Drie weken in Nieuw-Zeeland

Bestemming: A. Wellington (Nieuw-Zeeland) , B. Picton , C. Nelson , D. Karamea , E. Hokitika , F. Christchurch
Periode: januari 2014
Vervoer: Vliegtuig en auto
Accommodatie: Hotel

Na een reis die langer was dan bijna al mijn eerdere reizen bij elkaar, zette ik voet op Nieuw-Zeelandse grond. Om precies te zijn; in Wellington. De eerste dagen bestonden voor mij vooral uit bijkomen van de lange reis, maar ik herinner me nog een aantal dingen:

- Vanaf het uitzichtspunt bij Mt Victoria geweest heb je een fraai uitzicht hadden over de baai.
- In NZ hebben ze een eigen zoet soort aardappel. Hiervan maken ze ook friet en dat smaakt erg typisch.
- Als het zomer is, loopt iedereen in een zo kort mogelijke broek. Zeker bij de dames kan het niet kort en ordinair genoeg.
- In Wellington kan het vreselijk hard waaien! De mensen lijken er aan gewend maar het is toch een stevig briesje.
- Een pizza met cranberryjam, kip en camembert is hier erg normaal.
- In de metro hoef je alleen te betalen als de conducteur naar je toe komt en hier om vraagt. Beetje de strategie die ik in de tram in Rotterdam wel eens zie.

Toen ik weer een beetje bijgekomen was, hebben we de spullen gepakt om een tripje Zuidereiland te maken. De boottocht, die overigens lang niet zo ruig was als beweerd werd, bracht ons ook door een Fjordrijk gebied dat me een beetje aan Noorwegen deed denken. Eenmaal aan de andere kant van het water bleek het al vrij warm te zijn. Ik smeerde me voor het eerst in mijn leven in met factor 50 (dat moet hier blijkbaar, we zitten hier wat dichter bij het gat in de ozonlaag) en wachtte op ons vervoer. We reden niet gelijk door naar Tuamarina maar bleven eerst in Picton, een schattig maar toeristisch dorpje. Na de lunch zijn we meer het binnenland in gereden.

De volgende dag hebben we de auto ingeladen voor de roadtrip. Op de planning stond de trip naar Nelson. We reden door mooi heuvelachtig gebied en stopten voor lunch bij Polorus Bridge, de brug over de rivier... Juist. Hier bleek maar weer dat er echt overal Nederlanders rondlopen want toen ik een foto wilde maken van een beestje, maar dat beestje net niet bleef zitten, zei ik "ah, ik wilde net een foto maken!" De dame die op dat moment voorlangs liep dacht dat ik het tegen haar had en antwoordde geschrokken met "oh, het spijt me ". Aangekomen in Nelson begonnen we onze ontdekkingstocht bij het strand en de naastgelegen speeltuin en trokken daarna de stad in. Een leuk plaatsje waarvan vooral de straatnaambordjes mooi vormgegeven waren. Ook de kerk van het stadje mocht er zijn: klein, leuk gelegen en goed onderhouden.

Na een korte stop bij de supermarkt, waar de volgende lading "typisch NZ, moet je echt eens proberen " ingeslagen werd, reden we naar het tankstation. Hier bleken de pompen buiten gebruik. Een dame naast ons gaf aan dat het blaadje met "over 30 minuten weer beschikbaar " onduidelijk was, want wanneer gingen die 30 minuten in? Volgens de dame van het pompstation was dat vanaf het moment dat je het briefje las. Interessant systeem.

Op weg naar Pohara, besloten we eerst te stoppen bij een idyllisch plaatsje aan het water en een aantal Limestone grotten, te midden van het landschap waar delen van The Hobbit gefilmd zijn. We werden voorzien van een volwaardige speleologische uitrusting (een te klein, lullig blauw helmpje met een kapot riempje) en kregen een door de wol geverfde gids (vakantiekracht) mee. De grotten waren vrij smal en er was redelijk hoogteverschil, maar het was erg mooi om eens te zien.

