Gratis reisvoorstel aanvragen

Vietnam van noord naar zuid

Landkaart met overzicht van deze reis

Bestemming: Hanoi, Halong Bay, Ho Chi Minh, Vietnam
Periode: januari 2015
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Hotels en homestay

Foto van deze vakantie

De 1A van Vietnam

Daar gaan we dan, over het meest waardeloze stuk asfalt dat ik ooit heb bereden in mijn toch al lange leven. We ontwijken al de hele dag grote gaten in het wegdek, volgelopen met vuil regenwater dat sinds vanochtend gestaag uit de lage, grijze hemel komt. Doornat zijn we inmiddels, murw geslagen en blik op oneindig. Daar komt weer zo’n luid toeterend monster ons achterop! We krimpen ineen, wachtend op het moment dat we meegezogen worden onder de huizenhoge banden en tot moes vermaald. Ik heb het helemaal gehad en verlang hevig naar de fietspaden van de Veluwe, mijn geboortegrond, die door het glooiende paars van eindeloze heidevelden voeren.

Hoe ben ik, oer-Hollandse dame op leeftijd, in vredesnaam terecht gekomen in Vietnam, op deze vermaledijde 1A tussen Hanoi in het noorden en Ho Chi Minh in het zuiden? Wie doet mij deze honderden kilometers van stof, loslopend vee en oorverdovende herrie aan?
 

Mijn reisgenoten

Het zijn mijn twee reisgenoten, Arie een Marian, getrouwd in voor- en in tegenspoed. Na talloze kampeervakanties met kinderen en pleegkinderen en slechts schaarse momenten voor elkaar, zagen ze hun kans schoon en besloten tot een verre fietsvakantie. Zij, de meest eigenwijze van het stel, kwam op het desastreuze idee om mij mee te nemen naar Vietnam. Hij heeft altijd wat tijd nodig om te wennen aan haar idiote ideeën maar gaat er vervolgens enthousiast in mee. Zo ben ik in januari 2015 van de weilanden met bonte koeien tussen de rijstvelden met magere waterbuffels beland.

De tandemfiets waarmee we het land verkennen
De tandemfiets waarmee we het land verkennen

Hanoi

Het is nu een week geleden dat we landden op het vliegveld van Hanoi. De avonturiers zochten met de Lonely Planet in de hand naar een goedkoop onderkomen in een overvolle wijk die van bordkarton gemaakt leek te zijn. De vluchtige bouwsels hielden elkaar overeind en van privacy was geen sprake. Zij brachten de dagen door aan de straatkant op stoeltjes van kleuterformaat die dienden als terras. Vanaf een terras het leven aan je voorbij zien gaan is waar ook ter wereld een verhelderende bezigheid, dat geef ik toe. ‘Heerlijk om weer op reis te zijn,’kirde zij voortdurend. ‘Alle zintuigen worden aangesproken, het voelt alsof ik ontwaak uit een winterslaap.’ Hij nam nog een slok van zijn voordelige bier. Het waren bij hem vooral de smaakpapillen die overuren maakten. Terwijl zij het ene drankje na het andere bestelden werd ik omringd door Vietnamese mannen die diep op hun hurken mij gebiologeerd bestudeerden. Ze probeerden te achterhalen hoe ik in elkaar zat, geconcentreerd volgden ze mijn ondoorgrondelijke lijnen. Ze dempten hun stemmen tot fluistertoon alsof ze een heilig relikwie aanschouwden. Ik verstond niet wat ze zaten te smoezen maar de bewondering die ik in hun stemmen hoorde deed mij onwillekeurig glimmen. Ze keken goedkeurend naar mijn degelijk onderstel en solide bouw. Niet zo verwonderlijk natuurlijk als je ziet waar zij het mee moeten doen. Allemaal van onbetrouwbare Chinese makelij die zienderogen aan het aftakelen waren.

Halong Bay

Zij rukten zich los van de terrassen en we fietsten in twee dagen naar Halong Bay, in het oosten van het land. Ik was onder de indruk van het betoverende waterlandschap met de bemoste rotsen als gigantische hooimijten daar middenin. Geïsoleerd in deze oerwereld woonden vissers met hun gezinnen op boten in alle kleuren van de regenboog. Op het dek de wapperende was en zwaaiende kindjes. Dicht tegen elkaar aangelegen vormden de boten een gemeenschap met een winkeltje en een school. Bij het vallen van de avond ontstaken ze de olielampen die schommelden op het ritme van het water.

