Gratis reisvoorstel aanvragen

Bolivia ontdekken in je eentje

Landkaart met overzicht van deze reis

Bestemming: A. La Paz (Bolivia)
Periode: november 2015
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Hostels

Foto van deze vakantie

Zondagavond 1 november 2015. Ik zat in mijn eentje in een hotelkamer. Het was pas 8 uur ’s avonds, maar buiten was het pikdonker en ijskoud. De elektriciteit was al afgesloten en ik wist dat ik drie dagen alleen zou kunnen douchen met koud water. En toch was dat één van de mooiste avonden van de tweeënhalve week die ik in Bolivia doorbracht. We hadden toen net de eerste dag van de driedaagse tour over de Salar de Uyuni achter de rug. Het hotel waarin ik sliep was helemaal gemaakt van zout – de muren, het bed (oke, niet het beddengoed), de tafels en stoelen. Mijn slaapkamervloer bestond uit allemaal kleine zoutsteentjes. Het paste helemaal bij de sfeer van deze trip. De Salar en alles wat daaromheen ligt is zonder twijfel het meest bizarre landschap dat ik ooit heb gezien. Eindeloze witte zoutvlakten (die in het regenseizoen veranderen in één grote uitgestrekte spiegel), met daar middenin een eiland vol cactussen, een kerkhof voor oude treinen, vulkanen en roodbruine grond die je doen denken aan Mars, en de meren, prachtige meren met gekleurde algen en vol met flamingo’s.

Hotel van zout
Hotel van zout


Uyuni was mijn voorlaatste stop in Bolivia, ik was toen al bijna twee weken aanwezig in het land. Ik was geland in de hoofdstad La Paz, en met een dag vertraging door een geannuleerde vlucht, doorgevlogen naar het jungleplaatsje Rurrenabaque. ‘Rurre’ beschikt slechts over één landingsbaan die nog maar net verhard is en het vliegtuigje dat op en neer vliegt tussen La Paz en Rurre is erg klein. Een flinke regenbui (en die heb je nogal eens in de omgeving van het regenwoud) of andere weersomstandigheden leiden daar vaker tot het annuleren van vluchten. Dus moest ik een extra dag in La Paz doorbrengen. Het probleem daarbij was dat La Paz op bijna 4.000 meter hoogte ligt en dat mijn lichaam daar nog helemaal niet aan gewend was. Overdag ging het nog prima, maar midden in de nacht werd ik wakker met een droge keel en hoofdpijn en zonder fles drinkwater. Hoogteziekte. Dat leidde ’s ochtends tot het niet binnen kunnen houden van alles wat ik at of dronk en ik was dan ook blij dat deze keer mijn vlucht naar Rurrenabaque wél vertrok. Een prachtige vlucht over gebergte, maar vooral: Rurre ligt een stuk dichterbij de zeespiegel. De hoogteziekte was in dit vochtige jungleklimaat in no time verdwenen.

Ik had nog niet eens mijn ho(s)tel voor de eerste nacht geboekt, maar gelukkig was het laagseizoen en stikt het in ‘Rurre’ van de hostels, die trouwens ook maar zelden een website hebben en dus niet allemaal vantevoren te boeken zijn. Op mijn dag van aankomst boekte ik mijn eerste driedaagse tour, over de ‘pampas’ die we alleen konden bereiken door een drie uur durende, stoffige en hobbelige rit in een truck. Ik had ook kunnen kiezen voor een echte survivaltour in de jungle, waarbij je eigen eten moet vangen en zelf een verblijf voor de nacht moet opzetten. Maar ik vond deze tour al genoeg back to basics, met vijf man in één kamer slapen, douchewater verwarmd door de zon, honderden muggen maar ook het beste eten dat ik de hele reis heb gehad. En natuurlijk tropisch weer.

