Backpacken door Nieuw-Zeeland

Bestemming: A. Auckland (Nieuw-Zeeland) , B. Tiri Tiri Matangi , C. Nikau Cave , D. Coromandel , E. Whitianga , F. Matamata , G. Rotorua , H. Taupo , I. Wellington , J. Te Anau , K. Lake Tekapo , L. Queenstown
Periode: november 2014
Vervoer: Vliegtuig, helikopter en auto
Accommodatie: Backpacker hostel/Hostel Cactus Jack’s

Daar sta je dan, helemaal aan de andere kant van de wereld. Wallen onder je ogen, een ongewassen lichaam na 33 uur vliegen en een enorme vermoeidheid waar de gemiddelde workaholic ‘U’ tegen zegt. Achteraf zou het belachelijk zijn om jezelf af te vragen of dit het allemaal waard was geweest. Maar kom op, dit was een avontuur om nooit te vergeten! Geen enkele panoramafoto of onderwatervideo kan op tegen de ervaring die ik heb tijdens deze zinderende 4 weken heb meegemaakt.

Vicky, mijn oudste vriendin die ik al sinds 1989 ken (ons geboortejaar), wachtte mij op bij Auckland Airport. Sinds haar kleuterjaren woont ze in dit fantastische land waar avontuurlijke hobbits en gevleugelde kiwi’s wonen: Nieuw-Zeeland.

Wat was ik opgelucht en verheugd om haar na lange tijd weer te zien! Haar aanstaande man Jeremy zette ons af bij een kade vlakbij het centrum van Auckland. Het avontuur ging namelijk direct van start. Vicky is werkzaam als stewardess en had toevalligerwijs die ochtend een werkuitje van haar werk. Waar het in Nederland gebruikelijk is om met je werk te gaan bowlen of naar een pretpark te gaan, doen ze er bij de vliegtuigmaatschappij van Vicky een schepje bovenop; een bezoekje naar een eiland! En ik mocht mee als introducé – wat een geluk!

De zoutige wind op de boot probeerde vergeefs de vermoeidheid uit mijn ogen te blazen. Maar ik moet de hele dag wakker blijven. Vicky, als professioneel vliegtuigmedewerkster, legt me uit dat dit de beste manier is om geen last van een jetlag te krijgen. Na een half uurtje varen was het tropisch uitziende natuureilandje Tiri Tiri Matangi in zicht. Een vogelexpert vertelt dat deze bijzondere plek vanaf de jaren ’80 beschermd is en voornamelijk bevolkt wordt door allerlei zeldzame en minder zeldzame vogels. Helaas waren de befaamde kiwi’s nergens te bekennen, maar dat is best logisch aangezien dat voornamelijk nachtdieren zijn. Wel zagen we in de jungle-achtige flora onder andere nieuwsgierige pukeko’s van kalkoenformaat en fladderende eksterachtige tui’s. De natuur wordt hier veel meer gerespecteerd dan in Nederland. En ik kreeg dan ook het idee dat ‘Tiri Tiri’ net zo bijzonder en leerzaam was voor de lokale bewoners als voor mij. Het gewandel was soms afzien, maar ik had me geen betere introductie voor dit land kunnen bedenken. Na deze lange eerste dag sliep ik als een roos, dromend over al het moois dat nog moest komen, waaronder een onvergetelijke bruiloft...

Vicky rijdt als een ongetraind renpaard door de middle of knowhere. De asfaltwegen zijn heuvelachtige strepen in een schitterend landschap dat ieder moment volledig lijkt te veranderen van kleur, begroeiing en expressie. Vandaag gaan we eropuit naar Nikau Cave, een glowworm cave. Jazeker – we gaan ondergronds. Het grote voordeel van eropuit trekken met een lokale bewoner is dat die persoon vaak de beste plekjes weet te vinden die geen hele grote trekpleister zijn, maar minimaal zo fenomenaal zijn. In november (als het in Nieuw-Zeeland lente is) is de toeristische massadrukte nog enkele weken verwijderd. Dat was goed te merken – wat een opkomst vandaag; welgeteld vier mensen inclusief Vicky en mij. Nummer vijf, de grotinstructeur, laat ons weten dat de andere twee jonge mensen de nieuwe instructeurs van het seizoen zijn en vandaag meegaan om hun geheugen op te frissen. Vicky en ik kijken elkaar aan en denken precies hetzelfde; wat cool, een privétour in de grotten!

