Het binnenland van Suriname

Bestemming: A. Bakaboto (Suriname)
Periode: augustus 2015
Vervoer: Busje
Accommodatie: Hutten

Toen we hoorden dat we voor drie dagen naar het binnenland van Suriname zouden gaan waren we helemaal in de wolken! Het was een vriendin van m’n moeder die deze trip organiseerde en ons had gevraagd of we interesse hadden.Natuurlijk hadden we interesse,we hadden immers vakantie. Er werd even over de prijs gesproken en even later hoorden we dat we zouden gaan. En zo vertrokken we dus op 8 augustus 2015 om vier uur ‘s morgens naar het mooie binnenland van Suriname. Op weg naar Paramaribo sliep IEDEREEN behalve de chauffeur. In de bus was er een soort van snurk contest, want de een snurkte nog harder dan de anderen. Dat was alles behalve leuk voor degene die niet snurkten. Maar goed, om 9 uur kwamen we in Paramaribo aan. We stoptten bij een chinese winkel om het een en ander te kopen voor onderweg. En we gingen verder voor de rest van de rit, nog 180 km te gaan. Onze eindbestemming is BakaBoto. Iedereen was nu klaarwakker en in de bus was het nu een vrolijke boel. We lachten, maakten grappen en aten chips. Ik zat samen met een nichtje van me en we maakten foto’s van alles wat we tegenkwamen. Dat was eigenlijk zinloos, want later raakte ik mijn fototoestel toch kwijt.

We gaan eerst naar het Afobaka stuwmeer gaan. Ik had er al heel veel over gehoord en ik hoopte dat de sluizen open zouden staan, maar die waren dicht. Niet zo erg eigenlijk, want er was heel veel meer om te zien. Vooral vissersboten en vissers. Ik kon het niet geloven dat onder al dat water vroeger een dorp was geweest en dat de mensen uit het dorp moesten gaan omdat ze een stuwdam zouden aanleggen. Even later kregen we een broodje en een flesje water en die aten we met smaak. We hadden vreselijk honger! Even later zaten we weer in de bus. In de bus zat ook een Hindoestaanse man met een snor, we gaven hem de bijnaam Oom Sjah. Oom Sjah en mijn vader schepten op over het een en ander terwijl mijn moeder nu foto’s zat te maken van slapende mensen. Ik keek uit het raam, wat een mooi uitzicht! Ook schoot ik enkele foto’s met m’n mobiele telefoon. We reden nog een poos over de hobbelige weg en kwamen in de middag vermoeid aan op BakaaBoto. We kregen twee hutten aangewezen. In de eerste sliepen m’n ouders, ik, mijn broertje en een nichtje en in de tweede zouden Oom Sjah, de vriendin van mijn moeder, de buschauffeur (haar man) en haar zoontje slapen. Mijn moeder en haar vriendin zorgden voor het eten terwijl wij een duikje namen in het water. Ik stond al buiten met mijn bikini en baddoek toen er een creoolse man kwam aanlopen. Dit was onze gids voor de komende drie dagen.

Hij bracht ons naar de rivier waar een aantal kleine kinderen en volwassenen waren die nieuwsgierig naar ons keken. In het koele water nam ik plaats op een stoel. We maakten fun in het water en even later kwamen mijn moeder en haar vriendin ook. We maakten foto’s en bleven voor enkele uurtjes in het water. Voordat het donker werd keerden we terug naar onze hutten. Mijn moeder had Peprewatra klaargemaakt met grote anjoemaras die haar vriendin had meegenomen. Voordat we begonnen met het eten smeerden we muskietengel op ons lichaam zodat de muskieten ons niet zouden lastigvallen tijdens het eten. De gids at ook met ons mee en vertelde ons waar hij ons mee naartoe ging nemen. O.a. de Apeesina val en een boottochtje over de stuwmeer staan op het programma. Vooral de Apeesina val lijkt mij geweldig. En daar gaan we morgen al naartoe, dus vanavond moesten we maar vroeg onder de wol. Oom Sjah en de gids spraken nog even verder, maar ik kon niet meer. Ik wenste iedereen goedenacht.

