Het bier achterna in Oost-Europa

Bestemming: A. Praag (Tsjechië) , B. Bratislava (Slowakije) , C. Boedapest (Hongarije) , D. Porec (Kroatië) , E. Ljubljana (Slovenië) , F. München (Duitsland)
Periode: juli 2015
Vervoer: busje
Accommodatie: appartement, hostel

Om even een beeld te schetsen van de groep met wie we op pad gingen van links naar rechts: Jesse, Danny, Ken, Julien, ik (oftewel Jenne), Bart, Dennis, Stan en Jelle.

Dit verhaal gaat niet zozeer om één moment maar om een totale vakantie die mij altijd zal bijblijven. Afgelopen zomer ging ik met acht vrienden op vakantie. We waren al een paar jaar op de standaard jongerenvakantie gegaan: lange reis, matig hotel en iedere avond zuipen met de mensen die dezelfde vakantie geboekt hadden.

Een ander soort vakantie

Dit jaar besloten we iets anders te doen en vonden we dat we de perfecte vakantie zelf moesten plannen. Met dit idee gingen we aan de slag en de uitkomst was een roadtrip door Oost-Europa. De route werd uitgestippeld en de volgende steden zouden worden bezocht: Praag, Bratislava, Boedapest, Porec, Ljubljana en de laatste tussenstop was München. Via Booking.com hebben we alle appartementen, hotels en hostels geboekt. Het laatste wat nog geregeld moest worden was het vervoer waarmee we deze tocht door alle landen zouden gaan maken. De keuze was snel gemaakt en met een gehuurde bus zouden we al deze steden bereiken om hier vervolgens twee of drie nachten te verblijven.

Onze Ford Transit

Op zondagmorgen ben ik met Jelle, Ken en Julien de bus gaan halen. Dit was een bakbeest van een Ford Transit voor negen personen. Voor iemand die nooit in een auto groter als een normale personenauto heeft gereden is dit een behoorlijke ervaring. Op weg naar huis de laatste benodigdheden gehaald en klaar voor vertrek. Iedereen probeerde de nacht van tevoren nog de nodige slaap te pakken aangezien ik vanaf half drie iedereen zou gaan ophalen.

Zondag op maandagnacht 20 juli was het dan zover, na een korte nacht strompelde ik uit bed en gooide ik mijn bagage achter in onze bus. De twee weken op reis konden beginnen en binnen een uur had ik iedereen opgehaald en waren we klaar om te beginnen aan onze grote reis van de zomer van 2015. De zeven gelukkigen die niet hoefden te rijden de eerste dag dronken de eerste biertjes en we reden lekker door naar Praag.

File

De reis begon goed en we konden goed doorrijden op de Autobahn, totdat het dan toch zover was en we in de file kwamen te staan. Deze file kon de pret niet drukken en we hielden de moed er goed in. Na een dik uur file konden we dan toch echt verder.. was het niet zo dat we, na verkeerd te zijn gereden omdat de weg was afgezet, voor de tweede keer dezelfde file inreden. Ja ik weet het, heel dom en niet heel leuk. Na nogmaals een uur wachten konden we toch echt verder. Toen onze Tomtom ons eindelijk naar het adres van ons appartement had gestuurd was er natuurlijk niemand te vinden en geen appartement te bekennen. Toen de delegatie die had besloten om de omgeving te gaan verkennen op zoek naar ons appartement terugkwam konden we dan toch uitladen, op een rotonde. Dit was onze eerste les over Praag en zijn inwoners: ze vinden het niet leuk als je met een gigantische bus stilstaat op een rotonde om je koffers uit te laden, maar we hadden helaas geen andere optie. Er was wel een ander idee: de bus parkeren en heel ver met de bagage lopen, maar dat leek ons geen goed plan. Iedereen bleef bij het appartement behalve Julien en ik, wij moesten de bus nog gaan parkeren.

Busproblemen

Het moment dat we ons appartement in Praag, en achteraf ook alle andere steden, boekten leek het heel fijn om zo dicht mogelijk in het centrum te zitten. Dit bleek achteraf minder geschikt voor onze bus dan dat we verwacht hadden. De uren die we rond hebben gereden door verschillende steden op zoek naar een parkeerplaats zijn volgens mij bijna gelijk aan een full-time baan. Het kostte ons wederom een uur om aan de andere zijde van Praag een parkeerplaats te vinden die niet alleen bedoeld was voor vergunninghouders. Kortom, onze reis begon dus met kleine hel, in een te grote bus door te kleine straatjes in Praag rijden.

