Westkust en Rocky-mountains

Bestemming: A. Vancouver (Canada) , B. Fraser Canyon Highway , C. Revelstoke , D. Yoho Natianal Park , E. Banff , F. Jasper , G. Mount Robson , H. Wells Gray , I. Squamish , J. Tofino , K. Victoria
Periode: augustus 2007
Vervoer: Camper
Accommodatie: Camper

Op woensdag 22 augustus 2007 vliegen we naar Vancouver (West Canada) en slapen de 1e nacht in een hotel. De volgende dag halen we bij Fraserway de camper op en gaan op pad voor onze rondreis van 3,5 week door West-Canada. Op weg naar de Rocky-mountain, genieten van de prachtige natuur en op zoek naar beren en ander wild!

Het begin van de reis

Wij hebben besloten om de westkust van Canada te bezoeken en dan met name de provincies Britisch Coumbia (met Vancouver Island) en Alberta. We vliegen vanuit Amsterdam naar het uiterste zuidwesten van het vasteland (Vancouver, de derde grootste stad van Canada). De hoofdstad van deze provincie is Victoria, een stad in het zuiden van Vancouver Island. Vancouver ligt bijna op de grens met de Verenigde Staten. De omgeving rondom Vancouver is net zoals heel British Columbia prachtig, een fantastische natuur met veel wildlife en vele mogelijkheden voor buitenactiviteiten. Vancouver is een drukke havenstad die wordt omgeven door de zee en de Coastal Mountains. De Coastal Mountains liggen langs de 27.353 kilometer lange fjordenkust, waarlangs een warme golfstroom spoelt. In Vancouver vind je het beroemde Stanley Park, waar je lekker kan genieten van de omgeving. Canada is met name voor de natuurliefheffers een waar paradijs.

De douane formaliteiten in Vancouver gaan erg snel en ook de koffers komen direct van de band afgerold. Snel even pinnen op de luchthaven met onze Visa-creditcard. Van te voren hebben we geld geboekt naar de Visa-spaarrekening zodat het pinnen "gratis" is (op de wisselkoers na). Buiten staat een korte rij voor de taxi's. Als we naar de taxichauffeurs kijken denken we even in India aanbeland te zijn. Het blijken allemaal Indiërs te zijn. Gelukkig is het hier niet nodig om te onderhandelen over de prijs. De taxi van onze Sihks-chauffeur is voorzien van een meter. De chauffeur loost de taxi door het drukke verkeer naar ons hotel zonder een woord te zeggen. Het hotel (Inn aan de Westminister Quay) behoort tot het camperpakket en wordt betaald door Fraserway. Het hotel is prachtig gelegen aan de Fraser-river. Na betaling van 43 dollar aan de taxichauffeur kunnen we direct inchecken. Snel de koffers naar de kamer brengen. De kamer doet erg Amerikaanse aan. Een groot Kingsize bed, de TV in een meubel en een grote badkamer met bad. Wij besluiten even buiten een frisse neus te gaan halen en wandelen bij het hotel over een boardwalk langs de rivier. Op de terrassen van de restaurant is het behoorlijk druk. Het is dan ook lekker weer (20°C). Na een half uurtje lopen wordt het tijd om terug te gaan. Onze biologische klok staat nog op Nederlandse tijd ingesteld. Volgens deze klok is het nu 3 uur 's nachts. Na een verfrissende douche vallen al snel onze luikjes dicht. Lekker slapen.......

Ondanks dat we 's nachts regelmatig wakker worden hebben we toch een goede nachtrust. Om 6 uur zijn we klaar wakker en besluiten ons bed uit te gaan. Onder de deur is een krant geschoven. Op ons gemak douchen en onze spullen bij elkaar zoeken. Beneden in het hotel eten we een Continentaal breakfast (exclusief) van scramble eggs, gebakken aardappelen (!), brood, thee en een groot glas vruchtensap. Als we om 8 uur het camperverhuurbedrijf bellen, blijkt dat ze ons direct op komen halen. We zijn de enige toeristen in het hotel die vandaag een camper van Fraserway hebben gehuurd. Om 8.30 uur rijdt de grote bus voor. De chauffeur rijdt de bus door de drukke spits naar het verhuurbedrijf. Hier kunnen we gelijk de camper in, onze koffers uitpakken (en in een magazijn opslaan). Als alles is uitgepakt en de papieren zijn ingevuld, krijgen we een uitgebreide instructie van een Nederlands sprekende dame. Om 11 uur rijden we de parkeerplaats af, direct de grote weg op, over een grote brug in oostelijke richting. We volgen de Canadese/Amerikaans grens in de richting van Hope. Annie de Nederlandstalige dame die ons in Nederland zo goed de weg wijst (ze woont in onze TomTom) is mee gevlogen naar Canada. Onze TomTom bevat namelijk ook de Canadese en Amerikaanse kaart. Annie reist de komende weken met ons mee en wijst ons waar nodig de weg. Het is nog even wennen aan zo´n grote camper.

Chilliwack en Hells Gate Canyon

In Chilliwack stoppen we bij een groot winkelcentrum. Bij Safeway doen we onze boodschappen. Vele artikelen blijken twee prijzen te hebben. De normale prijs en een prijs voor vaste klanten. Leo gaat bij de servicebalie navraag doen. Gratis en voor niets wordt hij Safeway-lid en krijgt hij een clubkaart. We laden onze boodschappenkar vol en komen net als in Nieuw Zeeland en Australië nu ook weer enkele schappen met Nederlandse producten tegen. Beschuit, Venz-hagelslag, pindakaas en Nutella. De boerenkool laten we liggen. In de supermarkt valt op dat men hele grote potten en pakken boter, margarine en mayonaise heeft. Echter de gezonde dingen (zoals groenten) zit in hele kleine potjes. Men leeft hier duidelijk volgens de Amerikaanse lifestyle. Bij het afrekenen krijgen we direct al 16 dollar korting met onze clubkaart!

We verlaten de highway en rijden in noordelijke richting de 1-North op. Verlaten het vlakke land, rijden steeds dichter naar de bergen toe. De weg en het dal wordt smaller en er komen steeds minder huizen te staan. Al snel rijden we de bergen in. De zeer grote Amerikaanse vrachtwagens halen ons regelmatig in met snelheden van meer dan 100 km per uur. Wij doen het lekker rustig aan en genieten van het uitzicht.

Bij Hells Gate Canyon maken we de volgende stop. Deze smalle canyon, waardoor de Fraser-river stroomt, is hier op zijn smalst. Nadat de spoorlijn is aangelegd is er een grote aardverschuiving geweest en werd de rivier grotendeels geblokkeerd. In deze rivier vindt echter 4x per jaar de grote zalmtrek plaats. De zalmen zwemmen vanuit de oceaan de rivieren in om zoek naar hun geboorte grond. Hierbij zwemmen ze wel meer 1100 kilometer stroomopwaarts. Echter door de stenen in het water bij Hells Gate Canyon was de stroming zo sterk dat de zalmen er niet meer tegen in konden zwemmen. Elk jaar stierven hier vele tienduizenden zalmen. In de jaren 40 van de vorige eeuw, heeft men besloten om hier dan ook zalmtrappen aan te leggen. Aan beide zijde van de rivier zijn betonnen bakken gemaakt die trapsgewijs omhoog lopen. Hierdoor kunnen de zalmen weer tegen de stroming in zwemmen en verder noordwaarts trekken. Met een kabelbaan dal je af, de canyon in. Beneden is er een tentoonstelling over de zalmtrek en enkele winkeltjes en restaurants. Er is tevens en grote hangbrug waar vanaf je de zalmtrappen kunt zien.

Enkele kilometers na Hells gates vinden we onze eerste campground. Op Anderson Creek vinden we een rustig plekje (er staan maar 2 andere campers op het veld). We wandelen een pad af in de richting van een snelstromende rivier. Leo gaat nog even pootje baden in het ijskoude water. We genieten nog even van het heerlijke weer. Voor de camper typt Leo het eerste verslag en kopieert de eerste foto´s naar zijn notebook. Onze lichamen zijn nog niet helemaal gewend aan de nieuwe tijdzone want ondanks een heerlijke douche vallen we bijna in slaap tijdens het eten. We stellen het naar bed gaan zolang mogelijk uit om morgen niet te vroeg wakker te worden. Om 21:00 uur is het dan toch tijd om naar bed te gaan.

Om 5:30 uur zijn we al klaar wakker. Na een verfrissende douche en het ontbijt gaan we direct op pad. Vandaag staat er een lange reisdag op het programma. We volgen eerst de Fraser Canyon Higway over de Highlands van Britisch Colombia. Uitgestrekte droge grasvlakten (savanne). Bij Cache Creek de 1 East op. Langs de kant van de weg de eerste waarschuwingsborden voor wilde dieren: oppassen voor Moose (soort rendieren) en bighorns-sheeps (schapen met dikke hoorns). Rond de klok van 12:00 uur boodschappen en tanken bij Kamloops. Het tanken is wel even slikken, er past meer dan 100 liter in de benzinetank! Gelukkig is de benzine wel goedkoper dan in Nederland.

Hierna wijzigt het landschap en rijden we langs uitgestrekte meren. We verlaten de highway in de omgeving van Salmon Arm om secundaire te gaan rijden op zoek naar een leuk lunch-plekje aan het water. Dit valt helemaal nog niet mee. Aan de oevers van het meer zijn alle mooie plekjes privé-eigendom. Uiteindelijk vinden we een parkeerplaats met picknicktafels aan het strandje aan het meer. Het is genieten in het zonnetje. Volgens de weerberichten op de radio is het circa 23 graden.

Aan het eind van de middag komen we aan bij Revelstoke. We rijden het centrum door, over de Airportway en vinden 5 km buiten het centrum de camping Williamslake. Een leuke kleine kindvriendelijke camping in een mooie omgeving. De kinderen zwemmen en varen met bootjes op het kleine meertje. De kampeerplaatsen met stroomvoorziening zijn allemaal bezet! Aangezien we niet zo veel zin hebben om nog verder te rijden en ze hier draadloos internet hebben (Wifi) besluiten we hier te blijven. Morgenavond kunnen we wel een plaatsje met stroom krijgen. Zodra het schemerig wordt, gaan de echte kampeerders aan de slag. Bij bijna elke tent en camper wordt er een kampvuurtje ontstoken. Je kan je wel voorstellen dat dit heel wat blauwe rook oplevert. Zit je lekker in de frisse Canadese berglucht, stinkt het nog een uur in de wind. Om 21.00 uur gaan we al naar bed. Voor ons gevoel is het nog steeds 9 uur later dus 6 uur in de morgen! Als Leo om 2:00 uur 's nachts even de camper verlaat om naar het toilet te gaan, is de blauwe rook opgetrokken en ziet hij een zeer heldere sterrenhemel.

Omgeving Revelstroke: zaterdag 25 augustus 2007

Om 6:30 uur staan we al helemaal uitgeslapen op (in Nederland is het tenslotte al half vier in de middag). Het is zo vroeg in de morgen best wel fris. Na het ontbijt en een frisse douche brengen we eerst een bezoek aan het Visitor Center in Revelstroke. In het centrum is een klein marktje. Er treden enkele straatmuzikanten op. Eén muzikant heeft zijn piano op een fiets gemonteerd en rijdt enkele rondjes met twee kinderen.

