Venezuela en Isla Margarita

Bestemming: A. Isla Margarita (Venezuela) , B. Chacopata , C. San Jose de Buja , D. La Toscana , E. Caripe , F. Isla Margarita
Periode: mei 2007
Vervoer: Vliegtuig en bus
Accommodatie: Diverse/hotels

In mei 2007 zijn wij naar het Caribisch gebied geweest. Naar Isla Margarita en het vasteland van Venezuela. Hier hebben wij een tocht van 1000 km door de Orinoco Delta gemaakt. De Orinoco is een rivier in Venezuela, die ontspringt in de Sierra Parima (Hoogland van Guyana) dichtbij de grens met Brazilië. De monding is een enorme rivierdelta met moerassen en wouden.

Na 9 uur vliegen in een halfvol toestel van Martinair, waar we dus lekker onze benen konden strekken zonder voor Comfort-class te betalen, zijn we in Venezuela. Op de luchthaven van Isla (Santiago Marie International Airport) moeten we lang op onze koffers wachten en werden wij er ook nog uitgepikt om onderworpen te worden aan een uitgebreide koffercontrole.

Na een drankje van Q-international zaten we snel in de bus (en onze koffers in een andere bus) en reden we naar ons hotel Puerta del sol waar tot onze verbazing onze koffers al klaar stonden. Wiel en Truus (onze kennissen uit Landgraaf) zaten ons al op te wachten en hadden met een smoes (we waren op huwelijksreis) een goede kamer voor ons versierd. Waar we opgewacht werden door 2 zwanen gemaakt van handdoeken en bloemen die op ons bed lagen. Lachen geblazen dus.

Door het tijdsverschil van 6 uur waren we toch wel een beetje Jetlag-achtig en na 2 uurtjes bijkletsen lagen we dan ook uitgeput in bed (nadat we natuurlijk de zwanen verjaagd hadden). Na slecht geslapen te hebben en ook de hele dag wel moeite met het tijdsverschil hadden zijn we naar de meeting van Q-international gegaan waar we het standaard verhaal aangehoord hebben.

Straatvuil

Onderweg werden we meteen met het enige negatieve aspect van Isla Margarita geconfronteerd; het straatvuil en de enorme hopen lege flessen langs de weg. Men zal er wel andere prioriteiten hebben of gewoon nonchalant zijn maar ze gooien hier gewoon de flessen in de berm. Als je alle flessen op Isla Margarita zou omsmelten dan kun je er een aquarium te grootte van een voetbalveld van maken. Jammer Jammer Jammer.

De 'Zwarte' markt

We hebben ook ff kennis gemaakt met het begrip Zwarte Markt waar we dan ook maar gebruik van hebben gemaakt door dollars in te wisselen bij "Der Rudi". We krijgen van hem i.p.v 210.000 Bolivaar 360.000 Bolivaar voor onze dollars. Je wordt gewaarschuwd dit niet te doen omdat men met truukjes werkt en het geld weleens vals zou kunnen zijn, maar je moet dan toch maar eens een gokje wagen en het pakte goed uit. Na een wandeling langs het strand van Playa El Agua waar meteen de duikende en zeilende Pelikanen opvallen en de wandelende supermarkten die over het stand lopen om hun sieraden en kleding aan de man te brengen hebben we alleen nog maar geluierd en genoten van de goede keuken van ons hotel. Er werd echt heerlijk en gevarieerd eten geserveerd en er was geen een dag dat we een lange neus hoefden te trekken. Gewoon goed. Na het eten ging bij ons weer snel het kaarsje uit en zijn we weer naar ons zwanenverblijf gegaan.

Mercado Conejeros

Met Truus en Wiel de taxi genomen en een bezoek gebracht aan de Mercado Conejeros. Deze overdekte markt is gevestigd net buiten Porlamar, richting vliegveld. De markt bestaat uit diverse gedeeltes. Een vis-vleesmarkt, groente-fruitmarkt en een markt waar je bijna alles kunt kopen wat je nodig hebt. Van ondergoed en kleding tot huishoudelijke artikelen en TV's aan toe. Er varen dagelijks veel mensen van het vasteland van Venezuela naar Isla Margarita om er hun belastingvrije inkopen te doen. Op de bootjes zie je dan ook heel wat DVD spelers en TV's die meegesleept worden. Je kunt er ook souvenirs kopen en er zijn veel restaurantjes waar je wat kunt eten of drinken.

Op de markt kijk je je ogen uit en het mooiste zijn natuurlijk weer de mensen die hun waar aanprijzen. We hebben in veel landen gefotografeerd en soms is het moeilijk mensen te mogen fotograferen en soms willen ze dat helemaal niet. Maar HIER SPRINGEN ZE GEWOON VOOR JE CAMERA. Ze vinden het hartstikke leuk en laten zich dan ook vol trots vastleggen op de foto, en natuurlijk ff kijken in de display en maar lachen.

