Rondreis Argentinië en Brazilië

Bestemming: A. Buenos Aires (Argentinië) , B. Iguaçu , C. Bonito (Brazilië) , D. Pantanal , E. Paraty , F. Ilha Grande , G. Rio de Janeiro
Periode: september 2010
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Hotel/Lodge
Organisatie: Sawadee

Als ik dit schrijf, heb ik er al bijna 11.000 km opzitten in het vliegtuig. Over 1,5 uur ben ik in Buenos Aires, Argentinië. Van daar uit begint de 23-daagse reis door Argentinië en Brazilië met Sawadee.

Op Schiphol afscheid genomen van ouders, zusje, zwager en vriendje. En dan sta je daar alleen aan de andere kant van de douane. Het minst leuke van alles, maar dat zit er gelukkig al op! Om 20.15 uur mocht ik instappen voor de vlucht naar Parijs. De vlucht ging erg snel. Net voor de landing had ik een prachtig uitzicht over Parijs. Miljoenen lichtjes en natuurlijk de Eiffeltoren. Tijdens de transfer, op de luchthaven van Parijs, heb ik al kennis gemaakt met twee reisgenoten. 2 vrouwen die ook alleen op reis zijn. Dus meteen wat te kletsen! En ik hoef niet alleen naar de volgende gate.

Op deze vlucht zit ik naast een Argentijnse man. Mooi rustig, heb gelukkig prima geslapen. Wel turbulentie gehad, maar dat was te doen. Het ontbijt is in aantocht!

Buenos Aires

Onze eerste dag in Buenos Aires! Bij aankomst op de luchthaven heb ik me voorgesteld aan de nog onbekende reisgenoten. Met z’n allen hebben we Argentijnse peso’s gepind en vervolgens hadden we een transfer naar het hotel. Onderweg natuurlijk al een glimp opgevangen van deze enorme stad. Eenmaal in het hotel bleek dat er nog 3 reisgenoten waren. Deze hadden later geboekt en konden niet met deze vlucht mee. En waren met een andere vlucht, een dag eerder, aangekomen. We kregen een uitgebreide briefing van onze reisleidster Marion. De eerste excursies moesten al worden doorgegeven. En er was een voorstelronde.

Vervolgens konden we naar onze kamers. Ik deel deze reis de kamer met Yvonne. Klikte gelukkig goed! Snel hebben we onze spullen uitgepakt, omgekleed en toen weer naar beneden voor de stadswandeling. We hebben een aantal wijken en plaza’s (pleinen) bekeken in de omgeving van ons hotel. De gebouwen hier zijn erg mooi, beetje Europees. Het lijkt een combinatie van Frans en Spaans. Maar alles is hoog! Niet te missen was natuurlijk ‘Plaza de Mayo’, bekend door de Dwaze Moeders en de Casa Rosada, het werkpaleis van de president. Aan het einde van de wandeling hebben we met z’n allen op het terras gezeten in de zon! Met een stel die een tangoshowtje opvoerden. Het was de eerste lentedag in Buenos Aires met een temperatuur van 22 graden. Dagen ervoor was het steen koud geweest. Wat een geluk! ’s Avonds uit eten geweest in Chiquilin. Een restaurant waar ze de lekkerste biefstukken hebben volgens Marion. Ik ben het er mee eens. Op voor de eerste nacht in Zuid-Amerika.

Stadtour Buenos Aires, hoofdstad van Argentinië

Heerlijk geslapen afgelopen nacht. M’n kamergenoot heeft gelijk kunnen genieten van mijn gepraat ’s nachts. Om kwart over 7 waren we wakker, het is vast de jetlag. Na het ontbijt hadden we een excursie. Eén stel ging er zelf op uit, vier anderen ging met een ‘Hop on Hop off bus’ touren door de stad. Dat is een bus met open dak. Je mag zelf weten waar je uitstapt en wanneer je weer instapt. Wij gingen met een groepje van zes fietsen door Buenos Aires. Samen met nog een aantal Braziliaanse toeristen en twee gidsen. We fietsten langs een aantal monumenten, o.a. het monument van Evita Duarte de Perón. De vrouw van de vroegere president van Argentinië: Juan Perón. En langs de ‘Floris Generica’, een beweegbare bloem van aluminium en roestvrij staal, die opengaat bij daglicht.