Ik heb moeite om alle Maori namen te onthouden en erger nog, reproduceren. Ik herinner me nog dat de naam van de volgende locatie eindigde op pupu springs, maar het deel daarvoor leek echt nergens op. Ja, op die andere dingen die ik niet kan onthouden. Toch, ietspupu springs bestond uit een mooi natuurgebied om een natuurlijke bron heen. We maakten hier een wandeling en waren verbaasd over de helderheid van het water en de verscheidenheid aan natuur. Het water was niet te drinken, dat was dan weer jammer. We reden daarna terug door Takaka en door naar the grove. Dit was een stuk rots met enkele grote spleten erin. De volgende dag stond een lange rit op het programma, naar Karamea. We gingen terug over de Takaka hall en reden door het mooie landschap in de richting van Murchison, waar we geluncht hebben in een typische NZ tearoom. Naast ons zagen we maar eens bevestigd dat fastfood een Amerikaanse uitvinding is, want zo snel als die Amerikaanse familie alle friet en andere snacks wegwerkte, was slechts zelden vertoond. Inmiddels begin ik de koffieterminologie een beetje te begrijpen. Wil je zwarte koffie, dan vraag je om een long black, voor koffie met melk vraag je naar een flat white. Uiteraard kwam ik hier pas achter nadat ik weer eens met een glazige blik aangestaard ben, dit maal na het bestellen van een coffee with milk.

Later kwamen we nog langs een oud goudkoortsdorpje waar we leerden over hoe de mensen er vroeger leefden. Hoogtepunten waren toch de oude vrijster die veel goud verkreeg zonder de mijn van dichtbij te zien en de schrijfsels van de analfabetische redacteur van het plaatselijke sufferdje.

In Karamea hebben wij delen van de Heaphy track gelopen, een wandeling door bergrijk, dicht bebost gebied langs de westkust van het Zuidereiland. Dit leverde spectaculair mooie uitzichten op. Die dag is ook mijn kennis van de natuur uitgebreid, dankzij de wandeling tussen de Nikau palmbomen en de lancewood planten. Een latere trip naar "de grote Rimu boom" liet me kennis maken met een grote Rimu boom. Oh en weka's, een soort maf ogende kruising tussen een eend en een kip. Ik had er nog bijna 1 gevangen.

Vandaag zijn we vanaf langs de westkust verder afgedaald naar het zuiden, naar Hokitika. Onderweg stopten we bij Punakaika, een plaats aan het water, bekend om de pancake rocks (steenmassa's die er uit zien als opgestapeld pannenkoeken) en blowholes ( gaten in die steenmassa's waar het zeewater bij zwaar weer doorheen spuit). Erg fraai!

Een enorme donkergrijze rots '' de Pancake Rocks ''

Even later in Greymouth hebben we ons vergaapt aan de grijze, oude stad en de vele winkeltjes met toeristische troep. Dat laatste vonden we ook op onze bestemming. Veel winkeltjes waar je jade in alle soorten en maten kunt kopen en het sokkenbreimuseum waar je hun producten voor veel geld mee naar huis kon nemen. Na Hokitika onveilig gemaakt te hebben, pakten we de spullen in om op weg te gaan naar de gletsjers. De weersvooruitzichten waren niet best maar we hoopten dat dat wel mee zou vallen. Bij onze eerste stop, koffie in Franz Jozef, was het gelukkig nog droog. Hier volgden we het wandelpad naar de gletsjer. De route was best wel ok, met verschillende watervalletjes in het dal. Opvallend was dat het bord met uitleg over de gletsjer op een plek stond waar vandaan je de gletsjer niet kon zien. Dat was geen fout van de locale autoriteiten, sinds het plaatsen van het bord was de gletsjer gewoon zo erg gesmolten dat hij als het ware om het hoekje verdwenen was. Best schokkend. Gelukkig hadden ze het pad naar de gletsjer wel doorgetrokken zodat we er toch bij konden komen. De helikopters met toeristen die een rib uit hun lijf betaalden om een stukje van de gletsjer van dichtbij te zien vlogen af en aan. Beneden bewonderde ik het stukje ijs, schoot een paar plaatjes en merkte dat het steeds harder begon te regenen. Toen we bij onze volgende stop, Fox Glacier aankwamen, kwam de regen echt met bakken uit de lucht.