En ‘cool’ was het zeker. En nat. En donker. Het geklauter tussen de krappe gangetjes is trouwens geen aanrader voor mensen met een figuur van een Michelin-mannetje. Maar eenmaal aangekomen in een rotsachtige zaal, verschijnt er een gloeiende blauwgroene sterrenhemel boven je hoofd; de lichtgevende sliertjes van de glowworms zijn bedoeld om voedsel (insecten) te lokken. Een ongekend natuurverschijnsel zoals ik nog nooit eerder heb gezien! Maar dit was nog niet alles. Eenmaal terug bovengronds vertelde de instructeur dat er vlakbij een mooie waterval te zien was. Vicky en ik twijfelden geen moment en gingen op zoek om dit met onze eigen ogen te bekijken. Na een korte wandeling door de wildernis en enkele hekken van weilanden beklommen te hebben (!), werden we beloond met een onverstoorde 15-meter hoge waterval. Zelfs Vicky, die veel vaker dan mij een waterval tegenkomt, was onder de indruk. Op dat moment drong het pas tot me door wat voor bofkont ik wel niet was om hier te zijn.

Een paar dagen later is het als Jeremy een paar slokken sterke drank achterover slaat. Hij is nerveus, maar daar heeft hij ook een goede reden voor. Op hetzelfde moment wordt bij Vicky de witte sluier vastgemaakt. Als je in Nieuw-Zeeland besluit te gaan trouwen is de Coromandel (in het noorden) zeker geen verkeerde plek! De zachte wind afkomstig van Australië creëert een paradijselijk gevoel. En door het contrast van de uitgestrekte blauwe zee met de pre-historische vegetatie op het land, krijg je het doordringende besef hoe fortuinlijk de mensen en dieren hier wel niet moeten zijn. Door mijn beroep als cameraman heb je weleens bepaalde privileges die de meeste mensen niet gauw zouden meemaken. Feit is dat Jeremy helikopterpiloot van beroep is en voor deze speciale dag een helikopter had geregeld – om zo een mooie intrede te kunnen maken op het strand waar de ceremonie plaats vindt. En je raadt het al; als officiële bruidsfilmer moest ik natuurlijk ook mee om álles goed vast te kunnen leggen ;). Ik kan je melden dat Nieuw-Zeeland er van boven minimaal net zo schitterend uitziet als ondergronds! Het leek bijna op de epische helikopterscène uit Jurassic Park, maar dan met een bruid erbij en een James Bond-achtige bruidegom ernaast als piloot.

Na een zeer geslaagde trouwdag met feestelijke live-band, uitstekend eten en hapjes (als je miljonair wilt worden moet je hier vooral een bitterballenfabriek openen. Nieuw-Zeelanders zijn hier niet echt bekend mee, maar van alle hapjes was die schaal bizar snel leeg!) én uiteraard de vele vrolijke liters alcohol, reisde ik verder. Samen met Vicky’s ouders, haar jongere zusje Stacey en enkele vrienden en familieleden verbleven we in een vakantiehuisje in Whitianga om een aantal dagen uit te waaien. In dit gedeelte van Nieuw-Zeeland heb je een aantal bijzondere stranden.
Op het strand van Whitianga zijn letterlijk bergen van tienduizendenmiljoenen flinke schelpen te vinden.

En het strand van Hot Water Beach, de naam zegt het al, wordt verwarmd door de natuur. Dit verschijnsel is ontstaan doordat dat er eeuwen geleden een aardkorst is opengescheurd. Alleen tijdens eb is deze warmwaterbron goed begaanbaar. Bij het lokale eetcafé kun je zelfs een schep huren om je eigen jacuzzi uit te graven en te relaxen. Nadat ik met Stacey een dappere poging had gedaan om te leren surfen, was het verwarmde strand behoorlijk uitnodigend om er languit van te genieten. Ondanks de talloze toeristen die erop af komen was dit puur genieten! ’s Avonds zorgden Vicky’s ouders voor een overheerlijke maaltijd en genoten we met een drankje van het samen zijn.