Praag

Bij ons appartement werden we ontvangen door een Tsjechische vrouw die volgens mij geen idee had dat ze negen zuipende jongeren had uitgenodigd in haar appartement. Met pijn in haar hart gaf ze ons de twee sleutels van het appartement. Twee sleutels voor negen personen, dit kan natuurlijk alleen maar fout gaan. Dit is ook meerdere keren fout gegaan, waardoor er vanuit het raam een sleutel naar straat moest worden gegooid. Het viel me op dat je in Praag na een bepaald tijdstip veel proppers op straat vindt. Een ander feit is dat je iedere nacht in Praag eindigt in een casino, gentlemenclub of Russische karaokebar, of je dat nu wilt of niet. Nog een tip: wanneer je ergens gaat eten, let dan op. De porties kunnen nogal tegenvallen hebben Stan en Jesse gemerkt.

Op zoek naar de bus

Na drie dagen feesten in Praag werd het tijd om onze reis te vervolgen en weer verder te rijden. Hier begon de tweede mini hel van de vakantie, in ieder geval voor Bart en Jesse, zij waren de gelukkigen en mochten de tocht van Praag naar Bratislava gaan leiden. Het eerste probleem was om de bus te vinden. Zoals ik al zei Julien en ik hadden de bus ergens aan de andere kant van de stad geparkeerd en bij de plaats een kruis getekend op de kaart die we hadden van Praag. Als twee piraten op zoek naar een schat gingen ze op zoek naar de bus.
Tijdens de zoektocht van Bart en Jesse besloot de rest om het appartement maar eens op te gaan ruimen. Het is goed om te weten dat de mensen in Praag het begrip borg niet kennen en de term schoon opleveren niet heel serieus nemen. Na voornamelijk blikken bier in een zak te hebben verzameld en de Tsjechische dame haar sleutel terug te hebben gegeven begon het wachten weer. Bij diezelfde rotonde lagen we uitgeteld op onze bagage, totdat we de vertrouwde toeter van onze grote Ford Transit weer hoorden. Precies zo slecht geparkeerd en achteraf vrij asociaal half op de weg gooiden we onze bagage weer in de laadruimte en de reis kon weer beginnen.

Op naar Bratislava

Onverwachts kregen we toch weer zin in een biertje dus besloten de zeven gelukkigen, deze keer zonder Bart en Jesse, te beginnen met het eerste biertje van de dag. Na wederom een ongelukkige route met veel files bereikten we dan toch eindelijk de volgende stop: Bratislava, Slowakije. Deze stad bezochten we op aanraden van mijn schoonvader die hier een jaar eerder was geweest. We reden richting het appartement wat achteraf een vrij slecht idee bleek te zijn geweest. Aan het einde van de weg hield de weg op en begon de stoep. Hoewel wij nu van een paar meter van ons appartement verwijderd waren moesten de chauffeurs onze vrachtwagen van een bus achteruit terugrijden door een straat met aan beide kanten een goed halve meter speling. Bij dit appartement kregen we een eigen parkeerplaats toegewezen 100 meter van het appartement. Helaas voor Jesse en Bart was deze parkeergarage ongeveer één meter lager dan onze bus waardoor de zoektocht naar een parkeerplaats weer begon. Na ongeveer drie uur arriveerden ook deze twee bij het appartement en wederom stond de bus ergens buiten de stad.

Bratislava 

Bratislava was een van de kleinere steden waar we langs zijn gegaan. Dit had grote voordelen: ons appartement was maar een paar minuten lopen naar de kroegen en ook alle kroegen lagen maximaal vijf minuten van elkaar verwijderd. De kroegen bleken allemaal hetzelfde concept te volgen van vies bier, slechte muziek en veel rook. Toch was Bratislava een stad waar iedere avond iets te beleven was met een bruisend uitgaansleven. De eerste avond eindigden we in een slap aftreksel van het Hard Rock Café waar in een kleine ruimte de Top 2000 werd afgespeeld. De voornaamste reden dat we hierheen gingen was dat dit het enige terras was waar we met negen man op terecht konden.

