The Last Frontier

Bestemming: A. Calgary (Canada) , B. Stewart , C. Yukon , D. Wrangell St. Elias (Alaska) , E. Denali , F. Seward , G. Anchorage
Periode: juli 2016
Vervoer: vliegtuig en schoolbus
Accommodatie: kamperen
Organisatie: KILROY travels

Het klinkt ongelooflijk, dat begrijp ik heus wel: een 21-jarig meisje dat besluit om bijna vier weken lang in haar eentje te gaan reizen. Niet binnen Europa en niet naar een voor de hand liggend land, maar naar Alaska. Het koude, ongetemde Alaska. En toch deed ik het. Ik was geïnspireerd door Christopher McCandless, wie toen hij 22 jaar oud was besloot om zijn luxe leventje achter zich te laten en zijn reis (te voet, per kano en een stuk liftend) naar Alaska te maken. Zijn leven in vrijheid, angst en ultiem geluk motiveerde mij om mijzelf, in een fase waarbij studeren mijn hoofdbezigheid was, opnieuw te leren kennen. Wat zou ik voelen als ik hetzelfde pad zou bewandelen als mijn voorbeeld? Zou ik ook tot inzichten komen? Ik vroeg het mij af en boekte mijn reis bij Kilroy. Het behulpzame, blonde meisje keek mij vragend aan toen ik haar vroeg of het mogelijk was om in mijn eentje naar Alaska te gaan. ‘Niet echt gebruikelijk, maar het moet te regelen zijn’, zei ze vriendelijk en dus gingen we op zoek. Niet veel later boekte ik mijn reis met reisorganisatie Dragoman: een Engelse organisatie die met een omgebouwde Amerikaanse schoolbus van plek naar plek trekt. Een uitdagende reis, stond er. Perfect, dacht ik! Niet veel later, de eerste week van juli 2016, begon ik in mijn eentje aan mijn reis waarvan ik niet wist dat het mijn leven zo zou veranderen.

Na van Amsterdam naar Londen te zijn gevlogen en van Londen weer naar Calgary, kwam ik aan in het voor mij onbekende Alberta in Canada. Nog nooit was ik buiten Europa geweest en dus vond ik het ontzettend opwindend om mijn voetsporen te zetten op een ander continent. De stad zelf vond ik niets, dus besloot ik snel de bus te pakken naar het natuurgebied waar ik de andere reizigers van de groep van Dragoman een paar dagen later zou ontmoeten: Banff National Park. Dat het zó mooi was in Banff had ik niet verwacht. Het water was intens blauw (dat zou komen door het afscheiden van mineralen in combinatie met lichtinval, heb ik mij later door een geoloog die zich bij de groep voegde begrepen) en overal waar ik keek was natuur. Omdat het een warme dag was, besloot ik te gaan raften. Mijn GoPro zette ik op precies de verkeerde momenten aan en uit waardoor alleen de meest ongemakkelijke momenten zijn gefilmd, maar de herinnering staat voor altijd in mijn gedachten geschreven.

Een paar dagen na aankomst in Banff sloot ik mij aan bij de groep van Dragoman, waarbij sommige personen al op reis waren sinds Panama. Ze vertelden mij de verhalen van hun reis en ik kon niet wachten om zelf ook avonturen te beleven. Dat deed ik dus ook niet. Ik pakte mijn wandelschoenen en liep de Sundance Loop, een zes uur durende hike in Banff National Park welke ik later ook te paard heb gedaan. Omdat het zo ontzettend koud was, ongeveer 4 graden Celsius in de nacht, heb ik besloten om naar de bekende Hotsprings te gaan. Een prima plek om op te warmen in het koude Canada voordat de nacht begint.

Elke dag reden we minimaal zes en maximaal acht uur in de omgebouwde schoolbus, welke de naam Betsy had gekregen, om vervolgens één of twee nachten op een plek te mogen zijn. Dat is een kort verblijf en steeds tenten opzetten en afbreken, maar het is juist daarom dat ik zoveel heb kunnen zien. On the road alleen al waren dat onder andere Lake Louise, Lake Petyo (mijn persoonlijke lieveling) en Athabasca glacier. Op de plaats van bestemming hadden we ook daadwerkelijk de tijd om activiteiten te ondernemen. Zo ook in Jasper National Park, waar een hike niet kon ontbreken! Na oog in oog te hebben gestaan met verschillend wild, onder andere elanden, besloten we met de groep een kampvuur te maken en lekker te ontspannen. Ik begon de groep, welke bestond uit drie studenten, verschillende stelletjes van een jaar of 40 en een aantal personen dat hun pensioen wilde vieren, steeds beter te leren kennen en het verschil te zien tussen beweegredenen.

