Gratis reisvoorstel aanvragen

Indrukwekkend Dubai

Landkaart met overzicht van deze reis

Bestemming: A. Dubai (Verenigde Arabische Emiraten)
Periode: december 2013
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Hotel

Foto van deze vakantie

Oud en nieuw in Dubai

Al enkele jaren klonk de wens : “ik wil een keer naar Dubai”. In december 2013 werd op internet ineens de ideale aanbieding gevonden. Zes dagen Dubai (4 overnachtingen) voor een meer dan redelijke prijs. Die werd dan ook geboekt, ondanks de wetenschap dat dag 1 zou bestaan uit het laat in de avond opstappen op Schiphol, door de nacht heenvliegen en dan in de ochtend van de 2e dag landen op Dubai.

De vlucht vertrekt op tijd en een meevaller is de mededeling dat de vlucht, vanwege een straf windje mee, maar 5 uur en 50 minuten zal duren. Weinig tijd om te slapen dus. Dus maar film kijken en muziek luisteren. Zonder enige slaap van betekenis wordt de landing op Dubai ingezet om 06:50 uur plaatselijke tijd. Na een vlotte paspoortcontrole en een korte rit met de bus staan we om 08:45 uur in de hal van het hotel. Na een half uurtje wachten worden we naar de receptie geroepen en krijgen we de kamer toegewezen. Dit blijkt een appartementje te zijn, voorzien van keukentje waarin koelkast, kookmogelijkheid, magnetron, waterkoker en broodrooster.

We kleden ons om en gaan naar beneden. Bij de balie vragen naar de dichtstbijzijnde pinautomaat en de route naar de “Creek”. Die moet nl, gezien de kaart van Dubai die ik had, redelijk dichtbij zijn. Op het programma heb ik voor vandaag alleen een oriënterende rondrit met de Hop-on Hop-off bus gepland en ik ga ervan uit dat die zeker bij de Creek, bij de “watertaxi’s”, wel in de buurt zou komen. Dat blijkt te kloppen. Na een korte wandeling komen we al bij het water. Via een klein stukje oude Souk en een eerste blik op de watertaxi’s, de Abra’s, komen we bij het Dubai Museum, overigens niet meer dan een klein klei-gebouw. Aldaar treffen we een dame van Aziatische afkomst met een vestje van de hop-on hop-off tour. Die vertelt dat we even moeten wachten, de volgende bus komt zo. Betalen moeten we maar bij een ander doen, daar gaat ze niet over. Om 11 uur zitten we al in die bus en kan het rondkijken beginnen. We zitten op de “rode” route, die vooral het oude Dubai aandoet. Zo krijgen we de eerste blikken op de oude wijken, de zijkant van de goudsouk, een stuk langs het water en tenslotte de eerste grote, wat oudere shoppingmall, in Egyptische stijl, te zien. Bij deze shoppingmall kunnen we overstappen op de blauwe route. Die doet met de kuststrook aan tot en met de allernieuwste wijk, de Dubai Marina. Onderweg komen we langs het duurste hotel ter wereld, de Burj Al Arab, dat hotel in de vorm van een zeil. Dat heb ik uiteraard op TV al vele malen eerder voorbij zien komen. Wat me daarbij nooit duidelijk geworden is, is dat dit ding 330 meter hoog is. Bij de eerstvolgende busstop stappen we uit, met het doel even wat te gaan drinken. Hier blijkt het “Souk Madinat Jumeirah” te liggen. Een complex in oude stijl gebouwd met veel hout en waterpartijen en o.a. een schitterende doorkijk naar de Burj Al Arab. Dit moet uiteraard op de foto, al gaat daar wat tijd overheen omdat er een groep van 20 (vermoedelijk) Fransen in de weg staat die op de foto moet. De fotograaf heeft van ieder groepslid de camera gekregen en dat betekent dat de foto een keer of 20 genomen moet worden. Dat ten slotte een dame van mening is dat zij de foto ook nog eens op haar tablet moet zetten en vervolgens blijkt dat zij niet met dat ding kon omgaan, is een extra “showstopper”. Eindelijk kan Yvonne haar gang gaan.