Tip: Ga vroeg naar de markt want als het zonnetje gaat schijnen weet een blinde de markt zonder begeleiding op 10 km afstand zelfstandig te vinden.

Taxi's in Isla Margarita

Tegen de middag zijn we weer terug gegaan naar onze thuishaven. Je maakt gewoon een afspraak met je taxichauffeur en hij komt je op tijd weer halen of hij wacht gewoon tot je klaar bent. De meeste taxi`s die rondrijden zijn grote, oude Amerikaanse auto`s met kleine dikke Mexicaanse typetjes met een brede glimlach. De taxi`s hebben geen meter. Bij de meeste hotels staan taxi`s die een vast tarief hanteren. Toch is het beter om van tevoren duidelijk een tarief af te spreken. De taxi`s die zo rondrijden en op zoek zijn naar klanten zijn over het algemeen niet officieel! Officiële taxi`s hebben een gele kentekenplaat. Het zijn allemaal prachtige auto`s. Je moet altijd de deur door de chauffeur laten dichtgooien anders valt de deur eruit. Sommige onderdelen worden door plakband aan elkaar gehouden maar de motoren lopen als een klokje.

De verkeersregels worden ook iets anders ingevuld dan in Nederland, regelmatig zie je dat er gewoon door rood gereden wordt. Als basis kun je het beste de stelregel aanhouden: Groot gaat altijd voor klein. En je staat veiliger met losse handen op de reling van de Eiffeltoren dan op een zebrapad in Venezuela.

De temperatuur loopt naar mate de dag vordert behoorlijk op. Tijdsverschil 6 uur met Nederland. Temperatuurverschil 20 °C met Nederland, dus dat zit wel snor. Maar een duik in het zwembad of de Caribbean Sea is een must anders verdamp je ter plaatse. Dus de rest van de dag..... relaxen.

Lekker gebarbecued in het hotel en rond 22.00 uur naar het zwanenverblijf, lekker in slaap gevallen met op de achtergrond Venezolaanse muziek en op de voorgrond het gejoel van de Airco.

El Valle del Espiritu Santo

Vanmorgen de taxi genomen naar El Valle del Espiritu Santo (bedevaartsoord). Onderweg genieten we van alle gewone dagelijkse dingen, je ziet mensen handelen en de slager heeft zijn vlees buiten aan een paar draden tussen de bomen hangen. En al die auto's natuurlijk vol roest zonder APK maar vaak ook zo mooi opgeknapt en schitterend in de zon met een trotse eigenaar met een dikke Havanna in zijn mondhoek. El Valle del Espiritu Santo was in de 16e eeuw de hoofdstad van Isla Margarita en ligt in het groene binnenland. Voornaamste trekpleister is het Mariabeeld, dat in de Pachegro zou zijn gevonden door indianen. Het beeld staat in een suikerzoete kerk, die eruitziet als een soort schuimtaart. Duizenden pelgrims komen in september naar het bedevaartsoord om er te bidden en te offeren. Het dorpje zelf is heel sfeervol en de kerk is uitgerust met luidsprekers die er voor zorgen dat je nergens een gebedje hoeft te missen. De mensen die de kerk bezoeken (het puilt uit) zitten soms helemaal in trance en komen op bezoek bij Maria met een enorme bos bloemen die ze even buiten de kerk hebben gekocht.

Aanbevolen hapjes in Venezuela

- Arepas brood - een soort brood van maïsmeel, water en zout.
- Empanadas - kleine, dubbelgevouwen pannenkoekjes, met een vulling van kaas of vlees.
- Pabellon - vlees met rijst, zwarte bonen en banaan.
- Parilla is een barbeque met lekkere vlees en visgerechten.
- Patilla is een watermeloen.
- Vissoep, met onder andere pompoen en uiteraard stukjes vis.
- Sopa de chipi-chipi - een pikante soep met kleine clams.
- Tortilla - omelet.

Op het dorpsplein tegenover de kerk zitten de bewoners lekker op een bankje te kletsen of delen samen een kratje bier of fles rum. Ook hier geldt kijken en bekeken worden. Rondom het plein staat een nimmer stoppende file van blik die alleen maar voor de gezelligheid met de hele familie rondjes draait. Ook komt er nog even een auto langs met een enorme luidspreker op de laadbak. Van oud tot jong en van dik tot dun laat iedereen zich van zijn echte kant zien.

Als het ff kan zijn de auto's voorzien van een flinke geluidsinstallatie die alleen maar in de hoogste stand probeert op te boksen tegen de luidsprekers van de kerk. In de plaatselijke kroeg hebben we drinken gehaald, 4 flesjes bier en 2 cola voor omgerekend 1,50 euro.