Vanuit het centrum is het 26 km de berg oprijden tot aan het Revelstoke Nationale Park. Vanaf de parkeerplaats van Revelstoke National Park is het mogelijk om met een bus naar het beginpunt van de trails gebracht te worden. Wij starten direct met een wandelingetje van 1 kilometer. Het is nog bewolkt, de thermometer in het informatiehuisje geeft aan dat het maar 14 graden is. Maar de zon staat op doorbreken. In dit park zijn geen voorzieningen dus als je gaat wandelen neem voldoende eten, drinken en regenkleding mee. We starten onze wandeling en kiezen direct voor een lange trail. Deze trail leidt ons bergje op en bergje af, door bossen en over uitgestrekte weidse velden. Bij het begin van de trail staat een groot bord met een beren- waarschuwing. In dit gebied leven veel beren en er wordt aangeraden de volgende regels in acht te nemen:

* Wandel het liefst in een groep van minimaal 4 personen (minder kans op een beren aanval).
* Maak geluid terwijl je wandelt zodat beren weten dat je eraan komt (en de kans hebben er vandoor te gaan).
* Alleen het dragen van een berenbel is niet voldoende!
* Kijk bij uitgestrekte velden of je beren ziet voordat je oversteekt (zeker in de bessentijd aan het eind van de zomer).
* Draag geen geurende etenwaren bij je.
* Neem berenspray mee.
* Kijk of er verse berensporen en/of uitwerpselen op het pad liggen.
* Wees extra voorzichtig tijdens het bessenseizoen van eind juli tot aan september. De beren komen dan vaak uit de bergen naar de laaggelegen gebieden om zich vol te eten met de rijpe bessen.

Aangezien het onze eerste wandeling is (met zijn tweeën) in de ruige natuur van Canada, lopen wij, met bovenstaande regels in ons hoofd, toch een beetje zenuwachtig rond.

Volgens de boekjes zijn er 2 soorten beeraanvallen, de Defensive-attack of de Predatory-attack. Bij een Defensive-attack valt een beer je aan als hij/zij van je schrikt, zeker als er ook jonge beren in het spel zijn. De beer ziet je als een onverwachte aanvaller en voelt dat het moet vechten. Dit is de meest voorkomende beren confrontatie. Als je een beer tegenkomt, handel dan als volgt:

* Blijf rustig, wandel rustig achteruit.
* Laat een vluchtweg voor de beer open.
* Spreek de beer rustig toe, zodat de beer je kan identificeren als een mens.
* Ga nooit rennen of gillen.
* Houdt je rugzak om.
* Als je niet meer weg kan komen en de beer valt je aan: gebruik je beer-spray.
* Ga op je buik op de grond liggen met je benen wijd zodat de beer je niet gemakkelijk kan omdraaien.
* Bescherm de achterzijde van je hoofd en nek met je handen.
* Doe alsof je dood bent.

Een Defensive-attack duurt zelden langer dan 2 minuten. Als een aanval langer duurt (net of je op je horloge ligt te kijken) dien je terug te vechten. Dan is het namelijk niet een Defensive-attack maar een Predatory-attack. Volgens de boekjes is de meeste voorkomende Predatory-attack, dat de beer je al een tijdje volgt voordat hij/zij je aanvalt. Ook als je 's nachts in je tentje ligt en de beer komt gezellig de tent in noemen ze dit een Predatory-attack. Probeer dan te ontsnappen (ren een gebouw of een auto in). Als je kan ontsnappen, speel dan niet of je dood bent. Gebruik je Beer-spray en vecht terug, laat de beer weten dat je niet van plan bent op te geven. Volgens ons ben je bijna altijd kansloos. Het is dus beter geen boze beer tegen te komen...

Het is een mooie afwissellende wandeling met prachtige vergezichten. Ondanks dat er geen bordjes staan is het pad makkelijk te volgen. We wandelen door dichte bossen met hele hoge smalle dennenbomen, over velden waar de bloemetjes in bloei staan en klauteren over losse stenen die naar beneden zijn gevallen. Verschillende vogels vliegen op en enkele spechten horen en zien we duidelijk in de bomen slaan met hun snavels. Na het middaguur passeren we een veld met allemaal losse stenen en zien hier grote bergmarmotten (Hoary Marmots) zitten. De eerste zitten nog vrij ver weg, maar verderop blijven ze op enkele meters afstand bewegingsloos zitten. Erg leuk en gemakkelijk om foto's te nemen. Bij een bruggetje over een riviertje houden we onze stop. Steeds om ons heen kijkend of er geen beer mee komt lunchen. Na enkele uurtjes wandelen knap je behoorlijk op van een energiereep en een flesje Cola. Na de lunch besluiten we terug te lopen. In verte zien we een donkere wolk aankomen en de zon is ook verdwenen. Vreemd genoeg gaat de terugweg altijd sneller dan de heenweg. Zo'n eerste tocht in de bergen is wel vermoeiend. Als we bij het beginpunt aankomen en in totaal zo'n 12 kilometer hebben gelopen, voelen we onze voeten en kuitspieren een beetje branden.

Bij het beginpunt van de trails rusten we even uit bij verschillende uitkijkpunten alwaar het behoorlijk fris wordt door een opkomende wind. We besluiten dan ook terug te wandelen naar de parkeerplaats. De berg af gaat een stuk sneller en gemakkelijker dan berg op. Bij de camper gebruiken we de lunch.

We rijden terug de berg af en brengen een heel kort bezoek aan de electriciteitdam. We moeten bij de toegangspoort een ID laten zien. De man vertelt dat we niet met onze rugzakken het gebouw binnen mogen. Om nu onze camera's en notebook in de camper te laten liggen vinden we niet zo'n goed idee. Aangezien het inmiddels ook erg hard is gaan waaien en er zelfs enkele onweersklappen vallen, nemen we snel enkele foto's en rijden we terug naar Revelstroke. Daar begint het zelfs te regen. Gelukkig heeft de camping draadloos internet die in de camper is te ontvangen. Zo kunnen we onze e-mails checken, het nieuws lezen en zelfs naar Radio 1 en Radio 538 luisteren. Het was een zeer mooie maar ook een vermoeiende dag! Gelukkig zijn we tijdens de wandeling geen beer tegengekomen.

Naar Yoho Natianal Park: zondag 26 augustus 2007

Het heeft bijna heel de nacht geregend. Als je lekker warm in een camper ligt is dat getikt op het dak wel een gezellig geluid. Gelukkig is het droog als we wakker worden (weer erg vroeg). De laaghangende bewolking hangt tussen de bomen tegen de bergen aan. Vandaag op weg richting Golden/Fields. Eerst de Jasper pas over. Onderweg maken we diverse stops en lopen we enkele korte paden op en af, zoals Hemlock Grove trail. Omdat het een beetje miezert kunnen de regenjassen uit de kast. Gelukkig zal dit (bijna) de enige regen tijdens de gehele reis blijken te zijn. De rest van de reis hebben we prachtig en meestal onbewolkt weer.

Bij Loopbrook wandelen we langs een oud treintraject waar diverse stenen pilaren, waarover de brug liep, nog zichtbaar zijn. De aanleg van de rails en de trein heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van dit gebied in Canada. De treinrails en de treinen zullen ons bijna de gehele reis achtervolgen.

Bij Glacier National Park Visitor Center is een museumachtige tentoonstelling over het treintraject, de omgeving en de vele dieren die hier in het wild leven. In het centrum staat o.a. een opgezet zwarte beer (die we in het wild nog hopen tegen te komen), enkele herten, marmotten, adelaar, pica's etc.

We bekijken vanaf een een film over de beren. Op deze film is te zien dat men tot de jaren `80 de beren voerden en op de vuilnisbelten lieten rondsnuffelen. Hierdoor raakten de beren gewend aan mensen en gingen ze mensen associeren met voedsel. Gelukkig is dit beleid gewijzigd en staan in Canada nu overal Beer-proof vuilnisbakken en worden beren zoveel mogelijk wild gehouden.

We maken een lunchstop bij Beaver-river. Een leuke parkeerplaats aan een rivier.

Ook nu blijkt het een voordeel te hebben om met een camper te reizen zodat we een soepje kunnen opwarmen. Als we verder rijden passeren we een tijdzone en is het één uur later. Na Golden gaan we de echte bergen in. Er wordt flink aan de weg gewerkt. Bij alle wegwerkzaamheden staan aan beide zijde meestal vrouwen het verkeer te regelen met een Stop/slow bordje. Langs de kant van de weg staan ook waarschuwingsborden dat je moet oppassen voor wilde schapen. Helaas zijn ze vandaag alleen op de borden zichtbaar. Aan het eind van de middag arriveren we in Yoho National Park. We verblijven op een wildlife camping Kicking Horse. Op deze wildlife campings (meestal in de Natuurparken) zijn beperkte voorzieningen. Op Kicking Horse is er geen stroom maar wel sanitaire voorzieningen. Tevens bestaat er een grote kans dat de campground 's avond en 's nacht wordt bezocht door wilde dieren die op zoek zijn naar eten. Veelal betreft het hier beren en herten. Overal wordt je geïnformeerd om zeker geen voedsel buiten of binnen je tent te houden. Ook koelboxen blijken niet Beer-proof te zijn, aangezien ze deze met grof geweld kunnen openen. In de afgesloten campers mag je wel voedsel houden (het liefst in de koelkast).

Bij aankomst nog even de benen strekken en een rondje langs de campground gelopen. De camping ligt langs een snel stromende rivier de Kicking Horse. Deze naam is ontstaan toen een ontdekkingsreiziger door zijn paard werd geschopt en men dacht dat hij dood was. Echter toen ze hem wilde begraven ontdekte ze dat hij niet dood was maar nog leefde.

Als de zon ondergaat is het pikkedonker op het terrein. Een wandeling naar het toiletgebouw lijkt ons geen goed idee omdat er een kans bestaat dat je een beer tegenkomt. Als we 's nachts om één uur beide wakker schrikken omdat iets of iemand aan de camper staat te rommelen, weten we even niet wat te doen. De deur openen en oog in oog met een beer komen te staan lijkt ons geen goed idee. Als Leo voorzichtig een gordijntje openschuift en probeert naar buiten te kijken, ziet hij helemaal niets. Dit omdat de ruit weerspiegelt. Dan maar laten blijken dat we wakker zijn door het licht aan te doen en veel herrie te maken. Dit blijkt dan ook de beste optie en blijkt dit inderdaad te helpen. We horen niets meer. Was dit een beer of een grapjas die één van de bakken van de camper probeerde te openen? Helaas we zullen het nooit weten. Het duurt even voordat we weer de slaap kunnen vatten.

Om 7:30 uur opgestaan en gestart met onze inmiddels normale ochtendrituelen: douchen, tafel dekken voor het ontbijt (als er stroom is lekkere geroosterde boterhammen), eitje koken, thee zetten, ontbijten, opruimen, afwassen, camper klaarmaken voor vertrek en rijden maar! Op weg naar de volgende bezienswaardigheid.

