Rondreis door Zuid-Amerika

Bestemming: A. Santiago (Chili) , B. Bariloche (Argentinië) , C. Cochabamba (Bolivia) , D. Machu Picchu (Peru)
Periode: oktober 2015
Vervoer: Vliegtuig en auto
Accommodatie: Diverse

Met onze eigen auto Zuid-Amerika verkennen, een droom die werkelijkheid is geworden. Het werd een fantastische reis, een reis om nooit te vergeten. We hebben de meest prachtige plekken gezien, bijzondere mensen ontmoet en ons één gevoelt met het continent. Zuid-Amerika is zo fijn.

Chili

In oktober 2015 zaten we in het vliegtuig, op weg naar Santiago de Chile. Het land waar wij onze auto zouden kopen. Na het nodige papierwerk en veel geduld was het dan eindelijk zover en kon de roadtrip met onze pick-up beginnen.

Vanaf Santiago de Chile reden we richting het zuiden. Geen vooraf uitgestippelde route, geen plan, maar rijden waar je heen wil. We kwamen langs typisch Chileense kustplaatsen als Pichilemu en Constitución, waar we op een rustige camping en op het strand sliepen. Ook spraken we af met een Duits stel, dat net als wij ook een auto heeft gekocht waarmee ze gingen rondreizen. Met hen maakten we de eerste en tegelijkertijd meest fantastische hike van onze reis.

We reden naar nationaal park Altos de Lircay. De route er naartoe bestond grotendeels uit goede, geasfalteerde wegen, tot het laatste deel. Onverhard, grote stenen en veel kuilen in de weg. Bij de ingang kregen we instructies over de hike en de delen die wel en niet toegankelijk waren. We parkeerden de auto’s, maakten onze backpacks klaar voor de tweedaagse hike en vertrokken. Op de eerste dag hebben we maar een relatief klein stukje afgelegd en sliepen middenin de bergen in onze eigen tenten. De volgende dag begon de echte hike. Van groen en bebost, naar rotsen en droogte, met als uiteindelijke beloning sneeuw met prachtig uitzicht over meerdere vulkanen. Het was een onvergetelijke hike, die je niet mag missen tijdens je reis door Chili.

Na Altos de Lircay reden we weer verder door naar het zuiden, en bezochten plaatsen als Pucón enVillarica. We waren inmiddels bijna twee maanden in Zuid-Amerika en vonden het tijd voor het volgende land: Argentinië. Eenmaal bij de grens werden we echter al snel teleurgesteld: de auto stond nog niet op onze naam. Er zat daarom niets anders op dan rechtsomkeer te maken en bij de desbetreffende instanties navraag te doen over de status. We reden terug naar de camping waar we de afgelopen nacht hadden geslapen en kwamen een bekende tegen. De Amerikaan Nate, die we tijdens onze hike in Altos de Lircay hebben leren kennen. We besloten om naar de twee uur verderop gelegen Puerto Varas te gaan en gaven Nate en eveneens Amerikaanse Kate een lift. Als bedankje heeft Nate die avond overheerlijk voor ons gekookt. Naast de prachtige plekken die je tijdens je reis ziet, zijn ook dit de momenten die je niet snel zal vergeten.

Hiken is verslavend, dus na van andere reizigers goede verhalen over La Junta te hebben gehoord, besloten ook wij om hier naartoe te hiken. La Junta wordt ook wel de Chileense Yosemite genoemd, dus dat wilden wij met eigen ogen zien. We baalden echter al snel dat we aan de hike waren begonnen. Regen, regen en nog eens regen. Met als gevolg dat de paden waren veranderd in modderpoelen, waar je soms helemaal in wegzakte. Ook kwamen we geen andere personen tegen. Waar zijn we beland? Na veel gebaal en af en toe wat lichtelijke paniek, kwamen we in het pikkedonker dan eindelijk aan bij La Junta. En we waren niet alleen. We werden verrast door een grote groep hikers die zichzelf aan het opwarmen waren rondom het kampvuur. En ja hoor, ook Nate was er.