Nog een wandeling door het dorp gemaakt, op elke hoek werd gegrild en was er een rook van jewelste maar het zag er allemaal heerlijk uit, dit in tegenstelling tot de markt waar we gisteren waren. Daar was gehakt grijs van kleur en kipfilets groenachtig.

Na 3 uurtjes werden we weer opgehaald door de taxichauffeur die ons veilig naar ons hotel bracht waar we meteen een duik namen in het zwembad. Na het eten zijn we lekker aan het strand gaan uitwaaien. Er liep een groep jongeren rond met instrumenten en trommels die er vrolijk op los sloegen en dat met die temperaturen. We hebben nog geprobeerd om te internetten maar dat ging niet. 's avonds Mexicaans gegeten, gezellig en lekker met het personeel in Mexicaanse kledij.

Zwemmen met dolfijnen

Vandaag gaat Ria zwemmen met de dolfijnen. Op naar DIVERLAND richting Porlamar. Je ziet het park al van verre liggen door het Reuzenrad en de Achtbaan die ver boven alles uitsteken. In dit pretpark (waar tot 18.00 uur geen kip te zien is i.v.m de hitte) bestaat de mogelijkheid om met dolfijnen te zwemmen. Na een grondige instructieles van het team en de begeleiders over wat wel en niet mag gaat een groep van 12 personen (jammer eigenlijk teveel) een bad in waar de dolfijnen al rondzwemmen.

Als voorzichtige kennismaking kan Ria ze eerst strelen en later ook zelfs trucjes laten doen. Met de vingers in de lucht en jawel hoor hij gaat recht opstaan door met zijn staart in het water te bewegen. Later zelfs wordt ze door zich vast te houden aan de rugvin door het water voortgetrokken. Het blijkt een bijzonder en ontroerend gevoel te zijn de dieren te kunnen aanraken en iedereen was dan ook zeer onder de indruk.

Ik heb tijdens het gebeuren een stukje gefilmd (oh oh, dat mag niet) en enkele foto's genomen. Het personeel wilde nog wel ff zien wat ik gefilmd had maar daar gaf ik ze geen kans voor. Ze willen hun dvd natuurlijk slijten, die kon je na afloop kopen maar daar hebben we maar vanaf gezien.

Al met al heel leuk, minder leuk de aapjes in de kooitjes, waar je altijd het verhaal bij krijgt dat het weesjes zijn omdat de moeder is overleden en dat het dus gerechtvaardigd is dat ze achter tralies zitten. Een schrijnend gezicht, temeer dat wij ze in Afrika, Kenia en Tanzania in het wild hebben gezien.

Het was onderhand bloedheet geworden. De chauffeur stond al klaar wij wilden zo snel mogelijk de bus (met airco) induiken, moesten we nog wachtten op een Belgisch stel dat zonodig de dvd met 600 foto's op de monitor wilden bekijken omdat zij er ook opstonden. Nadat we gewoon richting bus liepen kwamen ze toch maar snel achter ons aan.

Relaxen

Een bloedhete dag die we alleen maar ingevuld hebben met relaxen want de temperatuur was erg hoog. Op het stand naar de tafereeltjes gekeken die er zoal om je heen gebeurt zoals een spontaan groepje muzikanten die gezellig muziek maken terwijl de vrouwen bezig zijn elkaars haar in orde te maken of het gezin uit Venezuela dat gewoon een heel tafeltje eten besteld met frietjes en drank en dat mooi op het strand laten neerzetten om daarna gezellig beginnen te peuzelen. Zeker niet te vergeten de toeristen die tientallen zonnebrillen of bikini`s passen en dan super gelukkig zijn als ze de prijs met een euro naar beneden hebben kunnen handelen. Verder hebben we lekker zitten lachen met Truus en Wiel en Frank en Manon Boonman (een niet zuinig stel) uit Zeeland.

Visserdorp El Guamache

Vanuit het hotel opgehaald en naar het ongerepte visserdorp El Guamache gebracht. Daar stapten we op de gereed staande penero. Met een klein groepje 30 minuten varen richting het eiland Cubagua op zoek naar dolfijnen. Wij hoefden niet lang te wachtten of ze kwamen er al aan. Echt honderden, van alle kanten.