Eerst naar het Visitor Center en naar het dorpje Fields. Als we het dorpje willen inrijden passeert er net een hele lange trein waardoor het voorlopig niet mogelijk is om de spoorweg te passeren. We besluiten om te keren en eerst naar Lake Emerald te rijden. Dit meer ligt op 11 km van Field. Het is een mooi groen/blauw meer, prachtig gelegen tussen de bergen in een beschermd natuurgebied. We wandelen het meer met de klok mee rond. Het eerste gedeelte van het pad loopt langs het water met weidse uitzichten. De laaghangende bewolking tegen de berg aan verdwijnt zodra het warmer wordt. Deze zijde van het meer komt dan helemaal in de zon te liggen en is aanmerkelijk droger dan de andere zijde dat bijna de gehele dag in de schaduw ligt. Op de toppen van de bergen ligt nog sneeuw. De wandeling is 5,2 km lang en een echte aanrader.

We rijden terug naar het dorpje Field op zoek naar een supermarkt en vinden de "Generalstore". Dit hele kleine winkeltje is een heel grappig winkeltje dat uit 3 delen bestaat. Een gedeelte van 3 vierkante meter waar ze etenswaren verkopen, een gedeelte dat als bistro is ingericht en een apart gedeelte Liquid-store (drankenzaak). We kopen 2 goed gevulde en dik belegde sandwiches.

We rijden terug langs de camping op weg naar Takakkaw Falls (betekent Magnifiek). Deze weg is alleen open van juni t/m oktober als de sneeuwcondities het toestaan. De 254 m hoge waterval schijnt één van de hoogste watervallen in Canada te zijn. De 17 km lange weg gaat steil de berg op met 2 hele scherpe haarspeldbochten, die we niet in één keer kunnen ronddraaien. Even in zijn achteruit dan maar. Vanaf de parkeerplaats wandelen we naar de waterval.

Onderweg nog 2 stops gemaakt. Bij Spiral Tunnels viewpoint heb je een uitzicht op de oude treinrails die hier een lus maakt omdat de berg te steil was om direct te stijgen/dalen. Het stijgingspercentage bedraagt nu 2,2% ipv 4,5%. De tweede stop is bij een punt waar twee riviertje bij elkaar komen die elk hun eigen kleur water heeft. Vanaf de weg heb je regelmatig uitzicht op de gletsjers op de toppen van de bergen.

Aan het eind van de middag rijden we via Lake Louise door naar Banff. Aangezien Banff de toeristische plaats is in de Canadese Rockies en het vaak druk is, rijden we eerst naar een camping om een plaatsje te reserveren. De grote camping Mountain tunnel heeft nog vele plekjes beschikbaar. Terug naar het centrum van Banff.

We wandelen een rondje door het centrum, langs de vele dure exclusieve winkels. Duiken even een overdekt winkelcentrum in (en ontdekken een Foodcourt) en beëindigen ons bezoek aan het centrum bij een grote supermarkt (Safeway). Deze supermarkt verkoopt heerlijk vers brood, gebraden kip en lekkere Aziatische magnetron-maaltijden. Met onze klantenkaart ontvangen we weer enkele dollars korting (altijd meegenomen).

Op de camper informeert Leo bij de receptie naar de wintersport mogelijkheden (om later nog eens terug te komen) en vraagt gelijk een andere overnachtingplaats. Leo heeft enkele plaatsen ontdekt waarbij het Wifi-signaal van een naastgelegen resort gebruikt kan worden om in de camper te internetten. De huidige kampeerplaats is tevens ver gelegen van het douchegebouw. Op bijna alle campground zijn opvallend weinig sanitaire gebouwtjes. Waarschijnlijk omdat alle Canadezen en Amerikanen in die verschrikkelijk grote campers en trailers geen gebruik maken van het campingsanitair.

Omgeving Banff (dinsdag 28 augustus 2007)

Om 8 uur opgestaan. Snel de kachel aan want het is behoorlijk fris in de camper. Vannacht is het net boven het vriespunt geweest. Aan de overzijde van het dal hangen de dichte wolken vrij laag. Als we ontbeten hebben, trekt deze bewolking al snel weg en gaat de zon schijnen. Als we op pad gaan is het alweer 16 á 18 graden.

Vlakbij de camping de 1e stop bij Lower Bankerfield: Hier zijn de ruines te bezichtigen van een dorp waar de mijnwerkers aan het begin van de 20e eeuw gewoond en gewerkt hebben. In totaal bestond de gemeenschap uit circa 900 mensen. Er zijn restanten van de grote gebouwen te zien zoals het lampenhuis, kolencompres- en een electriteithuis. In één van de gebouwen (waar de stoommachine stonden) is een kleine tentoonstelling ingericht. Op de borden uitgebreide informatie en enkele oude foto's. De wandeltocht van 1,1 km loopt tussen de restanten van de gebouwen door. Hier staan ook enkele stoomtreintjes met kolenwagons. Het is nu moeilijk voor te stellen dat ruim 100 jaar geleden hier een hele gemeenschap hard werkten onder vaak moeilijke omstandigheden (vooral 's winters). Nadat de kolenmijnen niet meer rendabel waren heeft men besloten om het dorp te sluiten en geen industriële activiteiten meer toe te staan in Banff National Park. Op enkele foto's zien we hoe de grote huizen in het geheel met een stoommachine werden verplaatst naar het dorp van Banff.

De 2e stop is bij de Upperheadbank: Dit is het startpunt van diverse trails door de bossen van Banff. Aan het begin van het pad weer grote waarschuwingsborden dat het bessentijd is en dat de kans op een ontmoeting met beren erg groot is. In de verte horen we enkele wandelaars regelmatig hard roepen zodat de beren ze horen aankomen (en weg zullen vluchten, hopen ze). Na enkele minuten berg opwaarts door het dichte bos met weinig uitzicht gewandeld te hebben, daalt onze motivatie om weer een lange wandeling berg opwaarts te maken. Dit komt ook omdat we spierpijn hebben in onze kuiten. We besluiten dan ook om te keren.

We rijden door naar Lake Minnewanka dit is de Indiaanse naam en betekent Lake of the water spirit. Op weg naar het meer staan langs de kant van de weg vele waarschuwingsborden voor de Bighornsheeps. Helaas laten ze zich nog niet zien. Aan de rand van de parkeerplaats komt een hert uit het bos gewandeld. Snel een foto genomen. Lake Minnewanka is een groot en mooi meer, vandaag met laag hangende bewolking. Ook hier weer vele berenwaarschuwingen. Een heel gebied is zelfs afgesloten voor bezoekers/wandelaars. We wandelen langs het meer en zien vele eekhoorntjes. We wandelen naar Stewart Canyon (1,4 km - 30 minuten). Na een lange wandeling verandert de canyon in een riviertje (eigenlijk is het andersom). Hier kan je het water bereiken en pootje baden in het water.

De volgende stop is bij een nog mooier meer: Two Jake Lake. Met de camper is het mogelijk om tot aan het rand van het meer te rijden. Zoals overal in Canada zijn er enkele picknickplaatsen ingericht bestaande uit een grote houtentafel met aan beide zijde een bank. Terwijl enkele kanoërs in hun kano's stappen en vertrekken, genieten wij van de lunch en het prachtige weer. Een grote eekhoorn op het grasveld houdt ons goed in de gaten.

Na de lunch rijden we door naar Johnston lake. Op de parkeerplaats staat een grote gele schoolbus en zo te horen heeft deze vele kinderen naar het meer gebracht. Vanaf een bankje aan de rand van het meer, kijken we naar de vele spelende kinderen. Na een kwartiertje gaan we verder op weg naar Banff.

Aan de andere zijde van Banff rijden we de berg op naar de Banff Gondola. Bij de Gondel is het lastig om een parkeerplaats te vinden. We parkeren de camper op een smal plaatsje die eigenlijk voor persoonauto's is bedoeld. Hopen dat er bij terugkomst geen bekeuring op zit. Een retourticket voor de gondel kost $ 25 p.p.. Het is ook mogelijk om een enkele reis te kopen en naar boven of naar beneden te lopen. De kleine gondel (maximaal 6 personen) brengt je in enkele minuten naar 2285 m hoogte. Het is jammer dat net nu het weer betrekt. Het wordt bewolkt en er hangt een blauw/grijze gloed tussen de bergen in het dal. Boven aangekomen is het uitzicht (ondanks de bewolking) erg mooi over de diverse dalen rond Banff. Vanaf deze hoogte is goed te zien dat er het natuurgebied erg groot is en er eigenlijk maar weinig wegen zijn aangelegd. Nu zien we met eigen ogen hoe groot het leefgebied is van de o.a. de beren en dat het eigenlijk helemaal niet zo gek is dat we nog steeds geen beren hebben gezien. Inmiddels begint het fris te worden en wandelen we terug naar het gondelgebouw. We genieten op verschillende plaatsen van het uitzicht.

In het centrum van Banff doen we boodschappen en kopen in het foodcourt van het winkelcentrum 2 Japanse maaltijden. Als we terugkomen op de camping begint het al donker te worden. Nog even snel het vuile water van de camper dumpen, douchen, eten en vooral bijkomen van wederom weer een mooie en vermoeiende dag.

Omgeving Banff en op weg naar Lake Louise (woensdag 28 augustus)

Vandaag onze laatste dag in Banff en op weg naar Lake Louise. Na de inmiddels bekende ochtendrituelen is het vanaf de camping maar een klein stukje rijden naar onze eerste stop : De Hoodoo's.

De Hoodoo's zijn enkele door de wind uitgesleten rotspunten. Vanaf een uitkijkpunt zijn ze goed te zien. Indrukwekkender is het uitzicht op het dal waar de rivier zich een weg baant. Vanuit het dal horen we het typische geluid van een bronzig hert. Al snel kunnen we het geluid traceren en zien we het hert (in de verte) een grasland oversteken. Het lijkt wel of hij op een fluit blaast. Als op het uitzichtpunt een grote groep Nederlanders arriveert lopen wij snel door. In de bomen zitten enkele eekhoorns op de dennenappels te peuzelen. Vanaf een volgend uitzichtpunt zien we in de rivier een rubberenboot rustig kabbelend voorbij drijven. Het is jammer dat het nog zo bewolkt is.

Vanaf Banff rijden we de toeristische weg via Bow valley naar Lake Louise. Vandaag hopen we toch echt beren te zien! We rijden dan ook erg geconcentreerd en langzaam. Alleen als er auto's of campers achter ons rijden gaan we iets harder rijden of besluiten plaats te maken. Onderweg stoppen we regelmatig bij diverse parkeerplaatsen. We turen uren in de bermen, tussen de bomen door, in de hoop om eindelijk een beer te zien.

Bij Johnston Canyon is het op de parkeerplaats erg druk. We moeten enkele malen rond rijden voordat er een plaatsje vrij komt. Deze canyon is door de eeuwen heen door een snelstromend riviertje uitgesleten. De smalle canyon is erg mooi en gemakkelijk te bewandelen aangezien er langs en in de canyon een boardwalk is aangelegd. De wandeling leidt naar een lower- en upper waterval en is zeker de moeite waard.

Bij aankomst in Lake Louise gaan we eerst de camping regelen. Volgens de informatieboekjes die we verzameld hebben, is er niet zo heel veel keus. Bij de camping hebben ze nog een plaatsje voor 2 nachten. De zeer lange camping ligt tussen de weg, spoorlijn en een smal riviertje. Aan de overzijde van de rivier schijnt een strook bos te liggen waar beren gebruik van maken om van ene gebied naar het andere gebied over te steken. De camping (vooral de plaatsen waar men in tenten slaapt) is beveiligd met een schrikdraad. Als we dit zien zijn we weer blij dat wij in een camper overnachten. We willen erg graag beren zien, maar liever niet 's nachts op korte afstand op de camping of tijdens een wandeling.