Helaas moest er aan de gezellige paar dagen met het gezelschap een einde komen; het was tijd om alleen verder te reizen. M’n backpack zat bomvol en stiekem keek ik er een beetje tegenop. Ik had namelijk nog nooit alleen gereisd... Tegelijkertijd was ik wel weer erg benieuwd naar alle mooie dingen die ik onderweg zou tegenkomen. Alle familieleden en vrienden namen afscheid van mij en wensten me veel succes. Dat motiveerde me ook wel om het avontuur solo aan te gaan.

Als groot filmliefhebber vond ik dat ik de beroemde Hobbiton-filmset van The Lord of the Rings-films in Matamata minimaal een bezoekje gebracht moest brengen. Maar mijn ervaring was in één woord: waardeloos. Hier ga ik dus nooit meer heen. Het was kortweg gezegd te gehaast, te toeristisch en overdreven duur. Je wordt per bus naar de locatie gebracht waar je vervolgens een rondleiding krijgt. Het was allemaal strak georganiseerd en de hobbithuisjes zien er nog altijd even sprookjesachtig uit. Maar het juiste gevoel leek te missen. Een eindje verderop zag je andere groepen bezoekers lopen en in de verte zag je de toestroom van alweer de volgende mensen. Big business. In totaal ben je ongeveer 2 uurtjes daar. Voor hetzelfde bedrag kun je de hele dag genieten in de Efteling. Het was een tegenvaller, maar mijn voorgevoel vertelde me dat dat snel zou gaan veranderen.

Ik reisde met de bus door naar het iets zuidelijker gelegen stadje Rotorua. Dit gebied staat bekend om haar thermische vlaktes. Uiteraard kwam ik daar onvoorbereid aan en werd ik verrast toen ik een wandelingetje ging maken in het park. Daar kwam ik een groepje Aziatische mensen tegen die van een openbaar voetenbad zaten te genieten. Het water werd verwarmd door natuurlijke bronnen, wat bijzonder! Op andere plekken in het park waren diepe ‘vijvertjes’ met omheiningen te zien. Uit het borrelende water kwam damp van kokend heet water naar boven gestegen. Hier een pootje in baden leek me niet bepaald een serene ervaring.

In het karakteristieke backpacker’s hostel Cactus Jack’s (inclusief thematische western-aankleding) ontmoette ik aangename medereizigers die mij vrijwel direct welkom lieten voelen op mijn eerste dag als lonesome traveler. Het waren mensen uit verschillende landen: Spanje, Italië, Israël, Saoedi-Arabië. We dronken, we lachten, we zongen. Op dat moment waren we elkaars beste vrienden, een groep van hele diverse mensen die elkaar probeerden te vermaken en te leren kennen. Tijdens de rest van mijn reis zou ik zulke ‘sociale omarmingen’ nog enkele malen vaker meemaken met uiteenlopende reizigers. Uiteraard waren hier en daar ook Nederlandse backpackers te vinden. Tijdens een thermal tour (een interessante busrit waar je een spugende geiser, borrelende modderbaden en een thermisch park bezoekt), herkende ik aan het accent van een meisje dat ze uit Nederland moest komen. Myrthe vertelde me dat ze net als mij het plan had om tijdens haar reis in Nieuw-Zeeland te gaan skydiven! Al snel kwamen we op het idee om dit samen in het stadje Taupo te gaan doen. We hadden het plan om de volgende dag de bus te pakken en we maakten onze reserveringen via de website. We hadden geluk, er waren nog twee plekken vrij!

Wat Nieuw-Zeeland voor backpackers zo prettig maakt is dat de overheid en haar bewoners veel investeren in transportgelegenheden, openbare toiletten (gratis, schoon én rolstoelvriendelijk) en begaanbare wegen. Maar het toppunt is dat er in bijna elke plaats een ‘I-site’ is, een soort van herkenbaarder VVV-kantoor met zeer behulpzame mensen. Ze kunnen je niet alleen advies of routes verschaffen, maar ze kunnen zelfs je buskaart, tickets van welke activiteit dan ook en je overnachting(en) in een hostel regelen. Al het georganiseer die je als toerist eigenlijk het liefst niet doet, kunnen zij voor je doen – ideaal!