Het nationaalpark ''Fox Glacier'' met steile bergen en rotsen

De volgende dag was het stralend helder weer. Onze eerste stop was lake Matheson, een meer zonder enige vorm van stroming. Het wateroppervlak fungeerde daarom als een soort spiegel. Dat was prettig, zo zag ik de wolken om de bergen namelijk 2 keer! Na een korte wandeling en wat foto's reden we door naar het gebied waar het plaatsje Fox Glacier haar naam aan ontleent, de gletsjer. Ook hier werden we gewezen op het vlugge smelten van de gletsjer. Nog voor er ook maar een gletsjer te zien was, stonden er al borden "in 1950 begon de gletsjer hier ". Na een korte wandeling en forse klim kwamen we bij de voet van de gletsjer die weer vol stond met toeristen. Weinig subtiel werden we erop gewezen vooral op de paden te blijven: de krantenartikelen met "Jongen die van pad afweek gedood door vallend ijs " waren duidelijk zichtbaar opgehangen. En afgaande op de artikelen gebeurde dat toch nog vaak.

Een schitterende weerspiegeling van het bos in ''Lake Matheson''

Omdat ik even genoeg had van geroosterd brood met pindakaas, en omdat ik vind dat het er een beetje bij hoort, besloten we in Wanaka op zoek te gaan naar een tentje waar ze een typisch NZ ontbijt serveerden. Het eten viel me niet tegen. Een beetje als een Engels ontbijt maar dan zonder die vreselijke bonen. Na het ontbijt gingen we op pad, naar Christchurch. Het was een flinke rit, van de westkust naar het oosten, waarbij we ander landschap zagen dan we tot nu toe gezien hadden. Grote vlakke stukken omringd door hoge bergen.

De biker die in het vliegtuig naast me zat had me al een en ander verteld over Christchurch, onder meer dat het de meest platte stad van de wereld was na de aardbeving van februari 2011 en de bevingen erna, maar toch duurde het nog even voor ik me realiseerde dat de vele werkzaamheden in de stad niet, zoals in Rotterdam, kwamen door constant vernieuwende ideeën om dingen nog groter en mooier te maken, maar een gevolg waren van alle ellende die door de bevingen was aangericht. Ter verdediging: mijn reisgids was gedrukt in september 2010 dus daar kon ik er helaas niets over terug vinden. De omvang van de schade werd een dag later, tijdens de stadswandeling, beter duidelijk. Ik had het idee dat ze op iedere plek waar vroeger een gebouw stond wat later tegen de vlakte gegaan was een parkeermeter hadden gezet, dus parkeren was niet zo'n probleem. We liepen door het centrum en zagen overal om ons heen gebouwen die eruit zagen of ze van het ene op het andere moment verlaten waren. Dat klopte wel. Na de beving mocht niemand het gebied betreden om hun spullen te halen dus bij de voormalige bank hingen alle posters over een gunstige rente die ze ruim 3 jaar geleden boden nog aan het raam. Er stond alleen een hek om alle gebouwen waar de mannen van de bouw nog niet aan toe gekomen waren. Een dat waren er veel: niet alleen banken maar ook dure hotels, kleine fietsenwinkels en uiteraard huizen. Sommigen zagen eruit of ze bij een harde rukwind in elkaar zouden storten maar anderen vertoonden van de buitenkant geen schade. Zal iets fundamenteels zijn dan.

Ik schets nu het beeld dat de stad ene grote oude zooi is, maar dat is niet waar. Op de plekken waar men al wel bezig geweest is, zijn namelijk mooie, moderne gebouwen en wijken met een goede sfeer neergezet. Als je zo veel moet afbreken, biedt dat natuurlijk ook de mogelijkheid iets moderns en vernieuwds neer te zetten en dat begrijpen ze hier goed. Tijdens ons verblijf in de stad is het World Buskers Festival gaande, een festival met allerlei straatartiesten die op verschillende plekken in de stad en ook op het centrale festivalterrein in het park hun kunstje deden. Erg leuk! Als je er toevallig in de buurt bent: zeker eens langs gaan!

Opgewekt gingen we de volgende dag op pad naar de botanische tuin voor een ontbijtje op locatie en vervolgens naar het naastgelegen museum waar een tentoonstelling over streetart was. Dat was erg interessant! Ik werd wel blij van de manier waarop vaak politieke of maatschappelijke thema's op een treffende wijze bekritiseerd werden. Vervolgens stapten we in de auto op weg naar Orana Wildlife Park. Een soort van dierentuin zonder kooien maar met natuurlijke afzettingen. Omdat we geen zin hadden ons halve vermogen in te leveren om de adem van een leeuw te kunnen ruiken of een cheeta te aaien, besloten we deze dieren van iets verder weg te bewonderen. Vooral de baby cheeta's waren leuk. Wel kozen we ervoor de giraffes te voeren (gratis, we blijven toch Hollanders) en neushoorns van dichtbij te bekijken. Ook heb ik voor het eerst deze vakantie kiwi's gezien.

