Studeren in Ontario

Bestemming: London, Chicago, Montréal, Toronto & Vancouver, Canada
Periode: januari 2015
Vervoer: Vliegtuig, bus, huurauto
Accommodatie: Huurwoning, verschillende hostels

London. Noem deze naam en iedereen denkt direct aan de wereldberoemde Engelse hoofdstad. Echter is er ook een London in het zuiden van Canada. Deze stad is één van de grotere steden van de Canadese deelstaat Ontario en staat bekend als een bruisende studentenstad. De ideale plek voor mij om voor 4 maanden mijn minor te volgen. Maar uiteraard zal ik ook andere delen van dit prachtige land gaan verkennen. Het zou immers zonde zijn om dat niet te doen.

Vertrek en reis

Op de dag na kerst, de dag van vertrek, brengen mijn ouders mij naar Schiphol. Buiten ligt er een dun laagje sneeuw om mij voor te bereiden op de kilo's sneeuw die mij in Canada te wachten staan. Aangekomen op Schiphol ontmoet ik al gauw mijn reisgenotes. Drie meisjes van mijn opleiding gaan ook studeren in London en om het gemakkelijk en goedkoop te houden reizen en wonen we samen.

Tijdens het inchecken worden de eerste problemen ons al voorgeschoteld. De dame van Icelandair wilt ons niet inchecken omdat wij een enkele reis naar Canada geboekt hebben. Volgens de regels van Icelandair mag dit enkel wanneer de reiziger bewijs hebben dat ze Canada weer gaan verlaten. Dit hebben wij niet omdat wij niet weten wanneer wij weer huiswaarts keren. Om dit probleem te omzeilen boeken we dus snel een aantal bustickets naar Detroit voor nog geen twintig dollar per stuk. Dat wij deze niet gaan verzilveren interesseert de dame niet, ze mag ons nu in ieder geval inchecken.

Na een korte overstap in Reykjavik landen we 's avonds in Toronto. Daar overnachten we in het Fairfield Inn & Suites hotel dicht bij de luchthaven. De volgende ochtend vervolgen wij onze reis. Met een Robert Q busje worden we door het landschap van Ontario gereden richting London. Er ligt verrassend genoeg geen sneeuw. In de winter is Ontario weinig interessant wat landschap betreft. Alles is dor en droog doordat de vele meters sneeuw van enkele dagen eerder, elke vorm van groen heeft verstikt. Eigenlijk is het behoorlijk saai en ben ik na twintig minuten wel uitgekeken. Enkel de Canadese stadjes, huizen en auto's zijn nog bijzonder. Veel ruimer van opzet en erg Amerikaans.

Aangekomen in London worden we begroet door onze huisbaas, welke ons rondleidt door de woning wat wij voor vier maanden 'thuis' mogen noemen. Het is een typisch Canadees huisje. Alles is van hout en hoewel het allemaal wat gedateerd overkomt is het wel van alle gemakken voorzien.

London, Ontario

In de eerste paar dagen dat wij hier verblijven hoeven wij nog niet naar de universiteit. Dus verkennen wij de stad een beetje en komen al gauw tot de conclusie dat deze stad voor Nederlandse begrippen gigantisch is. Hoewel het slechts de vijftiende stad van Canada is, neemt het bijna dubbel zoveel ruimte in als Amsterdam. Gelukkig wonen wij precies tussen het centrum en de universiteit in. Het stadscentrum is klein en bestaat uit een handvol drukke straten, waarvan Richmond Street veruit de belangrijkste is. Hier vind je bijna alle uitgaansgelegenheden van de stad. Van fastfoodketens tot leuke restaurants en van Ierse pubs tot drukke nachtclubs, alles is in het stadscentrum te vinden. Wil je echter een paar uurtjes shoppen dan kun je downtown London beter achterwege laten. In tegenstelling tot onze Europese steden bevinden de bekende kledingwinkels zich niet in de stadscentra. Hiervoor zul je naar een van de winkelcentra, malls, moeten welke verspreid door de stad liggen. Hier moet ik dan ook al gauw naartoe want in de derde nacht heeft het al zoveel gesneeuwd dat ik hogere, betere, waterdichte schoenen moet hebben. Als Nederlander ben ik wat betreft sneeuw weinig gewend, zodoende dat ik behoorlijk verrast was door de 20 centimeter die mij begroette bij het opentrekken van de gordijnen. Dat het veel kon sneeuwen wist ik maar op zoveel had ik niet gerekend.