Verder langs vele grote parken gefietst. De mensen doen hier hun sport: joggen, skeeleren, hardlopen, yoga. Ook komt hier de “honden-uitlaat-service”. Ze hebben dan niet 5 honden bij zich, nee, minstens 10. Uiteindelijk kwamen we uit in de wijk Recoleta. Dit is de duurste wijk van Buenos Aires. Hier is een begraafplaats die enkel bestaat uit enorme graftombes. Heel hoog allemaal, heel bijzonder. Natuurlijk is daar ook het graf van Evita, waar het erg druk was.

Na deze leuke excursie zijn we er zelf nog even op uit gegaan. Bij de haven hebben we wat gegeten en vervolgens hebben we de taxi genomen naar de wijk ‘La Boca’. Een artistieke wijk die bekend staat om de huizen van golfplaten in alle kleuren. Het stadion La Boca Junior is vlakbij. Hier is Maradona ontdekt. Dat gaat in de wijk niet onopgemerkt voorbij. Op de twee toeristische straatjes na is de wijk helaas erg gevaarlijk. Criminaliteit is er in de hele stad wel, vooral wanneer het donker is. Er zijn veel zwervers in de stad. Onze reisleidster vertelde dat dit niet altijd zo is geweest. Door de crisis is Argentinië steeds armer geworden en dat is nu te zien. We zijn vanavond nog naar een tangoshow geweest bij Café Tortoni. Mag je natuurlijk niet missen als je hier bent.

Noord-Argentinië

De reis gaat verder naar Andresito, in het noorden van Argentinië. Om half 5 vanochtend opgestaan, omdat we op tijd bij het vliegveld moesten zijn. Het ging allemaal vrij vlot en het was een korte vlucht. Het viel meteen op dat het een mooie groene omgeving was, maar het zand is overal rood! De hoofdwegen zijn verhard, de rest is allemaal zand. We slapen een klein eindje van de stad af, in een eco-lodge. Het waren tenten op houten vlonders, midden in het bos. Na ons weer geïnstalleerd te hebben, gingen we een wandeling maken. Een aantal bijzondere vogels gezien, een behoorlijk giftige slang een kleine toekan en heel veel capibara’s. Dat zijn de grootste knaagdieren ter wereld. De gidsen waren erg enthousiast! We zingen er wat af met ze, want ze heten Alejandro en Fernando. Dus we zingen steeds Alejandro van Lady Gaga. Onze chauffeur was een Duitser, dus ‘Schade Deutschland’ was ook populair.

Voordat we gingen eten stonden we aan de weg de sterrenhemel te bekijken. In de omgeving is weinig licht (van lantaarnpalen etc.) De sterren zie je dus heel goed hier! Het Zuiderkruis zagen we ook, (die zie je alleen op het zuidelijk halfrond), Venus, Mars en een aantal vallende sterren. Na het eten nog gezellig met z’n allen wat gedronken.

Sieraden maken

Vandaag rustig aan gedaan. Ik heb het idee dat we al weken onderweg zijn, terwijl het pas de vierde dag is. Om vier uur hadden we een excursie naar een kleine volksstam. Het was daar erg armoedig. Deze mensen staan onderaan in de maatschappij. De overheid heeft voor een stenen school gezorgd, maar dat is dan ook alles. Huizen zijn van hout en zand en de mensen zien er onverzorgd uit. Kinderen die al bijna blond haar hebben door vitaminen en mineralen gebrek. We hadden een kleine workshop. Van bamboe gingen we ons eigen armbandje maken. Zelf hadden ze een tafel vol met eigen gemaakte sieraden, van hout, zaadjes etc.. Voordat de zon onder ging, werd er gedanst en gezongen om hun God en de zon te bedanken voor deze dag. Dat doen ze iedere dag. Toen was het tijd om weer te gaan. Onderweg zagen we de zonsondergang die erg mooi was. In het centrum van Andresito namen we nog even een kijkje in een tango-school. Vervolgens terug naar de lodge, waar het personeel een verrassing voor ons had; we gingen barbecueën! Op z’n Argentijns. Een groot gat in de grond, met grote stukken vlees aan een spies er boven. Moe en voldaan gingen we slapen, onze laatste nacht in Argentinië.