Vanaf de I-site in Rotorua vertrok onze bus. Myrthe en ik begonnen ons af te vragen hoe mooi het vandaag zou zijn om te gaan skydiven. Sinds het begin van de busrit werd de lucht alsmaar donkerder en grauwer. Op dit punt van onze reis hadden we beiden ondervonden dat het weer in in dit land erg onvoorspelbaar is en elke seconde kan veranderen. Vicky’s moeder vertelde me regelmatig dat ‘4 seasons on 1 day’ erg normaal was. Mist, zon, sneeuw, regen, wind, hagel, opnieuw de zonneschijn – dit had Vicky’s moeder al regelmatig meegemaakt en keek er niet vreemd meer van op.

Welkom in Taupo – onder de sportieve toeristen een hele populaire stad, omdat je hier van alles kunt doen; van o.a. raften, zeilen en bungyjumpen tot en met jet boating, helikoptervluchten en rotsklimmen. En in de wintertijd kun je hier uiteraard skiën en snowboarden. Het is een paradijs voor de echte waaghals. Tring-tring. We werden gebeld door het skydive-bedrijf. Myrthe kijkt niet echt vrolijk als de persoon aan de andere kant van de lijn haar informeert. De skydive wordt helaas geannuleerd; het waait te hard. Wat een tegenvaller... We besloten om bij een eetcafeetje te gaan lunchen. Onze teleurstelling werd door middel van een flinke hoosbui nog meer vergroot. Murphy’s law... Dan ben je in zo’n energieke stad, valt alles letterlijk in het water. Gelukkig hadden ze er een leuk klein museum waar we tijdens de regen konden schuilen. We zagen prachtige attributen van oeroude Maori-cultuur, leerden over de invloed van de Engelsen en Chinezen – en zagen de resten van uitgestorven gevogelten, zoals de gigantische struisvogelachtige moa. Het mooiste van allemaal was een echte Maori-tempel, die soms nog in gebruik werd genomen voor educatieve optredens.

Hierna scheidden onze wegen; Myrthe ging naar het oosten, mijn plan was om verder te trekken naar zuidelijke richting. Later op onze reis zouden onze wegen weer kruisen. Een vriend van mij in Nederland leende mij zijn Globe Trekker-boek. Hier staan handige tips, kaarten en informatie over Nieuw-Zeeland in en daarnaast contactgegevens van bijna alle slaapgelegenheden. Wat je zoals mij vooral niet moet doen is om te denken dat je in Wellington spontaan een hostel kunt binnenlopen voor een kamer. Over het algemeen is dat geen enkel probleem – maar tijdens één van de belangrijkste rugbywedstrijden van het jaar (Nieuw-Zeeland – Australië) dus wel. De hele hoofdstad was volgeboekt. Zucht. Daar zwerf je dan rond met een tas van 25 kilo op je rug, op zoek naar een hostel met bedje voor jou. Zucht. Omringd door de vele kerstversieringen voelde ik me ook nog eens als de pakezel van Jozef en Maria, wanhopig op zoek naar een herberg. Zucht.
Ook al was kerst maar amper een maand later, die avond deed er zich weliswaar een kerstwonder voor; er bleek in het zoveelste hostel toevallig zojuist een ‘noodkamer’ te zijn geopend. Er was blijkbaar een man die ’s middags via internet een kamer had geboekt, maar vanwege een internetstoring waren zijn gegevens niet correct in het systeem terechtgekomen. Enkel bij dat soort situaties openen ze een noodkamer. En laat dat kamertje nou net een tweede bed hebben; letterlijk het allerlaatste bed van het hele hostel! Het geluk stond weer volledig aan mijn zijde. Ik bedankte mijn kamergenoot daarom ook hartelijk toen ik het kleine kamertje betrad. Het was een vriendelijke Zweedse kerel van bijna veertig jaar. Hij was in Nieuw-Zeeland voor o.a. een meditatie retraite van een week. Op het eerste gezicht niet iemand waar ik als twintiger normaal gesproken veel gemeen heb. Na een tijdje viel het magische woord ‘film’ in het gesprek. Hij bleek net als ik een hele fanatieke filmliefhebber te zijn en net als mij ook op filmsets te hebben gewerkt. Hij wist mij na een tijdje zelfs jaloers te maken toen hij vertelde dat hij met niemand minder dan George Clooney had gewerkt. En ook nog eens bij een film van een Nederlandse internationale grootheid, fotograaf/regisseur Anton Corbijn! De openingsscène van ‘The American’ was in Zweden opgenomen, vandaar zijn betrokkenheid. En zo sloot een dag vol onvoorspelbaarheden af met alweer een prettig gezelschap en een zacht matras.