Fietsen in de dorpjes van Vietnam
Fietsen in de dorpjes van Vietnam

Verdwaald op een trouwerij

Het kabbelende leven in Halong Bay gisteren vormt een groot contrast met deze overvolle 1A waarop we sinds vanochtend beland zijn. Gelukkig worden mijn eigenwijze reisgenoten de drukte en het stof ook zat en gaan ze op zoek naar rustiger zijwegen die ook naar het zuiden leiden. Zij tuurt op de uitgevouwen kaart met een ontoereikende schaal waarop kleine weggetjes niet worden vermeld. Het verbaast me niks. Ze hebben zo te zien een voorbereiding van likmevestje gehad voor deze reis. Elk een Ortlieb fietstas waar kleding voor een hele maand in zit, een fietsmand voorop met een plastic bloemenkrans met daarin de camera, de Lonely Planet en drinkflesjes. Alsof ze op zondagmiddag een rondje om de kerk gaan fietsen met een extra vest en wat proviand. Wat een stel onbesuisde flierefluiters. De kaart helpt dus niet, dan maar met handen en voeten te rade bij de plaatselijke bevolking. Waarom we trouwens zo nodig de halve wereld moesten rondvliegen om hier al dwalend te gaan rondfietsen is mij een raadsel. Ik ben van de oude stempel. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Geef mij maar de mooie, goed onderhouden fietspaden van Nederland waarop je nooit kunt verdwalen door alle paddenstoelen, knooppunten, wegwijzers, paaltjes en borden. Cirkelend om de 1A heen, komen we door kleine nederzettingen met huisjes van hout en riet. De rijstvelden zijn drassig en reiken tot aan de horizon. Het is opgehouden met regenen. Ergens in een dorp achteraf wordt er getrouwd. Hij in plechtig zwart, zij in lief zachtgeel. Op het moment dat het trouwgezelschap in het gelid staat om gefotografeerd te worden komen wij langs. De lens maakt een zwaai en wordt acuut op ons gericht. Of ze mij mogen lenen. Natuurlijk, gebaren die twee bohemiens, ga je gang. Camera’s klikken als ze stralend een rondje met mij maken. Dit huwelijk kan niet meer stuk.
 

De tunnels van Vinh Moc

Arie had van een Australische backpacker gehoord dat een bezoek aan de drukbezochte Vietcongtunnels bij Ho Chi Minh geen succes zal zijn. Het schijnt er erg toeristisch te zijn en de Australiër raadde aan om het veel minder bezochte tunnelcomplex van Vinh Moc, bij de grens tussen noord en zuid, te bezoeken. Dat hadden mijn impulsieve reisgenoten in de oren geknoopt.
Vanaf de 1A toeren we richting de kust en ergens achteraf vinden we de ingang van het tunnelstelsel. Er is hier inderdaad maar een doodenkele toerist. Het labyrint aan ondergrondse gangen hebben ze voor zichzelf. Ik ben niet meegegaan, met mijn postuur zou ik klem komen te zitten. Maar ze zijn er vol van en raken niet uitgepraat over hoe een compleet dorp zich tijdens de oorlog als mollen heeft ingegraven en jarenlang ondergronds heeft gewoond. Er waren grote gemeenschappelijke ruimtes en veel kleine ruimtes waar gezinnen hadden gewoond. De smalle gangen waren op bepaalde plekken wat breder gemaakt zodat men elkaar gemakkelijker kon passeren. Er was een kraamkamer waar kinderen wel het levenslicht maar niet het zonlicht zagen. Dat licht was buiten, ver boven hun hoofden. In de tunnels was het altijd donker. Ze leefden bij het schijnsel van olielampen en kaarsen terwijl ze boven hun hoofden de bommen met doffe ploffen hoorden neerkomen. De gangen in oostelijke richting kwamen uit boven de golven van de oceaan. Het zonlicht en de frisse zeelucht kwamen echter niet binnen, de gangen waren afgesloten. Nu niet meer. Je kunt het strand oplopen en de bedrijvigheid zien van de vissers die met grote, ronde gevlochten manden de zee opgaan om garnalen te vangen. Ze parkeerden mij op een duin en wandelden uren langs de branding.
 

