Fietsvakantie Cyprus

Bestemming: A. Pafos (Cyprus) , B. Troodos-gebergte , C. Kourio , D. Larnaka , E. Famagusta , F. Girne , G. Nicosia , H. Kakopetria , I. Akámas
Periode: februari 2005
Vervoer: Fiets en vliegtuig
Accommodatie: Diverse

Henny en Nelly maakten in februari 2005 een twee weken durende fietstocht van 870 kilometer, door het eiland Cyprus. Je kunt sindskort gewoon probleemloos van noord naar zuid en andersom fietsen. Dit was eerder wel anders, maar toch zie je het verschil tussen de Griekse en de Turkse Cyprioten niet. Wel zie je duidelijk wie de immigranten zijn: Polen, Russen, Philipijnen, Indiërs, Pakistani maar ook Anatolische Turken in het noorden.

Bergen en drukke kusten

Ondanks dat Cyprus een redelijk groot eiland is, is het maar een klein land om door te fietsen. Bovendien is het ook nog eens opgedeeld in tweeën, wat nu niet meer zo'n probleem is. Ze hadden zich geen goed weer voorgesteld, dit viel echter mee op een plensregen van vijf uur in de bergen na. De kusten zijn druk, er zijn weinig alternatieven dus moet je de drukke wegen wel nemen. Uitdijende steden met appartementen, hotels en woningprojecten voor de rijkere buitenlanders zie je hier erg veel. Rommelig is het ook, oude autowrakken, lege patroonhulzen van jagers en rommel liggen hier overal. In het kleine centrum van de steden waren wel een aantal leuke straatjes, de dorpen waren merendeels vervallen maar de bossen van het Troödosgebergte maakten alles weer goed!

Aankomst op Cyprus

De startbaan van Cyprus ligt erg dichtbij de kust, het lijkt wel of het vliegtuig in de zee landt! Cyprus is slechts één derde van Nederland en bestaat voor een groot deel uit bergen, dus waar moeten ze anders die vier vliegvelden plaatsen. Henny en Nelly laten de drukte van Pafos achter zich en rijden richting het Troödosgebergte. De top van de berg Olympus, de hoogste top van Cyprus met zijn 1900 meter, is nog besneeuwd.

Ruïnes en Romeinen

Ze hebben twee weken de tijd om het kleine land te verkennen. Helaas probeert een flinke storm hun tempo omlaag te brengen, wat echter niet hindert. De wegen slingeren omlaag en weer omhoog, langs steile klippen. Het schuim slaat tegen de rotsen aan, hier zou Aphrodite geboren zijn (de baai van Petrá tou Rominou). Zo'n 10 kilometer terug zagen ze in Paleá Páfos de tempel waar vrouwen vroeger hun vruchtbaarheidsrituelen bedreven. Ze rusten onder een olijfboom en kijken terug op Pessoeira, een plaatsje dat spectaculair aan een berg lijkt gekleefd.

Ze gaan terug in de romeinse tijd bij de stad Kourio, die in die tijd de grootste stad van Cyprus was. De afmetingen van de vele ruïnes laten dit dan ook duidelijk zien. Er zijn enorme daken boven de ruïnes gebouwd om ze te beschermen. Via loopbruggetjes kan je ze bekijken. Ze komen vervolgens aan in Limassol bij het oude kasteel. Hier eten ze hun eerste meze, die uit 20 gerechten bestaat.

Na twee dagen fietsen bereiken ze Larnaka. Dit is aan de andere kant van Cyprus. De drukke wegen zijn verruild voor wegen door de heuvels. De heuvels zijn helaas kaal en stenig en niet echt groen voor deze tijd van het jaar. Ze verlaten Larnaka via een fietspad, langs de eindeloze straten met hotels. Op de fietspaden fiets bijna niemand, op een Engelse Indiër na.