Vrijgezellenfeest

De tweede avond liepen we in ons appartementencomplex een Oostenrijks vrijgezellenfeest tegen het lijf. De dames die duidelijk weinig grenzen kenden waren onze buddy's voor de avond. Het begon met een drankje op het dakterras en we eindigden op de een of andere manier weer in dezelfde bar als de eerste avond. Wederom was het een feest van sleutels deze avond, negen man drie sleutels. Er waren drie appartementen met elk drie personen, ik sliep in deze stad met Danny en Julien. Doordat iedereen elkaar weer kwijtraakte was het maar weer de vraag of je binnen kon komen bij thuiskomst.

Sleutels

Mijn plan om 's nachts samen met Bart maar door ons wc-raampje te klimmen bleek achteraf vrij gevaarlijk, aangezien de val naar beneden ongeveer twee verdiepingen was. 's Nachts werd Bart weer door Julien uit zijn bed gestuurd en hij kon op reis naar zijn eigen kamer. Tot zijn verbazing waren hier al een man of vier aanwezig, verdeeld over anderhalf bed. Na een oncomfortabele nacht was het alweer tijd voor de laatste dag in Bratislava. Na een tijdje rond te hebben gelopen kwamen we terecht in een veel te dure bar, waar we achter een fenomeen zijn gekomen dat deze vakantie nog bijna iedere avond terug zal komen: de bottleservice. Mede door deze bottleservice waren we al vroeg terug in het appartement. De reis werd weer vervolgd en ditmaal was het de eer aan Ken en Jelle om te gaan schat zoeken oftewel; een Nederlandse Ford Transit zoeken in een vreemde stad. Het duurde deze keer maar twee uur voor we onze bagage weer konden inladen en we konden dus relatief snel weer op pad. De volgende stad wordt.. “tromgeroffel” BOEDAPEST!

Boedapest

We begonnen iedere rit weer vol goede moed en we konden lekker doorrijden tot het moment dat we Hongarije inreden. Bij de grens konden we een uur wachten voor we het land in mochten rijden. Douanebeambten keken ons nogal raar aan toen ze negen 20- en 21-jarige jongeren in een veel te grote bus vol blikken bier en rook langs zagen komen. In Boedapest arriveerden we al snel bij wat wij dachten dat het appartement was. Een receptie vol marmer en een veel te sjieke uitstraling. Vol goede hoop liepen we met onze boeking naar de receptie om hier toch te horen te krijgen dat dit hotel toch maar liefst één letter verschilde met het appartement dat wij geboekt hadden. Een straat verderop lag ons echte appartement. Een man wiens talenknobbel niet verder ging dan Hongaars stond op ons te wachten en gebaarde waar we heen moesten. Via een binnenplaats die het best kan worden omschreven als een gevangenis uit een serie van National Geographic. In een hoekje was een deur waar we doorgingen en we kwamen terecht in ons appartement. De man gaf ons als welkomstgift een fles drank waarvan we nog steeds niet zeker zijn wat erin zat maar het smaakte goed en je werd er een tikkeltje aangeschoten van.

Bottleservice

Na alles uitgepakt te hebben was het weer tijd om de stad te gaan verkennen. Na weer heel lang rondgelopen te hebben door Boedapest besloten we dat we toch echt maar een weer iets moesten eten. Dit deden we bij, dit bleek achteraf pas, een van de duurste restaurants van de stad. Het was zondag en hier hadden we geen rekening mee gehouden. Alle clubs waren gesloten en we besloten maar op een groot terras te vieren dat Jelle om middernacht 21 zou worden. Wederom kwam het fenomeen van de bottleservice weer om de hoek kijken. Bart, Stan en ik besloten hier niet aan mee te doen en het gewoon bij bier te houden, de rest vond dit een slecht plan en greep naar de flessen wodka met Red Bull. Om twaalf uur was het dan zover, Jelle werd 21 en iedereen trakteerde hem op verschillende drankjes. Het duurde ongeveer een goed half uur voordat hij met de wc aan het knuffelen was en zijn veel te dure eten opstuurde naar de Hongaarse riolering.

Broodje Döner

We besloten nadat het terras ging sluiten toch maar ons bed op te zoek en de volgende dag vol goede moed weer op pad te gaan. Tijdens de wandeling naar huis kwamen we op een van de slechtere ideeën van deze reis: nog even een broodje Döner eten bij een vaag eetkraampje. Dit hebben we 's ochtends geweten en er stond een rij met borrelende buiken voor beide wc’s. Na een dag uitbrakken op bed werden na een bepaalde tijd toch weer de eerste biertjes opgetrokken en de sfeer zat er gelijk weer in. Rond etenstijd besloten we maar weer op pad te gaan en zijn we bij een klein eetcafé gaan zitten.