Tocht over The Palm

Teruglopend naar het opstappunt voor de bus vindt Yvonne het nodig een paaltje niet te zien en er hard tegenaan te lopen met haar been. Oké, het ding staat scheef, maar dan nog! Terug in de bus krijg ik last van het slaaptekort. Tot drie keer toe dommel ik even weg gedurende de rit langs de kust. Ik ben wel op tijd weer wakker om de tocht over “The Palm” (het opgespoten landsdeel in de vorm van een palmboom) bewust mee te maken als mede de korte foto stop bij de Atlantis The Palm (dat grote gebouw met dat gat in het midden). Daarna gaat de rit in één ruk terug richting oud Dubai. We krijgen slechts een korte blik op het gebied van Dubai Marina waarbij ik de gids hoor vertellen dat het de bedoeling is dat dit gebied groter gaat worden dan Hong Kong.
De eerstvolgende stop is bij de Burj Kalifa (hoogste gebouw ter wereld) en de Dubai Mall (grootste shoppingcenter ter wereld). We besluiten hier uit te stappen voor een eerste verkenning van dit gebied als mede het zoeken naar een eetgelegenheid. We lopen de Mall in en komen in……… Hoog Catharijne maar dan maal 20 (of 30). Wat een groots gebeuren, wat een grote winkels, wat een pracht en praal, o.a. de Ferrari die als reclameobject in 1 van de ruimtes staat. We lopen in 1 moeite door naar het centrale deel met daarin het aquarium. Daarna naar een van de andere hallen waar o.a. de waterval met de duikende mannetjes bewonderd en gefotografeerd wordt. Na veel heen en weer gekijk valt mijn oog op de wegwijzers naar de Foodcourt op de 3e verdieping. Een grote hal met vele voedseltentjes zoals de Mac, Subway, wok-tentjes, Pizzatentjes, hamburgertentjes, vis-tentjes enz. enz. enz. Onze keus valt op een hamburgergebeuren. Omdat we inmiddels beiden last krijgen van zowel brandende oogjes als brandende voetjes wordt besloten de weg terug naar het hotel te zoeken. Dus naar de metro. Dat blijkt nog een ervaring op zich want het metrostation blijkt op 600 meter afstand te liggen en die afstand wordt overbrugd door een fors aantal lopende banden. Het lijkt wel of we weer terug zijn op Schiphol. Het kopen van een metrokaartje is simpel, het instappen is wat minder simpel. We zitten kennelijk midden in het spitsuur, want de metro is overvol en het is doorduwen om binnen te komen. Wat wel opvalt, is dat het brandschoon is.
Om half 8 vallen we de hotelkamer weer binnen. Om 8 uur liggen we allebei op bed. Ik ga nog even lezen. Om kwart over 8 hoor ik Yvonne zeggen: “gaat dat licht nog uit, ik kan niet slapen zo”. 5 minuten later slaapt ze als een blok. Ik volg haar voorbeeld om kwart voor 9.

Kijken kijken, niet kopen

Om half 8 gaan we er uit. Om kwart over 8 in de ontbijtruimte. Het ontbijt is redelijk te noemen, keus genoeg, maar voor ons Nederlanders hoeft al die kipstukken, warme rijst en andere exotische kost niet zo. Dus met (geroosterde) boterhammen, fruit en yoghurt wordt de dag begonnen. Om half 10 begint voor ons de tweede verkenningsdag. We lopen weer naar de Creek. Aldaar weer door de oude Souk lopen. Na deze eerste souk (veel sjaaltjes, poppen en andere toeristische meuk) komen we bij de opstapplaats voor de Abra. Aldaar gaan we aan boord van zo’n ding voor een tochtje naar de overkant. Kosten: 20 cent ! De in het ANWB-boekje aangegeven strenge scheiding tussen de vrouwen en mannen aan boord van zo’n ding blijkt in de praktijk wel mee te vallen. We zitten gewoon naast elkaar, zoals er wel meer vrouwen naast mannen zitten. Zal wel te maken hebben met het feit dat er meer toeristen dan inwoners tegenwoordig gebruik maken van deze Abra’s.