Het Turkse deel en de kale groene grens

Na een lekkere kaasflap gegeten te hebben bereiken ze de grens tussen het Griekse en het Turkse Cyprus: de 'green line'. Groen is het niet, ze fietsen kilometers lang langs het prikkeldraad. De meeste dorpjes rondom dit gebied zijn, net als Akhna, verlaten. Het is een beetje naargeestig fietsen zo. Meerdere malen vragen ze aan voorbijgangers waar de grensovergang nou precies is, alleen een auto van de douane geeft hier antwoord op. Het zou nog 10 minuten fietsen zijn, ze doen er echter 1 uur over. Een Turkse douanemedewerker geeft hen een visum en iets later rijden ze Famagusta binnen. Hier herkennen ze de ruïne van de grote basiliek, omdat ze hier namelijk 33 jaar geleden ook al zijn geweest, toen Cyprus nog onverdeeld was.

Noord-Cyprus

Ze slaan zo snel mogelijk een kleinere weg in, waar het minder stoffig is. Ze willen namelijk de opgravingen van Salamis gaan bekijken. De huizen in de dorpen waar ze doorheen komen zijn vaak onbewoond en schamel. De mensen die er wonen hebben wijde harembroeken aan. Opvallend is dat er veel meer kinderen in het Turkse deel zijn. Ook zijn de mensen erg vriendelijk en groeten ze je met een glimlach, dit in tegenstelling tot de soms onverschillige reacties van de Grieken. Het is een gemakkelijke rit. Er zijn meerdere wegen die ze in kunnen slaan om de bergen van Troödos en Besparmark over te steken. Ze rijden door een mooi groei naaldbos, waarin een mooi Byzantijns kerkje verscholen ligt, over een stenige en hobbelige weg. Eenmaal boven zien ze de zee, maar is er helaas weinig tijd om het goed te bekijken, omdat ze voor het donker in Girne willen zijn.

De weg slingert nog lang door het mooie bos. In Girne heb je een leuk rond haventje, met een gigantisch fort. Ook de binnenstad is aardig, maar de volgende dag rijden ze alweer over de drukke wegen om het klooster Belladona te bekijken. Als ze eenmaal over de bergrug heen zijn zien ze meerdere legerkampen met bordjes waarop staat dat je niet mag fotograferen. Op een rotswand is een enorme Turks-Cypriotische vlag geschilderd.

Lefkosa en het Machariaklooster

Nicosia, dat nu Lefkosa genoemd wordt, fietsen ze tegen de zaterdagmiddag binnen. Het is een drukke maar gezellige stad. Wat opvalt is dat er veel jongemannen zijn, vermoedelijk vanaf het Turkse platteland hierheen gekomen. Er zijn hier veel straten die doodlopen tegen 'de muur', waarin maar een grenspost is alleen voor voetgangers, maar fietsers kunnen er ook gemakkelijk doorheen. Ze komen al snel aan bij de beboste hellingen van het Troödosgebergte. Via een rustige weg door de bossen komen ze zelfs over een rivier met water erin. Tijdens de afdaling zien ze het Machariklooster al liggen. Er staat op de poort dat er op dinsdag en donderdag alleen maar groepen en pelgrims mogen rondkijken, ze bestempelen zichzelf maar tot pelgrims. Er leven in dit klooster nog 25 monniken, zegt een monnik met lang haar in een zwarte pij.

Kloosters, kapellen en kerkjes

In een dal ligt Fikardou dat een klein bergdorpje is. Ze hebben hier de huisjes authentiek gerestaureerd, meestal voor de Nicosianen als weekendhuisjes. Andere dorpjes zijn vaak vervallen en rommelig. Er ligt veel troep en ze hebben niet veel sfeer. Misschien in de zomer als de druivenstruiken wat meer groeien. In bochten staan autowrakken waar ze vervolgens niets meer mee doen. Ook kapelletjes langs de weg zijn verveloos en verwaarloosd. Nadat ze Pailachori voorbij zijn wordt het kaler in de bergen. Ze nemen de oude pasweg die gelukkig 1 kilometer voor de pas weer bij de route komt. Ze moeten de oude weg volgen als ze in Argos willen komen, omdat de nieuwe weg is afgesloten. Ze komen weer een kerkje tegen en merken dat de mensen hier wel erg lang siësta houden. De winkel is namelijk nog gesloten, gelukkig vinden ze op de hoofdweg nog een kiosk.