The University of Western Ontario

Na een weekje te hebben kunnen wennen aan het tijdsverschil, elkaar en de Canadese cultuur wordt het tijd om te gaan studeren. London staat bekend om haar universiteit, de University of Western Ontario. Deze in 1878 opgerichte universiteit is van flinke omvang en staat bol van de prachtige oude gebouwen uit die tijd. Deze universiteit staat goed aangeschreven in zowel Canada als internationaal. Naast uitstekend onderwijs biedt de universiteit veel meer. Op de campus vind je naast onderwijszalen ook meerdere bibliotheken, fastfoodketens, een kroeg, restaurant, bioscoop (!) en een zeer uitgebreid sportcentrum met zwembad en ijsbaan. Uiteraard is ook in elk enigszins groot gebouw een filiaal van koffieketen Tim Hortons te vinden. Deze koffieketen is groots in Canada en moet echt bezocht worden wanneer je er bent. De koffie is zeer smakelijk en goedkoop. Naast zwart zijn ook de speciale koffiesmaken als french vanilla en mokka een aanrader.

Niet alleen de excellente universiteit maakt London tot een van de populairste studentensteden van Canada, ook het bruisende nachtleven werkt hier aan mee. Van kroegjes met reguliere top 40 muziek tot danceclubs, alles is aanwezig en de moeite waard. Er is voor ieder wat wils. Zeker de moeite waard is de nachtclub Cowboys. Hier draaien ze voornamelijk countrymuziek. Als Europeanen waren wij hier niet echt bekend mee en stonden wij bij het horen van dit concept ook verbaasd te kijken. “Daar kun je toch niet op dansen?”. Bij binnenkomst bleek het tegendeel. Deze muziek is in Canada mateloos populair en het dak ging er af. Als groot rockliefhebber kan ik me makkelijk aanpassen aan deze country en heb ik hier een memorabele avond beleefd. Hier kom ik vaker!

Port Stanley, lake Erie

Na enkele weken woonachtig in London kan ik al concluderen dat de stad, hoewel leuk voor mij als student, weinig te bieden heeft voor mij als toerist. Naast de universiteit en downtown is er weinig te beleven in de stad. Daarom huren we met een groepje Europeanen die wij op de universiteit hebben leren kennen twee auto's om naar het dorpje Port Stanley te rijden. Dit dorpje ligt een kleine 60 kilometer onder London en ligt aan de kust van het Eriemeer. Wij komen hier aan in de vrieskou van begin februari. Het gigantische meer is tot dicht bij de horizon volledig dichtgevroren wat een indrukwekkend schouwspel oplevert. De wind en de vrieskou hebben de golven omgetoverd tot grillige ijsformaties wat zorgt voor vele kunstzinnige foto's. Hoe prachtig het Eriemeer ook zijn mag, onze warme kledij houdt niet eeuwig stand tegen de negatieve 20 graden die momenteel Port Stanley teistert. We zoeken dus de warmte op van lokaal restaurantje waar ik een heerlijk stukje perca, een baarssoort inheems aan het Eriemeer, krijg voorgeschoteld.
Eenmaal weer buiten maken we nog gebruik van de arctische buitentemperaturen door op het kanaal van het dorpje te lopen. Het ijs is vele centimeters dik waardoor ik, zelfs met een buik vol perca, er prima kan lopen en het dorpje vanuit een unieke positie kan bewonderen.

Chicago, Illinois

Terwijl zuid Nederland zich te buiten gaat tijdens Carnaval krijgen ook de studenten aan de University of Western Ontario een weekje vrij. Deze week besteed ik in Chicago. Deze enorme Amerikaanse metropool ligt een 8 uur durende busreis verwijderd van London. Helaas voor mij duurt neemt deze reis meer dan het dubbele in beslag qua tijd. Het sneeuwrijke noodweer gooit roet in het eten en Greyhound is verre van scheutig met actuele informatie doorgeven. We komen dan ook een dag te laat aan bij het Chicaco Getaway Hostel waar wij deze dagen verblijven. Daar doen ze dan ook weer een beetje moeilijk maar is het probleem snel de wereld uitgeholpen. We krijgen zelfs een upgrade naar een zogenaamde 'luxe dorm'. Wat hier nou zo 'luxe' aan is kunnen we echter nog niet ontdekken. Het hostel zelf is erg netjes met een uitstekend ontbijt. We kunnen er onze eigen wafels bakken!

