit merkte ik al gelijk in de bus naar Cali. Ik had wat mensen ontmoet, en ik mocht bij hun thuis douchen. Na hen bedankt te hebben ging ik naar het hostel waar ik zou verblijven. Het Iguana Guest House bleek compleet leeg te zijn. Lekker rustig dacht ik bij mezelf. Ook in de twee volgende dagen kwamen er maar enkele backpackers langs in het hostel.

De stad Cali staat bekend als hoofdstad van de Salsa, en het is de op twee na grootste stad van Colombia. Met de vele palmbomen en de hitte zou je denken dat de stad aan zee ligt, maar dit is dus niet het geval. Op het gebied van attracties is er in Cali ook niet veel te beleven.

De dag na aankomst heb ik het plaatsje Cipriano bezocht. Ik deelde deze trip met een Israëlische reiziger. We stapten op de bus richting Buenaventura en in Córdoba stapten we uit. Tegenwoordig is reizen in Colombia stukken veiliger dan vroeger. Het leger bewaakt belangrijke wegen. De weg van Cali leidt naar Buenaventura, waar zich de belangrijkste haven aan de Pacifische kust bevindt. Daarom is deze weg erg belangrijk, en wordt deze ook streng bewaakt. Passerende bussen worden streng gecontroleerd op cocaïne en wapens.

In Córdoba gingen we over het spoor naar San Cipriano. Treinen rijden niet meer in Colombia vanwege het vele opblazen van de rails door guerrilla-rebellen. De kilometers aan rails liggen er nog wel in het land. De mensen uit de stad Córdoba hebben iets bedacht voor het gebruik van de rails. Ze hebben treinwielen met daarop houten planken waarop het voorwiel van een motor geplaatst wordt. Het achterwiel staat gewoon op de rails en zo rijd de creatie van Córdoba naar San Cipriano.

Na een snelle reis naar San Cipriano keken we even rond in de plaatsje in de jungle. Ik vond het niet erg bijzonder en ging terug naar Córdoba en vanuit daar weer naar Cali.

In Cali bezocht ik een winkelcentrum. Hier ontmoette ik een paar Fransen die mij vroegen om een appartement te delen. Ik had de planning snel weer te gaan, dus ik bedankte voor het aanbod. Ook hier besloot ik om een voetbalwedstrijd te bezoeken. De thuisclub Deportivo Cali speelde tegen Deportivo Pasto, de club die ik ook al had zien voetballen in Medellín. Na de wedstrijd had ik genoeg van Cali en pakte de bus naar Popayán. Mijn planning was om vanaf daar naar San Agustín te bezoeken.

Popayán

Toen ik aankwam in Popayán bleek dat ik vier uur moest wachten op de bus naar San Agustín. Ik had geen zin in de busterminal te blijven, dus liet mijn spullen achter en nam een taxi naar het centrum.

In het centrum van Popayán liep ik een beetje rond te lopen. De eigenaar van een winkel sprak mij aan, en ik ging met hem en zijn vriendin een heerlijke vissoep eten. Later kwam er nog een bekende van hem op bezoek. Hij bleek zaterdag een evenement te organiseren, en ik kreeg een kaartje. Ik besloot de taxi terug te nemen naar de busterminal, en daar de bus naar San Agustín te pakken.

San Agustín en Tierradentro

De rit van Popayán naar San Agustín was midden in de nacht, en het was vreselijk. Asfalt ontbrak op deze weg, en er zaten veel kuilen en gaten in. Naast mij zaten nog drie andere mensen, wat de rit nog minder comfortabel maakte. Slapen tijdens deze rit was niet te doen. Ik had verwacht dat de bus direct naar San Agustín zou gaan, maar jammer genoeg stopte hij in Pitalito. Hier moest ik een uurtje wachten op een collectivo taxi. Samen met twee Koreanen werd ik naar San Agustín gebracht.

Ik was erg moe en besloot wat bij te gaan slapen. Toen ik wakker werd ben ik naar het archeologische park gelopen. Een bezoek aan dit park was de reden voor mijn trip naar San Agustín. De plaatst staat bekend om de Vallei van de Standbeelden. In het park werden er enkele standbeelden tentoongesteld. Er is weinig bekend over de cultuur van deze beelden. Ze zagen er erg humoristisch en simpel uit. Vooral in vergelijking met de beelden die ik in Honduras gezien heb.

Nadat ik overnacht heb ik San Agustín ga ik naar Pitalito, La Pata en San Andres de Pisimbalá. Bij het laatste plaatsje ligt het park Tierradentro in de buurt. Dit park beschikt over een mooi landschap met veel heuvels en graftombes. Ik besluit de graftombes van Segovia en Duende te bezoeken. Deze tombes zijn tenminste verlicht. Via een trap kom je in een soort kelder. De palen, muren en plafonds zijn versierd en geverfd met gezichten, het wekt veel indruk bij mij! Na drie dagen besluit ik terug te gaan Popayán.

Popayán

Eenmaal terug in Popayán besloot ik weer op bezoek te gaan bij de mensen die ik eerder ontmoet had. Ook kwam ik Phil weer tegen, en we hebben even bij gepraat.

Zaterdags besloot ik om maar gebruik te maken van mijn uitnodiging voor het festival. Ik had geen zin om alleen te gaan. Daarom vroeg ik de enige toerist, een Engels meisje, in het hostel mee te gaan. Dit wilde ze wel en ik belde mijn lokale kennissen, die ons met de auto naar het festival brachten.

Het festival werd gehouden in een soort manege. We gingen aan een tafel zitten en we dronken. 's Middags kregen we cola de vaca te eten. Een of andere soep met een koeienstaart erin. Verder bestond het festival uit live muziek en een modellenwedstrijd.

Om 7 uur 's avonds belande ik met wat lokale kennissen en een paar flessen whiskey op het centrale plein in Popayán. Daarvoor hadden we ook al enkele cafés bezocht in de lokale Zona Rosa.

Ik besloot te gaan slapen. In mijn planning stond om de volgende ochtend Colombia te verlaten en nog een bezoekje te brengen aan Ecuador. Ik had een stempel gekregen om dertig dagen in Colombia te blijven, en deze waren toch echt bijna voorbij.