Vanaf de camping rijden we de berg op. Het leefgebied van de Grizzle-beren in. Hier staan zelfs waarschuwingen om niet je auto te verlaten en/of te gaan wandelen. We rijden door naar het wintersport centrum en rijden bij de parkeerplaats over een vee-rooster en langs een groot hek met schrikdraden. Zo te zien komen de beren hier regelmatig een bezoekje brengen. Vanuit dit centrum kan je ook zomers met een gondel de berg op.

Het wintersport centrum bestaat uit een heel groot mooi houten gebouw. Het skigebied en de liften maken op Leo geen verpletterende indruk. Hij vindt het aantal pistes, het hoogteverschil en de afdalingslengte erg tegen vallen. De poedersneeuw schijnt in Canada en Amerika wel veel beter te zijn dan in Europa. Misschien dan toch een keertje terugkomen in de winter?

We rijden terug naar het grote Visitor Center voor nieuwe wandelkaarten en andere tips. In het centrum worden diverse films vertoond. Op sommige wandelroutes in de omgeving mag, in deze tijd van het jaar, alleen gewandeld worden in groepen van minimaal 4 personen aangezien de kans op een beren confrontatie erg groot is. Bij het centrum kan je je inschrijven voor deze wandelroutes.

Op de camping genieten we een uurtje van de zon. Regelmatig wordt de rust verstoord door een trein die op enkele tientallen meters luid toeterend voorbij komt gereden. Ook deze camping heeft weer weinig sanitaire voorzieningen. Er zijn wel diverse toiletgebouwen maar de centrale douches zijn redelijk ver van onze kampeerplaats verwijderd. We eten vanavond een zelfgekookte maaltijd. 's Avonds is het ook op dit kampeerterrein weer aardedonker. Ook 's nachts gebruikt de treinmachinist regelmatig zijn luide toeter, waarschijnlijk om het wild van de treinrails te verjagen.

Lake Louise

Om 8 uur 's morgens schijnt de zon al volop. Nadat de ochtend rituelen zijn uitgevoerd rijden we de camping af naar Lake Louise. We wandelen een trail de berg op richting Lake Agnes. Het wandelpad ligt beschut tussen en de bomen en loopt zigzaggend de berg op. Helaas heb je weinig uitzicht op het mooie meer. Het is een behoorlijke klim (3 km) omhoog. Op het smalle pad passeren twee groepen ruiters die op hun paarden genieten van de rit.

De 1e stop in de klim is bij Mirror Lake. Een klein meertje met op de achtergrond een steile rots ook wel de "Grote Bijenkorf" genoemd. Na een klein watervalletje is er een lange trap gemaakt. Moe maar voldaan komen we bij het theehuisje aan. Rond het theehuisje lopen veel eekhoorns op zoek naar voedsel. Achter het theehuis ligt het meer Agnes. Van hieruit is het mogelijk om nog verder te wandelen naar de gletsjer. Wij besluiten om na een pauze de 3,2 km terug af te dalen.

Dat het een behoorlijke klim was, valt pas goed op als je al die zwetende en hijgende mensen de berg op ziet komen. Een Aziatisch stel vraagt, met hun tong op hun schoenen aan Leo hoe ver het nog is. Volgens Leo zijn ze al ruim over de helft (om ze moed in te spreken). Rosalie denkt dat ze nog lang niet op de helft zijn, maar houdt haar mond. We denken dat ze het theehuisje niet gaan halen. Dit in tegenstelling van enkele oude Aziaten die zeker over de 70 zijn en langzaam maar gestaagd de berg beklimmen. We groeten deze oude mensen vriendelijk en steken onze duim op. Al met al is het weer een behoorlijke inspanning geweest maar wederom zeker de moeite waard. Het nadeel van deze trail is wel dat je op de terugweg dezelfde route loopt met weinig uitzicht. We nemen ons dan ook voor om in het vervolg wandelingen uit te zoeken die in een lus lopen.

Vanaf Lake Louise rijden we door naar Lake Moraine. Hier is het behoorlijk druk. Bij het meer beklimmen we een berg bestaande uit grote losse rotsblokken. Op sommige rotsen is duidelijk te zien dat deze bodem ooit in een zee heeft gelegen. Volgens een informatiebordje bij een rots met diverse golfpatronen erin, zijn deze ribbels ontstaan in de branding van de zee en is het zand versteend. In sommige rotsen zijn ook fossielen van zeediertjes zichtbaar.

EN... EINDELIJK EEN BEER!!!!

Na alle voorgaande dagen alleen de berenwaarschuwingsborden te hebben gezien, worden we toch behoorlijk ongeduldig. WIJ WILLEN BEREN ZIEN! We rijden dan ook niet de toegestane 90 km per uur maar tuffen rustig met 60 km door het landschap. Alleen als er een auto achter ons komt rijden, gaan we even iets harder of laten de auto passeren. We turen aan beide zijde van de weg, tussen de bomen en over de weides op zoek naar een glimp van een beer. Opeens begint Rosalie te roepen: een BEER, een BEER, een BEER, Ik zag een BEER! STOPPEN, KEREN, Ik zag een BEER... Aangezien er een auto achter ons rijdt kan ik niet vol in de remmen. Snel de richtingaanwijzer uit en de vluchtstrook op. Als de auto is gepasseerd keren we de camper en rijden terug. Op enkele tientallen meters vanaf de weg, wandelt inderdaad een Bruine Beer door het veld. We stoppen de camper om foto's te maken. Dit is voor andere weggebruikers het sein om ook te stoppen.

De beer verdwijnt af en toe uit het zicht, door het hoge gras en/of boompjes. We zien de beer regelmatig in vol ornaat. We kunnen de beer zeker tien minuten volgen door met hem/haar op te rijden. Het is wel opletten want auto's stoppen op de weg, gaan vlak voor je op de vluchtstrook staan of keren om. Sommige mensen stappen zelf uit om foto's te maken. Helaas laat Rosalie d'r camera het net als gisteren het wederom afweten. Het lukt maar niet om een duidelijke foto met de telelens te maken. Jammer maar helaas. Eindelijk een beer in het wild gezien. Wat is dit gaaf! Als de beer het bos in verdwijnt, rijden alle toeristen ook weer door. Wij moeten weer keren en rijden opgewonden door in noordelijke richting (naar de Icefields en Jasper).

Als we verder rijden zien we opeens een wolf/coyote de weg oversteken. Aan de andere zijde van de weg is een parkeerplaats. Vol in de ankers en snel de parkeerplaats op. De wolf is in het bos verdwenen maar komt, als we net stil staan, de parkeerplaats opgewandelt. Met zijn tong uit zijn mond komt de wolf op enkele meters afstand langs de camper gelopen en verdwijnt weer het bos in. We keren de camper en zien de wolf (of een andere) de weg over steken. Ook deze keer steekt de wolf de parkeerplaats over en verdwijnt in het bos en komt niet meer terug.

We lunchen op een mooie parkeerplaats met uitzicht op een snel stromende rivier. Een ideale plaats voor beren, maar helaas denken de beren daar anders over want wij zien ze niet. We rijden het Banff National Park uit en het Jasper National Park in. Op een hoge pas stoppen we om van het uitzicht te genieten. Op de parkeerplaats staan vele motorrijders te genieten van een korte pauze.

Als we verder rijden passeren we waarschuwingsborden met wilde berggeiten erop. Enkele honderden meters verder staat een bus en enkele auto's aan de kant van de weg. Snel de camper er achter parkeren om foto's te maken. De langharige berggeiten trekken zich niets aan van de toeristen en grazen rustig door.

Op 30 km voor Jasper wringt zich een 23 meter hoge waterval tussen de rotsen door. Het water van de Athabase Falls stroomt erg snel.

Jasper

Bij aankomst in Jasper begint het te regenen. Leo ziet in een flits aan de overzijde van de weg twee grote herten staan, maar kan niet meer stoppen zonder het achteropkomende verkeer te hinderen. Het is bijna half zes en eigenlijk laat om nog een camping te zoeken. We zijn namelijk gewaarschuwd dat dit een druk weekend zou worden. Maandag 3 september is het namelijk Labour Day. Alle Canadezen hebben een lang weekend vrij. Tevens is het de afsluiting van het zomerseizoen. Na Labour Day sluiten ook vele wildlife-campings in de Natuurparken.

In Jasper is de eerste camping al volledig volgeboekt. De tweede camping (Whistler) heeft volgens de borden bij de ingang nog enkele plaatsen zonder stroom. Als we echter aan de beurt zijn, blijkt deze camping inmiddels ook volgeboekt. We worden doorverwezen naar de Natuurcamping Wabasso (circa 14 km terug aan de 93a). We hadden gedacht om nog even boodschappen te doen in Jasper, maar besluiten om geen tijd te verliezen en rechtstreeks naar de camping te rijden. Op weg naar de camping springt er een hertje de weg over. Bij aankomst op de camping begint het hard te regenen. Gelukkig hebben ze nog wel plaats. Op deze natuurcamping worden we weer gewaarschuwd dat 's nachts beren en/of ander wild de camping bezoeken op zoek naar eten. Op de camping hebben we geen stroom, zijn er wel toiletten maar geen douches. Om een kampvuurtje te mogen maken dien je een fire-permit te kopen. We zijn beide moe van de lange reisdag en willen onze ervaringen verwerken in dromenland. Dromen over beren!

Na het ontbijt gaan we eerst proberen om een camping dichter bij Jasper te reserveren voor de komende nachten. Camping Wisthler heeft nog steeds geen plaats. Gelukkig heeft Wapiti de komende 2 nachten nog wel een plaatsje vrij. Langs de camping en rivier loopt een trail naar het centrum van Jasper.

We beginnen de dag in het toeristische en gezellige centrum van Jasper. De camper parkeren we bij het treinstation waar een grote stoomlocomotief staat. In het visitor center staat aangegeven dat alle accomodaties en campings volledig zijn volgeboekt. Nadat we enkele souvenirshops hebben bezocht, boodschappen hebben gedaan en hebben getankt gaan we op pad. Op weg naar Maligne Lake.

De 1e (lunch)stop is bij brug 6. Op een mooie locatie aan een rivier is een mooie picknickplaats aangelegd. Heerlijk in de zon (20 graden) nuttigen we de lunch. Op weg naar Lake Maligne stoppen we regelmatig o.a. bij Maligne Canyon. Hier heeft een riviertje een 51 m diepe canyon uitgesleten in de rotsen. De 2e stop is bij Madison Lake een heel groot meer. Langs en op de weg loopt een kudde Bighorns-sheeps. Volgens de verkeersborden moet je ook oppassen voor beren en elanden.

Bij aankomst bij het Maligne Lake begint het hard te regenen. We besluiten dan ook om te keren langzaam terug te rijden. Om eerlijk te zijn worden wij ook al een beetje meren moe. In de afgelopen dagen hebben we al zoveel mooie meren gezien dat we niet meer een uur lang ademloos naar het meer gaan zitten staren. En zeker niet als het hard regent! De klassieke foto van het meertje met het eilandje met de bomen erop hebben we dan ook niet gemaakt. Op de terugweg stopt het het al snel met regenen en komt de zon alweer door de bewolking heen.