De zee was heel kalm en daardoor leek het een spiegel. Je kon deze beesten heel goed onder water zien zwemmen en in schooltjes doken ze op en verdwenen ze weer. Een Venezolaanse die aan boord was hoefde maar te fluiten en ze kwamen er weer aan. Ook zagen we nog trompetvissen en een schildpad. Het was een gezellige dag met een leuke groep. De aangeboden drankjes namen weinig aftrek omdat iedereen alleen maar oog voor de flippers had. Het was zeer zeker de moeite waard. Een erg fijne dag dus. Op een van de vissershuisjes stonden wel wat anti-toeristen leuzen geschilderd. De bewoners van dat gedeelte waren er waarschijnlijk niet zo blij mee dat er dit soort activiteiten plaats vonden. De chauffeur wilde het niet letterlijk voor me vertalen maar ik merkte dat hij het genant voor ons vond dat het er stond.

Juan Griego

Vandaag naar JUAN GRIEGO; dank zijn naam aan een Griekse piraat die hier aanspoelde Jan de Griek. Juan Griego staat bekend om zijn mooiste zonsondergang ter wereld (nou dat verhaal heb ik ook op 100 Griekse eilanden, in Kenia in Tanzania in Afrika en in Israel gehoord). Dus het was gewoon een mooie zonsondergang punt uit!

Ook heb je hier een leuke boulevard waar meestal Arabieren hun winkels hebben gevestigd, alles wat je hier echter koop is ECHT NEP ook al zullen ze beweren dat het merk artikelen zijn. En op elke hoek staat wel iemand die vraagt: Change Money. Verder een prachtig kerkje dat helaas geheel is ingesloten door winkels.

Lekker gegeten bij LA MAMMA (doet iedere toerist waarschijnlijk). Maar het was dus echt goed. Je kon er allerlei kreeften en gamba's eten tegen prima prijzen. Wij betaalden met 4 man incl. drankjes 55 euro. Ook hier komen de verkopertjes uit het dorp met hun tierelantijntjes langs of zingen een liedje of zeggen een gedichtje op om hun zakgeld (of levensonderhoud) op te voeren.

Later op de avond door onze (bijna prive-chauffeur) opgehaald die het onderweg nog klaarspeelde een kat plat te rijden.

Isla Margarita

Isla Margarita bestaat uit 2 schiereilanden, verbonden door de Laguna de la Restringa. Meer dan 300 kanalen doorkruisen dat mangrovewoud. Een boottocht door dit doolhof is een must! Onderweg zie je gegarandeerd pelikanen, flamingo`s en zilverreigers. Er is ook een zeemuseum in Boca del Rio.

Samen met Truus en Wiel hebben wij ervoor gekozen om dit op eigen houtje te doen, dus taxi en gewoon een bootje huren. Bij aankomst dachten we ff dat we mis gerekend hadden omdat de prijs nogal pittig was. Maar dat bleek de prijs voor de hele boot te zijn ongeacht het aantal meevarende. Wij waren er heel vroeg en zaten dan ook in een van de eerste bootjes en het was er heel rustig, geen storende bootjes met andere toeristen.

Ongelooflijk mooi. Natuurlijk de bekende Mangrove bomen en planten (4 verschillende zwarte, witte, rode en knoopmangroven dit is vrij zeldzaam om ze alle 4 tezamen te hebben) maar ook schitterende zeesterren (in zoet water) en heel erg mooi de zeepaardjes. Je kon ze zo uit het water pakken. Ria had er een in haar hand en ze kon zo het hartje voelen kloppen (van het zeepaardje dus) snel weer terug gezet om verdere stress te voorkomen. Verder eigenlijk weinig vogels gezien, waarschijnlijk omdat het iets regende. Maar normaal kun je er pelikanen, fregatvogels, parkieten, papegaaien, aalscholvers en wit-grijze reigers zien.

We hadden een ritje van ongeveer 1 uur maar dat liep uit tot 1 uur 15 minuten. De bootsman sprak weinig Engels maar deed zijn best. Er lagen allerlei eilandjes die allemaal liefdesnamen hadden: plaza amore, canale di amore enz enz.

Rustdag

Vandaag een rustdag want we gaan morgen de tour door Venezuela maken. Dus nog ff de accu opladen. Tijdens ons verblijf zijn er allerlei demonstraties in Caracas en Porlamar omdat President Chavez heeft besloten om een tv zender op te heffen. Tienduizenden betogers zijn in Venezuela de straat opgegaan om te protesteren. De zender van de oppositie is kritisch over de het beleid van Chavez' regering. De regering is niet van plan een nieuwe vergunning af te geven, want volgens Chavez heeft de zender in 2002 een mislukte coup tegen hem gesteund. In plaats van RCTV komt er een nieuwe staatszender, waarop volgens de regering de vrijheid van meningsuiting zal worden gerespecteerd. De oppositie heeft daar niet veel vertrouwen in en organiseerde daarom samen met het tv-station de massademonstratie in de hoofdstad. Ja we hebben het live kunnen volgen op TV (de andere zender dus).