De volgende dag liepen we weer terug en werden vergezeld door de Franse Adeline en de Chileense Francisco. Bij het afscheid liet Francisco weten dat we altijd welkom zijn bij hem thuis, mochten we in de buurt zijn.

Maar eerst uitzoeken wanneer al het papierwerk in orde is. We moesten nog een week geduld hebben. In die week zijn we naar het eiland Chiloé gegaan. Hier gebeurde waar je wel een beetje bang voor bent, maar hoopt niet mee te maken: ik werd gebeten door een hond. Ondanks dat ik was ingeënt, moest ik toch aan de antibiotica en kreeg ik twee vaccinaties. Niet fijn.

Argentinië

De week ging snel voorbij en we kwamen op weg naar de grens met Argentinië langs Puerto Montt, de plaats van Francisco woont. We gingen bij hem op bezoek en werden ontzettend warm verwelkomd door zijn ouders en zusjes. Na een uitgebreide barbecue hebben we heerlijk geslapen in de roze kamer van één van de zusjes. Bij het afscheid zijn Francisco’s moeder dat we vanaf nu een thuis in Chili hebben. We zullen ze nooit vergeten.

Maar nu is het tijd voor Argentinië! Dit keer met succes. Het papierwerk is in orde en we mochten de grens over. Argentinië is machtig mooi. De natuur is zo indrukwekkend, zo groots, en het verandert continu. We kwamen langs plaatsen als Bariloche en El Bolsón en vierden kerst aan het meer Lago Gutiérrez, waar de Argentijnen massaal naartoe kwamen om met z’n alleen varken aan het spit te eten.

Tijdens een roadtrip door Argentinië hoef je je geen seconde te vervelen. Je kijkt je ogen uit. Ook is het een gigantisch land, wat ons heeft doen besluiten om onze route een beetje aan te passen. In plaats van richting het westen te gaan, besloten we een groot deel van de bekende Ruta 40 af te rijden. Een besluit waar we geen seconde spijt van hebben gehad. Overstekende koeien, paarden, geiten, schapen en zelfs struisvogels. Gaten in de weg waar je u tegen zegt. Wasborden, en dat tientallen kilometers lang. Argentijnen die als gekken rijden. Maar ook heel veel reizigers, op de fiets. Zo vet.

Bolivia

Na Argentinië was het tijd voor Bolivia. En Bolivia betekent hoogte. De grensovergang duurde best wat uurtjes, wat niet zo fijn is als je op ruim 3.000 meter hoogte zit. En al helemaal niet als je nog helemaal niet aan de hoogte gewend bent. Mensen die lijkbleek waren, kindjes die begonnen over te geven en een zwangere vrouw die bewusteloos neerviel. Hallo Bolivia.

Het was dus wel nodig om even te acclimatiseren, dus boekten we een kamer in een hotel in Tupiza. Vanaf Tupiza wilden we naar Uyuni rijden, waar je de bekende zoutvalkte Salar de Uyuni vindt. We hadden twee opties: direct naar Uyuni over een onverharde weg of over een geasfalteerde weg via Potosi dat qua afstand twee keer zo lang is. We gingen voor optie één. Een beetje avontuur kan geen kwaad. We hebben er in totaal zeven uur over gedaan (het was hemelsbreed maar 200 kilometer), maar echt, het was het absoluut meer dan waard. Prachtig uitzicht, super vet en in the middle of nowhere. Echt een uitdaging.

We konden niet meteen de zoutvlakte op. De locals waren namelijk aan het demonstreren. Ook zij willen profijt hebben van de vele toeristen die de zoutvlakte bezoeken, wat op dit moment helaas niet het geval is. Hoe ze demonstreerden? Door wegblokkades neer te zetten. En probeer er vooral niet langs te gaan, want toen wij dat deden werden er stenen naar ons toe gegooid. Gelukkig waren de wegblokkades snel voorbij en reden we met onze eigen auto de zoutvlakte op. Zo ontzettend vet.