Vanochtend pas om 9.30 uur vertrokken in zuidelijke richting de 93A op. Als 1e de afslag genomen richting het Ski Marmot Basin een bekende wintersportlocatie. Ook vandaag rijden we weer langzaam de berg op in de hoop om beren of ander wild te zien. Bijna bovenop de berg blijkt het laaste stukje weg naar de skiliften afgesloten te zijn. We wandelen de bocht om en zien dat er behoorlijk wordt gebouwd. De 2e stop is bij een riviertje. We wandelen over het eerste gedeelte van een meerdaagse trail langs het riviertje. In het vochtige bos, groeien vele soorten mossen en paddenstoelen. Als het pad steeds modderiger wordt is het tijd om te keren.

Bij de afslag Mount Edit Cavell zien we dat het wel is toegestaan om met een camper kleiner dan 7 meter de onverharde weg op te draaien. Onze camper is 6,75 dus dat moet net passen. Als we even op weg zijn begrijpen we ook waarom de weg niet geschikt is voor grote camper en de grote Amerikaanse/Canadese pickuptruck-caravans. De weg is erg slecht en bovendien erg smal. Bij een tegenligger is het zoeken naar een goede passeerplaats, zeker als er aan de anderzijds ook een toerist in een grote camper komt aangereden. Op de route zijn zelfs enkele krappe haarspeldbochten. Gelukkig blijkt het allemaal erg de moeite waard te zijn.

De berg Edit Cavell is in 1916 naar een oorlogsheld uit WOI genoemd. Vanaf de parkeerplaats is het nog een stukje de kale berg op wandelen naar een schitterende locatie. Bovenop het bergmassief ligt een hele grote gletsjer. Tevens ligt er een glestjer aan de andere zijde van een klein meertje. Dit meertje met prachtig blauw water ligt vol met grote afgebroken stukken ijs. Wat is dit mooi!

Als we zitten te genieten van de magnifieke omgeving horen we een luide knal. Aan de overzijde van het meer, breek een groot ijs af van de gletsjer, dat met luid geraas in het water valt. Het resultaat een groot, vers gat in de gletsjer. Enkele minuten later breekt er nog een stuk af.

Als je een trail verder de berg oploopt kan je een blik werpen op een gedeelte van de lange gletsjer. Deze locatie is werkelijk prachtig. Het mooie meer met ijsschotsen, de gletsjer, de bergen. Het volgende hoogtepunt van deze reis.

Als de zon achter de berg verdwijnt wordt het direct een stuk frisser. Helaas is het ook alweer laat in de middag en tijd om terug te keren naar Jasper.

Na het eten ziet Rosalie tussen de bomen door in de verte enkele remlichten oplichten en de auto's tot stilstand komen. In Canada betekent dit vaak: WILD. We pakken vlug onze camera's, wandelen dwars door het bos in de richting van de weg. We zien al snel waarom de auto's zijn gestopt. Aan de overzijde de weg staan enkele grote Wapiti herten. Vooral het mannetje is met zijn grote gewei erg indrukwekkend. De mannetjes herten kunnen in deze tijd van het jaar (bronsseizoen) agressief worden tegen mensen en auto's! Enkele meters voor het grote mannetjes hert loopt een jong hert. Dit kleintje piept steeds, waarschijnlijk om te laten horen waar ze loopt. We zoeken steeds beschutting achter de auto's en schieten vele foto's.

Na enige minuten is de opstopping compleet. Mensen parkeren hun auto's in het midden van de weg. Al snel komt er een Ranger aangereden in een pickup-truck met zijn zwaailichten aan. Hij maant de mensen om vooral door te rijden. Uit zijn auto pakt hij een geweer en een bus met hagelbolletjes. Leo vraagt of hij een foto van hem mag maken. Na kort geposeerd te hebben, laadt hij zijn wapen, richt het wapen op de herten en schiet hij. Eén van de herten wordt op zijn achterste geraakt. Gelukkig valt deze niet dood neer maar rent enkele meters vooruit. De Ranger hoeft nu alleen nog maar met zijn bus met hagel te schudden. De herten schijnen dit geluid te herkennen en wandelen de weg af en verdwijnen het bos is.

Als we terug lopen naar de camping zien we tussen de bomen nog enkele vrouwtjes herten met jong aankomen. Ook de Ranger heeft ze opgemerkt. Uit zijn auto haalt hij een grote stok met kleurrijke vlaggetjes die herrie maken als hij deze beweegt. Hiermee rent hij achter de herten aan en verjaagt ze de bossen in. Een vrouw die net te laat komt, vraagt aan Leo wat er aan de hand is: zijn hier beren gezien? Helaas moeten we haar teleurstellen. Terug op de camping staan er nog twee herten te grazen op het grasveld. Het is te donker om hier nog foto's van te nemen.

Vandaag was het wederom de mooiste dag van de reis. Veel wild, prachtige natuur maar vooral het afbrekende ijs van de gletsjer in het meer vonden we erg mooi!

Op de nationale feestdag Labour-day vertrekken we voor de drukte uit op weg naar de kust. De komende dagen rijden we via Wells Gray en Wisthler terug naar Vancouver om de boot naar te nemen naar Vancouver Island.

Om 7:30 uur loopt de wekker af. We hebben besloten om vroeg op pad te gaan aangezien we een lange reisdag voor de boeg hebben. We willen minimaal Clearwater bereiken, op 330 km van Jasper gelegen. Aan de rand van Jasper nog maar eens de tank volgooien. De 15 East op richting de Yellowhead pas en Mount Robson Park door. Al snel passeren we een tijdzone en kan de klok een uur terug. Dit waren we even vergeten, zodat we nu extra vroeg op pad zijn.

Vistor Centre van Mount Robson

De 1e stop is bij het Vistor Centre van Mount Robson. De hoge top ligt vandaag verscholen achter de bewolking. Mount Robson is het hoogste punt van de Canadese Rocky Mountains.

In augustus/september zijn bij de Reargardfalls zalmen te zien die tegen de stroming in ruim 1100 kilometer hebben afgelegd op weg naar hun paringsgebied. Het is een mooie stroomversnelling in het midden van de rivier, maar we zien geen zalmen boven het water uit springen. Ook vandaag rijden we veel langzamer dan de toegestane 100 km per uur. We hebben nog steeds de hoop, dat we langs de kant van de beer beren te zien krijgen. Dit ondanks we weten dat de meeste beren in de weide zich vol liggen te vreten aan de rijpe bessen.

In de buurt van Blue River staan er grote borden langs de kant van de weg waarop reclame wordt gemaakt voor een River Safari Tours. Men maakt gebruik van een grote afbeelding van een beer! Aangezien het toch tijd is voor een stop, slaan we af en gaan even informeren naar de tour. De tocht duurt ruim 1 uur. Als er een boot terugkomt en enkele mensen vol enthousiast uitstappen en vertellen dat ze beren en een adelaar hebben gezien gaan we overstag. We kopen 2 tickets, krijgen een regenjas en reddingsvest aan kunnen vertrekken. Op de boot kunnen maximaal 8 mensen mee. Er blijken nog 4 Nederlanders mee te gaan.

De vriendelijke bootsman legt uit wat er verwacht wordt en geeft informatie over de omgeving. Hij vertelt dat er vele beren zitten maar dat er één probleem is. Er groeien ook veel te veel bomen, waardoor de beren aan het oog wordt onttrokken. Als hij vraagt waar iedereen vandaan komt en blijkt dat er alleen Europeanen aan boord zijn, vraagt hij of er ook beren in Europa zijn. Volgens ons leven er nog beren in Bulgarije, Roemenie en zijn er sinds kort ook weer beren uitgezet in de Italiaanse alpen en in de bergen tussen Frankrijk en Spanje.

Net voordat de boot vertrekt springt één van de honden aan boord en gaat op de boeg liggen. De hond heet de voorste mensen welkom door ze een poot te geven. De motoren worden gestart en de trossen losgemaakt. Als de boot met een behoorlijke vaart over de rivier scheurt is het behoorlijk fris. De hond ligt lekker met zijn neus in de frisse wind. Maar goed dat we een winddichte regenjas aan hebben (en een lange broek en dichte schoenen). Na enkele minuten varen we een groot meer op met een eiland in het midden. Het is vervelend om te melden maar de omgeving is wederom erg mooi. Er is wel behoorlijk bewolkt waardoor er een blauwe waas tegen de bergen hangt. De bootsman stuurt de boot langs de kant van het meer. Nu zitten we niet meer alleen te turen. Iedereen is op zoek naar beren.

Een Nederlandse reisgenoot heeft de beste ogen, hij ziet twee beren langs de kant van het meer lopen. De boot wordt voorzichtig in de richting van de beren gevaren en de motoren worden uitgezet. We dobberen langzaam in de richting van het land. De 2 zwarte beren blijken een moeder met een jong te zijn. Ze wandelen minuten lang langs het water. We kunnen van redelijk dichtbij vele foto's maken. De tourleider houdt de boot uit het gezichtsveld van de beren en laat de boot achter de beren aandobberen. De jong is circa 8 maanden uit. De tourleider vertelt dat een mannetjes beer jaarlijks 5-6 vrouwtjes beren dekt. In de meeste gevallen worden er twee jongen geboren. In sommige gevallen doodt de vader-beer één van de jongen als het ook een mannetje is. Zo voorkomt de beer dat de mannen populatie te groot wordt en beperkt zijn toekomstige concurrentie. Na een kwartiertje dobberen worden de motoren gestart en vaart de boot verder.

In de bomen wordt een grote Adelaar gespot die opvliegt en in de top van een andere kale boom landt. Na een stukje varen zien we opnieuw en zwarte beer. Deze beer is circa 4 jaar oud en wandelt op zijn gemakt langs het water op zoek naar eten. Eindelijk lukt het om een vooraanzicht foto van een beer te maken.

De boot scheurt verder het meer over. Over 2 maanden bevriest het meer en is het tot minimaal half april bedekt met ijs. Aan de noordzijde van de rivier vaart de boot een smal riviertje op. In de bochten drift de boot schuin de bocht door. Op het verste punt van deze tocht heb je uitzicht op de bergtoppen met een gletsjer van 16 meter dik ijs. De boot wordt gekeerd en vaart aan de andere zijde van het meer terug. In totaal duurde de tocht 1,5 uur ipv de beloofde 1 uur. De tocht was dankzij de 3 beren, de adelaar en het mooie gebied een echte aanrader (wel een beetje duur).

Als we weer verder rijden, met een gangetje van 100 km per uur, steekt er opeens een beer de weg over. Niet dat we hard in de remmen moeten, maar toch. De beer is alweer uit het zicht. Dit is wat we willen zien. Vier beren op één dag!

