Winter in Noord-Amerika

Bestemming: A. New York (Verenigde Staten) , B. Chicago , C. Lake Huron (Canada) , D. Toronto , E. Niagara Falls , F. Pennsylvania (Verenigde Staten) , G. New York
Periode: december 2013
Vervoer: vliegtuig, huurauto
Accommodatie: hotel

Mijn oren doen pijn wanneer ik de sjaal van mijn gezicht trek om adem te halen. Mijn haar is inmiddels veranderd in ijs en staat rechtop. Ik kijk achter me, naar mijn moeder, die normaal gesproken zo goed tegen de kou kan. Deze -25 graden Celsius gaat haar toch niet in de koude kleren zitten. 'Gaat het mama?,' vraag ik. Mama knikt en sjokt door de sneeuw verder. Ik had de natuur nog nooit zo meegemaakt; zo'n pak sneeuw, met zo'n ijzige kou bij Lake Huron in Canada.

Terwijl ik door de sneeuw sjokte zag ik mijn vader een paar meter verderop alle bosjes goed bekijken. 'Waar zoekt jij toch naar?' bedacht ik me. Mijn moeder zag mijn vader speuren, en direct bespeurde ik op mijn beurt een plotselinge angst op het gezicht van mijn moeder. Mama wist het: hoewel er een meter sneeuw ligt, is er een kans dat er een beer is. Het bordje 'Watch out, bear has been spotted in the last few days' was mijn vader niet ontgaan, maar hij had dit stil gehouden voor mijn moeder. Ik lachte. 'Mama, let nou maar op de prachtige natuur om je heen', zei ik. Mama keek op en merkte op dat we op een oude houten brug stonden over een half bevroren riviertje. Er was niemand om ons heen, ook geen beer. Ik dacht terug aan hoe we hier beland waren.

The country of opportunity

Mijn vader neemt ons altijd mee naar de mooiste plaatsen, maar Amerika en Canada zijn de favorieten. Deze reis begon in New York City op 21 december 2013. De stad van Times Square, Ground Zero en de Freedom Tower. De stad waar rond kerstmis de enorme kerstboom te bewonderen is bij Rockefeller Center. Mama was jarig op 24 december en wat is er mooier dan je verjaardag vieren in de stad van je dromen? De helikoptervlucht die ze hier kreeg voor haar verjaardag maakte het af. Maar op eerste kerstdag lieten wij 'the city that never sleeps' achter ons en trokken wij het echte Amerika in.

Vanuit New York reisden we verder naar Chicago. De stad die mij altijd bij zal blijven. Onder het genot van een warme beker Starbucks bekeek ik de stad die mij bijstond als de stad van de gangsters. Tijdens een koude wandeling door de stad bekeek ik de duiven die zich dicht bij het herinneringsvuur begaven. De honderden mensen in dikke jassen die zich rondom 'The Bean' verzamelden voor de meest gekke selfies. Ik vertelde mijn ouders voor het eerst over mijn eerste relatie tijdens deze wandeling. Deze wandeling, deze stad, zal me daar altijd aan blijven herinneren.

We vervolgden onze reis naar Green Bay, Wisconsin, waarna we de grens overstaken naar Canada. Daar kregen we al een voorproef van de ijzige wandeling langs Lake Huron. We reden over de Interstate, waarna een muur van sneeuw zich om onze auto heen vouwde. Ik hoorde mijn vader zuchten, die zijn grip om het stuur verstevigde. Ik hoopte dat het een paar seconden zou duren, maar het duurde ellenlange minuten. 'Papa, gaat het goed?', vroeg ik. Papa reageerde niet. Minutenlang was het stil in de auto. Op een gegeven moment zagen we de achterlichten van andere auto's verschijnen, en ik hoorde mijn vader weer zuchten. Een zucht van opluchting, merkte ik op. Even later was de lucht weer helder en doemde het naaldbos langs de weg weer op. Papa vertelde dat we in een 'white out' zaten, een extreem gevaarlijke, onvoorspelbare situatie in de sneeuw op de weg. Een ervaring om niet te vergeten, maar ook een om nooit weer mee te maken. Na een lange rit door het naaldbos hield de weg op. Hier begon de 'hiking trail' naar Lake Huron.