De watervallen van Iguaçu

Na het ontbijt vanmorgen reden we met de bus in 2,5 uur naar de watervallen van Iguaçu. Dit zijn ongeveer 275 watervallen bij elkaar op de grens van Argentinië en Brazilië. De breedste van de wereld. Vandaag aan de Argentijnse kant van het natuurpark. Eenmaal in het park gingen we eerst een stuk met een treintje. Van daaruit begon de wandeling over bruggen over de rivier Iguaçu. Een prachtig gebied. Ineens hoorde je in de verte het geruis van de watervallen. De brug leidde ons naar ‘Het keelgat van de Duivel’. Dit zijn watervallen in een hoefijzervorm. Wat een enorme hoeveelheid water dendert daar naar beneden! Dat is echt niet te beschrijven, zelfs foto’s kunnen niet weergeven wat je allemaal ziet. Natuurlijk wel zo veel mogelijk foto’s gemaakt om thuis die indruk te kunnen blijven houden. Via dezelfde brug gingen we terug. Dit keer niet met het treintje, maar met een boot over de rivier. Onderweg zagen we kleine kaaimannetjes op de kant liggen. We hebben daarna gelopen langs verschillende watervallen. Van hele hoge, naar brede. Van opzij, van boven en van onder. Dat laatste deden we met een speedboot. We voeren tot vlakbij de watervallen. Poncho’s hadden geen nut meer, zeiknat waren we. Het was doodeng en we hebben bijna de longen uit ons lijf gegild. Dat geeft een geluid hoor, met zoveel vrouwen in een boot!

Behalve watervallen en kaaimannen hebben we in het park toekans gespot, neusbeertjes en aapjes. Aan het einde van de dag, toen de zon langzaam ging zakken, kwam er een prachtige regenboog voor de watervallen. Dat maakte het hele plaatje compleet. Het was een dag die een grote indruk achterliet. Met z’n allen vertrokken we uit Argentinië naar Foz in Brazilië.

Grensovergang Brazilië en Paraguay

Een nieuwe dag bij de watervallen! We sliepen vannacht in Foz do Iguaçu in Brazilië. De stad was een beetje dood en vies. Gelukkig hadden we een erg goed hotel. Vandaag begonnen we onze trip met een bezoek aan de Itaipu-dam. Een enorme dam die even hoog is als een flat van 75 verdiepingen en 8 kilometer lang. De twintig turbines voorzien Zuid-Brazilië, Noord-Argentinië en een deel van Paraguay van elektriciteit. Midden op de dam is de grensovergang van Brazilië naar Paraguay. Na deze tour gingen vier mensen van onze groep een helikoptervlucht maken boven de watervallen. Dit duurde maar twaalf minuten, dus de rest van de groep heeft ze opgewacht met koffie. Op naar de watervallen!
Vanaf deze kant heb je meer een panoramisch zicht. Je ziet de hele Argentijnse kant. Ook hier een prachtige wandelroute. Sjoukje, Marieke, Yvonne en ik waren snel klaar en zijn heerlijk op het terras gaan zitten, wachten op de rest. Vele foto’s rijker gingen we terug naar het hotel. Waar het wachten geblazen was. We moesten nog 5 uur wachten totdat we met de bus naar onze volgende bestemming gingen: Bonito.