Het vasteland van Venezuela

Vanmorgen vroeg uit de veren want we werden al om 6.30 uur opgehaald door het busje om aan ons avontuur naar het vasteland van Venezuela te beginnen. Wij zouden in totaal uit een leuke groep van 7 personen zijn.

Wij reden naar het havenplaatje El Faro waar we de oversteek zouden maken naar Chacopata. We moesten nog een half uurtje wachtten tot de douaneformaliteiten geregeld waren maar dat bleek een wassen neus want Wout (onze reisleider) had goede contacten en zonder paspoortcontrole konden we aan boord van ons bootje "San Felipe" dat niet meer dan een visserskotje was. In El Faro was het een drukte van jewelste. Veel mensen van het vaste land komen hier belastingvrij hun inkopen doen en nemen dan de boot naar huis. Gekakel klonk er uit alle allerlei zaken, het bleken hanen te zien die ook voor Hanengevechten gebruikt worden. Gezellig sfeertje.

De overtocht van ongeveer 1 uur tussen de lokale mensen ging voorspoedig. Helaas kon je niet naar buiten kijken omdat er geen enkel raampje open ging. Alle ramen zaten dicht geplakt om ervoor te zorgen dat er geen water binnen kon dringen en geen kozijn uit kon vallen.

Chacopata

Bij aankomst in Chacopata viel meteen de rode ijzerhoudende grond op en de vriendelijke bewoners zwaaiden naar ons. Het stelde niet veel voor een kroegje en een garage. Na een paar kilometer onze eerste stop gemaakt om op het meer naar een kolonie flamenco's te kijken. Ook waren er jongeren van een school bezig het strand schoon te maken en zwerfvuil te verzamelen. Onbegonnen werk maar toch. Opruimen is een bijzonder fenomeen hier en ze hadden dan ook veel bekijks.

In het plaatsje Caracas ons ontbijt genomen. Deze plaats werd zwaar getroffen door een aardbeving en had aan zeker 59 personen, onder wie 30 schoolkinderen, het leven gekost. Er vielen 322 gewonden. Twee scholen stortten in, waardoor 30 scholieren om het leven kwamen. Het was de hevigste aardbeving in 30 jaar in Venezuela. In 1967 werd Caracas getroffen door een beving. Toen kwamen 300 mensen om en raakten 2000 personen gewond.

Warao indianen

In de Mangrovebossen leven de Warao indianen, die nog hun eigen taal en cultuur hebben. De naam Warao betekent kano mensen en inderdaad, je moet je hier verplaatsen per kano. De indianen zien slechts af en toe toeristen. Deze indianen bezitten weinig materiële zaken, maar zijn daardoor nog niet arm. Alles wat ze nodig hebben is in het bos te vinden. Zo maken ze bijvoorbeeld een kano door een boomstam uit te hollen maar hebben ook wel bootjes met een pittige motor er achter hangen, eten ze bessen en vissen enz. Ze dragen (als er geen toeristen zijn) geen kleding en maken alles zelf. De houten woningen hebben geen muren en staan op hoge palen i.v.m het getij. Het getij maakt het erg makkelijk om je per kano te verplaatsen, want als het eb is gaat de rivier naar de zee en als het vloed is ga je met de rivier weer mee terug landinwaarts.

We legden aan om in het woud het Survivalgevoel te leren kennen, het was de bedoeling een stuk door het woud te lopen dat alleen maar uit moeras bestond. Het was al een hele klus om bij de huisjes te komen over de glibberige palen.

Eerst nog even bij de warao's inkopen gedaan. Een paar handwerkspulletjes gekocht die echt bijna nies kosten en heel aardig waren. Maar toen: Begonnen aan de tocht, na een paar stappen zakten we al ver de modder in en Ria zat al helemaal klem en kon alleen met behulp van Padvinder Wout haar voet en schoen weer uit de modder krijgen.

Het was niet dat je zegt een leuke wandeling en na beraad ben ik met Ria mooi terug gegaan en zijn wij lekker een sigaretje gaan roken bij de boot. Een gesprekje met de indianen was alleen maar non verbaal. De rest is wel doorgegaan en wij hebben hun een half uur later opgepikt met de boot. Ze zaten compleet onder de blubber, vonden het erg zwaar maar hadden wel een overwinningsgevoel en terecht. Veel van de omgeving hadden ze niet gezien omdat ze alleen maar naar beneden konden kijken waar ze hun voeten neerzetten.