Optreden in een kindertehuis

We trekken verder naar het zuiden. En ik moet zeggen, die twee hebben me verrast vandaag. Uiteraard had zij het weer verzonnen, hij heeft het uitgevoerd. Ik zal die blije gezichten van de kinderen in het kindertehuis van Kon Tum niet meer vergeten. Arie was clown, goochelaar, muzikant en acrobaat tegelijk. Ik was de leeuw, de tijger en de olifant waar ze op konden klimmen en een rondje op mochten rijden, achterop bij de clown. De meisjes met hun wijd uitstaande paardenstaartjes strak bij elkaar gebonden met elastiekjes, de jongens met korte zwarte stekeltjes. De meesten droegen een bloesje en broek van dezelfde groene stof. Ze zaten op de betonnen vloer van het binnenplein maar ze waren niet te houden. Al dansend en klappend sprongen ze op terwijl hun lachende begeleiders toekeken. Ik werd duizelig van de rondjes die hij met mij over het plein maakte en we als een zwaan-kleef-aan een lange sliert uitbundig joelende kinderen achter ons aan hadden. Daarna luisterden ze ademloos naar de klanken uit zijn gitaar, gingen dicht om hem heen zitten om maar niets te missen. Met de opgeblazen ballonnen die hij modelleerde tot beesten liepen ze verguld rond, ze lieten hun blik geen seconde los van het hondje, lieveheersbeestje of papegaai in hun armen. Arie en Marian wilden iets terug doen voor het land waar ze zoveel van krijgen aan onvergetelijke ervaringen en herinneringen. Naar mijn bescheiden mening is dat gelukt.

Een slapende baby in Vietnam
Een slapende baby in Vietnam

De chaos in Ho Chi Minh

Weerzien met de 1A. De afstand naar Ho Chi Minh wordt kleiner. Bij aankomst in de hoofdstad valt er geen lijn meer te ontdekken in het verkeer. Als op een immens marktplein loopt, fietst, rijdt, scharrelt er van alles door elkaar in alle richtingen. De bergen hooi, eieren, dozen en autobanden op de bagagedragers worden hoger en als je maar genoeg touw hebt blijken er zelfs drie spartelende biggen op het rekje te passen. Drie generaties op het zadel van één scooter; papa, mama en oma met een baby in haar armen daartussen. Kinderen met kleurige rugzakjes die op de scooter naar school worden gebracht zwaaien en lachen naar ons. We zijn een bezienswaardigheid. Ik voel me de koningin en deze toeterende, chaotische verkeersstroom is het defilé. Als het stoplicht op groen springt is het alsof we aan de start van een motorcross staan. Honderden ongeduldig accelererende motoren staan klaar om als eerste weg te komen, om erlangs te gaan, om links, rechts te passeren. En wij gaan mee in de stroom, ons er voortdurend van bewust dat een zwaai teveel naar rechts of naar links fataal kan zijn. Adrenaline gaat door zijn lijf, in opperste concentratie trapt hij voort. Zij trapt mee maar moet het overlaten. Vanaf haar plek kan ze geen ontwijkende manoeuvre maken, ze kan niet remmen. Ze moet volledig op hem vertrouwen. Zoals ik haar heb leren kennen is dat geen rol die ze graag aanneemt. Met z’n tweeën vormen ze wel een goed team. Zij zijn allebei te eigenwijs voor woorden maar zolang ze het erover eens zijn welke richting het op moet, komen ze heel ver. Als dat niet het geval is, botsen ze. Mokkend zet ze in de ochtend haar voeten demonstratief op de stang in plaats van op de trappers. Met een boek als stalen deur waar niemand toegang toe krijgt, duikt ze diep onder haar rijsthoed en sluit ze zich af van de buitenwereld. Hij trapt zijn gedachten van zich af en laat haar begaan. Aan het eind van de ochtend, als de zon steeds hoger klimt, laat ze haar boek zakken en kijkt om zich heen. Ze ziet het zweet in straaltjes over zijn voorovergebogen rug lopen en laat haar voeten weer afdalen naar de pedalen. Op weg naar het volgende avontuur.

De Mekongdelta

Het zonlicht streelt het water van de Mekongrivier. Een boot slakt door het water, de golfslag reikt tot aan de oevers waar de deining speels kabbelt rond de wortels van de mangroven. Uit het dichte loof stijgen klapwiekend kramsvogels op naar het blauwe hemelgewelf om de nieuwe dag te begroeten. We hebben de helse chaos in Ho Chi Minh achter ons gelaten en verruild voor de Mekong delta in het zuidwesten van Vietnam. Dit is pas genieten voor een bejaarde. De dadelpalmen vormen erepoorten hoog boven de roodgekleurde fietspaden. Over de schaduwrijke weggetjes dringen we steeds verder de delta in, naar de uiteinden van de rivierarmen. De kaart is niet meer nodig, het onbekende lonkt. Niemand spreekt meer een woord Engels, de Lonely Planet is hier nimmer doorgedrongen. Bij de houten aanlegsteigers voor de pontjes die ons naar de overkant van weer een waterweg zetten, is altijd een stalletje met verse fruitsappen en blikjes Coca Cola. In de schaduw van de mangrove hangen kleurige hangmatten waar mijn reisgenoten de tijd die we wachtend op het pontje doorbrengen, wegwiegen. Ik sta ernaast en laat mijn blik over het water gaan. Dit is de rivier die eens duizenden bootvluchtelingen op zoek naar vrijheid en vrede, naar de Chinese zee leidde. De zoute golven bleken tot hun ontzetting veel te hoog en te woest voor de gammele bootjes waarin ze zaten. Radeloze vluchtelingen op zee, het lijkt iets van alledag. Maar vandaag de dag lijkt het leven in de delta een groot feest. De mensen die hier wonen zijn niet rijk, dat kan ik zien aan alles. Kinderen lopen op blote voeten, de bouwsels waarin ze wonen stellen vaak niet veel meer voor dan de hutten die Otterlose kinderen in de tuin timmeren. Er is geen televisie, geen koelkast, geen elektriciteit. ’s Avonds zitten ze rond het licht van een olielamp. Arm zijn de mensen maar altijd vrolijk, ze lachen en zwaaien, ze zijn vriendelijk en gastvrij. Wat is toch hun geheim?