De lange reisdag is erg snel gegaan mede door het uur tijdsverschil. Om 15:00 uur arriveren bij het Vistor Centrum van Clearwater. Na een kort bezoek rijden we door naar het Dutch Lake Motel. We hebben namelijk gelezen dat ze hier wireless internet hebben. Buiten op de parkeerplaats pikken we het signaal op en checken onze e-mail. We rijden terug naar het Vistor Center en checken aan de overzijde in op een KOA-camping. Voor de eerste maal kunnen we gebruik maken van onze kortingspas die bij de camperpapieren zat. Op deze mooie camping (met zwembad en Nederlandse eigenaar) blijkt ook WIFI aanwezig. Buiten in het zonnetje bewerkt Leo de foto's en plaatst deze op onze site. Aan ons wordt gevraagd om geen afval/eten buiten de camper te laten staan. 's Nachts wordt deze camping regelmatig bezocht door beren. Maar goed dat we een toilet in de camper hebben zodat we niet in het donker naar buiten moeten en oog in oog met een beer komen te staan.

Wells Gray (dinsdag 4 september)

Na de inmiddels bekende ochtendrituelen direct vanaf de camping links af in de richting van Provincial park Wells Gray. Dit park is in 1939 benoemd als een beschermd gebied en beslaat een gebied van 540.000 hectares. Eén van de grootste Nationale parken van Britisch Columbia. In het park leven vele beren die vooral in het voorjaar en in de zomer langs de kanten van de weg zijn te zien. De beren zijn dan mede op zoek naar eten (zoals doodgereden dieren).

In de ochtend wordt het snel zonnig en circa 20 graden. Het eerste gedeelte van de weg door de corridor van het park leidt langs diverse boerderijen, guesthouses en een groot golfterrein. De omgeving gaat over een in bos. Als we uitstappen voor de eerste waterval zien we dat de weg hoog op de berg langs een diep dal loopt. Deze bergen zijn ontstaan door vulkanische activiteit vele duizenden jaren geleden. Gedurende de dag rijden we door het mooie natuurpark en stoppen we regelmatig.

De laatste kilometers naar het Clearwater Lake is de weg niet geasfalteerd. Een blik op de benzinemeter en de kilometerteller zien we dat we sinds de laatste tankbeurt al 460 km hebben gereden. Aangezien de camper 1 op 4 rijdt en de tank maximaal 125 liter bevat leert een snelle rekensom dat we ongeveer 500 km op een tank kunnen rijden. Het is nog ruim 60 kilometer terug naar de bewoonde wereld. Dat wordt dus krap aan. Het meer gaan we dus niet halen. We besluiten om te keren. Met samengeknepen billen rijden we rustig aan terug. Holletje af in zijn neutraal, voorzichtig gas geven en in één ruk naar de benzine pomp. Overigens is dit niet de eerste keer dat we bijna zonder benzine komen te staan. Ook in Nieuw Zeeland en Australië is het ons al overkomen. De terugweg lijkt wel korter dan de heenweg. Bij de benzinepomp staat de benzinemeter wel erg laag maar het reservelampje brand nog niet (of zit er niet op). Als de tank is gevuld gaan we nog even boodschappen doen bij een grote supermarkt waar ze onder andere heerlijk vers brood verkopen. Op dezelfde Koa-camping als vannacht genieten we nog even van het mooie weer en luisteren via het internet naar Radio 538.

Reisdag: op weg naar de kust (woensdag 5 september)

Vandaag een lange reisdag op weg naar de kust door verschillende omgevingen. Het eerste gedeelte van de weg loopt nog door een gebied met vele dennenbomen. Ook hier zijn grote delen bos aangetast door de kevers en zijn er zelf hele stukken omgekapt. Dit gedeelte van de reis gaat dwars door uitgestrekte graslanden (steppes) met enkele grote ranches. Vandaag een lange rit - bijna zonder stops - op een enkele plas- en lunchpauze na. In de omgeving van Whistler begint één grote bouwput aangezien de Olympische winterspelen van 2010 hier worden gehouden. Het plan was om het centrum te bezoeken. Na een kort rondje door deze toeristische wintersportplaats besluiten we door te rijden. Vanaf Whistler tot aan Vancouver wordt de tweebaans weg uitgebreid tot een vierbaans weg. Overal zijn er weg opbrekingen, worden bomen gekapt, bergen opgeblazen en nieuwe bruggen gebouwd.

Rijden nog 60 kilometers door tot aan Squamish, een typisch Amerikaans/Canadees gat waar we weinig van zien. We rijden de vele bekende fastfood restaurant voorbij en gaan op zoek naar de camping. Deze camping is de duurste tot nog toe (35$) maar onduidelijk is waarom. Het nieuwe sanitair is mooi, maar voor de rest is het een gewone camping waar vooral (weg)werker wonen in gigantische campers en caravans. De mannen in de trailer naast ons wonen en werken hier doordeweeks en reizen in het weekend naar hun woonplaats op Vancouver Island. Hier willen wij morgenochtend ook naar toe varen.

Naar Tofino - Vancouver Island (donderdag 6 september)

Vroeg vertrek uit Squamisch, op weg naar Horseshoe bay. Hier vandaan vertrekken diverse ferries naar verschillende plaatsen aan zowel de westkust als op Vancouver Island. Onderweg is de weg (genaamd Sea to Sky) één grote bouwput. We hebben regelmatig uitzicht op het water. Na al die bergen is het water een mooie afwisseling. Rond 9:30 uur komen we aan bij de kassa's van de ferry. Vlak voor de oprijklep van de ferry moeten we stoppen. Zo te zien zit de ferry al bijna vol. We hopen echt dat we nog mee kunnen want de volgende afvaart is pas over twee uur! Uiteindelijk mogen wij als één na laatste camper de boot op. Achter ons wordt direct de klep gesloten en de boot begint al te varen. Snel de camper afsluiten en de trappen op, richting het dek.

Ondanks het lekkere weer is het behoorlijk fris op het dek. Als de boot vaart, waait het behoorlijk hard. Op één van de dekken wordt door een Marine Bioloog een heel verhaal gehouden over de zeedieren en hun leefomgeving. De tocht duurt 1 uur en 40 minuten en vliegt voorbij. Al snel klinkt het signaal om terug te gaan naar de voertuigen. De middelste rij (waar wij in staan) mag als eerste de boot af. We rijden direct de highway op richting de westkust naar Tofino. In een grote supermarkt (Food & Save) kopen we levensmiddelen voor de komende dagen. Het is vandaag weer een lange, vermoeiende rit. Wanneer begint onze vakantie?

Onderweg wordt er ook weer aan de weg gewerkt. Het blijft opmerkelijk dat aan beide zijde van de werkzaamheden 2 vrouwen met een Stop-bordje het verkeer staan te regelen. Op het laatste gedeelte naar Tofino zijn (volgens de borden) verschillende camping vol. Inmiddels is het al 17:00 uur als we bij de uitgezochte camping aankomen. Gelukkig zijn er nog enkele plaatsjes vrij. We boeken voor 2 nachten maar kunnen niet opdezelfde plaats blijven staan. Dit is geen probleem. Overdag gaan ze toch op pad en 's avond parkeren we gewoon op een ander plekje. Dachten we de afgelopen nacht een dure camping gehad te hebben (36$) blijkt deze 55$ per nacht te kosten! De camping ligt wel mooi aan de kust, met een toegang tot een lang zandstrand. We gaan direct een frisse neus halen en maken een strandwandeling. De zilte zeelucht is erg lekker. In de branding zijn enkele jongeren aan het kanoën. Zo te zien is het water erg fris.

Terug op de camping verzamelt Leo grote stappels brandhout en gaat met de bijl aan de slag. Binnen enkele minuten brandt er een behoorlijk vuurtje (met bijbehorende rook), net als alle andere kampeerders. Al snel hebben we er genoeg van. Onze kleding stinkt een uur in de wind. Lekker douchen, schone kleding aan nog even internetten. Helaas niet in de camper, maar in het kantoortje hebben ze wel Wifi. Al snel is het buiten pikkedonker met een heldere sterrenhemel. Het belooft een mooi weekend te worden met temperaturen van meer dan 25 graden. Van diverse kanten horen dat we het de komende week gaan treffen. Het is tot nog toe een slechte zomer geweest maar de vooruitzichten zijn erg goed.

Vandaag weer niet uitgeslapen, om half 8 al ons bed uit. Na het douchen en ontbijten naar het centrum van Tofino. We lopen een rondje in het dorp, bekijken de winkels en mogelijk tourtjes. Bij de steiger wordt een vissersboot gelost. Met een groot schepnet aan een kraan wordt het ruim leeggeschept. Aan het rode water en de grootte van de vissen te zien zijn het zalmen. We wandelen verder langs het water en de leuke huisjes. Bij het Whalecenter is een kleine tentoonstelling ingericht met een walvissenschedel, kaken, kiezen en enkele historische gereedschappen. We staan nog even te twijfelen: boeken we de Walvistocht of de Berentocht. Onze keuze valt uiteindelijk op de berentocht.

De temperaturen lopen inmiddels op tot boven de 25 graden. Wat een heerlijk weer, het lijkt wel vakantie! Vanuit Tofino rijden we een stukje terug naar het Nationale Park de Pacific Rim. Op de plek waar vroeger een radarpost is nu een uitkijkpunt ingericht (overigens met weinig uitzicht). Bezoeken nog even het Visitor Center en vragen de beste plek om aan het strand te gaan wandelen. Het strand van Long Beach is erg breed en zoals de naam al zegt lang. We wandelen een heel stuk in de richting van enkele eilandjes. Op het eiland is duidelijk een adelaarsnest zichtbaar. De vogels zijn echter gevlogen. In het koude water zijn enkele surfers bezig.

Om 14:00 uur komen we even terug naar de camping om te lunchen. Na een uurtje in de zon terug naar Tofino. Bij het Whalecenter krijgen we beiden een rood overlevingspak aan met ingebouwd reddingsvest. Met een groep van circa 12 mensen wandelen we naar de haven en gaan aan boord van een kleine speedboot. Vlak na vertrek gaat direct het gas open. De boot vaart tussen de diverse eilanden de brede baai landinwaarts. Iedereen zoekt de kust af op zoek naar beren. Na 20 minuten varen zien we de eerste beren. Het blijkt weer een moeder met jong te zijn! Na enkele minuten verdwijnen ze even uit het zicht om later weer terug te keren. Vanaf de boot hebben we goed zicht op de beren die onverstoord verder gaan met het zoeken van eten. Bij een omgevallen boom, die half in het water ligt, doen ze nog acrobatische kunstjes. Leo krijgt van de kapitein een verrekijker zodat hij de nagels van de beren kan tellen.

Als de boot verder vaart zien we een bootje voor een strandje met steen stil liggen. Als de boot dichterbij komt is de grote zwarte beer goed zichtbaar. Met gemak keert de beer met één poot de grote stenen om, op zoek naar de krabbetjes. Op een rots in het water liggen 6 zeehonden, die direct het water invluchten als de boot dichterbij komt. Ze houden ons vanuit het water goed in de gaten. Volgens de kapitein komen er regelmatig Orca's de baai ingezwommen op zoek naar deze zeehonden.

Op de terugweg naar de haven zien we nog een beer. Natuurlijk wordt er weer even gestopt. Na ruim 2,5 uur legt de boot weer aan in de haven van Tofino. Het was een prachtige tocht! In totaal hebben we nu al 9 beren gezien.