Aan de andere kant van de kreek komen we bij het oude deel van de stad. We lopen al gelijk de kruidensouk in. De naam spreekt voor zich, denk de geuren er zelf maar bij. Vlak naast de kruidensouk ligt de goudsoek. Die maakt zijn naam meer dan waar. De “hoofdstraat” van deze souk is zo’n 400 meter lang en bestaat echt enkel en alleen uit goudwinkeltjes. De ene etalage blinkt nog meer dan de andere. De armbanden hangen soms met bosjes van 30 bij elkaar aan een haakje, de ringen en halsbanden zijn niet te tellen. Als je even voor zo’n winkel blijft staan, steekt een medewerker een handgeschreven bordje omhoog met (meestal) “today 70 % discount”. Het zal wel betekenen dat de vraagprijs dus standaard 3x te hoog is en dat je, met korting en onderhandelen, nog steeds te veel betaalt. We hebben geen aankoopplannen, dus vandaag spelen we het bekende Hollandse spelletje : “kijken, kijken, niet kopen”. Buiten de souks lopen we nog wat rond in dit oude stadsdeel om vervolgens naar het dichtsbijzijnde metrostation te gaan. We hebben nogal wat plannen voor vandaag, dus kopen we een dagkaart waarmee we onbeperkt kunnen in-, over- en uitstappen waar we willen. Die kaart kost maar 16 Dirham (een euro of 4). Ook nu valt weer op hoe schoon zowel de stations als de treinen zijn.

Mall of Emerates

Eerste halte van vandaag: de Mall of Emerates. De op één na grootste shoppingmall van Dubai, bekend vanwege zijn ingebouwde skibaan. Ook hier is weer de eerste indruk: Hoog Catharijne maal 30. We komen binnen aan de electronicakant. Deze kant alleen al is zo groot als de Mediamarkt, de Saturn en de BCC bij elkaar. Een blik werpend op enkele portable telefoons heb ik niet de indruk dat het hier goedkoper is dan in Nederland. Jammer, een goedkope Samsung zou niet weg geweest zijn. We vinden al snel de kant waar de skihal zich bevindt. Een heel merkwaardig gezicht om daarbinnen dus gewoon mensen te zien die, dik ingepakt, aan het skiën en sleetje rijden zijn. Ik vraag me wel af hoe ze die sneeuw gemaakt hebben, maar krijg het niet voor elkaar daar (zelf) het antwoord op te vinden. Na het maken van de foto’s lopen we diverse zijtakken van de mall door. Ik weet dat deze mall ongeveer op dezelfde hoogte ligt als de Burj al Arab en heb mijn zinnen gezet op een bezoek daarvan. Dit betekent vanuit de mall weer terug naar het metrostation en dan doorlopen, de (drukke) straat over en dan richting strand. Bij de (rol-)trap naar beneden wordt ook duidelijk hoe het hier zo schoon blijft. De treden van de gewone trap worden één voor één door twee schoonmakers gespoten met een allesreiniger en met de hand opgepoetst. Het mag kennelijk wat kosten.

De afstand naar die Burj al Arab lijkt me goed te lopen en Yvonne geeft aan geen probleem te hebben met een wandeltochtje, dus blij op pad. Wat ik even vergeet, is dat dat ding zo groot is. Daardoor lijkt hij veel dichterbij dan hij in de praktijk blijkt te zijn. Na een forse 3 kwartier lopen word ik teleurgesteld. Ik had wel verwacht/gelezen dat er bewaking was en dat je niet zo maar dat hotel in mag lopen. Ik had niet verwacht dat dit al op 150 meter afstand van dat ding zou zijn. We kunnen dus niet echt bij de voet van het hotel komen. Dan maar met een boog er omheen, om te proberen vanaf het strand zo dichtbij mogelijk te komen. Ook dat is nog een forse tippel. Uiteindelijk komen we bij het strand. Dan blijkt dat er tussen dat strand en het hotel nog een soort jachthaven gebouwd wordt en dus zit je tegen bouwwerkzaamheden aan te kijken. Pas een stuk verderop heb je de gelegenheid voor het maken van leuke foto’s, zonder bouwmachines er op.
We enteren vervolgens een langsrijdende taxi om op tijd bij de toren te zijn. Zo bereiken we om kwart over vier de Dubai Mall, waar we op dezelfde plek uitstappen als gisteren uit de bus. We lopen direct door naar het ticketuitgavepunt voor het torenbezoek. Er is een aparte balie voor personen die al gereserveerd hebben en dat is maar goed ook want voor de normale balie staat een mega rij. Bovendien geeft het bord aan dat alle tickets voor bezoek aan de toren tussen nu en morgenochtend 12 uur al zijn uitverkocht. De mensen die er nu staan, kopen dus hun kaartje voor een bezoek later deze week. Om kwart over 5 sluiten we aan in de rij, om vijf voor half zes zijn we door de securitycheck. Om kwart voor zes staan we te wachten voor de lift. Een medewerker houdt het gezelschap bezig met wetenswaardigheden over de toren en ons komende bezoek. Zo vertelt hij dat de lift zo meteen in 1 ruk doorgaat naar de 124e verdieping op een dikke 420 meter hoogte. Die lift gaat 10 meter per seconde, dus de hele rit duurt nog geen minuut. Ook vertelt hij dat de toren weliswaar dik 800 meter hoog is, maar dat er vanaf de 500 meter eigenlijk geen gebruik wordt gemaakt van de toren. Onderin zit op de eerste 10 verdiepingen een hotel. Dan zitten er koopappartementen (kosten tot een miljoen per appartement) en er zijn kantoren. Boven de 500 meter echter maakt de toren bij een beetje wind een uitslag van 3 meter heen en weer en, zo zegt hij, wie wil er nu zijn buro of bed constant heen en weer hebben schuiven door de ruimte, dus zit daar verder niets. Dus eigenlijk zitten de bovenste 300 meter er alleen maar op om “de grootste ter wereld” te zijn.