Chicago is een geweldige stad met een zeer gemoedelijke sfeer. Tussen de hoge wolkenkrabbers in barst het van de leuke restaurantjes waar Chicago's specialiteit geserveerd wordt, de deep dish pizza. Dit is een pizza gebakken in een taartvorm. De vulling bestaat dan grotendeels uit kaas, tomatensaus en peperoni. Na twee happen voel je het cholesterolgehalte in je bloed stijgen maar lekker is het zeker. De vele calorieën van de pizza kunnen goed gebruikt worden want Chicago heeft veel te bieden. Zo heb je de Navy Pier, The Bean en het letterlijke hoogtepunt de Willis Tower. Deze hoge toren is de op één na hoogste toren van Noord-Amerika en biedt een spectaculair uitzicht over de stad. Op aanrader van een kamergenoot gaan wij rond zonsondergang naar boven zodat wij de stad zowel bij dag als bij nacht kunnen zien. Deze kamergenoot kan ik eeuwig dankbaar zijn want het uitzicht is werkelijk adembenemend. Zo ver het oog reikt zijn lichtjes te zien wat prachtige foto's oplevert.

De laatste avond spenderen we in een bluesbar. Deze muziek vindt zijn oorsprong bij de zwarte arbeiders die in de jaren twintig naar Chicago trokken. Sindsdien kan de stad als hoofdstad van de blues worden bestempeld dankzij haar vele kleine en grotere bars. De muzikanten in de bar waar wij waren speelden de sterren van de hemel. Met veel kunde en passie werden de bluesnummers ter gehore gebracht. Het is verbazend waarom deze mensen niet veel groter zijn geworden.

De weken die volgen zijn allemaal van hetzelfde laken en pak. Overdag ben ik hier druk aan de universiteit of het sportcentrum en in de avonden drink ik met vrienden in de kroeg, bij iemand thuis of in een club een Canadees biertje (geen aanrader als je Europees bier gewend bent). Het studentleven hier in London is goed en heimwee komt niet in mijn hoofd voor. De weken vliegen dan ook helaas voorbij. Langzaamaan is wel de overgang van de seizoenen te zien. Koning winter is na een lange zware strijd aan de verliezende hand en de temperaturen schieten richting het vriespunt. Voor de Canadees is dit het teken van lente en worden de korte broeken en slippers uit de kast getrokken. Terwijl ik nog met de winterjas rondloopt, het is immers nog steeds maar 4 graden, zijn de Canadezen dus al in de korte broek door de smeltende sneeuw aan het lopen. Een gewoonte die mij blijft verbazen.

Montréal, Quebec

Het is half april, de lente is in volle gang bezig en de sneeuw is eindelijk verdwenen. Voor de studenten komen de tentamens eraan en helaas voor mij ook het einde van mijn trip. Maar voor ik the Great White North ga verlaten doe ik eerst nog de drie bekendste steden van het land aan.
Met wat vrienden uit Denemarken en Zweden reis ik richting Montréal. Dit de grootste stad in Franstalig Canada en de tweede stad van het land zelf. De Franse inslag is overal te herkennen. Naast het verschil in taal is ook de cultuur en architectuur erg verschillend van London. Waar London echt Amerikaans aandoet lijkt Montréal haast Europees. De straten zijn smaller, bevatten soms heuse bochten en er is een historisch centrum waar het erg gezellig en goed eten is.
In het midden van de stad bevindt zich Mont Royal. Een flinke heuvel met verscheidene paleizen, vijvers en ander toeristisch vertier. Op deze heuvel bezoeken wij het grote paleis wat een prachtig uitzicht biedt over de stad en haar economische centrum. Hoewel dit bestaat uit hoge flats is er geen enkele hoger dan de berg. Een gemeentelijke wet in Montréal schrijft namelijk voor dat het hoogste punt van de stad Mont Royal moet zijn en dus is geen enkel gebouw hoger dan 230 meter. Eenmaal weer beneden zoeken wij restaurant La Banquise, een bekend restaurant waar de beroemde pountine gegeten kan worden. Poutine is een typisch Canadees gerecht dat met name in Franstalig Canada wordt gezien als nationale delicatesse. Het bestaat in de basis uit friet met kaas doordrenkt in jus. Hoewel dit op het eerste gezicht niet erg smakelijk klinkt is het werkelijk fantastisch. Erg gezond is het helaas niet. Bij restaurants als La Banquise kun je echter poutines krijgen met allerlei verschillende ingrediënten als uien, tomaat, paprika en andere verse groenten. Dit maakt het uiteraard nog steeds geen gerecht wat de diëtiste zal goedkeuren maar het is ietsje minder slecht voor je.