De volgende dag stond in het teken van film. Het begon met een stevig ontbijt met mijn nieuwe Zweedse BFF op een pittoresk terrasje in Wellington. Cuba Street om precies te zijn. We bespraken favoriete filmmakers en gaven elkaar interessante filmtips. Hierna was het tijd om een belangrijk stukje filmlandschap van Wellington te bezichtigen: de Weta Workshop Tour. Weta is een Oscarwinnend bedrijf dat door Lord of the Rings-regisseur Peter Jackson is opgericht en zich specialiseert in het maken van onder meer wapens, kostuums en miniatuursets van grote spektakelfilms. Als filmfreak was dit een ultiem kijkje in de keuken. De rondleiding vindt zich namelijk plaats in de workshop zelf – waar je medewerkers aan het werk kunt zien (de beste smit ter wereld was lekker casual een zwaardje aan het slijpen). De hele ruimte was bezaaid met herkenbare rekwisieten uit films als Narnia, Avatar, Spider-man, King Kong en uiteraard Lord of the Rings. Door omringd te zijn met zeer getalenteerde creatievelingen en fantastische objecten voelde ik mij helemaal op mijn plek. Ik wilde natuurlijk álles weten en grondig bestuderen. Door mijn uitgebreide vragen was de rondleiding bijna een kwartier langer uitgelopen dan eigenlijk de bedoeling was. Oeps! Voor mij was dit op dat moment één van de hoogtepunten van mijn reis – en dan is mijn skydive nog niet eens aan de orde gekomen!

Ik moest hierna even bijkomen van de overweldigende Workshop. In Wellington is dat in deze tijd van het jaar geen enkel probleem. De stad staat bekend om haar vele windstoten, vandaar haar bijnaam ‘windy city’. Maar vandaag scheen de zon en was het perfect weer om een flinke wandeling langs de schitterende kade te maken.

Na een tijdje weer helemaal zen te zijn, ging ik nadenken over mijn volgende plannen. Ik wilde eigenlijk nog heel graag naar het Zuidereiland, wat schijnbaar een nóg mooiere natuur heeft dan hier op het Noordereiland. Ik pakte mijn smartphone en boekte spontaan een vlucht naar Queenstown voor de volgende dag.

Queenstown Airport was nog maar amper wakker of ik stond al aan de deur van een autoverhuurbedrijf. Ik wilde het Zuidereiland gaan verkennen per auto. Het verkeer rijdt hier aan de linkerhelft van de weg, maar daar was ik inmiddels al zo goed als aan gewend. De witte Nissan die ik meekreeg was lelijk, maar reed voortreffelijk. Mijn eerste bestemming: Te Anau. Ik had vooraf foto’s ge-googled van het helderblauwe meer – hier moest ik heen! Niet alleen het meer is prachtig, het is ook aan te raden om een stukje van de Kepler Track te lopen. Na 5 uur in bebost gebied te hebben gewandeld kom je op de rug van een bergvlakte uit. Wat Een Uitzicht! Ik had het gevoel alsof ik in een onaangeraakte ansichtkaart was gestapt. Ik kon het kristalheldere meer van bovenaf zien, met daaromheen witte bergen. Dit was de uitputtende wandeling helemaal waard geweest. Helaas verdween het magische tafereel na 5 minuten alweer door opkomende mist. Gefopt. Ik werd in plaats van mist belaagd door een felle sneeuwval. Maar dit maakte me niets meer uit – ik had de top bereikt.

Een dag later had ik natuurlijk overal spierpijn. Een sportieve activiteit zat er voorlopig niet meer in. Mijn auto bracht me naar Franz Josef waar ik van een welverdiende massage en een warmwaterbad genoot. Later hoorde ik van het Nederlandse meisje Myrthe dat ze in Franz Josef had geskydived, precies op de dag dat ik daar ook was – wat een toeval. Ik reed de westelijke kustlijn af, ontmoette hier en daar leuke medereizigers en liet me betoveren door de onwerkelijke natuur. Extremer dan op het Noordereiland leek de omgeving hier elk kwartier volledig te veranderen. Van groen, naar rotsachtig, van rotsachtig naar bergachtig, van bergachtig naar grasachtig, van grasachtig naar plattelandsachtig, van plattelandsachtig naar oerwoudachtig – het hield niet op. Het viel mij op dat er ontelbare bruggen en watervallen zijn die ik tijdens mijn rit heb gezien. De natuur was op het Zuidereiland inderdaad weergaloos, puur en niet te vergelijken met enig ander land dat ik ooit heb bezocht. De bijzondere Pancake Rocks in Punakaiki en de schilderachtige omgeving van Lake Tekapo behoren tot mijn hoogtepunten. De natuur in haar puurste vorm.