Het stijgen van de lift merk je eigenlijk niet eens. Het is een afgesloten ruimte met een paar TV-schermpjes. Ik had verwacht druk op de benen of iets dergelijks te voelen, maar dat gebeurt dus niet. Pas als het verdiepingentellertje op 70 staat, voel ik even mijn oren dicht slaan. Verder is het net of je in een Eftelingattractie staat en het alleen maar “doen alsof” is. Die gedachte laat je snel los als je eenmaal boven uitstapt en de eerste blik naar buiten werpt. Je ziet dat je inderdaad erg hoog staat. Helaas is het wat heiig zodat je (bijvoorbeeld) de verderop gelegen Burj al Arab en de Dubai Marina maar vaag ziet. Het platform is aardig vol en velen zitten of staan met hun gezicht c.q. camera naar de zon. Die is namelijk aan het ondergaan en kennelijk verwacht iedereen daar een heel kleurrijk spektakel van. Ook Yvonne sluit zich aan bij deze massa. Ik loop wat door om in een wat rustiger deel op mijn gemak om me heen te kunnen kijken. Langzaam zie ik het donkerder en donkerder worden. Ik loop terug naar de zijde van de zonsondergang en hoor daar alleen maar teleurgestelde geluiden. De zon is inderdaad onder gegaan, maar zonder kleurrijk spektakel. Ik hoor een Nederlander (ze zijn ook echt overal!) zeggen: “het uitdoen van mijn lamp in de woonkamer gaat ook zo”.

Na nog het bekijken van de (korte) waterfontein show aan de voet van de toren besluiten we terug te keren naar het hotel. De metro is alweer ontzettend druk, kennelijk gewoon een drukke lijn dus. Even voor 9 uur wankelen we de kamer in. Ben benieuwd hoe we morgen op staan.

Dat moet op de foto!

De eerste meters gaan moeizaam, maar na die eerste meters valt het wel mee met de spier- en voetpijn. Het ontbijt is een kopie van gisteren. Het is mogelijk gebruik te maken van een kok om een eitje te laten bakken voor je, maar daar heb ik nu geen trek in.

Om half 10 staan we weer in de lift naar beneden om aan de dagtrip te beginnen. In dezelfde lift staat een Nederlands echtpaar, onderweg naar het ontbijt. Blijkt het die man te zijn die gisteren in de toren de opmerking maakte over het uitdoen van zijn licht in de woonkamer. De wereld is klein! Wij maken onze eerste (kilo)meters van de dag richting het nagebouwde wijkje van vroeger, eigenlijk niet meer dan een groepje gebouwen dat gemaakt is (of lijkt) van klei. Wat me wel opvalt is dat dit gebied kennelijk niet door de gemiddelde toerist als interessant wordt aangemerkt, want het is erg stil. Na het foto’s maken lopen we door om al snel weer bij de Creek te belanden. Ik word hier aangesproken door een autochtoon die me een rondvaart voor een half uurtje aanbiedt voor 60 dirham. Dan hebben we de boot voor ons tweetjes. Dat klinkt leuk en dus doen we het. We varen een stuk over het water richting “binnenland”. Onderweg wijst de schipper ons op diverse ambassadegebouwen en op de boten die klaar liggen voor hun tocht naar Iran en Somalië. Yvonne wordt dolgelukkig als op één van de bankgebouwen een groep van 7 glazenwassers, ieder hangend aan een kabel, bezig is met hun werk. Dat moet op de foto! Na iets meer dan 30 minuten stappen we weer aan land. We nemen de tijd om op een bank langs het water een uurtje te gaan zitten zonnen.