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door het gefluit van verschillende vogels en dieren in het bos. Als eerste nam ik een duik in de rivier, mijn vader en broertje waren mij al voor. Onderweg naar het riviertje rook ik de geur van de frisse natuur. Geen uitlaatgassen, heerlijk! We konden niet lang blijven want om tien uur brengt de gids ons naar de Apeesina val. Terug in de hut was er brood met garnalen en kouseband voor ons klaargemaakt. Om tien uur kwam de gids aan en zei dat de boot waarmee we naar de Apeesina val zouden gaan al klaarstond. De bootsman wachtte al op ons. Snel ruimden we alles op en haasten ons naar de boot. We namen plaats in de boot en de bootsman gaf ons enkele regels. Een daarvan was dat we rustig moesten blijven zitten wanneer we in een onstuimige gedeelte van een rivier zouden aankomen. Hij verzekerde ons dat hij wist wat hij moest doen. We beloofden hem dat we aan de regels zouden houden en even later vertrokken we naar de Apeesina val. Onderweg kwamen we andere boten tegen, zelfs een met een auto erop. Eenmaal bij de Apeesina val viel de schoonheid gelijk op! We maakten ontelbare foto’s en bleven een tijdje daar om van de natuur te genieten. Terug zijn we met de gids door het bos gelopen. Het zou een flinke wandeling worden dus we namen nog een laatste duik in het water en namen een stuk brood voor we aan de tocht gingen beginnen. Tijdens het lopen vertelde de gids over bepaalde planten die we tegenkwamen. We zagen zelfs een tarantula en een koejake. De gids vertelde waarom sommige planten giftig waren of juist waarom ze goed zijn voor de gezondheid. We zagen ook een hert en ook (je wilt het niet geloven) een slang, een giftige zelfs. Ook zagen we een luipaard en apen. Na een stevige en vermoeide wandeling kwamen we weer in het dorp aan. Daar liet mijn moeder haar haar vlechten door een van de creoolse vrouwen en ik en mijn nichtje kochten een mooie halsketting van zaden. Oom Sjah kocht zijn hangmat die hij even later vast bond onder twee kokosbomen en in is gaan liggen voor een dutje. Gelukkig vielen er geen kokosnoten op hem neer. Er was ook een creoolse mevrouw die heerlijk cassavebrood voor ons bakte. De gids had voor ons avondeten een kapasi doodgeschoten en voor ons klaargemaakt. Het smaakte een beetje naar kip. De volgende dag zou hij ons naar het stuwmeer brengen om te gaan hengelen. Oom Sjah klaagde dat hij zijn hengel thuis was vergeten, maar de gids zei dat hij thuis wel een reserve hengel heeft die hij aan Oom Sjah kon lenen. Die avond zaten we lekker buiten en genoten van de geluiden in het bos, het was zo rustgevend!

De volgende ochtend zaten we weer op de boot richting het stuwmeer. Er waren drie hengels aan boord, enkele emmers voor de vis en een bak pieren. De gids vertelde over de geschiedenis van de stuwmeer. Toen we eindelijk bij de stuwmeer aankwamen zagen we hier en daar bomen uitsteken. De vriendin van mijn moeder wilde gelijk hengelen, dus ze pakte een van de hengels. Even later zaten zij, oom Sjah en mijn vader te hengelen. Het duurde niet lang voordat ze beet kregen. Maar het was de vriendin van mijn moeder die een anjoemara aan de haak sloeg. Mijn moeder probeerde een filmpje te maken, maar omdat de hele boot schudde viel onze camera in het stuwmeer! Weg foto’s, weg alle herinneringen van BakaaBoto. De gids kon niks voor ons doen en zei dat we in het vervolg beter op onze spullen moesten letten. Echt heel erg, maar goed, BakaaBoto zal altijd in onze geheugen blijven! We keerden in de middag terug naar het dorp waar we nog even op het land van een van de vrouwen konden kijken. Ze vertelde dat ze cassave en napi verbouwde. We hielpen haar o.a. met het uittrekken van cassave. Een van haar oudste dochters bracht olijven voor ons mee, die we direct opaten. Tijdens de zonsondergang keerden we terug en nadat we een bad hadden genomen konden we weer lekkere peprewatra eten van de anjoemara die `s middags was gevangen. Een van de vrouwen in het dorp had speciaal voor ons peprewatra met cassavebrood klaargemaakt. De peprewatra smaakte heel anders, maar wel erg lekker. We kregen ook kasiri te drinken. Die avond babbelden we tot laat met de mensen van het dorp. Pas na 12 uur zochten we onze bed op.