Caribische wateren in helderwitte sneeuw

Ik stond met mijn ouders, zusje en broertje op de houten brug naar de halfbevroren rivier te kijken. Lake Huron was niet ver meer. Ik hoorde een licht gemurmel van mijn vaders kant komen. Zijn camera kon de kou niet meer aan en raakte volkomen van slag. Ik keek naar mijn Canon. Hij deed het nog goed. Een paar stappen later was ik intens blij dat mijn Canon de temperatuur nog aankon. We stapten naar het einde van de 'trail' en kwamen uit het bos. Ineens stonden we op de kliffen langs de wateren van Lake Huron. De wateren, die niet bruin waren, maar helderblauw. Dit gezicht had ik nooit willen missen. Een mysterieuze damp hing boven het meer, wat net zo goed de Caribische zee had kunnen zijn.

Eenmaal terug bij de auto werd duidelijk wat dit met ons had gedaan. Mijn moeder had blauwe lippen, mijn vader kon zijn handen niet meer warmen en mijn wimpers moesten eerst weer van elkaar lossmelten. Na een warme kop koffie zijn we teruggegaan naar het hotel, waar ik beter dan ooit geslapen heb.

Nieuwjaar

Nieuwjaar brachten we door in Toronto. Ik kocht een paar Canadese handschoenen, die ik nog ieder jaar draag. Volledig uitgedoste mensen feestten de hele nacht door in ons hotel, maar ik lag in bed. Mijn vriend was in Nederland speciaal voor me wakker geworden om 6:00am Nederlandse tijd om me gelukkig nieuwjaar te wensen. Ik ging lekker rustig slapen. Ik werd op 1 januari weer netjes wakker om 7:00. Geen kater voor mij, want wij gingen naar de Niagara Falls.

Eenmaal aangekomen bij het hotel bleven we eerst even op de 50e verdieping voor de ramen staan om van het uitzicht te genieten. Voor onze neus, de watervallen. Er viel alleen weinig: de Falls waren bevroren. We wandelden naar de Falls toe om deze van dichtbij te bekijken. Vocht hechtte zich meteen weer aan de wenkbrauwen en praten was er niet meer bij. De lantaarnpalen hadden een heel nieuw kapsel gekregen, en ik inmiddels ook. Ik heb die hele nacht vanuit de slaapkamer mogen genieten van het prachtige lichtspel wat zich afspeelde in de bevroren watervallen. Alle kleuren en bewegingen kwamen voorbij die het water alsnog lieten dansen. De volgende morgen trokken we de Verenigde Staten weer in.

De reis was bijna aan het einde beland toen we nog eenmaal stopten in een afgelegen stadje in Pennsylvania. Papa had weer wat uitgezocht: een oud verlaten ziekenhuis waar het zou spoken. Mijn broertje trok wit weg. Mijn moeder hoorde voetstappen in de sneeuw. Ik ben te nuchter voor dit soort zaken, maar toch sta je er wel eens bij stil. 'Zou het..?' Na een onsuccesvolle poging te hebben gedaan om bij het ziekenhuis in de buurt te komen, werd het tijd om de angsten te blussen. We bezochten de showroom van OCC, bekend van het programma American Chopper. Vele motoren in alle vormen waren te bekijken. Mijn broertje trok weer wit weg, maar ditmaal niet van angst. Vele 'oeh's en 'aah's vielen er in de showroom. De motor gemaakt voor de hulpdiensten van 9/11, die deed me toch het meeste.

Helaas was dat de afsluiting van de mooiste reis die ik ooit heb gemaakt. De volgende dag reden we terug naar New York en moesten we terugvliegen naar huis. Uiteindelijk is dit mijn laatste reis naar Noord-Amerika geweest met mijn ouders. En wat ben ik hen er dankbaar voor dat zij mij dit hebben laten meebeleven. Mijn ouders hebben er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat ik wereldwijs de wereld in kon. Het is ze wel gelukt. Ik ben nog lang niet klaar in deze wereld. Maar een reis zoals deze zal ik niet zo snel meer overtreffen. Noord-Amerika heeft me ervan overtuigd dat het 'The land of opportunity' is.

Geschreven door Laura Dijksma

Gratis reisvoorstel Canada

Heb je interesse in een reis naar Canada? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Canada, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.