Drank

Nu er een goede bodem lag konden we de avond weer beginnen met als wederom hetzelfde doel als iedere andere avond: drinken. Binnen in diezelfde kroeg vonden we een tafel waar we zijn gaan zitten om ons vochtniveau weer aan te vullen. Het was weer zover en de bottleservice werd weer volop gebruikt. Na complimenten van de serveerster over ons gedrag, ze vond dat we ons zo goed gedroegen ten opzichte van onder andere Engelsen, ging het dan toch weer fout. Na een klein inschattingsfoutje sloeg Dennis een lamp tegen de grond en precies op dat moment gooide Jelle ergens anders in de kroeg een aantal glazen tegen de grond. Het werd toch echt tijd om te vertrekken uit deze horecagelegenheid. We werden geattendeerd op een club die als een van de enige clubs in Boedapest wel geopend was op maandagavond.

Zweetclub

Een oud gebouw met ongeveer twintig verschillende ruimtes waar verschillende muziekstijlen werden gedraaid. Het duurde ongeveer een half uur voordat iedereen elkaar alweer kwijt was. Bart en ik ontdekten een kelder van ongeveer 8 bij 15 meter waar we voornamelijk met Britten stonden. Het was hier zo warm dat iedereen zo bezweet was dat het bij binnenkomst meer leek op een waterglijbaan dan een club, maar dit kon de pret niet drukken. Rond vijf uur besloten Bart en ik toch de kelder maar eens te verlaten en bij terugkeer boven de grond bleek dat bijna de hele club al leeg was. Na een korte wandeling bleek ook dat de rest van de groep al bij het appartement was gearriveerd. De laatste dag in Boedapest bleek toch dat iedereen behoorlijk had geleden onder de vorige avond en iedereen had nogal last van opstartproblemen.

Poreč

Deze avond werd rustig afgesloten met een aantal biertjes in de kroeg van de tweede avond en een wandeling naar de club waar op dinsdagavond niemand bleek te zijn. Dit was het dus voor Boedapest en de gelukkige piraten van Boedapest zijn: JULIEN EN JESSE! Zij konden op zoek naar de bus die deze keer aan de andere kant van de Donau bleek te staan. Bij aankomst werd hun dag in een klap helemaal goedgemaakt: drie boetes voor fout parkeren en dus op rekening van Jelle en Ken. Dit was de dag zelf heel leuk, maar deze boete bleek achteraf in totaal nog geen vijftig euro te zijn. We konden dus op weg naar onze volgende tussenstop: Poreč, Kroatië. De weg naar dit stadje bleek ook een van de mooiere routes te zijn door de heuvels in Hongarije en Kroatië. Zo hadden we toch nog wat van de mooie omgeving gezien tijdens onze vakantie.

Nederlanders

Een van de momenten van deze vakantie die me bij zal blijven vond plaats tijdens onze vierde stop in het Kroatische Poreč. Dit toeristische plaatsje aan de westkust van Kroatië zit vol met Nederlandse toeristen. Ook Gogo biedt jongerenreizen naar deze plaats aan. Dit was het punt waarop we eraan herinnerd werden waarom we dit jaar niet meer met een organisatie voor jongerenreizen op vakantie waren gegaan. Iedere avond met dezelfde mensen naar dezelfde kroeg zeven dagen lang. Na de eerste dag rondzwerven door Poreč en van terras naar terras te zijn gelopen eindigden we dan toch tussen alle Nederlanders in een club aan het strand. We werden voornamelijk aangezien voor Denen en Zweden vanwege ons Limburgse dialect.

Vissen

De kater was de dag erna gelukkig snel verholpen door een snelle duik in onze jacuzzi. We besloten om deze dag toch maar echt iets te gaan doen en niet van terras naar terras te zwerven. De opties werden opgesteld en er werd besloten om te gaan vissen op zee. De vangst was niet bar veel, maar er zat een bijzondere tussen: de pijlstaartrog die Jesse uit het water trok. Voor wie zich hier geen beeld bij kan voorstellen: een pijlstaartrog is de vis die krokodillenjager Steve Irwin heeft vermoord. De kapitein van onze privéboot wist ook totaal niet wat hij hiermee moest en besloot maar een doek over het gevaar te gooien. Enige tijd later wist hij de angel van het beestje eraf te hakken om er zo voor te zorgen dat we in ieder geval niet meer doodgestoken konden worden. Achteraf bleek het vangen en meenemen van een pijlstaartrog in Kroatië vrij illegaal te zijn. Na meerdere pogingen om de rog bij iemand in de jacuzzi te gooien besloten Jesse, Danny en Julien om de vangst van de tocht als diner te nuttigen onder het genot van een wit wijntje.