Toen we terug de rivier op wilden was de zijarm waarin wij vaarden compleet dichtgeslibd met grote waterplanten die massaal door de regenbui bij elkaar werden gespoeld. Terug op de rivier mochten we dan een duik nemen om de modder af te spoelen. Eenmaal weer aan boord hoorden we dat er Piranhas zaten. Lekker he.... We kregen van de Warao allemaal een stok (hengel) en gingen vissen. En ja hoor binnen enkele minuten hadden we een paar van die watervampieren te pakken en een soort Meerval. Een van de jongens nam een piranha in zijn hand en liet hem alsof het een kniptang was in een blad bijten. Hele happen bijten deze jongens eruit. De visvangst werd door hun meegenomen, geen vette buit want ze bestaan voor het grootste gedeelte uit bot

Op de terugweg hebben we ondanks de regen die minder werd nog diverse vogels gezien en enkele Brulapen. Overdonderend is de rust. Je hoort alleen de natuur. We legden aan in een ander indianendorp waar een Kinderexplosie had plaatsgevonden, overal kinderen die speelden en lachten. Op hun blote voetjes rennend door het dorp en genietend van de pas gevallen regen.

Allemaal wilden ze op de foto en maar giechelen. Waar je ook ter wereld komt kinderen zijn overal hetzelfde. De avond begon te vallen en we namen afscheid van hun onder een prachtige hemel van avondrood.

Je moet dan snel zijn want binnen enkele minuten zie je geen hand meer voor ogen. Enkele mannelijke bewoners kwamen we nog tegen die van een flesje rum aan het genieten waren.

Ria was onderweg nog door een of ander beest gestoken en haar hand was in een mum van tijd flink gezwollen. Na een deskundige blik van een van hen werden wij doorverwezen naar de plaatselijke kruidenshop waar we een zalfje kregen en vrij snel hadden haar handen weer dezelfde omvang als voorheen.

In het dorpje waar we met de bus weer werden opgepikt stonden de kinderen achter tralies te kijken naar een film op TV, de film stond keihard aan en in de scene die wij zagen waren indianen bezig een blanke te bewerken met speren en messen. Ik zou wel eens hebben willen weten hoe zij dat ervaren hebben.

Rancho San Andres

We rijden naar Rancho San Andres, een grote farm die paarden fokt voor de vleesindustrie en er ook lodges hebben staan en een restaurant. Het is een landbouwbedrijf van 1200 ha. Hier zullen we de nacht doorbrengen. Onderweg werden wij nog gevolgd door een auto die zich vreemd gedroeg maar toch plots verdwenen was. Toevallig is een collega van mij afgelopen jaar in Venezuela aan de grens met Colombia in een bus overvallen geworden en was daar niet blij mee.

Wout vertelde dat wanneer zich zo'n situatie voordeed hij wel voor politie escorte kon zorgen. Pittige jongens. Tijdens een controle kwamen zij onze bus binnen met een afschrikwekkende blik in hun ogen en een flink geweer in hun handen. Eigenlijk pubers die cowboy spelen.

Op de ranch, eerst een douche in ons eigen huisje en toen aan tafel waar we de dag nog eens doornamen. Na heerlijk gegeten te hebben onder het toeziend oog van een hele leuke kikker onze hangmat op vier poten opgezocht. We waren doodop. Bij de anderen was een kakkerlak geconstateerd op hun kamer en dat vonden ze niet zo leuk. Toen ik ze wees op een enorme rat die in de buurt van de prullenbak en later door het restaurant liep waren ze nog minder blij.

De volgende ochtend bij daglicht de boel ff verkend. Het hele grasveld zat vol met cavia's. In het hoofdgebouw is een hele grote relaxruimte met hangmatten en hangstoelen, een biljarttafel, leuke zitjes, een bar, een restaurant en daarachter nog meer kamers. Een behoorlijk zwembad buiten met ligstoelen, douches en wc`s. We kijken onze ogen uit. In de grote binnenruimte een paar terraria, een vijvertje met kaaimannen en waterschildpadden, een bak met een tarantula, buiten lopen leguanen, landschildpadden en in een buitenkooi zitten toekans en andere papagaaien. Nog verder van het hoofdgebouw in een kooi zitten aan een kant 2 anacondas van een paar meter lang en in het andere gedeelte kapucijneraapjes die samen met waterschildpadjes zitten.

Onze bus zag er weer als nieuw uit want de chauffeur had een "Poetstik", hij ging echt niet eten voor dat hij zijn bus weer fabrieksnieuw had gepoetst.

Heksenrij in La Toscana

Onderweg naar La Toscana hebben we koffie gedronken langs de weg bij een benzinestation waar alleen maar macho's rondliepen. Naast het station is een heksenwinkel waar in Venezuela veel gebruik van wordt gemaakt. Hekserij en de Katholieke kerk gaan daar goed samen. Veel mensen raadplegen dan ook een of meerdere heksen die in een sessie (die zeker 45 minuten duurt) adviezen geven als leidraad voor de toekomst. In de heksenwinkel zijn allerlei attributen te koop die hiermee te maken hebben. De verkoopster zelf is gelukkig geen heks.