Vertrek uit Tofino naar Parksville (zaterdag 8 september)

We hebben lang getwijfeld, gaan we vanuit Tofino naar het noorden of naar het zuiden van Vancouver Island. We hebben nog maar enkele dagen in Canada. Aanstaande vrijdag moet de camper ingeleverd worden en vliegen we terug naar Nederland. De afgelopen weken hebben we in een behoorlijke tempo rondgereisd, veel gewandeld en vele mooie bezienswaardigheden bezocht. Een dagje rust is er tot nog toe bij ingeschoten. We besluiten om niet meer naar het noorden van Vancouver Island te reizen. Dit kost namelijk weer 2 reisdagen (heen en terug) en voegt niet zoveel meer toe (denken we). We hebben nog maar 2 wensen voor deze vakantie. Orca's zien en een beetje rust. We besluiten dan ook, op ons gemak naar Victoria te rijden. Vanuit Victoria kunnen we ook met een andere Ferry terug naar het vasteland.

Op weg naar de oostkust stoppen we in het oerbos. In dit bos staan vele hele grote Redwood bomen waarvan er helaas een aantal tijdens een storm zijn omgewaaid. Bij aankomst aan de oostkust rijden we nog maar een kort stukje. Aan het begin van de middag zoeken we een plekje op het Riverbend Resort in Parksville. Op deze camping staan grote bomen, waardoor ons plaatsje in de schaduw staan. Aangezien het vandaag ook weer lekker weer is, rijden we naar het strand.

Aan het eind van de middag kunnen we op onze kampeerplaats weer gebruik maken van gratis Wifi. Na enkele uurtjes relaxen maken we alweer plannen voor de komende dagen. Niets doen is eigenlijk helemaal niet leuk. Via internet reserveren we voor morgenavond drie nachten een camping aan de haven van Victoria. Gelukkig ontvangen we direct een bevestiging en kunnen we rustig gaan slapen.

Van Parksville naar Victoria (zondag 9 september)

Om 9.15 uur rijden we bij Parksville de highway op richting Victoria. Alleen het laatste stukje van de weg is af en toe mooi, met uitzicht op het water, via brede baaien. Met behulp van de TomTom rijden we in het relatieve drukke verkeer van Victoria in één keer naar de camping. Zonder routeprogramma was dit een stuk moeilijker geweest. Om 11.20 uur komen we al aan bij de camping. Na het inchecken en de lunch kunnen we direct de camper op zijn plaats zetten. Vanaf de camping heb je een prachtig uitzicht op de haven en centrum van Victoria. Helaas zijn deze (dure) kampeerplaatsen aan het water met uitzicht op het centrum al bezet. Onze camper staat ook op een mooi plaatsje. Vanuit de camper hebben we uitzicht op de jachthaven, waar ook enkele drijvende huizen liggen.

Als alles is geinstalleerd (water,stroom, afvoer) gaan we op pad. Aangezien het fantastisch weer is en men een prachtige boardwalk (wandelpad) langs de baai heeft aangelegd, gaan we wandelend naar het centrum. Volgens de bordjes is 2750 meter naar het centrum van Victoria. Met enkele fotostops duurt de wandeling circa 40 minuten.

Het centrum van Victoria is erg mooi en gezellig. Dat de stad nog zeer Brits aandoed is vooral merkbaar aan de rode dubbeldekkers die nog rond rijden. Ook doet het een beetje denken aan de haven van Sydney (in Australie). Toen het Vancouver eiland in 1849 een Britse kroonkolonie werd, werd Victoria aangewezen als de hoofdstad van Brits-Columbia. Oude Engelse gebouwen, gezellige restaurants met leuke terrassen. In de Inner Harbour is het een gezellige bedrijvigheid. Er staan vele artiesten en indianen hun zelfgemaakte waren te verkopen. De muziekkanten en cartoontekenaars maken het beeld compleet. Bij de Prince of Whales boeken we onze Orca tocht voor morgenochtend (vertrek om 11:00 uur). We hopen dat de boten met een eerder vertrektijd dan al de Orca's hebben gespot en dat onze boot direct kan aansluiten.

In het centrum zijn vele mooie winkels, restaurant en café's een gezellige drukte ondanks dat het zondag is. Bij aankomst in China-town worden er enkele Kung-fu demonstraties gegeven onder luid tromgeroffel. Aan het eind van de middag eten we in een groot Food-court in het winkelcentrum. Natuurlijk weer heerlijk Aziatisch. Vanaf het centrum wandelen we de brug over besluiten het bootje terug naar de camping te nemen. Deze korte trip kost 10 $ p.p. enkele reis. Voor een keertje geen probleem maar om elke dag 40$ te betalen (heen en terug) vinden we iets te veel van het goede. Waarschijnlijk is een taxi goedkoper. Dat doen we morgen anders.

Om 11:00 uur gaan we met een Zodiac op zoek naar Orca's. Bij het Visitor Center is de Prince of Whales gevestigd. De 3 uur durende trip kost 89$ per persoon. Met 10 andere dienen we ons eerst in de overlevingsoveralls te hijsen en een verklaring te tekenen dat we de organisatei niet aansprakelijk stellen bij schade. Als we buiten staan (in de zon) voor een korte instructie breekt het zweet ons uit. Laten we maar snel vertrekken. In Tofino hebben we gemerkt dat deze pakken, ondanks het mooie weer, op het water echt noodzakelijk zijn. De Zodiac vaart met 60-65 km per uur over het koude water, wat een koude wind als gevolg heeft. Zeker als je helemaal voorin de boot gaat zitten. In de haven vaart de Zodiac nog rustig en verteld de kapitein van alles over Victoria. De komende 3 uur zal zijn mond geen minuut stil staan. Hij geeft erg veel info over zich zelfs, de omgeving en de dierenwereld. De verhalen worden gedurende trip steeds sterker zonder dat het vervelend wordt. Hij doet erg zijn best om iedereen wat wijzer te maken.

Zodra de haven wordt verlaten gaat het gas er op. Volgens de kapitein hebben wij de mooiste maar gevaarlijkste plaatsen. Helemaal voorin de boot maak je de grootste klappen. Stoer als we zijn zeggen we dat dit geen enkel probleem is. Hier zullen we later nog spijt van krijgen! Door het mooie weer van de afgelopen dagen zijn er bijna geen golven (op het eerste gedeelte). De boot vaart met een flinke snelheid de oceaan op in de richting van het vasteland van Amerika. Aan de overzijde van het water zijn de besneeuwde bergen van het Seattle zichtbaar. De kapitein weet enkele boomstammen en de grootste golven netjes te ontwijken door scherpe bochten te maken. Enkele groepen vogels drijven op het water en duiken (heel grappig) onderwater als ze de boot horen en zien aankomen.

Orka's

Na ongeveer 25-30 minuten varen zien we enkele boten in de verte stil liggen. Meestal betekent dit dat er Orka's in de buurt zijn. Via de radio neemt onze kapitein contact op met de andere boten. Ja, hier zwemt al een groep Orka's!

De kapitein besluit op ruime afstand een grote bocht te maken en in de zwemrichting van de Orka's te varen. Alle boten moeten op ruime afstand (100 yards) van de Orka's blijven en ze mogen er ook niet achteraan varen. Als de motoren worden uitgezet neemt de spanning toe. Komen de Orka's onze kant op? Iedereen kijkt ongeduldig naar het wateroppervlakte. Daar in de verte zien we de eerste rugvinnen boven water komen en zien we ook de eerste waterfonteinen als ze uitademen. We drijven nog steeds op grote afstand van de groep Orka's. De afstand is te groot om foto's te nemen, maar de rugvinnen zijn goed te zien. Rosalie probeert met haar telelens al foto's te nemen. Leo staat nog een beetje ongeduldig te wachten (maar wel te genieten van het schouwspel). Als hij kapitein was, had hij de boot dichterbij gevaren.

Net als de groep Orka's binnen het bereik van de camera's komen, duiken ze onder en zijn ze minuten uit het zicht. Ze komen redelijk ver aan de andere zijde van de boot weer boven. De motoren worden weer gestart. We gaan ons weer positioneren in de zwemrichting van de Orka's. De andere boten besluiten terug te varen naar de haven zodat wij het rijk helemaal alleen hebben. Als de groep weer boven water komt herkent de kapitein het grootste en oudste mannetje (L37) aan zijn rugvin. Opeens zien we nog een tweede groep Orka's van zeker 10-12 Orka's. Het lijkt wel of er een kleintje bij zwemt. De Orka's komen nu recht op de boot afgezwommen. Ze zijn heel dichtbij. Om enkele meters afstand zwemt de groep rond en onder de boot door. Door het wateroppervlakte zien we goed de witte vlekken van de gigantische Orka's. Net voor de boeg van de Zodiac komen ze boven water. Wat is dit indrukwekkend. Orka's in het wild (heel wat anders dan in Seaworld). Als ze weer onderduiken zijn we de groep even kwijt. In de verte komen ze na enkele minuten weer boven. Wat hebben ze snel gezwommen. Als we naar deze groep varen komt er rechts van ons nog een groep boven water. In totaal hebben we zeker 20-30 Orka's in 3 á 4 groepen gezien. Volgens de kapitein hebben we vandaag erg veel geluk. Prachtig weer, Orka's op korte afstand van de haven en zoveel groepen zien tijdens één trip schijnt ook uniek te zijn.

Helaas moeten wij de groep Orka's verlaten en er vandoor. De kapitein heeft op de radio gehoord dat er ook een Humpback walvis is gezien. Als we terug varen en enkele bootjes zien stil liggen denkt hij dat hier de walvis is gezien. Het is echter nog een groep Orka's!

De boot vaart met hoge snelheid terug in de richting van de haven. We gaan echter nog niet terug naar de haven maar varen in de richting van enkele eilandjes met een vuurtoren. Tussen de eilandjes door stroomt het water met een hoge snelheid. Als de motoren worden uitgezet wordt de boot binnen een korte tijd tientallen meters verplaatst. Er zijn zelf enkele grote draaikolken zichtbaar. Op de rotsen liggen zeeleeuwen en zeehonden.

Terug naar de haven ontwijkt hij regelmatig de grote golven door er schuin over te varen. Als de grote veerboot vanuit Amerika voor ons de haven in vaart ziet hij zijn kans schoon. Hij vaart met een razende vaart in de richting van de golven. Met een hele hoge snelheid komt de boot in zijn geheel uit het water. De rest lijkt wel in slow-motion te gebeuren. We vliegen van de bank af. Rosalie heeft haar fotocamera om haar nek hangen en deze knalt tegen haar gezicht aan. De dame naast Rosalie verliest haar zonnebril en Leo komt met zijn arm hard tegen de zijkant van de boot aan. Na enkele klappen vaart de boot weer vlak over het water. Nu weten we waarom we een verklaring moesten ondertekenen. Wij vonden het (ondanks de pijn) wel spectaculaire maar kunnen ons voorstellen dat niet iedereen blij is met deze geplande vrije vlucht. Terug in de haven (3 uur na het vertrek) kunnen de warme pakken uit. Even opfrissen op het toilet en dan snel de stad in om te eten.

De rest van de middag genieten we van het mooie weer, de omgeving en wandelen we nog eens naar China Town.

Victoria (dinsdag 11 september)

Bij het openschuiven van de gordijnen zien we rivier-haven ottertje over de vlonders van de haven lopen. Vandaag gaan we weer een dagje relaxen in het centrum van Victoria. De bus naar het centrum duurt maar enkele minuten. Het is wederom prachtig weer.