Bank

Deze laatste avond in Poreč werd afgesloten op de bank van onze villa aangezien iedereen behoorlijk afgetakeld was. Fris en fruitig begonnen we aan de de trip naar Slovenië, de voorlaatste stop van deze reis. Een klein probleem was dat het scherm van de Tomtom kapot was. We zijn er achtergekomen dat het toch wel vrij lastig is om vanuit Poreč naar Ljubljana te rijden zonder Tomtom of andere vorm van moderne navigatie, dus het moest op de ouderwetse manier: een grote kaart op schoot en rijden maar. Dit ging helaas vijf kilometer buiten Poreč al fout. Ken en Danny zorgden voor een paar uurtjes sightseeing Kroatië extra en een paar extra rondjes Ljubljana. De uitbater van de twee studio's waar we in zouden overnachten werd al onrustig, aangezien hij al een dikke twee uur op ons stond te wachten.

Ljubljana

Uiteindelijk is het ons toch gelukt en kwamen we aan op de plaats van bestemming. De parkeerplaats van dit complex zag eruit als een decor Shawshank Redemption compleet met tralies en grote poort. De studio's daarentegen waren prima en de ligging kon niet beter, vijf minuten lopen van alle clubs en kroegen. Alle bagage was weer uitgeladen en we konden er weer tegenaan. Na een goede maaltijd besloten we om eens een biertje te gaan drinken op twaalf hoog. Via een lift kwamen we op de bovenste verdieping in een van de hoogste gebouwen van de stad. Vanuit dit terras keek je uit over de gehele stad en had je een uitzicht op een groot kasteel dat op een heuvel langs de stad lag. Tot onze verontwaardiging konden we hier ook nog goedkoop bier krijgen en dit was, na al een aantal steden gehad te hebben en dus al behoorlijk met geld te hebben gesmeten, een groot pluspunt.

Opgesloten

's Ochtends werden Julien, Danny, Ken en ik wakker in onze studio met een keel zo droog als de Sahara. Het moment dat we de deur uit wilden gaan zal ik nooit meer vergeten: de deur was op slot en wij hadden de sleutel niet. Na gebeld te hebben met de andere studio kwamen zij ons helpen maar ook zij konden aan de buitenkant nergens een sleutel vinden, we zaten dus vast in onze eigen studio. Na enige tijd besloot iemand een nummer twee te doen op het toilet waardoor de studio veranderde in een soort gierput. Vier helse uren ging eroverheen voordat Stan de sleutel buiten in een asbak vond en ons dan eindelijk kon bevrijden. Tot op de dag van vandaag weten we nog steeds niet wie de deur heeft afgesloten of hoe die sleutel in de asbak terecht is gekomen, maar we verdenken Jelle die als laatste thuiskwam.

München

De trip naar de laatste stad werd begeleid door Danny en Jelle, zij hadden de twijfelachtige eer om met onze bus door een openliggend München te rijden. Dit duurde, zoals we al gewend waren, een paar uur voordat ze een parkeerplaats aan de andere kant van de stad hadden gevonden. München was om financiële redenen de enige stad waar we in een hostel sliepen. Het was eigenlijk een tussenstop op de weg naar huis en we zouden hier ook maar één nacht blijven. We zijn deze avond ook niet weggegaan uit ons hostel en hebben hier de nodige laatste biertjes van de vakantie gedronken. Na een korte nacht met weinig slaap was het tijd voor de reis naar huis. Dit gebeurde echter niet voordat Bart en ik de bus voor de laatste keer mochten gaan zoeken. Na een paar rondjes München kwamen we aan bij het hostel en konden we beginnen aan onze laatste kilometers met onze ondertussen geliefde Ford Transit.

Deze vakantie zal mij altijd bijblijven door al de verschillende verhalen en avonturen die we hebben beleefd in al de verschillende steden en ik zou het meteen weer doen!

Geschreven door Jenne Geurts