Naast de poutine biedt Montréal nog een tweede culinair hoogstandje. Een broodje gerookte vlees. Dit is een broodje rijkelijk gevuld met rundvlees dat op een speciale manier met koriander, knoflook en mosterd gerookt wordt. Door deze methode krijgt het vlees een rode kleur, die specifieke licht zoute smaak en de enorm malse structuur. Uiteraard hebben wij deze gegeten bij Schwartz's, de beroemdste aanbieder van deze delicatesse.
Helaas was de laatste dag in Montréal erg regenachtig en werden we gedwongen deze binnen te spenderen. Gelukkig is er het olympische stadion waar de olympische spelen van 1976 werden gehouden. Hier hebben wij de toren bezichtigd en opnieuw vele vergezichten tot ons genomen. Onder aan de voet van deze toren bevindt zich de biodome, een soort dierentuin die de vier natuurlijke ecosystemen van Noord Amerika nabootst. In dit biodome hebben wij vele inheemse dieren als otters, puma's en papegaaiduikers mogen aanschouwen.

Toronto, Ontario

Na drie mooie dagen Montréal wordt het tijd voor ons om richting London te reizen. Maar eerst nog een paar daagjes Toronto aandoen. Om hier te komen huren wij een auto en trekken wij via de provinciale wegen naar Canada's economische hoofdstad. De omgeving tussen Montréal en Toronto staat bol van de kleine meertjes en moerassen. Hoewel alles in april nog steeds gortdroog en dood is door de sneeuw, is het een werkelijk prachtige autorit. Onze Dodge Journey stuurt met veel gemak door het rotsachtige landschap en als bestuurder vergeet ik soms op de weg te letten door al het moois om ons heen. De wegen zijn verder vrijwel compleet verlaten dus af en toe langzaam rijden om foto's te schieten levert geen enkel probleem op.
Het lege asfalt in dit gebied staat in schril contrast met de hectiek van Toronto. Dit is de grootste stad van Canada en tevens een van de grootste in heel Noord-Amerika. Deze stad slaapt werkelijk nooit en het krioelt er van de mensen. Opvallend genoeg is het er met de auto nog relatief makkelijk navigeren zolang je de ogen maar goed op de weg houdt. Enkel het inleverpunt voor de Dodge is moeilijk te vinden, wat te wijten is aan het feit dat deze zich in een parkeergarage bevindt.

Vancouver, Brits-Columbia

Na een laatste week London, waarin ik afscheid neem van de grote groep vrienden die ik heb opgebouwd daar, wordt het tijd om mijn laatste Canadese stad aan te doen. Met nog vijf andere vrienden vertrekken we naar het westen, Brits-Columbia. Vanaf de luchthaven in Toronto is het nog vijf uren vliegen richting Vancouver. Deze vlucht geeft mij een prachtig beeld hoe bizar groot Canada is. Ik vlieg vijf hele uren, over ongeveer 4500 kilometer door drie tijdzones. Eenmaal geland in Vancouver vallen direct twee dingen op, het is hier zowaar (relatief) lekker warm en alles is groen. Vancouver ligt aan de pacifische kust wat de warmere temperaturen verklaart. De warmere temperaturen, de omliggende bergen en specifieke zeestromen schijnen de oorzaak te zijn van de grote hoeveelheid regen die jaarlijks valt in deze stad. Deze enorme hoeveelheid regen verklaart direct de hoeveelheid groen in Vancouver.

De eerste avond die wij mogen spenderen in Vancouver gebruiken we om wat door het centrum rond te lopen. Na vier maanden kou en sneeuw is het zien van groene parken en het lopen zonder jas een ware verademing. Nog nooit ben ik zo blij geweest bomen met bladeren te zien. De rest van het stadscentrum verkennen we de eerste volle dag. We lopen door de historische wijk Gastown wat vroeger het economische centrum van de stad was. Via Chinatown en het stadium van het Vancouver Canucks hockeyteam lopen we naar een veerpontje dat ons naar Granville island brengt. Dit is een toeristisch gebied vol met kleine kraampjes gebouwd in een oude fabriekshal. Hier kunnen allerlei specialiteiten geproefd en gekocht worden. Vanuit Granville island zijn wij vervolgens langs de kust doorgelopen naar de inukshuk, een door de Inuit gebouwd stenen beeld dat vroeger gebruikt werd als mijlpaal en richtingaanwijzer. Hoewel deze functies nu niet meer toegediend kunnen worden aan deze inukshuk heeft het beeld nog steeds wel een grote symbolische en toeristische waarde.