De volgende dag zouden we weer verder noordwaarts gaan, via wat blijkbaar kenmerkende oostkust was. Onderweg stopten we bij een plek waar ieder jaar baby zeehondjes geboren worden. Ook dit jaar zaten de rotsen weer vol met kleine, speelse dieren en hun ouders. Uit betrouwbare bron had ik vernomen dat het er enorm zou stinken, maar daar was niks van te merken. Dezelfde betrouwbare bron wist me ook te vertellen daar er even verderop een waterval was waar het zou krioelen van de zeehondjes. Dat bleek ook niet geheel waar. Ja, er was een waterval maar er was geen zeehondje te zien. We zijn toen maar doorgereden over de Queen Charlotte Drive (een stuk weg van een kilometertje of 40, kronkelend langs de prachtige kustlijn. Vast goed zichtbaar bij daglicht...) naar het huisje.

De volgende dag besloot ik om een wandeling te maken langs de kust. Bij de baai aangekomen, raakte ik al snel aan de praat met een local die me ervan probeerde te overtuigen naar de vlottenvaarwedstrijd te komen kijken. Nee dank u. Ik schoot wat foto's en liep door. Even later probeerde ik een foto te maken van mezelf met behulp van de zelfontspanner. Hoewel het resultaat er mocht zijn, ging ik toch in op het aanbod van een local om een foto van mij te maken. Hij wilde echter zo graag, en was zo enthousiast dat ik even vermoedde dat hij gewoon op mijn camera uit was. Strategisch koos ik dus positie tussen hem en zijn auto, om die vluchtmogelijkheid in ieder geval uit te sluiten. Mijn vermoeden bleek onterecht, hij was gewoon enthousiast over de vlottenvaarwedstrijd waaraan hij mee zou doen. Ik liep verder en kwam onderweg vooral veel mountainbikers tegen en een wandelaar met een rugzak met een kind erin. Je moet er maar zin in hebben. Enkele uren later bereikte ik het uitzichtspunt over de baai. Het zag er, mede door het prachtige weer, schitterend uit. Ik maakte een kort praatje met 2 Engelsen die me wederom aanzagen voor een Duitser. Ze maakten dit snel goed door me ook een snoepje aan te bieden. Ik schoot een paar foto's en keerde weer om. Aan het eind van de route kreeg ik toch nog iets mee van de vlottenvaarwedstrijd. De prijsuitreiking was bezig en ze hadden het podium midden op het looppad gezet. Daar liep ik dus dwars doorheen.

De adembenemende kustlijn met groen bedekte bergen

Toen ik bijna terug was zag ik een man met een hond op een pier staan. Naast hem stonden 2 anderen naar het water te turen. Hij vertelde me dat er 2 orka's gespot waren in de baai, een moeder en een kalf. Ik geloofde er uiteraard niets van: om zulk soort dieren te zien moet je zeker 5 uur op een boot zitten, dat kon nooit zo eenvoudig zijn. Blijkbaar wel, want in de verte zag ik inderdaad enkele keren iets boven het water uit komen en water blazen. De mensen aan kant zeiden dat de dieren duidelijk te groot waren voor een dolfijn. Dan zijn er uiteraard nog andere opties, maar dat zei ik maar niet. Opvallend was wel dat enkele jongens naar de dieren toe wilden. In een rubberboot het water op om, zoals ze in het Engels heten, twee killer whales lastig te vallen. En dan ook nog een moeder en haar jong. Nou dan ben je echt levensmoe. Of gewoon niet zo slim.

De laatste dag was helaas een zware teleurstelling. Vanaf het moment dat we wakker werden tot het begin van de avond heeft het alleen maar keihard geregend waardoor we niet veel meer gedaan hebben dan een beetje op de bank hangen en een boekje lezen. Het zit er weer op. Die drie weken zijn voorbij gevlogen. Ik heb het erg goed naar mijn zin gehad. Nieuw-Zeeland is een schitterend land, ik heb louter sympathieke mensen ontmoet en leuke dingen gedaan. Toch is er nog heel veel van het land dat ik niet gezien heb dus misschien dat ik nog maar een keertje terug moet.

Geschreven door Yorrick van Bree

Gratis reisvoorstel Nieuw-Zeeland

Heb je interesse in een reis naar Nieuw-Zeeland? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Nieuw-Zeeland, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.