Een bootje in Dubai dat klaar ligt voor de tocht naar Iran en Somalië
Een bootje in Dubai dat klaar ligt voor de tocht naar Iran en Somalië

Dubai Marina

Na dat uurtje toch maar weer richting metrostation gelopen. Weer een kaartje gekocht (geen dagkaart deze keer) en instappen voor de lange rit naar de Dubai Marina. Ook nu is het weer erg druk in de metro en we moeten staan. Die drukte neemt pas af na de halte van de Mall of Emerates en vanaf dat moment kunnen we ten minste zitten. De promenade loopt langs het water en zit vol met terrassen, eetgelegenheden en (uiteraard) ook hier weer een shoppingmall. Aan de kop van de wijk wordt een gebouw geplaatst die een “draai” maakt van 90 graden. Verder staat het vol met hoogbouw en is de vergelijking met Hong Kong zeker op zijn plaats. Alleen is het hier veel schoner en ontbreken de schreeuwende reclameborden aan de gebouwen. Na drie kwartier wandelen hebben we nog steeds het einde van de promenade niet bereikt. Dat gaat ook echt niet meer lukken. Dus wordt gekozen voor het oversteken van het water via een brug en dan een stukje doorlopen naar de boulevard. Even het strand bekijken. Wat we te zien krijgen is ons “ideale” strand, namelijk een grasstrand! Verder een kinderopvangclub met 14 medewerkers, maar op dit moment geen kinderen! Althans, niet in die club. Het strand en de boulevard zelf is vol met kinderen, waarbij het opvalt dat die allemaal begeleid worden door jonge vrouwen die, gezien het afkomstverschil, nooit hun moeder kunnen zijn. Dus we constateren dat het hier vol zit met “nanny’s”. Er zit geld zat hier.

Na ook hier een zonnetje te hebben meegenomen, gaan we terug naar de promenade. Aan het begin daarvan hebben we een paar restaurants gezien die wel aantrekkelijk overkwamen en het wordt etenstijd. Na dus weer een stevige wandeling komen we bij het begin van de promenade, alwaar na enig heen en weer geloop de keus valt op een Italiaan. Na het eten nog even heen en weer om het echt duister te laten worden. We moeten de boel namelijk wel nog in het donker zien en fotograferen. Als laatste gaat een fontein met verlichte palmbomen op de foto. Dan weer terug naar de metro. De verwachting is dat die, omdat we hier bijna aan het beginpunt zitten, nog wel rustig zal zijn. Terwijl we de roltrap opgaan, zie ik er echter net 1 wegrijden en die blijkt toch al goed gevuld. Alleen het achterste deel ziet er rustig uit. Dus lopen we op het perron naar de achterkant. De metro die binnen komt zit inderdaad weer helemaal vol, behalve achterin. Hier blijkt een reden voor te zijn. Dit deel is namelijk op bepaalde uren van de dag alleen bestemd voor vrouwen en kinderen. Dit valt me op als Yvonne plaatsneemt op een vrije stoel en mij wijst op een andere vrije plek. Ik zie echter alleen maar vrouwen en goed om me heen kijkend zie ik dan ook de aankondiging van dat exclusieve gebruik. Ik mag doorlopen en tussen de vele andere mannen gaan staan. Bij iedere volgende halte blijkt dat de exclusiviteit goed bewaakt wordt door een medewerker van de metro, die enthousiast naar binnen stormende mannen direct doorverwijst naar het drukke deel van de metro. Het komt er op neer dat ik steeds meer klem kom te staan in een hoekje en de laatste 6 haltes mag genieten van het niet functioneren van de deodorant van een van mijn medereizigers. Yvonne heeft de ruimte. Terug in het hotel bespreken we de plannen voor morgen. Geconstateerd wordt dat we eigenlijk wel gezien hebben wat we wilden/moesten zien. Dus echt even shoppen morgen om daarna in de middag toch nog een dagdeel zwembad te gaan doen.