Een beloning voor het vele klimmen krijgen ze. Ze zijn namelijk soms zo hoog dat ze de zee aan beide kanten kunnen zien. In het bos bij de Kavouni pas zijn een aantal picknickplaatsen aangelegd. Bij één mag je er zelfs kamperen, wat in februari op 1000 meter hoogte toch nog een beetje fris is. Ze fietsen verder tot 1700 meter over de Olympusberg. Hier ligt ook het wintersportplaatsje Troödos waar onder andere skiliften zijn. Er zijn zelf mensen van de helling af aan het skiën, er ligt namelijk sneeuw in februari op het Troödosgebergte. De route die ze vandaag zouden nemen is helaas afgesloten. Ze moeten dus dalen naar het lager gelegen Foini over een mooie weg. Ze zien de prachtige natuur met de bomen en de besneeuwde bergtoppen erdoorheen. Dit maakt de lange klim terug wat aangenamer.

Eenmaal bij Kakopetria ligt het oudste Cypriotische kerkje. Het is een typisch kerkje voor Cyprus met een dubbel dak, het heet daarom ook Agio lonnis di Steti, wat 'van het dak' betekend. De muurschilderingen zijn bijna 1000 jaar oud en vooral het plafond is erg mooi. Hier zijn ze de bergen alweer bijna voorbij en klimmen zo door naar het Mathathissa dal. Dit dal staat vol met olijf- en fruitbomen. Beneden bij een rivier ligt weer een kloostertje met een klein en uniek kerkje erbij. Het heeft een Latijns en Byzantijns deel onder één dak zitten. De Pope is bezig met het poetsen van de kandelaars en geeft ze toestemming te kamperen op een hoger gelegen weitje. Het uitzicht hiervandaan is echt prachtig. Iets hoger in de bergen kun je Podromos nog zien liggen, waar ze daags ervoor nog hun boodschappen deden.

Het Akámas schiereiland en de Cedervallei

Ze klimmen in de morgen weer verder naar Gerakis. Hier willen ze van het uitzicht genieten en bestellen ze Turkse koffie in een cafeetje. Het vrouwtje dat helpt kan echter geen Engels en ze moeten daarom mee lopen om aan te wijzen hoeveel suiker er in moet. Het valt op dat de bergdorpen erg vergrijsd zijn. Het westelijk deel is zelfs onbewoond. Eenmaal in de Cedarvallei moeten ze door een regen- en hagelbui rijden. Dit maakt de natuur niet minder mooi, maar wel onherbergzaam en woest. Midden in de bossen ligt boswachterij Stavros. Het is een natuurcamping maar de boswachter geeft ze een huisje, dat op een steile helling staat. De volgende morgen volgen ze een lange weg naar Polis, die door een smal dal loopt, over een slingerend bosweggetje met een kabbelend beekje.

Eenmaal bij het schiereiland Akámas aangekomen is te zien dat het echt totaal anders is dan de rest van Cyprus. Ze verlaten bij Neo Chorio de olijfboomgaarden en rijden via een onverharde weg door de bergen met struiken en halfhoge bomen. Aan de zuidkant ligt Lara Beach, waar schildpadden eieren leggen, aan de noordkant ligt de badplaats Aphrodite. Al deze plekken zijn een beschermd natuurgebied. Buiten een aantal geiten, vogels en hagedissen zijn er verder niet veel dieren. Het oude Pafos zien ze een beetje rommelig en armzalig liggen tussen het luxe toeristengedeelte. Na nog een kop koffie en een pompoenpastei fietsen ze via het strand naar de vertrekhal van het vliegveld.