Na Alberta kwam ik in British Columbia terecht, waar ik het geluk had om mijn eerste twee zwarte beren ooit te zien! Het was zo magisch om deze dieren in het echt te mogen zien van slechts tientallen meters afstand. Ik voelde hoe Alaska steeds dichterbij begon te komen en kon stiekem niet wachten om Canada achter mij te laten, hoe mooi ze ook is. Een van de mooiste plekken, al dan niet de mooiste, waar ik ben geweest in Canada was de Salmon Ice Glacier. Het was zó adembenemend groot. Ik voelde mij zo klein, maar niet per se op een onprettige manier. De realisatie drong mijn geest binnen dat de natuur altijd sterker en groter is dan wij mensen. Met de groep stonden we daar, schouder aan schouder, maar we waren ons er allen van bewust dat de natuur hier de baas was. De natuur, inclusief de muggen die er vlogen, zullen de baas blijven hier. Tenminste, dat hoop ik.

Inmiddels, ruim een week na de start van mijn reis, was ik in Yukon aangekomen waar de wolven ons in het midden van de nacht wakker huilden. De wegen in Yukon zijn lang, heel lang, en de natuur lijkt niet op te houden. Waar je ook keek: de bomen kusten je een warm welkom. Ik begon aan het lange rijden te wennen. Eddie Vedder in mijn oren, een zitplek aan de raamkant en een boek in mijn handen: How to poo in the woods. Tja, dat moest ook gebeuren. Ik glimlachte en besefte waar ik mee bezig was. Aangekomen in ‘Countrystad’ Dawson City liet ik mij achterover vallen. Dit was de eerste en de laatste keer dat ik in de beschaving was, besefte ik. ‘Dat moeten we vieren’, zei één van de andere studenten en dus besloten we een traditioneel avondje cabaret te gaan kijken in het casino. Heel veel Yukon Gold biertjes later, besloten we terug te gaan naar de camping. De dag daarna stond Alaska op het programma.

Via de ‘on top of the world highway’ reden we Alaska binnen. Alaska! Ik was er echt! Het voelde zo onwerkelijk, maar de regen en mist liet me merken dat ik mij daadwerkelijk in Alaska bevond. Of in Nederland, natuurlijk. We zagen Alaska vanuit de bus en ik begreep McCandless nu voor het eerst. Hij vertelde dat blijdschap alleen bestaat als je het kan delen. Ik dacht aan mijn vriendje, met wie ik net een half jaar een relatie had, en aan mijn familie. Ze zouden mij eens moeten zien! Alaska, hier ben ik! Maar ze waren niet naast me en ik kon hen niet bereiken, aangezien in Alaska nauwelijks verbinding is. Ik miste hen, ook al was ik nu op de plek waar ik wilde zijn. We sliepen aan de voet van een gletsjer in Wrangell St. Elias die nacht. Ik kon mijn gevoelens niet plaatsen. Wat had ik graag gewild dat ik dit met de mensen kon doen om wie ik gaf! Toch besefte ik dat ik moest genieten. Dit was de eerste nacht écht wild kamperen en ik zuchtte. Ik ben op de mooiste plek waar ik ooit ben geweest en toch ben ik niet helemaal gelukkig. Het eerste inzicht overviel mij: happiness is only real when shared.

De volgende dag werd ik vrolijk wakker. Het uitzicht drong nu pas echt tot mij binnen: wildkamperen aan de voet van een gletsjer! Wauw! Ik voelde mij ineens heel vrij en besloot dat te vieren op grote hoogte. Voor vijftig minuten vloog ik over verschillende gletsjers in het mooie Wrangell St. Elias. Nog nooit had ik zoveel schoonheid gezien in een klein uurtje. Vanuit de lucht staarde ik naar berggeiten, schapen en elanden. De ongetemde vlaktes leken niet op te houden. Dit is waarom ik naar Alaska wilde, besefte ik. Een gevoel van geluk stroomde door mijn lichaam. Ik wilde dit van dichterbij zien, besloot ik, en ik deed opnieuw mijn wandelschoenen aan om ruim zes uur de grond van Alaska onder mij te voelen.

