Kizhi
Kizhi is een eiland in het Onegameer in het westen van Rusland, in de deelrepubliek Karelië. Het eiland is vooral bekend vanwege de houten kerkgebouwen, kapels en huizen die er gebouwd zijn. Het eiland is een van de populairste toeristische attracties van Rusland, en staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Kizhi wordt omgeven door ongeveer 5.000 andere eilanden, waarvan de meeste erg klein zijn. Kizhi is zelf ook niet heel groot, van noord naar zuid is het eiland 6 km en van oost naar west op zijn breedst 1 km.
Plaatsen in de buurt van Kizhi (Rusland) :
Ervaringen
Bezienswaardigheden
Hieronder vind je de bekendste bezienswaardigheden van Kizhi
Kizhi Pogost (Kizhi)
Het eiland staat vooral bekend om de twee grote houten kerken en de klokkentoren. Deze gebouwen worden beschermd door een omheining. Het gebied binnen deze omheining wordt ook wel de Kizhi Pogost genoemd. Dit is een historisch gebied dat dateert uit de 17e eeuw. De houten kerken en de klokkentoren staan bekend om hun schoonheid. In 1990 werden deze gebouwen dan ook op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst en in 1993 werd het onderdeel van het Russische cultureel erfgoed.
Museum Russische Architectuur (Kizhi)
Er is een museum voor Russische houten architectuur. Dit museum werd in 1960 door Sovjet-autoriteiten opgericht. Het eiland Kizhi bevat een hoop houten gebouwen waaronder windmolens, kapellen, sauna's, schuren en huizen. Het is aan deze houten gebouwen te danken dat het eiland een grote historische betekenis heeft gekregen. Verder zijn er twee kleine vissersdorpjes op het eiland te vinden en ook het personeel van het museum zijn eilandbewoners.
Je kunt ook alle bezienswaardigheden van Rusland bekijken.
Vervoer
Toegang tot Kizhi is in de zomer alleen mogelijk per draagvleugelboot of helikopter vanuit Petrozavodsk, en in de winter per sneeuwmobiel. Tevens zijn er een aantal cruiseschepen die het eiland aandoen tijdens de rondreis. Op het eiland kun je alles lopend bekijken, in de winter worden er ook sneeuwscooters gebruikt.
Geschiedenis
De kerken en nederzettingen stammen waarschijnlijk uit de 15e eeuw. De bevolking leefde vooral van de landbouw maar werd door de overheid gedwongen om mee te helpen met de ontwikkeling van erts en mijnbouw. Dit resulteerde in de Grote Opstand van 1769 tot 1771. De meeste dorpen verdwenen en in 1950 was het alleen nog een kleine nederzetting wat huisvestte op het eiland. Vandaag de dag vormen de resten van het eens zo levendige eiland werelderfgoed van UNESCO en is het een populaire toeristische trekpleister.