Bonito

De reis naar Bonito was ik niet erg gerust op. Een hele nacht in de bus, 1 chauffeur, crimineel Brazilië?! Gelukkig viel het erg mee. We hadden een super-de-luxe-relaxte bus! We konden gewoon languit liggen, dekentje en kussentje er bij. Prima in orde. Heb heerlijk geslapen, terwijl ik nooit kan slapen in een bus. Vanmorgen, werd ik wakker in een hele mooie omgeving. De zon kwam op en mede door het rode zand hier, was er een rode gloed over alles. Eindeloze vlaktes met af en toe een verdwaalde boom of fazenda (boerderij, maar dan ‘iets’ groter dan in Nederland) en koeien, inclusief cowboys! We zagen er onderweg 3 op paarden, die de koeien aan het drijven waren. Super!

Na zo’n 11 uur rijden kwamen we aan in Bonito, bij onze Pousada. Helemaal in Chinese stijl. Snel ontbeten en de spullen uitgepakt, want het was meteen al weer tijd voor een excursie. We gingen snorkelen in een heel heldere rivier. Met onze wetsuits aan gingen we in trucks naar de plek van bestemming. Ik heb nog nooit zo´n heldere rivier gezien. Er zit een bepaalde stof in die dat veroorzaakt. Je kon gewoon in het water gaan liggen en zo dreef je een uur lang af. Ondertussen zwommen er allerlei visjes voorbij. De omgeving was ook erg mooi. Ik kwam een keer boven water en toen hingen er allemaal aapjes in de bomen naar ons te kijken. Marieke en ik hebben de excursie afgesloten met een heerlijke Braziliaanse caipirinha. Een lokale cocktail, erg sterk! Terug in het hotel maar eens een keer met het thuisfront gebeld. Daarna gingen we met de hele groep uit eten in het stadje. Zelf had ik helemaal geen honger, ik wilde alleen maar slapen. Dus toen ik eenmaal in bed lag, was ik weg.

Rustige dan in Brazilië

Een rustige dag voor de boeg. Mag ook wel een keer op zo´n zware reis! Vanochtend alleen een grot-excursie. Deze grot was erg diep. We daalden een heel eind af. Overal stalactieten en stalagmieten. Sommigen heel lang! Onderin de grot was een meertje. Deze was knal-blauw! De kleur knalde er echt uit. Dat kwam door de lichtinval van schuin boven. Op de terugweg stapten Yvonne en ik uit in het centrum van Bonito. Daar kwamen we Sjoukje en Marieke tegen die niet mee waren geweest op excursie. Gezellig met z’n vieren wat gewinkeld en geluncht. De middag bij het zwembad doorgebracht met een boek. We zijn ’s avonds gezellig met z’n vieren uit eten geweest. Voor herhaling vatbaar.

Glibberen en glijden

Vanmorgen moesten we vroeg op voor onze wandel-excursie ‘de elf watervallen’. De excursie begon goed. Afgelopen nacht heeft het erg hard geregend. Helaas waren er onderweg wegwerkzaamheden. Wat normaal geen probleem zou zijn, want ze maken er een soort tweede zandweg naast. Maar als het dan heeft geregend en je rijdt gewoon met een personen-busje. Dat werd dus lachen geblazen. We gleden van links naar rechts, maar al met al kwamen we vooruit. We knepen hem wel, maar het was natuurlijk één groot avontuur. De modder-bende werd erger en erger. En toen ging de weg een stuk naar beneden, plas, en weer omhoog. Een vrachtwagen voor ons redde dat dus niet. Die stond helemaal vast in de modder en kon geen kant op. Gelukkig waren ze juist dáár aan het werk en kon hij er uit getrokken worden.

Maar ja, wij moesten óók nog. Eerst naar beneden. De chauffeur deed heel voorzichtig, misschien tè voorzichtig. Want we hadden niet genoeg snelheid meer om boven te komen. Halverwege de weg naar boven gingen we weer naar beneden, de plas in. De chauffeur reed nog een stukje achteruit en onder luid gejuich van ons, gaf hij een enorm veel gas en schoten we glibberend en glijdend naar boven. We hadden nog een lange weg te gaan, de chauffeur van de vrachtwagen voor ons zei dat we beter terug konden gaan. Terug? Tuurlijk niet, we hebben nog een excursie!