Na de overweldigende indrukken van het nationale park hebben we ons rust kunnen vinden op een plek waar niemand leeft. Helemaal niemand, bedoel ik dan. We lieten de bus achter om met de kano naar de middle of nowhere te gaan. In een vallei zetten wij onze tenten op, wederom onderaan een gletsjer. ‘Let’s touch the freedom’, zei een Zweeds meisje met wie ik veel optrok. Uiteraard wilde ik dat en dus begonnen we aan een acht uur durende hike zonder pad of route, op weg naar de gletsjer. Er was niemand wat ook wel wat beangstigend was, behalve het Zweedse meisje, ik en de Engelse geoloog. Het was een strijd met mijzelf. Door rivieren heen, op onze hoede voor de wilde herten en met het drinken van water van de gletsjer, haalden we het. Dit was een uiterst intens moment. We dansten op de gletsjer en keken terug naar het ijswater en de ijsschotsen die we overwonnen hadden. We volgen onze voetstappen (en de voetafdrukken van wolvenpoten) terug naar de camping in het midden van de vallei en vielen uitgeput in slaap.

Na een kanotocht door de regen terug naar de ‘bewoonde’ wereld, konden we eindelijk wat warms drinken. We reden die dag door naar Denali National Park: het nationale park waar mijn grote voorbeeld Christopher uiteindelijk zijn laatste adem uitblies. We bezochten zelfs de bus waarin hij gestorven was! Ik was emotioneel, ontzettend emotioneel, en begreep wat Christopher zijn laatste weken heeft moeten meemaken. Omringd door Grizzlyberen (wauw!) en andere wilde dieren, voelde ik mij klein. Het was koud, er was nauwelijks eten en het dichtstbijzijnde ziekenhuis was uren rijden. Ik dacht na en besefte dat ik het eigenlijk heel makkelijk heb in Nederland. Ik heb hele zorgzame ouders en een ontzettend lieve vriend, woon in een degelijk rijtjeshuis en heb elke avond een maaltijd op mijn bord. Meer heb ik niet nodig, besefte ik. Dit is wat Christopher wilde ervaren en ik voelde nu precies hetzelfde. Christopher mocht dan wel uit een veel rijker gezin komen dan ik; de essentie blijft hetzelfde.

We verlieten Denali en reden naar Seward, een oud vissersdorpje in Alaska. Vandaag stond een boottrip van een paar uur op het programma. Walvissen spotten was het doel en dat is gelukt! Na het zien van vijf walvissen en verschillende andere zeedieren, was ik mij ervan bewust dat ik Alaska nooit helemaal zal snappen. Het blijft een mysterie, al ben ik er nu geweest. Het is niet uit te leggen aan mensen die er niet zijn geweest en toch probeer ik het steeds opnieuw.

Met het zout van Seward nog in onze haren verlieten we de natuur en arriveerden we op onze laatste gezamenlijke bestemming: Anchorage. We gingen uit eten bij Humpy’s, een van de beste restaurants van Anchorage, en genoten nog één avond van wat we hadden meegemaakt. Alle verhalen kwamen voorbij. De verhalen over de ongeremde natuur, het countrystadje, de beren, de walvissen, de gletsjers, het raften, het vliegen.. alles werd benoemd. Er werd gelachen, gedronken en een traantje gelaten. Ook ik liet een traan. Niet omdat ik nu weer naar huis ging, echt niet, maar omdat ik wist dat ik gevonden had waar ik naar zocht. Ik begreep Christopher. Ik begreep hoe het voelde om eenzaam in het wild te zijn. Ook begreep ik dat geld niet gelukkig maakt, maar dat liefde de sleutel is naar geluk: er zit geen prijskaartje aan geluk. Alaska heeft mij inzicht gegeven dat ik voor de rest van mijn leven bij mij zal dragen. Ik hief mijn glas, net als ik dat in Dawson had gedaan, en proostte met de personen die ik in de afgelopen drie weken had leren kennen. ‘Op Alaska’, zei ik. ‘Op Alaska!’ kreeg ik terug. Met de gedachten bij mijn familie en vriend op het vliegveld van Schiphol viel ik die avond met, eindelijk, een écht voldaan gevoel in slaap.

Geschreven door Jeany Bijloo

Gratis reisvoorstel Verenigde Staten

Heb je interesse in een reis naar Verenigde Staten? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Verenigde Staten, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.