De volgende ochtend werden we gewekt door de fluitende vogels. Vandaag was onze laatste dag hier en we zouden het goed benuttigen. Mijn vader, oom Sjah, de gids en onze chauffeur zouden samen het bos ingaan om te jagen en de rest zou in het dorp blijven. Een hele lieve creoolse vrouw heeft ons geleerd om cassavebrood te bakken en pangi’s te maken. Ze vertelde ons verhalen over het dorp en de andere dorpen terwijl ze bezig was het cassavebrood te bakken. Daarna mochten wij het proberen, maar die van ons was helemaal misvormd. Toen ze klaar was met bakken kwam haar oudste dochter met een zakje gevuld met awaras naar ons toe. Ze zei dat we die mochten meenemen op onze terugweg. Dat was echt lief van haar! Daarna kregen we nog enkele mooie kalebassen van een heel lief omaatje. We mochten er zelfs twee schoonmaken en versieren op onze eigen manier. Daarna werd het in de zon gelegd om te drogen zodat we het morgen mee konden nemen op onze terugweg. Het was al bijna middag toen de 'jagers' terugkwamen uit het bos met een dia (hert). O mijn god, ze hebben dat zielig diertje doodgeschoten! Ze maakten de dia schoon, want dat zou onze avondeten worden. Ik heb nog even rustig in het water gezeten, genietend van elk moment. Voor het eten hadden we de tassen alvast ingepast zodat we vroeg konden vertrekken. Ik had geen foto's meer maar gelukkig wel een aantal souvenirs van Bakaaboto; de kalebas, de halsketting en een pangi. Die avond zaten we dan weer allemaal aan tafel. Ik weet echt niet hoe het dia vlees smaakte want ik kon het echt niet door mijn keel krijgen. Een lief hertje eten! Blegh! Er was gelukkig cassavebrood (inclusief de misvormde van onszelf) en verschillende gebakken vissoorten.We genoten van onze laatste dag in BakaaBoto. Het was echt een hele leuk trip!

De volgende dag vertrokken we al heel vroeg. We groetten de mensen in het dorp en we kregen nog een zakje kapasi vlees van de gids omdat we die echt lekker vonden. Op de terugweg sliep weer iedereen in de bus en we werden pas wakker toen we voelden dat de bus stopte. Bandenpech en de bus had geen reserveband! De chauffeur belde zijn vriend die gelukkig ook in het binnenland was en niet ver was van de plek waar we bandenpech hadden. De vriend beloofde dat hij zou komen, maar het wel een tijdje zou duren. Gelukkig waren we niet zo ver van Ananistrand verwijderd. We kregen een lift van een heel lieve meneer in een witte pickup die ons naar het strand kon brengen. Onze chauffeur bleef bij de bus en zodra het gemaakt was zou hij ons komen ophalen bij Ananistrand. Geen straf want het was echt genieten op dit strand. Het water was lekker koel en we genoten weer van een stukje natuur. We waren er ongeveer twee uurtjes toen de bus weer voor onze neus stond. Nu zouden we echt terugkeren naar huis.

Het was een hele leuke trip en ik zou dit echt nooit vergeten ondanks dat ik mijn fototoestel ben kwijtgeraakt in de stuwmeer!

Ingezonden door Julencia Slamet