Na 2,5 uur kwamen we aan bij de fazenda. Met een gids gingen we op pad. Er waren mooie paden van vlonders aangelegd in het bos. Onderweg dus elf watervallen. Stelde natuurlijk niets meer voor als je Iguaçu hebt gezien, maar dat mocht de pret niet drukken. Hier kon je zwemmen! Steenkoud natuurlijk... Alleen Yvonne, Harm en ik waren zo dapper. De hele wandeling gingen we met de stroom mee, naar beneden dus. Dat kon niets anders betekenen dan dat we ook weer omhoog moesten. Dat hebben we geweten. Een trap van 886 treden. Zo'n 200 meter stijl omhoog. Eenmaal boven was iedereen bekaf. Jaaa die spieren konden we wel voelen. We kregen een heerlijke lunch in de fazenda. En daarna gingen we weer dezelfde weg terug. Gelukkig ging dit makkelijker. Het had niet meer geregend, dus de weg was aardig opgedroogd.

Vanavond weer met z'n vieren gegeten, wat erg gezellig was. Je praat hier handen-en-voeten-Portugees. Ze spreken bijna geen woord Engels hier. Sjoukje was in trek bij een Braziliaanse man. Ze kreeg een briefje in haar handen gedrukt met een gebrekkig Engelse tekst, waarna de man bij ons ging zitten. Ik moest me echt omdraaien, want lag echt helemaal in een deuk. Sjoukje probeerde hem netjes af te wimpelen, maar het kwartje viel absoluut niet. Uiteindelijk maar snel afgerekend en terug naar het hotel gegaan.

De Pantanal

Om half 9 vertrokken we weer met onze relaxte slaapbus vanuit Bonito richting de Pantanal. Een andere route dan gepland, omdat we dan weer over die weg van gisteren moesten. Met deze grotere bus zagen de chauffeurs dat niet zitten. Na vier uur rijden gingen we in de plaats Miranda lunchen. Na nog een uur in de bus, stapten we over op pick-up trucks. Van daaruit was het nog ruim een uur naar de fazenda Xaraés. Na een lange rechte weg en twintig bruggetjes gingen we rechtsaf het terrein van deze fazenda op. Maar nu moesten we nog zo’n 12 kilometer rijden.

De natuur was overweldigend! Uitgestrekt, groen en veel dieren. Alleen vanaf de truck zagen we al grote roofvogels, tuiuiu’s, reigers, kaaimannen, herten en capibara’s! De fazenda ligt in het westen van de Pantanal, vlakbij Bolivia. Prachtige kamer (inclusief 2 huisdiertjes: kikker en salamander), mooi zwembad erbij en vooral veel rust. De Pantanal is het grootste wet-land gebied. Nu is het allemaal droog, ze willen ook echt graag regen hebben. Maar bijna driekwart van het jaar staat bijna alles onder water! Dat kunnen we ons nu écht niet voorstellen. We kregen de eerste avond wel een introductie d.m.v. een dia presentatie. We hebben zin in de dagen hier. Afgezonderd van de rest van de wereld, geen bereik met de telefoon.

Paardrijden en wandelen

Eén ding waar ik het eigenlijk niet over wil hebben, maar: we zitten al op de helft van de reis. Het vliegt gewoon om. We zijn in twee groepen verdeeld. De oudjes bij elkaar en de jongeren bij elkaar. Zo wisselen we de excursies af. Wij gingen vanmorgen paardrijden en de anderen op wandel-safari en daarna andersom. Het paardrijden was een rit van zo’n twee uur door de natuur, door het water ook. De meesten hadden geen ervaring. In het begin was het een beetje eng en onwennig, maar daarna gaat het gewoon als vanzelf. Mijn paard was een beetje eigenwijs, maar dat kwam, bleek later, omdat ze drachtig is.

’s Middags voor de lunch gingen we met de gidsen bij een riviertje piranha’s vissen. Gillen geblazen. Ilke gooide de visjes steeds in de boot, ze vlogen bij haar gewoon in het rond. Marcello, de gids, liet zien hoe scherp de tandjes waren en liet ze een blaadje eten. Daarna waren ze zelf een hapje, voor de kaaimannen.