Mijn trouwe racemonster stond weer in de stal van het autoverhuurbedrijf; ik had mijn gewenste ronde gemaakt. Nu was Queenstown aan de beurt. Je zou het de ‘Taupo van het Zuidereiland’ kunnen noemen – wellicht zelfs een groter walhalla voor stoere lefgozers en actieve jongelui. Queenstown was daarom ook mijn laatste optie om een skydive te kunnen doen. Myrthe bleek ook in Queenstown te zijn, dus spraken we af in hetzelfde hostel. Het was interessant om te horen wat zij zoal had gedaan, voordat ze hier terecht kwam. Ons enthousiasme over Nieuw-Zeeland was overduidelijk gegroeid en we kenden er nu ook beter de weg – we hadden de smaak te pakken. Met een aantal hele gezellige kamergenoten van onze leeftijd gingen we Queenstown ontdekken. Het is een echte uitgaansstad met vele leuke plekken waar je je tijd kunt doorbrengen. Een pubcrawl is dan ook zeker een grote aanrader. Voor een aardige prijs ga je dan met een groep mede-backbackers een aantal bijzondere cafés en discotheken af. Voor alleenreizende mensen is dit een ideale manier om nieuwe mensen te ontmoeten, de stad te verkennen en om een feestelijke avond te hebben in kroegen met aparte thema’s. Ik bedoel, wie wil nou niet zijn favoriete drankje uit een theepotje geserveerd krijgen? Daarnaast had ik een hele goede reden om een alcoholische versnapering te proosten; mijn skydive-droom zou de volgende dag eindelijk in vervulling gaan!

Ik voelde me net een soldaat op een missie. Het kleine vliegtuigje was gevuld met zo’n twaalf man. Daar vlogen we, boven Queenstown. Laten we eerlijk wezen, de Coromandel in het noorden vanuit een helikopter gezien was mooi, maar dit gedeelte van Nieuw-Zeeland deed er zelfs nog een schepje bovenop; in de verte zag ik besneeuwde bergtoppen, daartussen sluimerende riviertjes omringd met een leger aan boomtoppen, huisjes zo klein als zandkorrels en in het centrum van al dat zag ik het spiegelende meer van Queenstown, omringd door elegante fjorden. Boven de wolken verdween dit uitzicht vrijwel meteen, maar hier zou binnen enkele tellen verandering in komen. Mijn instructeur controleerde alle gespen nog eens goed. ‘Are you ready?’ vroeg hij met zijn Nieuw-Zeelandse accent. Ik was nergens méér klaar voor dan voor dit ultieme moment. Adem in. Adem uit. Springen uit een vliegtuig was een illusie die werkelijkheid werd. WOOHOOO! De adrenaline stroomde als een kogel door mijn aderen. Zo voelt het dus om een meteoriet te zijn, dacht ik nog. De vrije val had iets onwerkelijks, maar tegelijkertijd ook hyperrealistisch. De wolken verdwenen en het prachtige uitzicht kwam weer tevoorschijn; alleen deze keer zonder smerige raampjes. De parachute sprong open – en we daalden zachtjes neer als een dagdromende engel.

In het vliegtuig terug naar Nederland moest ik nog vaak terugdenken aan dit memorabele moment. Maar uiteraard ook aan alle andere dingen; Vicky’s bruiloft, de natuur, de activiteiten, de ontmoetingen, het eten, de gastvrijheid, de backpacker levensstijl – alles. Dit avontuur zit voor altijd gebrandmerkt in mijn herinneringen. En terugkomend op de vraag of dit de verschrikkelijk lange vlucht waard was geweest – duizendmaal ja.

Geschreven door Mick van Herk

Gratis reisvoorstel Nieuw-Zeeland

Heb je interesse in een reis naar Nieuw-Zeeland? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Nieuw-Zeeland, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.