Als eerste bezoeken we het Royal British Columbia Museum. Behalve het toegangskaartje voor het museum kopen we ook twee kaartjes voor het Imax-theater. Op dit gigantische doek bekijken we vanmiddag twee films: de eerste over de Titanic en daarna nog een film over het duistere leven in de diepe oceanen.

In het museam zijn in diverse grote hallen historische leefomgevingen nagebouwd van mens en dier zoals kolenmijnen, houtzagerij, visverwerkingsfabriek. Tevens worden er aan de hand van vele apparaten de ontwikkeling getoond vanaf de 19e eeuw tot aan 1980. Er is ook een grote tentoonstelling geweid aan de oorspronkelijke bewoners van Canada, de Indianen.

Tevens zijn er vele opgezette dieren (o.a. roofvogels, herten, beren) die deels in hun leefomgeving worden getoond. Eén hal is gewijd aan het leven in de zee. In totaal hebben we ons wel enkele uurtjes vermaakt in het museum.

Voor de lunch verlaten we het museum en zoeken we een plekje op een terras in de zon. Bij de Old-spaghetti-factory hebben we uitgebreid gegeten. Het is nog door eten om op tijd te zijn voor de eerste film die om 14:00 uur begint. De film is met zijn unieke beelden erg interessant. Zo zien we hoe de Titanic er nu bij ligt. Ook herkennen we vele attributen die we zojuist in het museum hebben gezien. De film over het leven in de diepe oceanen heeft vele macro opnames van vele bijzondere dieren die wij nog nooit hebben gezien. Om 16:00 uur eindelijk weer daglicht. We wandelen terug naar de gezellige haven, eten een ijsje en zien opeens diverse zeehonden zwemmen. We besluiten over de boardwalk terug te wandelen naar de camping.

Woensdag 12 september 2007 (terug naar Vancouver)

Als we om 7:30 uur wakker worden is het koel en mistig. Na het ontbijt de camper klaar maken voor vertrek. Na 3 nachten op dezelfde camping is het tijd geworden om terug te varen naar het vaste land. In de haven zien we nog even de 3 otters over de steigers wandelen. Vanuit Victoria is het maar een klein stukje rijden naar Swartzbay voor de overtocht naar Tsawwanen. Om 9:30 rijden we door Sydney en doen nog even kort boodschappen bij Safeway (onze favorieten supermarkt ivm het verse brood). Aangezien er in het winterseizoen geen boot gaat om 10 uur zijn we ruim op tijd voor de boot van 11 uur. We staan voorin de rij en mogen als eerste de boot op rijden. Zoeken een plekje aan het achterdek en zien hoe de trossen worden losgemaakt. De boot vaart een mooie route tussen de eilanden door. Na een half uurtje trekt de ochtendmist op en breekt de zon door. De tocht duurt 1 uur en 40 minuten, volgens onze TomTom een afstand van 50 km. Om 12:25 rijden we de boot af en direct de Highway op in de richting van Vancouver. Met aanwijzingen van onze lieftallige reisleidster rijden we binnendoor naar de BCRV-camping. De Nederlandse eigenaresse ontvangt ons hartelijk en vertelt hoe we morgen naar het centrum van Vancouver kunnen reizen met het openbaar vervoer. 's Middag genieten we van de zon. Leo wandelt langs een riviertje naar het Lake en ziet bij een dam 2 schildpadjes in het water liggen.

Vandaag gaan we een gedeelte van Vancouver ontdekken. Als eerste gaan we naar het Aquarium in het beroemde Stanley-park. Vanaf de camping is het een stukje lopen naar het metro-station (je kan ook een bus nemen). We kopen een dagkaart van TransLink. Dit is het transportbedrijf dat verantwoordelijk is voor al het openbaar vervoer van Vancouver en omgeving. Het bedrijf opereert een aantal buslijnen, een passagiersferry (SeaBus), twee compleet geautomatiseerde metrolijnen (de SkyTrain Vancouver) en het treintraject dat bekend staat als de “West Coast Express”. Als we het metro-station uitkomen lijkt het wel of we in een Amerikaanse stad zijn beland. Rechte straten, enorme blinkende kantoorgebouwen en overal de bekende fast-food restaurants. Opvallend zijn de vele Aziaten die hier rondwandelen. Het schijnt dat meer dan 60% van de 2 miljoen inwoners van Vancouver uit Aziaten bestaat. Vooral vlak na de overdracht van Britsch Hong-Kong aan China zijn er vele Honkongnezen naar Vancouver verhuisd. De bus brengt ons naar Stanley-park. Het park is erg uitgestrekt en bijzonder mooi.

Het Aquarium van Vancouver is een relatief klein (in verhouding met Sea-world), maar erg leuk park met diverse aquaria, vele dieren en enkele shows zoals een dolfijnen en Beluga (walvissen)-show. Er zijn vele prachtige aquaria ingericht met dieren uit heel de wereld. Het park is onderverdeeld in verschillende leefgebieden: In the Tropical Pacific Gallery zijn tientallen schitterende aquaria ingericht met tropische vissen, koralen en zelfs zeepaardjes en lichtgevende kwallen. In Arctic Canada leven de dieren uit het koude Canadese noorden, zoals de dolfijnen, Beluga's en de zeeleeuwen. In het Pacific Northwest Centre leven o.a. de bevers en zeeotters. Er is ook een Amazone Gallary. Hier leven o.a. leguanen, schildpadden, krokodilen, luiaards en piranha's.

Er is ook een hele grote aquarium waarin Arapaima's zwemmen. Kunnen we ze eindelijk van dichtbij bekijken. In het Vancouver aquarium zijn de drie zeeotters die heerlijk op hun rug van de zon liggen te genieten zeer grappig. Twee zeeotters lijken wel een verliefd stelletje. Ze drijven hand in hand op hun rug. Als ze elkaar even loslaten, duurt dit nooit lang.

Het is ook mogelijk om de Beluga's door een gigantische glazenwand onder water te observeren. Deze witte walvissen die voornamelijk bij de noordpool voorkomen hebben een vreemde bult met vet op hun kop. Gedurende de ochtend zijn er twee verschillende Belugashows waarin wordt uitgelegd hoe de dieren getraind worden.

Binnen zijn er diverse bijzondere aquaria waarin je vanaf de onderzijde je hoofd in een doorzichte koepel kan steken. Zo lijkt het net of je binnen in het aquarium zit en kan je de vissen, kikkers en bezoekers ook vanaf de ander zijde bekijken. Er zijn enkele soorten kwallen die prachtig uitgelicht zijn. We genieten dan ook van dit uitstapje.

Na de lunch wandelen we door Stanley Park in de richting van de Lions Gate Bridges. Langs de kust is het genieten. Bij het waterpark staan diverse fonteinen en waterspuiten waarin kinderen (en hun ouders) lekker aan het spelen zijn. We wandelen heel wat af en lopen naar de plek waar vele totempalen staan. Van het vele slenteren zijn we al behoorlijk moe. De wandeling terug naar de bus is eigenlijk net iets te veel. Het park is veel te groot om helemaal rond en door te wandelen. Het beste kan je gebruik maken van de speciale bus "Around the Park" die ook stopt bij de stadsbussen en trolly's die weer naar downtown rijden.

De bus vanuit Stanleypark rijdt dwars door Downtown en Chinatown helemaal door naar het grootste winkelcentrum van Canada. Voor we daar aankomen, gaan we er in Chinatown uit. We wanen ons even in het verre oosten. De meeste borden zijn in het Chinees en ook de gebouwen hebben Chinese kenmerken. Natuurlijk ontbreekt hier ook niet een toegangspoort, bewerkt met diverse houtsnijwerken en beschilderd in de kenmerkende kleuren. In de oude gebouwen zijn vele drukke winkeltjes gevestigd waar Chinese kruiden en producten worden verkocht. Er schijnen meer dan 100.000 Aziatische bewoners in deze wijk te wonen en te werken. In 1858 kwamen de eerste Chinese immigranten naar Canada tijdens de Goldrush. We zoeken het Sun-Yat Sen Classical Chinese Garden.

De tuin werd aangelegd voor de Expo 1986. Hiervoor kwamen 52 ambachtslieden over uit China. Dit werd de eerste echte Chinese Tuin buiten China en kan zich meten met de klassieke Suzhou Ming tuinen uit de Mingdynastie (1368-1644).

We stappen weer op de bus en rijden helemaal door tot aan het eindpunt. De bus rijdt door diverse wijken. Als eerste rijdt de bus nog vele blokken door China-town, dat overgaat in Vietnam-town en Korea-town. Wat een groot aantal Aziatische winkeltjes, kappers en nagelstudio's. Bij het eindpunt aangekomen betreden we direct het winkelcentrum bestaande uit diverse verdiepingen met de meest luxe winkels. We belanden uiteindelijk in de foodcourt. Ondanks de vele keuze-mogelijkheden wordt het weer (geheel in de style van de reis) Aziatisch. Met de metro rijden we terug naar de camping. Vanuit het raam zien we het hotel waar we ruim 3 weken geleden hebben overnacht op onze eerste dag in Canada. Zo is de circel al bijna rond. Op de camping ruimen we de camper op en maken deze aan de binnenzijde schoon. De koffers kunnen we nog niet inpakken, die staan bij het verhuurbedrijf. De camper hoeft aan de buitenzijde niet gewassen te worden. Vannacht onze laatste nacht in de camper.

Camper inleveren en terug naar Nederland (vrijdag en zaterdag 14/15 augustus)

De laatste ochtend kunnen we rustig aan doen. Onze vlucht gaat pas vanavond om 18:30 uur. De camper moet echter voor 11:30 uur ingeleverd worden. Na een korte rit door Vancouver (de Tom Tom heeft de kortste route berekend), waarbij Leo nog bijna nog achterop een auto rijdt, komen we aan bij het tankstation bij de ingang van Fraserway. Nog even de benzinetank voltanken en voorzichtig de laatste meters naar Fraserway afleggen. Gelukkig kunnen we de camper schadevrij inleveren.

Het is pas 3 weken en twee dagen geleden dat we hier vertrokken. Door de prachtige reis, vele indrukken, mooie wandelingen en drukke en relaxte dagen lijkt het wel veel langer geleden. We hebben in totaal 3471 km gereden, dit is 29 km minder dan gepland (en vooraf betaald). Na een hele korte inspectie begint men direct met het schoonmaken van de camper. De gasflessen worden ontkoppeld, tanken gereinigd, beddengoed en overig wasgoed verzameld. Zelfs de anti-slipmatje uit de kastjes en lades worden gewassen.

Met een bus van Fraserway worden we naar het vliegveld gebracht. Het is nog niet mogelijk om in te checken. We zoeken een plekje bij een wandcontactdoos en kunnen nog even computeren. Na een uurtje kunnen we inchecken. We eten nog even op het vliegveld en maken onze laatste dollars op. De vlucht naar Schiphol gaat redelijk snel voorbij. Het lukt zelfs om nog even te slapen, ondanks de korte nacht. Het is alleen jammer dat op het Personal Entertainment Set dezelfde films en programma's staan als op de heenweg. Alle leuke films en programma's hebben we al op de heenweg bekeken...