Rond een uur of 3 hadden wij de wandeling, maar we hebben weinig gezien. Eigenlijk was het veel te heet. Vanavond rustig aan gedaan in de lounge. Je kunt weinig anders doen, want om half zes is het pikkedonker.

Prachtige flora en fauna

Laatste dag alweer in de Pantanal. Nog steeds erg heet. Na het ontbijt ging ons groepje kanoën. Eerst moesten we nog bijna 1,5 uur naar die plek rijden. Onderweg zagen we blauwe ara’s, heeeeel veel groene parkieten, Tuiuiu’s, wilde zwijnen en brul-aapjes. Eenmaal bij het water gingen we in twee bootjes, met drie personen. En wiebelen. De kunst was het stil blijven zitten. Op de kanten naast ons, lagen de kaaimannen. Of ze zwommen naar onze boot, want ze zijn wel nieuwsgierig. Het was een hele mooie rustige omgeving. We zagen een edelhert, kleine reeën, een jonge capibara van heel dichtbij en springende piranha’s.

’s Middags ging de rest op jeepsafari. Marieke en ik hadden niet veel zin en hebben de hele middag aan het zwembad gezeten. Jeff (zoon van de baas van de fazenda) voorzag ons dan weer voor een drankje. Toen het donker was, gingen we nog een keer een safari doen. Deze was een beetje saai, want er was werkelijk niets te zien. Een beetje teleurgesteld gingen we terug. De weg naar de fazenda gaat door een klein riviertje, ging iedere excursie goed, maar vanavond niet. De jeep had er geen zin meer in en bleef in het water staan. Wij blij, beetje avontuur! Dus wij, hup, de jeep uit. En het laatste stuk met zaklampjes naar de fazenda gelopen, waar het personeel buiten stond te kijken wat er nou aan kwam. Leuk, die verbaasde gezichten. Daarna gegeten, alles afgerekend. Morgen wordt een lange dag.

Kou in naar São Paulo

En dat werd het zeker. Om half vier ’s morgens zijn we opgestaan, om vier uur was het ontbijt. Deden ze gewoon even voor ons. Toen het tijd was om te vertrekken kwam werkelijk AL het personeel ons een hand/kus geven, bedanken en uitzwaaien. Zo leuk en bijzonder! Die Brazilianen zijn zo gek nog niet. Vervolgens in de jeep terug naar de luxe bus! Deze bracht ons in zo’n vier uur naar Campo Grande. Daar weer afscheid genomen van onze chauffeurs, die weer naar huis gingen (18 uur rijden!!). Om 13.20 was onze vlucht met TAM naar São Paulo, de grootste stad van Brazilië.

En van de 35 graden in de Pantanal, kwamen we in 15 graden in São Paulo, KOUD!! Snel de bus in en weer een uur of vijf rijden. De weg was nat en één en al bocht, net als in de Alpen. Na uren zagen we eindelijk de zee, toen waren we er bijna. Om half 10 ’s avonds waren we op plaats van bestemming: Paraty! Pousada do Principe.

Paraty

Vandaag hadden we een hele dag te besteden in Paraty. Helaas begon de dag somber, donker en met regen. Dik aangekleed gingen we op pad, naar het centrum. Het centrum staat op de werelderfgoedlijst van Unesco vanwege de unieke straatjes en gebouwen. Het liep alleen wat ongemakkelijk op die grote keien. We hebben rustig aan gedaan. Een beetje winkelen, koffie drinken en eten natuurlijk (we zijn het Braziliaanse bunkeren helemaal gewend). Aan het einde van de middag nog even bij het zwembad gelezen. ’s Avonds heerlijk uit eten geweest met ons groepje van vier vrouwen. Gezellige sfeer daar, lekkere Braziliaanse muziek erbij door middel van live muziek.