SAN ANTONIO: Groot meer ontstaan door een stuwdam, alle bewoners moesten halsoverkop verkassen omdat ze anders natte voeten zouden krijgen. Er staat een hele grote muurversiering afgebeeld incl. de heilige Antonius. Het meer met de omringende bergen is een schitterend stukje landschap.

Mira Flores

We zijn op weg door een prachtige natuur op weg naar Mira Flores waar we een waterwandeling zullen gaan doen. Het weer is heerlijk met een lekker temperatuurtje. In Mira Flores vertrekken we uit het kleine dorpje via een bruggetje richting rivier. We volgen de rivier en zig zag steken we die een paar keer over. We moeten via rotsblokken en stenen de andere kant bereiken maar dat is snel afgelopen, we moeten er ook doorheen en soms tot aan je navel. Uitkijken geblazen want onze digitale camera kan daar moeilijk tegen. De indianen helpen diegenen die daar moeite mee hebben en wijzen precies de plekken aan waar je moet stappen. Ze zijn erg zorgzaam en lief voor de dames. Genietend van de heerlijke natuur klimmen we steeds hoger en uiteindelijk komen we op een plekje waar je een lekkere duik kunt nemen. De indianen (het zijn net aapjes) klimmen met hun vingertoppen langs de steile wand om zich van grote hoogte naar beneden te storten in het ondiepe water. Knap hoor want je moet wel erg goed kunnen duiken om dit klaar te spelen. Een salto tussendoor vinden ze ook geen probleem.

Als trofee voor het volbrengen van onze klimtocht worden we getrakteerd op een anijsdrankje dat gretig aftrek vindt.

Een van de indianen komt op aanwijzing naar Ria toe en wijst naar haar hoofd en zegt in onvervalst Nederlands/indiaans: "dom blondje" en dan naar haar billen: "lekker kontje", en een lol dat ze hadden.

Op de weg terug zagen wassende vrouwen aan de rivier, supergrote bomen en onze soortgenoten de ezels langs de weg staan.

Bij het dorpje aangekomen nog ff koffie gedronken bij een familie waarvan de vader ernstig ziek was maar wel heel opgewekt. De mensen stampten de koffiebonen fijn in de achtertuin, vandaar de lekkere koffie.

In het dorp lekker gegeten en toen we net in de bus zaten begon het te stortregenen en onweren alsof de wereld verging. Hele straten veranderden in rivieren vol modder en afgevallen takken.

Caripe

We komen aan in CARIPE in de staat Monagas waar we zullen overnachten. Maar eerst nog even de lekkernij van deze plaats proeven: Fresa con crema de Caripe: een heerlijke bak Aardbeien met creme. Dat was lekker maar wel aan de zoete kant. Nog even door het dorpje gelopen en een heerlijk bakje koffie genomen om daarna ons huisje op te zoeken, Wout had dit ter plaatse even geregeld i.p.v. een hotel omdat het leuker zou zijn, ik kon het natuurlijk niet vergelijken maar de huisjes waren echt wel leuk.

Nadat we op ons terras nog even hadden samen gezeten voor een borrel zijn we naar het restaurant, in een rokersgedeelte gaan eten. Een enorme herrie omdat achter de vouwwand de plaatselijke jeugd bezig was met Karaoke zingen of hun leven ervan af hing. Telkens als de deur openging en wij hem weer snel sloten tegen die herrie, maakten zij hem weer open om ons mee te laten genieten. Dus maar weer snel weg daar en hebben we nog na gekeuveld aan het zwembad.

Guacharogrot

Ontbeten in dezelfde ruimte als gisteren en gelukkig waren de kinderen uitgezongen. Vandaag gaan we naar de Guacharogrot in Caripe. De guacharo is een fruitetende nachtvogel die heel zeldzaam is en ook wel Vetvogel genoemd wordt. Deze vogels zijn nagenoeg blind en vliegen met behulp van een sonarsysteem. Ze zien er uit als een soort valk. In de grot leven ongeveer 18000 vogels die alleen 's nachts naar buiten vliegen om vruchten en pitten te verzamelen.

Wanneer je een wandeling door de grot maakt, dan hoor je het kabaal van de vogels (soort roep als dat van een kraai), je kunt ze alleen niet zien daar de grot onverlicht is. Het enige licht komt dus van de opening van de grot. De geluiden in de grot zijn gebruikt voor de film: THE BIRDS van Alfred Joseph Hitchcock.

