Edinburgh en de Schotse Hooglanden
Wij zijn naar Schotland geweest! Het land van de doedelzak, kilt, whisky en haggis! Edinburgh...
Bekijk verhaal
Bestemming:
A. Edinburgh
(Schotland)
Periode: december 2014
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Hotel
Vorig jaar in december mochten drie geselecteerde studenten journalistiek een unieke conferentie in Edinburgh bijwonen. Ik heb meteen mijn pen en papier gepakt om een sterke motivatie uit de grond te stampen. Uiteindelijk mochten ik en twee klasgenoten (Robin en Yoeri) naar Edinburgh vertrekken. Daar stonden de conferenties van de organisatie 'Businet' op ons te wachten. Na een paar beslissingen, leek reizen met een vliegtuig de goedkoopste oplossing. We kregen een vergoeding van de schoolorganisatie, maar we moesten het meeste wel uit onze eigen zak betalen. Heel spannend, want dit was mijn eerste vliegreisje ooit.
Hoera! Yes! EDINBURGH, HERE I COME.
-“Reflection is the most important thing.”
David Tylor, het hoofd van de organisatie Unité, had wijze woorden voor ons in petto. Als icebreaker in het begin van de conferentie mocht elk land zijn specialiteiten meenemen. Cuberdons en chocolade stonden te pronken op de Belgische tafel. Tot mijn grote verbazing was er geen pindakaas bij de Nederlanders te bekennen. En terecht: voor wie het niet weet, pindakaas komt oorspronkelijk uit de Verenigde Staten. Inderdaad, kaaskoppen komt slechts enkel van de kaas. De Polen hadden chocolade met witte vulling bij. “You need to taste it and say honest if the chocolates are better than the Belgian ones, or not.” Ik werd –letterlijk- meteen op de proef gesteld. Even later kwam dezelfde man terug met de vraag: “It isn’t, right?”
-“If there are questions, you can ask it. If I don’t know it. I will make something up, you will never see me again anyway.”
De gids die ons wegwijs maakte in Edinburgh was een local. Ze vertelde ons over het rijk verleden van de stad met een spannende invalshoek. Zo zouden de dokters, die een experiment wilde uitvoeren, zwervers buiten de stad halen, want niemand zou hen toch missen.
Het verhaal van de kelpis is mij het meest bijgebleven. Doordat er veel lochs in Schotland zijn, verzonnen ze een spookverhaal voor kinderen zodat ze niet meer zouden verdrinken in het water. Kelpis zijn paarden die wanneer ze in het water gaan transformeren tot monsters. Om dan nog maar te zwijgen over de famous ‘monster van Loch Ness’. (Ik leef nog, hoor!)
“Je n’aime pas les personnes qui ne sont pas open minded.”
Rachelle Gietka, een Waalse die ook op de conferentie was, zat bij mij in de groep. De eerste avond moesten we gaan uiteten met onbekenden. Tien pond kregen we mee per persoon. Het restaurant ‘chez Jules’, zou ook ‘de kleine toiletruimte’ betekenen, legde Rachelle uit. Er is geen stroef moment geweest. Het mondde uit in ‘woman versus man’ met iedereen die over de tafel riep waarom het ene geslacht beter was dan het andere. “Tel eens tot 10,” vroeg ik aan Rachid uit Rotterdam. “Een, twee, drie, vier…” Terwijl ik hem erop wees dat hij de nul vergeten was en vrouwen toch echt wel slimmer zijn dan mannen, zaten we ondertussen aan wijnfles nummer vier.
The White Heart Inn. De oudste taverne van heel Edinburgh. In 1516 werd het gebouw geopend met een speciale naam. "This tavern is named after the rarest of all highland creatures, which can be spotted sometimes no more than once in a century," vertelde een ober ons. "I never spotted one, but some people claimed to me that they once saw that creature, but I think they just drunk too much," voegde hij er lachend aan toe. Natuurlijk dronken wij ook wat in de oudste taverne van Edinburgh. Volgend jaar ga ik er opnieuw op bezoek, dan bestaat de taverne exact 500 jaar. Dat moeten we vieren met natuurlijk nog meer drank!
-“I don’t want to say stressful, but I prefer pressure.”
Stephen Manion, directeur van het Harry Potter kasteel, ‘Alwick castle’. Hij hielp mee met het regisseren van sommige stukken van de Harry Potter-film. Stress vond hij een negatief woord. Hij verkoos liever het woord 'druk'. Een mooie en wijze les voor journalisten. We hebben geen stress, maar we hebben het wel druk. (Heel erg druk soms!)
-"In China, it is very impolite to eat everything, because they will refill and start to think you hadn't enough. And oh yeah, don't forget: Fart as much as you want."
Leuk om niet alleen met Europese culturen gemengd te worden, maar ook de niet-Europese. Veel verschillen tussen culturen werden aangehaald. Ook dat in Griekenland 'ja', eigenlijk 'nee' betekent. Goed om te weten. Stel je vraagt om iets en ze knikken 'nee', mag het dus wel. Je zou zomaar een goed verhaal kunnen missen of in de problemen kunnen komen door een cultuurverschil.
Hierbij wil ik een mooi voorbeeld aanhalen van een cultuurverschil wat mij overkwam tijdens de reis: Een typisch schots snoepje is 'vanille fudge'. Het heeft een toffeeachtige smaak en een bruinachtige blokvorm. Ik kwam er eigenlijk op een bizarre manier achter dat het een Schotse specialiteit was. Terwijl we in een superlange rij stonden aan te schuiven omdat iedereen van de bus iets moest eten en er slechts één restaurant in de buurt was, nam ik enkel soep met brood. De andere gerechten waren te lang wachten. Ik had honger en wilde echt gaan zitten. Aan de kassa kwam ik erachter dat ik veel meer honger had en wel meer op kon dan dat ik afrekende. Voor mijn neus stond een grote pot met van die vierkante toffeeblokken. "Would you like to have a vanille fudge?" De man achter de kassa had door dat ik mij blind staarde naar het snoepgoed. "Oh well, it looks like something plastic made in China and I'm on a diet, so thank you, but no," antwoordde ik. De man lachte en keek naar zijn collega die ook spontaan mee begon te lachen. Had ik iets verkeerd gezegd? "It is Scottish, but if you taste one I'll forgive you. It's on the house," antwoordde de man.
Het was echt een topvakantie/conferentie. Ik ben ziek geweest van de vanille fugde (of kwam het misschien door de wijn?), maar zeker een mooie referentie op mijn CV en herinneringen om nooit te vergeten!
Geschreven door Dionne Robben