Sjans met een Braziliaan

Een beetje een slechte nacht gehad, het hotel is erg gehorig. Gelukkig is het vandaag wél mooi weer, dus weer het centrum in om dit keer foto’s te maken van Paraty met zon. Geeft meteen een heel ander beeld, veel mooier en vrolijker allemaal! Even een terrasje gepakt en toen was het bij mij ook raak. Twee mannen kwamen voorbij lopen in nette kleren. Eén daarvan had hele mooie ogen en dat waren we aan het bestuderen. Toen ze terug liepen begon die andere man te gebaren en wat te brabbelen tegen mij. Ik dacht: het zal allemaal wel. De rest lag al weer helemaal in een deuk. Later, toen wij weggingen, kwamen we ze weer tegen. Die man kwam me gewoon na, hij had een briefje gemaakt met wat vragen. En hij wilde mijn e-mailadres wel graag hebben. Wat een lol hebben we er om gehad.

Om 1 uur ’s middags vertrokken we met de bus naar Angel dos Reis, om vervolgens in 1,5 uur naar Ilha Grande te varen. Een tropisch eiland vlakbij Rio de Janeiro. De bevolking van Rio komt hier vaak om even bij te komen. De ferry was best groot, maar veel mensen werden behoorlijk zeeziek. De golven waren ook wel erg hoog. Bij mij ging het goed, als ik maar in de verte naar de zee bleef staren. Eenmaal op het eiland ging onze bagage in karretjes. En zo werden ze naar het hotel gebracht. Er zijn namelijk geen auto’s, bussen etc. op het eiland! Ook alleen maar zandwegen. We hebben ’s avonds gedineerd op het strand. Het is echt heel idyllisch hier.

Iets te sterke caipirinha

En waar is 21 september gebleven? Haha, dat komt zo: Gisterochtend om tien uur gingen we met een Schooner-boot varen. Die hadden we geboekt voor onze groep. Alleen Yvonne en Sjoukje gingen niet mee, omdat die de ervaring op de ferry nog niet vergeten waren. We voeren langs mooie stranden en baaitjes. Af en toe maakten we een stop om te snorkelen in het hele heldere water. We zagen allerlei gekleurde visjes en een paar zeesterren! Er kwam een klein bootje bij onze boot, die man verkocht kokosnoten. Ja lekker tropisch! Dus hij hakte hem zo, dat je er een rietje in kon doen en leeg kon drinken. Daarna hakte hij hem doormidden, zodat je de rest op kon eten.

Rond half vijf waren we terug en Marieke en ik hadden wel zin in een caipirinha. We hadden een mooi plekje op het strand gevonden. Net toen we zaten, kwamen Yvonne en Sjoukje er aan lopen. De hele avond gezellig gegeten en gedronken. Maar die caipirinha’s zijn zó sterk, dat het dus behoorlijk hard ging. We kregen steeds meer lol, want we waren alle vier flink aangeschoten. We zijn volgens mij letterlijk naar het hotel gestrompeld, met veel zang erbij. En vanmorgen werd ik wakker met flinke nadorst. Tijd om te schrijven was er dus niet meer bij!

Vanmorgen na het ontbijt waren we weer een beetje bijgekomen. We gingen weer met z’n vieren naar het strandje waar Yvonne en Sjoukje gisteren waren geweest. Lange tocht en flink klauteren, maar dat was het waard. Een klein mooi strandje in een klein baaitje. Er waren zelfs nog twee strand-tentjes. En dan lig je daar, lopen er jongens langs blijken ze Nederlands te zijn. Grappig, we hadden de hele reis nog geen andere Nederlanders gezien.

Aan het einde van de middag gingen we met een taxi-bootje terug naar ‘onze’ baai. We zijn net de berg om gevaren, begint die man op de boot wat te roepen in het Portugees. En wij denken echt: wat nu dan? We verstonden er niets van, hij maar wijzen. Bleken er dolfijnen te zwemmen! Wij er heen varen, motor uit. En ze kwamen echt heel dicht bij de boot. Het was een hele grote groep. Dus wij waren erg blij dat we voor de taxi-boot hadden gekozen.