Na Uyuni reden we naar Potosi, maar omdat we zo erg last hadden van hoogteziekte (denk aan futloos, nekpijn en misselijkheid), reden we na één nacht verder naar Sucre. Wat is dit een fijne stad! Prachtige gebouwen, lekker eten en veel cultuur. Absoluut één van de fijnste plekken waar we in Bolivia zijn geweest.

Weet je wat je weleens hebt? Dat je er vanuit gaat dat de route enkel uit goede wegen bestaat, maar dat je voor de verrassing komt te staan dat het in werkelijkheid een slechte, onverharde zigzagweg is. Dit was onder andere het geval toen we van Sucre naar Samaipata reden. Vier uur hebben we gedaan over een afstand van 100 kilometer. Dan begin je hem toch best te knijpen, als het inmiddels al donker is en je over een verlaten bergweg aan het rijden bent. Samaipata zou het die dag niet worden, maar gelukkig kwamen we langs een klein dorpje waar we in het enige ‘hotel’ dat er was een kamer met twee vieze bedden konden boeken. Avontuurlijk is het wel.

Gelukkig hebben we Samaipata uiteindelijk wel bereikt en zijn daarna richting La Paz gaan rijden. De afstand was te groot om het in één dag te rijden, dus hebben het advies van de locals gevolgd en zijn tot aan Epizana gereden, waar genoeg slaapplekken zouden zijn. Na wederom uren over een overharde weg, middenin de bergen te hebben gereden, kwamen we in de loop van de avond dan eindelijk in Epizana aan. Veel meer dan vrachtwagens en een paar eettentjes was er echter niet. Gelukkig lag er 15 kilometer verderop wel een echt dorpje, waar we al snel een hotel met een goed bed vonden.

De volgende dag reden we verder richting La Paz. We besloten uiteindelijk echter in de dichterbij gelegen Cochabamba te slapen en de volgende dag verder te rijden. Heel veel meer dan een grote stad is Cochabamda namelijk niet. Die ene nacht werden er uiteindelijk echter zeven. Waarom? Ze waren weer aan het protesteren, inclusief wegblokkades, waardoor we een week lang de stad niet uit konden. Echt niet fijn, als je gedwongen wordt op een bepaalde plek te blijven.

Na een week vast te hebben gezeten waren we het zat en in de angst binnen de kortste keren weer tegen een wegblokkade aan te rijden, wilden we zo snel mogelijk het land uit. We zijn daarom in één keer naar de grensplaats Copacabana gereden, dat aan het Titicacameer ligt. Weet je hoe bijzonder dat eruit ziet, een meer op bijna 4.000 meter hoogte? Echt adembenemend.

Peru

Op naar Peru! Het laatste land van onze geweldige roadtrip. We werden in de grensplaats Puno verwelkomd door een carnavalsoptocht en hebben voor het eerst van het overheerlijke Peruaanse eten mogen genieten. Wat een verademing, na in Bolivia veelal vlees en aardappelpuree voorgeschoteld te krijgen.

Na Puno was het tijd voor Cusco. Dit is zo’n fijne stad. Vriendelijke mensen, lekker eten en genoeg om te bekijken. Vanaf Cusco zijn we richting Machu Picchu gaan rijden, iets dat je natuurlijk niet mag overslaan als je in Peru bent. Maar voordat we de oude Inca-stad gingen bewonderen, maakten we een tussenstop in het dorpje Ollantaytambo, waar ook ruïnes te vinden zijn.