In de hangmat wachten op het pontje
In de hangmat wachten op het pontje

Mister Duc in Tra Vinh

De avonturiers spreken steeds vaker over iets dat mij verontrust. Ik hoor hen zeggen dat ze mij gaan achterlaten, dat ze me niet mee terug gaan nemen in het vliegtuig. Ze willen in de Mekong delta iemand zoeken die me graag zal willen hebben en die voor me kan zorgen. Ze gaan mijn lot hier bezegelen, in het provinciestadje Tra Vinh waar we vanmiddag zijn aangekomen. Speurend lopen ze door de straatjes, turen in de minuscule fietsenwerkplaatsen, donker en smal als een pijpenla. En dan zien ze hem, mister Duc. Aandachtig sleutelend aan een rode racefiets op de stoep voor zijn werkplaats. Hij verdrinkt in zijn versleten kleding, de mouwen en broekspijpen zijn een paar slagen opgerold. Zijn grijze haar is lang in de nek, een brilletje op de neus. ‘Hier heb ik een goed gevoel bij,’zegt zij. De medewerkster van het geldwisselkantoor naast het pandje van mister Duc, spreekt Engels en praat met hem. Als hij doorkrijgt wat de bedoeling is, werpt hij steelse blikken op mij. De verwondering maakt plaats voor interesse. Zoals ik veel Vietnamezen heb zien doen in de afgelopen weken hurkt hij belangstellend naast me neer en bestudeert me. Behoedzaam beroert hij mijn zadels en handvatten, de pedalen, mijn derailleur en kettingkasten. Ik voel dat mister Duc mij, oerdegelijke Sparta tandem, een tweede leven zal geven. Ik besef dat hij me niet zal afdanken omdat ik niet meer van het nieuwste model ben en maar drie versnellingen heb, te weinig om de snelheid van de moderne tijd bij te houden. Hij zal mijn onderdelen tot in de lengte der dagen steeds opnieuw uit elkaar halen, schoonmaken en weer in elkaar zetten. Ik zal nog vele reizigers langs de oevers van de koning der rivieren, de Mekong, leiden. En in dat nieuwe leven zal ik achter het geheim van Vietnam komen. Ik voel vlinders wanneer mister Duc mij in de werkplaats behoedzaam naast de rode racefiets zet.
 

Onze wegen scheiden zich

Bij het afscheid kijken Marian en Arie nog eenmaal om. Het doet pijn hen te zien gaan. Zij hebben zich ondergedompeld en gelaafd aan het leven in de delta. Ze laten hun voetstappen en mijn bandensporen achter. We hebben onze moeilijke momenten gehad maar ook veel moois meegemaakt. Het zijn en blijven een stel flierefluiters die zonder plan of reisorganisatie aan deze verre reis begonnen. Maar Vietnam heeft zich als een bloem voor hen ontvouwd. Ze hebben de geur opgesnoven, ze hebben de fluwelen bloemblaadjes gestreeld en zich geprikt aan de doorns. Maar bovenal: Ze hebben ervan genoten!

Geschreven door Marian Bijvoet (Winnares verhalenwedstrijd 2015)

Heb je interesse in een reis naar Vietnam? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Vietnam, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.

Vertel ons uw vakantie wensen. Onze reisexperts geven u gratis en vrijblijvend reisadvies op maat.

 Aangesloten bij ANVR,SGR, Calamiteitenfonds
 9,6 in reviews
 Veel kennis en ervaring
 3.879 klanten gingen u voor

Uw gegevens

* = verplicht. Privacy beleid is van toepassing

Vakantieverhalen / reisverslagen

Gerelateerde artikelen