Van Ilha Grande naar Angel dos Reis

Om tien uur vanmorgen weer met de ferry van Ilha Grande naar Angel dos Reis. Gelukkig was de zee dit keer heel rustig. Een behoorlijk verschil met de heenweg. Op de boot had ik weer bereik dus weer even met het thuisfront gebeld. Aan de overkant, moesten we weer de bus in voor 3 uur. Dit keer naar onze laatste bestemming: Rio de Janeiro! Toch wel één van de hoogtepunten. Onderweg was het echt heel slecht weer, maar gelukkig scheen in Rio de zon.

In het hotel vliegensvlug de spullen uitgepakt, excursies alvast betaald en meteen naar het strand van Copacabana. Echt een heel mooi breed en wit strand. Witter dan ik had verwacht. Op het terras een caipirinha (Echt? Verrassend!) gedronken. Dineren hebben we gedaan in de wijk Ipanema. Lekker luxe.

Rio de Janeiro

Vanmorgen weer vroeg op stap voor de stads-tour door Rio. Met onze eigen mini-bus en eigen gids. Omdat ze slecht weer voorspelden zijn we als eerst naar de Corcovado gegaan. Na een lange rit door de stad (druk!) kwamen we bij de ingang: een treinstationnetje. Met dat treintje ga je naar boven in 20 minuten. Het beeld staat op 730 meter hoogte. Onderweg natuurlijk mooie uitzichten. Een samba-band zorgde in het treintje voor de entertainment. Eenmaal aan de top stond Jezus in de wolken. Helaas! Gelukkig waaide het erg hard, waardoor de wolken verder dreven en we af en toe een hele mooie glimp van het beeld opvingen. Wat een groot beeld! Indrukwekkend. Ook het uitzicht vanaf de berg. Hij kijkt echt uit over de hele stad en de zee. Na een half uur gingen we weer met het treintje naar beneden. Onze volgende stop was het stadion van Maracana. Hier spelen de drie grootste clubs van Rio. Ook het WK van 2014 en de Olympische Spelen van 2016 worden hier gehouden. Binnen was een soort ‘Walk of Fame’ met voeten van bekende Braziliaanse voetballers. Ronaldo, Kaká, Pele etc.

Afscheid op Copacabana

Deze dag in Rio was voor onszelf. Ik stond een beetje stijf van de medicijnen die ik de avond ervoor heb gekregen van de plaatselijke dokter. Dus zijn we alleen wezen winkelen en koffie drinken. In de middag hadden we een afscheidsborrel met de groep op de Copacabana. Marion, de reisleidster, deed haar woordje. Ze had voor ons allemaal een ansichtkaart met een spreuk, het recept voor de caipirinha en een cocktailstokje. Heel lief! Met z’n allen geproost op deze prachtige reis! Daarna ben ik met Marion nog de markt op geweest voor wat souvenirs, shirtjes en hempjes. Ik ben met de ‘ouderen-groep’ wezen eten, omdat wij met z’n allen ’s avonds naar de Samba-show zouden gaan en Marieke, Sjoukje en Yvonne niet. Anders moesten ze rekening houden met mij en dat vond ik niet nodig. De Samba-show was precies wat ik er van verwacht had. Echt Braziliaans. Geweldig mooie, grote outfits. We hebben het erg gezellig gehad en waren laat weer terug in het hotel.

De laatste dag van de reis, helaas! Bijna onvoorstelbaar, zo snel dat het ging. Om half 7 zijn we opgestaan om Marieke uit te zwaaien. Zij vloog naar Natal, om haar vakantie daar nog twee weken voort te zetten. Daarna weer een paar uur geslapen, ik was nog steeds zo duf van de medicijnen. Het werkt in ieder geval wel. De dag zelf was weinig aan, het was slecht weer en we hadden nergens zin in. Het is gewoon wachten op het vertrek. De bus was er op tijd. Afscheid van Brazilië. Afscheid van Marion. Afscheid van deze reis. Veilig aangekomen in Parijs en uiteindelijk op Schiphol. We kunnen terugkijken op een bijzondere, gezellige reis. Precies waar ik op had gehoopt.