De weg van Kerry, Ierland

Bestemming: A. Killarney (Ierland) , B. Muckross , C. Kenmare , D. Sneem , E. Caherdaniel
Periode: juni 2015
Vervoer: Bus
Accommodatie: Bed & breakfast/Scariff Inn

Enige tijd geleden maakte ik een onvergetelijke wandeling met mijn beste vriendin, die wandeling bracht ons beiden een stuk verder. Hier beschrijf ik mijn ervaring, omdat ik gek ben op wandelend reizen. Misschien moedig ik je wel aan om ook de stoute schoenen aan te trekken.

Het prachtige weer in Ierland

Prachtig weer in Ierland! Aan de vaak gefilmde en gefotografeerde westkust kan je zeker geluk hebben, vooral in de zomer. De azuurblauwe kleur van de zee en de witte eenzame baaien geven zeker niet de indruk dat je in het land van de Kelten rond stapt. Als ik aan het wandelen ben, maakt het weer mij eigenlijk weinig uit. De vele verschillende kleuren groen frissen je humeur toch wel op. De weiden steken prachtig af bij de grijze wolken met hier en daar een streepje blauw. Als je liggend in het gras de wolken weg wil kijken, zal de snelheid van deze witte watten je verbazen. Geen dag is hetzelfde in Ierland. Er is grote kans op gouden zonnestralen, die het landschap doen oplichten. Als je fit bent en het niet erg vindt om te lopen, ga dan een paar dagen wandelen in de natuur. Daar knap je meer van op dan van twee weken strand. De leukste en saaiste plekken op de wereld worden ongelooflijk bijzonder in de ogen van de wandelaar, die langzaam alle details in zich op kan nemen.

De rust

Denkend aan Holland, liep ik door Ierland en kon ik de vlakte van ons vaderland meer waarderen. Terwijl de licht glooiende heuvels en vergezichten van de kliffen mij deden smachten naar meer. Smaragdgroene heuvels, aquamarijnblauwe zee, grijze rotsen en steppeachtige dalen. Het lelijkste stuk van de Kerry Way was een kunstmatig aangelegd kaal dennenbos, maar door de tijdelijke duisternis in dit niemandsland, was de indruk van het daarop volgende uitzicht des te verplettender. Geen schoonheid zonder lelijkheid, geen licht zonder duisternis. Ga eens wandelen met een goede vriendin en je leert elkaar kennen. Alle facetten van het landschap doen je lichaam en ziel beseffen dat jullie beiden van vlees en bloed zijn. Deze tocht heb ik gelopen met mijn beste vriendin toen zij net gelukkig getrouwd was en ik net weer niet gevonden had wat ik zocht. We liepen de omgekeerde route van dit nationale pad, die wordt aangeraden als je niet teveel mensen tegen wil komen. Dat hebben we geweten, we kwamen alleen onszelf en elkaar tegen. Na een eerste overnachting in het gezellige Killarney gingen we op avontuur. Verstrooid als ik was, vergat ik die ochtend de wandelkaart en moesten we 8 kilometer terug lopen. Na een irritatie van een paar uur in de motregen, klaarden de lucht en ons humeur op toen we bij de Ladies View aankwamen. Ook dames van hoge komaf hadden dit uitzicht in het Nationale park van Killarney bewonderd. Na een korte stop in Muckross House ging onze kilometer lange tocht verder door een prachtige verlaten vallei en een modderige klim bracht ons naar het kleurrijke plaatsje Kenmare. Mijn vriendin had die eerste dag zo hard vooruit gelopen, dat ze zich doodmoe op haar bed in het bed & breakfast stortte. De spanning van het ‘waarheen leidt de weg?’ was voor haar vermoeiender dan voor mij. De stress waar ik in het dagelijks leven verslaafd aan was, had nu een aangenamere vorm. Zij miste haar man en ik was tijdelijk verlost van de zoektocht naar liefde. Die avond vierden we deze eerste overwinning op onszelf met een heerlijke maaltijd in een kneuterige restaurant. Neidin is de Ierse naam van Kenmare en betekent ‘klein nest’. Genesteld tussen bergen, meren, rivieren en een rotsachtige kust. Een volgende keer wil ik in Druid Cottage verblijven, vernoemd naar de eerste bewoners van dit land. De Stenen Cirkel uit het Bronzen tijdperk is daar nog steeds getuige van.

Ierland verandert je

De volgende dag liepen we langs de kust naar Sneem. Het was warm, we hadden te weinig water bij ons en we verdwaalden. De beloning was groot toen we de dag zonder teveel ergernis besloten af te sluiten met een geweldige maaltijd en aansluitend konden gaan slapen. Na een goede nachtrust ontbeten we met eieren, toast en originele porridge (havermoutpap), waar ik toen verslaafd aan ben geraakt. We mochten weer een dag dat prachtige land opsnuiven. Mijn vriendin raakte langzamerhand haar controledrang kwijt. Soms was ik zelfs jaloers op haar uitbundige commentaar op de schattige lammetjes en de betovering van de omgeving. Want ik zag al op tegen de terugreis. De drugs van al dat moois mochten niet uitgewerkt raken.

Filosoferen

De laatste loodjes naar Caherdaniel waren prachtig, wat een vergezichten in de avondzon! En een kamer met uitzicht op de zee. De Scariff Inn is eigenlijk een motel. Toch hadden we geen betere locatie kunnen wensen. Daar aan de weg, waar velen de Kerry Ring met de auto of touringcar bezochten, waren wij trots en voldaan dat we zoveel minuten van de dag stilzwijgend of luid joelend mochten genieten. Als je wandelt, krijgt tijd een hele andere dimensie. Het lijkt wel of alles in je lichaam en geest veel intenser, langzamer, lichter en gewichtiger wordt. Ook konden we nu de hele dag ongegeneerd filosoferen, terwijl we thuis niet zonder schaamte in de ruimte konden kletsen. ‘Hoe zouden we zijn geweest als we in die en die tijd leefden.’ Gespreksonderwerpen vervlogen tijdens de tocht en waren enkel gedachten, die elkaar als flarden vermaken. Onze grootste critici waren gelukkig thuis gebleven.

Wandeltocht opgedragen aan Warchild

Omdat niemand aldaar geloofden dat wij samen wel 30 kilometer per dag konden lopen, hadden we de tocht opgedragen aan Warchild. De sponsoren zorgden voor nog meer motivatie en aanmoediging. Zo’n wandelstok achter de deur was achteraf niet nodig geweest, maar het gaf wel een extra dimensie. Lachend over het leven en de liefde liepen we naar Waterville, waar we konden uitrusten in de zon met een grote pint na een High Tea te hebben verorberd. Aan dat water viel onze villa (bed & breakfast) wat tegen, maar het ontbijt met bosbes pannenkoeken zorgde ervoor dat we de terugreis aan zouden kunnen. In de bus terug naar Limerick, zongen we voor elkaar: “Er waren twee dames uit Holland, die gingen uit wandelen in Ierland… de een werd een kol, de ander een trol…”