Het was glad, glibberig en het stonk. Je kon nauwelijks wat zien en het was er erg warm. Soms kon je een jonge vogel op de grond zien liggen bij lamplicht en ook kon je een pit op je hoofd krijgen van overvliegende Guacharos. De gevallen kuikens werden door hun mede nestbewoners eruit gegooid (alleen de sterkste overwint) en worden omdat ze niet kunnen vliegen door de ratten opgepeuzeld. De reden waarom Linda niet meeging. In de grot mocht je geen foto`s maken dus moesten we het maar doen met een foto van een opgestopt exemplaar uit het museum dat tegenover de grot lag.

Na dit vogelavontuur door weer een drassige ondergrond kon ik gelukkig afscheid nemen van mijn smerige sportschoenen en weer schone sandalen dragen. Maar niks gooi je weg dus Wout zal er voor zorgen dat er binnenkort een indiaan met mijn schoenen door de ORINOCO DELTA loopt.

Onderweg nog gestopt bij een van de huisjes die President Chaves verloot had onder zijn aanhangers. Iedere stem kreeg een lot en 10 mensen kregen van hem een huisje. Kamer, slaapkamer en 2 x een badkamer. Vergeten was hij de keuken en koken doen ze dus in hun oude huisje dat er naast staat.

Via Clavellino waar ook een stuwmeer lag zijn we richting Cumana gereden waar we in een schitterend hotel hebben gegeten. Prachtig pand dat heel mooi gerestaureerd was met een mozaiekvloer van omgekeerde hakenkruisen. Het een symbool van de zonnewiel, en in het Sanskriet betekent het woord zelf "gelukkig zijn". Of het in Venezuela een andere betekenis heeft weet ik niet. De grote eetzaal vol planten en een prachtige binnenplaats was de ideale locatie om ons afscheidsdiner te nuttigen.

Terug naar Isla Margarita

Ons laatste ritje gaat naar Cumancahaven waar wij bij: "TERMINAL GRAN CACIQUE" de ferry krijgen naar Pta de PIEDRA op Isla Margarita. Afscheid genomen van onze chauffeur die hartstikke leuk en grappig was maar vooral ook veilig reed.

Onze ferry vertrekt op tijd en langzaam zien we Venezuela wegglijden. De snelle Ferry brengt ons in 1,5 uur naar de overkant waar we nog een halfuurtje op de bus moesten wachtten om naar ons hotel gebracht te worden.

Wij namen afscheid van WOUT. Een heel fijn mens met een groot hart voor de indianen en de bevolking maar ook voor zijn reisgezelschap. Heel veel kennis, humor en tact. En als je na 13 jaar dit werk te doen nog steeds zo enthousiast overkomt alsof het je eerste jaar is dan kun je alleen maar zeggen: CHAPEAU.

Ook afscheid genomen van de rest van de groep en voldaan en vol indrukken werden we op het stoepje van ons hotel afgezet....

Wij moesten nog even wat geld wisselen aan de boulevard, maar omdat onze vaste bankier "Der Rudie" nog niet open was gingen we maar in op het aanbod van een jongen van een restaurantje in. Bij hem konden we wel wisselen. Net toen hij op het terrasje bezig was de Bolivars neer te leggen op het tafeltje zagen we de politie stoppen en toen ik de jongen vertelde dat er politie achter zijn rug stond draaide hij zich om en vertelde mij geruststellend dat het een "collega", was. Dus de angst om de komende 12 jaar in een cel met 20 personen te belanden was ongegrond...

Daarna hebben we ons verhaal gedaan aan de mensen in het hotel, Truus en Wiel hadden deze trip ook gedaan maar dan een week eerder.

Omdat het toch nogal pittig geweest was hebben we het voor de rest rustig aan gedaan. De resterende dagen doorgebracht met niksen, inkopen, slenteren en lekker eten. Het weer was afwisselend met regen en bloedhete fasen. Onze spullen waren gepakt en op donderdag werden we afgehaald om terug naar huis te vliegen. Nog even afscheid van Wout van Q-international genomen, onze laatste sigaret (tot Amsterdam) gerookt en door de paspoortcontrole waar weer de Hash-honden aan het snuffelen waren. Na het hele ritueel volbracht te hebben nog ff een paar duizend Bolivar erdoor heen gedraaid te hebben kozen wij voor het luchtruim.

We gaan via Curaçao waar we 2 uurtjes eruit gaan omdat het toestel van Martinair even gereinigd moet worden. (soms liggen er links en rechts nog wat bolletjes op de grond). Weer geen toeslag betaald voor Comfort-class, maar je kon weer lekker lang uit liggen omdat het toestel weer niet vol was. Na 9,5 uur vliegen toch een beetje kreupel op Schiphol geland.

Het krantje ligt klaar: Hangjongeren, huursubsidie, files, bejaarde man 2 maanden dood in woning, dodelijke steekpartij Rotterdam, discriminatie tuinkabouters........ Oh God, we zijn weer thuis.

Voor meer informatie en foto`s zie de website van Ton en Ria.