Op deze driedaagse jungletour heb ik veel wildlife gezien. Tientallen kaaimannen en capibara’s, vele soorten vogels en een aantal rivierdolfijnen. We konden ook nog ons eigen avondmaal opvissen in de vorm van piranha’s! We maakten een wandeling door moerassig gebied, op zoek naar anaconda’s (niet gevonden) en bekeken de zonsopgang vanaf een vlakte. Het grootste deel van de trip brachten we door op de boot, op zoek naar de dieren die in het water en aan de waterkant leefden. Deze gids sprak Engels en de vier anderen waarmee ik in de groep zat waren allemaal erg gezellig. Het was het perfecte begin van mijn trip. Hierna bleef ik nog één nacht in Rurre, om bij te komen in de relaxte hangmatten van het hotel. Toen was het door naar Sucre.
Sucre zelf kent niet zo heel veel typische toeristische hoogtepunten, hoewel ik het een mooie stad vond. Er is een mirador (uitkijkpunt) van waaruit je een mooi uitzicht over de stad hebt, maar het allergaafste was toch wel de markt, zoals je die alleen in Zuid-Amerika ziet. Alles is er te krijgen in die markthallen. Kleuren, geluiden en geuren, alles hoog opgestapeld, hele rijen met fruit of brood of groenten. Ter plekke gemixte vruchtendrankjes, burgers met daarop twee chorizoworsten die je bij een gammel kraampje koopt. Mijn hostel was een oud en statig koloniaal huis en er verbleven veel westerse toeristen die een cursus Spaans volgden. De kerk van de stad is verder niet zo interessant, er zijn wat toeristenshops waar je kleurrijke weefsels kunt kopen en de ‘witte stad’ heeft een aangenaam klimaat. Niet te hoog gelegen, dus niet te koud en niet te warm. Veel toeristen slaan deze stad over, vanwege het gebrek aan echte hoogtepunten. Ik heb er echter een hele fijne tijd gehad, vooral vanwege de markt en door het fijne gezelschap in het hostel.

Na drie dagen in Sucre volgde een nachtrit naar Uyuni. Inmiddels was ik al zo’n 10 dagen onderweg. Zo’n nachtbus is niet heel comfortabel, maar wel te doen. Vliegen binnen Bolivia is gelukkig ook niet duur en een stuk sneller, dus dat is ook zeker het overwegen waard. ‘Naargeestig’ is het beste woord om het plaatsje Uyuni te beschrijven: grijs, stoffig, koud. Tel daarbij op vermoeidheid en gebrek aan eetlust door hernieuwde hoogteziekte (Uyuni ligt op ongeveer 3600 meter hoogte). Maar dat maakt niet uit. Iedereen komt er toch alleen maar om zijn tour naar de zoutvlakten te boeken en meestal blijf je maar één nacht. En zoals ik bij het begin van mijn stuk al zei, bleek de trip die ik vanaf hier maakte het absolute hoogtepunt te worden van mijn reis. De meeste toeristen – ik ook – gaan voor een driedaagse tour, die je voor ongeveer 100 euro kunt boeken. Dat is dan inclusief alle maaltijden en verblijf in hotels en met een Spaans sprekende gids. Er zijn ook tours met Engels sprekende gidsen, maar die zijn meestal wat duurder. Bij welk tour agency je boekt maakt niet zoveel uit, omdat je uiteindelijk gewoon met 5 of 6 mensen in een truck wordt gezet die vaak bij verschillende bureaus hebben geboekt.

Ik was blij dat ik in de groep zat met 3 Amerikanen en 2 Australiërs. Zo kon ik gewoon Engels praten, want Spaans is niet mijn sterkste kant. De eerste nacht verbleven we in het bijzondere zouthotel. Onze tweede avond was zo mogelijk nog leuker. We maakten een fles wijn soldaat en hebben veel gelachen.

Het natuurreservaat waar je doorheen rijdt is gewoonweg surrealistisch. Het is er koud en er staat een sterke wind, maar er schijnt wel constant een felle zon. We begonnen bij de zoutvlakten. Sport onder toeristen is hier om door de eindeloze horizon met het perspectief te spelen en foto’s te maken die het doen lijken alsof je door een speelgoeddino achterna gezeten wordt, of een Pringles-bus inloopt. Bij gebrek aan dit soort attributen zijn mijn foto’s wat dat betreft wat saaier. Daarna volgde het cactus-eiland (Isla Incahuasi) en daarna een afwisseling van woestijnlandschappen, vulkanen, hier en daar een lama of alpaca, geisers en dus de meren. De meren met zout water werden opgefleurd door vele flamingo’s. Anderen, met zoet water, zijn op zichzelf al mooi genoeg. ’s Ochtends vroeg zijn de beekjes die er naartoe leiden soms nog bevroren.
Flamingo's
Flamingo's
Uitzicht bij het meer
Uitzicht bij het meer