Maar toen was het toch echt tijd voor Machu Picchu. We waren natuurlijk met de auto, dus hadden goed uitgezocht hoe we er konden komen. Helemaal tot aan Aguas Calientes/Machu Picchu Pueblo rijden is onmogelijk. Om de simpele reden dat er geen wegen naartoe leiden. Je kunt echter wel een stuk komen, al is de route best avontuurlijk. Zo avontuurlijk dat een deel soms afgesloten is omdat het gewoonweg te gevaarlijk is. Dat was bij ons gelukkig niet het geval. Vanaf Ollantaytambo reden we over een geasfalteerde weg naar het dorpje Santa Maria. En daar begon het avontuurlijkste deel: een onverharde weg, langs een afgrond.

De weg leidde ons naar het dorpje Santa Theresa, waar we onze auto veilig konden parkeren. Vanaf daar namen we een taxi die ons binnen een kwartiertje naar het dorpje Hidroelectrica bracht. Vanaf Hidroelectrica kan je een treintje naar Aguas Calientes nemen, maar wij kozen voor de actieve optie: twee uur langs het spoor lopen. Prima te doen!

Het is 5:00 uur en de wekker gaat. Tijd om op te staan, want we gaan naar Machu Picchu! Er waren twee opties: de bus naar Machu Picchu nemen, wat een ritje van een paar minuten is, of erheen lopen, wat ongeveer 1,5 uur duurt. Wij gingen voor optie twee. Ten eerste omdat we het totaal niet erg vinden om te lopen en ten tweede omdat je $12,- betaalt voor een enkeltje met de bus. Om 5:30 uur waren we klaar voor vertrek. Let’s go!

Wat wij echter niet wisten, is dat je vanaf de ingang nog 1,5 uur de berg op moet lopen voor het uitzichtpunt. Dat was wel heel intensief voor de vroege morgen. Eenmaal boven moesten we wachten totdat de wolken wegtrokken en we dan eindelijk konden genieten van de beroemde Machu Picchu ruïnes.

Aan het begin van de middag waren we weer terug in Aguas Calientes, maar we waren te moe om terug naar Hidroelectrica te lopen. En toen bleek dat ook de laatste trein al was vertrokken, besloten we nog een nachtje te blijven. Bovenop de berg zijn we bekenden tegengekomen, dus hebben er met z’n vieren een gezellige avond van gemaakt.

We waren eigenlijk van plan om richting Lima te rijden, maar werden al snel gewaarschuwd voor de wegen er naartoe. Door de regen zijn delen van wegen weggespoeld, en omdat je door verlaten gebieden rijdt, was het niet verantwoord om die kant op te gaan. Er zat dus niets anders op dan terug naar Cusco te rijden. Vanaf Cusco zijn we onder andere via Nazca, waar de bekende Nazca Lines zijn, en oasedorp Huacachina, naar de stad Arequipa gereden. We zaten inmiddels niet meer op grote hoogte, dus het was weer tijd om een vette hike te gaan maken. En waar kan dat beter dan in de Colca Canyon?

We zaten inmiddels weer dicht bij de Chileense grens, dus tijd om weer terug te gaan naar onze geliefde Chili. Want ook ten noorden van de hoofdstad Santiago was nog genoeg te ontdekken. Om te beginnen de Atacama-woestijn, met zijn mooie Laguna Miscanti en flamingo’s.

En er was nog een nationaal park dat we wilden bezoeken: Pan de Azúcar. Wat was het hier magisch mooi.

Na ruim vijf maanden was het einde van onze reis in zicht. We verkochten onze auto aan een Belgisch stel en namen afscheid van Zuid-Amerika. We hebben de tijd van ons leven gehad. We zijn op prachtige plekken geweest, bijzondere mensen leren kennen en intens genoten van elk moment. Onze droom is werkelijkheid geworden en het was nog zoveel mooier dan durven dromen.

Geschreven door Linda Rausch-Csöngei

Gratis reisvoorstel Chili

Heb je interesse in een reis naar Chili? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Chili, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.