Jammer maar helaas

De gebruikelijke routine bij het opstaan: rekken en strekken, wassen en ontbijten. Om half 10 lopen we alweer buiten. Ik begin de wegen in de omgeving een beetje door te krijgen en het lukt om via de kortste weg bij de oude stadswijk te komen. Via de oude souk komen we bij de watertaxistandplaats. We stappen op de eerste de beste boot die klaar ligt en worden naar de overkant gevaren. Alleen dit keer niet naar de halte bij de kruidensouk, maar een stuk verderop. Hierdoor moeten we eerst een stuk door de wijk lopen. We komen eerst door een “Gammadeel”, vol met winkels met (allemaal dezelfde) doe het zelf artikelen en kranen en sanitair. Iets verderop verandert dit in de schoenenwijk. De ene (zo te zien goedkope) schoenenwinkel na de andere. Na een twintigtal minuten komen we eerst weer bij de kruidensouk. Direct daarop dan bij de gewenste goudwinkeltjes. Het zoeken naar een armband kan beginnen. Veel, heel veel armbanden voldoen niet aan de wens. Zo zijn de 24 karaat armbanden veel te “geel’ qua kleur. Ook lijken ze allemaal wat nauw. Dan komen we halverwege de straat toch een winkel tegen waar in de etalage iets ligt wat wel leuk lijkt. Naar binnen dus. Aanwijzen welke we bedoelen en passen. Te nauw dus. Geen probleem, ze hebben er nog veel meer. Jawel, maar niet die leuke. En ook die andere hebben allemaal dezelfde maat en zijn dus te klein. Jammer maar helaas, dit gaat het niet worden vandaag. Winkel weer uit en doorzoeken. Om het verhaal kort te houden: gezocht en niets gevonden!
Met de abra terug naar de overkant en terug naar het hotel. Om half 2 gaan we naar het dak van het hotel alwaar het zwembad zich bevindt. De middag wordt in gepaste zonnerust doorgebracht.

Terug naar huis

Om kwart over 4 gaat de wekker. Direct waterkoker en broodrooster aan. Na het wassen is het ontbijt klaar. Om 5 over 5 staan we in de hal beneden, als eersten. Om 10 over 5 moet ik toch echt even naar het toilet. Terugkomend van dat bezoek blijkt de bus al voor de deur te staan, dus direct de koffer oppakken en instappen. We rijden eerst nog twee andere hotels langs om mensen op te pikken. Uiteindelijk staan we om kwart over 6 bij de luchthaven. Met een beetje doorlopen lukt het me om als derde in de rij voor de balie te komen. Die is overigens nog niet open. Al wachtend zien we op het bord dat onze vlucht ook stopt in Bourgas (waar ligt dat?). Uiteindelijk wordt het, na 5 en een half uur vliegen, Sofia (Bulgarije) waar getankt moet worden. Na de stop van een dik half uur vliegen we nog twee uur en een kwartier verder. Om kwart voor 3 NL tijd landen we, om 5 over 3 staan we bij de slurf. Eindelijk er uit.

Samenvattend


een indrukwekkende stad met grote verschillen tussen het oude en het nieuwe. Een uitermate schone en (voor het gevoel) veilige stad ook. We hebben gedurende ons verblijf daar 1 politieauto gezien en GEEN sirenes gehoord. De metro is indrukwekkend mooi, schoon (RET, leer hier van) maar wel erg druk. Het verblijf, vervoer en eten en drinken is zeer betaalbaar.
Ergo: Het was zeker de moeite (en de lange vliegduur) waard!

Geschreven door R. van Bree

Heb je interesse in een reis naar Verenigde Arabische Emiraten? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Verenigde Arabische Emiraten, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.

Vertel ons uw vakantie wensen. Onze reisexperts geven u gratis en vrijblijvend reisadvies op maat.

 Aangesloten bij ANVR,SGR, Calamiteitenfonds
 9,6 in reviews
 Veel kennis en ervaring
 3.879 klanten gingen u voor

Uw gegevens

* = verplicht. Privacy beleid is van toepassing

Vakantieverhalen / reisverslagen

Gerelateerde artikelen