Na drie dagen in het natuurreservaat bij de zoutvlakten was het tijd om terug te gaan naar Uyuni en in de volgende nachtbus weer naar La Paz. Dit keer was ik al aan de hoogte gewend en kon ik La Paz echt gaan verkennen. In deze stad zie je nog vrouwen in traditionele kledij rondlopen. Het is de hoofdstad van Bolivia, en dat is ook wel te merken. Veel verkeer en druk. Maar ook veel toeristenwinkeltjes en reisbureaus, waar vanuit je tours kunt boeken naar Rurrenabaque, Uyuni of een mountainbiketocht over de Death Road, de zogenaamde gevaarlijkste weg ter wereld. Ook hebben ze sinds een tijdje een nieuwe vorm van openbaar vervoer: drie grote kabelbanen die van de hoogste punten van de stad, die tegen een bergwand is aangebouwd, naar beneden gaan (of andersom). Dit wordt ook door steeds meer toeristen gebruikt om een uitzicht over de stad te hebben.

Na Bolivia vertrok ik met het bedrijf Bolivia Hop, zusje van Peru Hop (dit bedrijf opgericht door twee Ierse jongens en kan ik overigens iedereen aanraden!), per bus naar Peru, om daar twee vriendinnen te zien en samen nog tweeënhalve week door Peru te trekken. Onderweg maakten we nog een tussenstop bij het Titicaca-meer, één van de grootste meren ter wereld en dat zowel in Peru als Bolivia ligt. Een prachtig meer, de wandeling over het Isla del Sol die ik daar maakte was ook prachtig, en zonnig, en zomers. Ik had er geen tijd voor, maar een nachtje in een hotel
verblijven hier wordt zeer aangeraden, zodat je de spectaculaire zonsondergang over het meer kunt zien. Het was een perfecte afsluiting van mijn tijd in Bolivia.
Prachtig uitzicht bij het meer
Prachtig uitzicht bij het meer


Ik heb ervoor gekozen om dit verslag alleen over Bolivia te reizen, omdat ik denk dat er over Peru al veel verhalen te vinden zijn en omdat Bolivia voor mij specialer was. Dat komt niet alleen omdat ik dat deel van de reis in mijn eentje deed, en alles zelf plande, maar ook omdat Bolivia nog minder is ontdekt door toeristen. Dat merk je ook wel. Ga niet naar Bolivia als je wilt dat alles perfect geregeld is en je veel luxe wilt. Ik zou bijna zeggen dat natuurlijk niet alles van een leien dakje ging. Een aantal dingen heb ik hierboven al genoemd. Ik had een geannuleerde vlucht, men spreekt er nauwelijks Engels en ik voelde lichte paniek toen bleek dat de mensen van het kantoortje waar ik mijn grote backpack had opgeslagen tijdens de tour in Rurrenabaque, net hun siësta hadden toen wij terug kwamen en ik dus nog zo’n twee uur moest wachten voor ik bij mijn spullen kon.

Maar ik had het niet willen missen. Geen seconde ervan. Bolivia is prachtig. In welk land vind je nu het amazonewoud, een van de grootste meren ter wereld én bizarre Mars-achtige vulkaanlandschappen? Het is daarnaast nog een stuk goedkoper dan buurland Peru, het is steeds beter te bereizen en het toerisme is er zeker in opkomst. Het voelt authentieker en avontuurlijker. Je kunt er thee drinken met cocabladeren, waarvan veel Bolivianen geloven dat ze een helende werking hebben. Wij kennen de plant vooral als de grondstof voor cocaïne, maar de thee met bladeren erin is niet gevaarlijk. Integendeel, het kan hoogteziekte en hoofdpijn verlichten.

Geschreven door Inge Groenen

Heb je interesse in een reis naar Bolivia? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Bolivia, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.

Vertel ons uw vakantie wensen. Onze reisexperts geven u gratis en vrijblijvend reisadvies op maat.

 Aangesloten bij ANVR,SGR, Calamiteitenfonds
 9,6 in reviews
 Veel kennis en ervaring
 3.879 klanten gingen u voor

Uw gegevens

* = verplicht. Privacy beleid is van toepassing

Vakantieverhalen / reisverslagen

Gerelateerde artikelen