Walvishaaien spotten in Australië

Bestemming: A. Coral Bay (Australië)
Periode: april 2016
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Camping

Het is nog vroeg wanneer de prachtige kleuren van de ochtendzon de hemel verlichten en onze wekker afgaat. Tijd om op te staan en ons klaar te maken voor een 'once in a lifetime experience', zoals dat hier wordt geadverteerd. Het is 10 april 2016 en we staan met onze camper op een drukke camping in Coral Bay, West Australië, waar de vakantie duidelijk net is begonnen. Blijkbaar hebben we onze trip fantastisch goed gepland, want we zijn precies op tijd voor het walvishaaien-seizoen. Dat klinkt als een avontuur!

Ik pak de videocamera uit de oplader en maak het eerste filmpje van vandaag, waarbij ik Danny vraag naar z'n gemoedstoestand. Een beetje zenuwen, maar wat wil je ook, als je weet dat je vandaag met de grootste vis ter wereld gaat zwemmen, want dát is wat we gaan doen. Gaaf! Ik heb er zin in! M'n bikini kan vast aan, zonnebrand op en ik neem een kleine tas mee met handdoeken, zonnebrillen, water en de videocamera, want deze dag moet wel vastgelegd worden. Na een snel ontbijtje, maken we de camper rijklaar, omdat we van plek moeten verkassen in verband met de drukte op de camping. Danny is inmiddels druk in gesprek met onze Nederlandse buurman, die heerlijke bacon en eieren aan het bakken is, terwijl ik toch eigenlijk een beetje m'n geduld aan het kwijtraken ben. We hadden namelijk 'NU' bij de duikschool moeten zijn... Kom, gaan met die banaan! We zeggen de buurtjes gedag, parkeren de camper op de parkeerplaats van de camping en steken de weg over. Gelukkig is de duikschool aan de andere kant van de straat en lopen we nog geen 5 minuten later bij 'NingalooReefDive' naar binnen. 'Ah, dan moeten jullie Danny en Linda zijn? Dan zijn we nu compleet.' Haha, ok top! Voor we vertrekken moeten we nog even een wetsuit passen. Zo'n leuke inspannende bezigheid... Ik duw m'n voeten door de natte, nog koude pijpen en trek het wetsuit zo hoog mogelijk op. Een paar keer springen helpt altijd. Vervolgens de mouwen, die ook nooit meewerken en als ik dan denk dat hij redelijk zit, hangt m'n kruis nog ongeveer op m'n knieën. Nou, ik vind het goed genoeg. 'Mooi, dan mag die weer uit en in de zak'. Och, ja, uitdoen is al net zo vreselijk. Een rooie kop en wat frustraties later, zitten er twee wetsuits, vier flippers en twee snorkelsetjes in de zak. We hebben zak 29, goed onthouden!

Ningaloo Reef Dive in Coral Bay

Met wat gezonde spanning in ons lijf, wat fantastisch goed voelt, stappen we in de bus, die ons naar de haven brengt. Met nog 16 andere mensen op de tour en vijf crewmembers stappen we aan boord van de boot die ons dichterbij de haaien gaat brengen. De groep is vrij divers, met kinderen en oudere mensen uit verschillende landen. We hebben 1 ding gemeen, iedereen is een beetje nerveus, maar wel super enthousiast. De crew stelt zich voor en bestaat uit mensen die op de boot blijven, instructeurs en een fotograaf, die mee het water in gaat. En dan begint de snorkelles. Als iemand met een vuist op z'n hoofd slaat, betekent dit: Alles goed? Antwoorden doe je met ook op je hoofd slaan als het goed gaat, of met je armen zwaaien als het niet goed gaat. En als je uitgeput bent en niet meer verder kan zwemmen, of als de haai gewoon veel te ver is en je kunt het niet bijhouden, kan je je laten ophalen door de boot, door je arm in de lucht te steken. Ok, dat lijkt me duidelijk. En nu: oefenen met snorkelen. '29?' Jep, die is van ons! En daar gaan we nog een keer, de wetsuits mogen aan. Vervolgens komt de 'afwasmiddel-man' langs voor het schoonmaken van de duikbrillen en mogen we in onze complete outfits met flippers aan de achterkant van de boot gaan staan om op het startsein met z'n allen zo snel mogelijk het water in te springen. 'Go!' En daar gaan we achter elkaar plons, plons, het water in. En snorkelen maar. En niet zomaar snorkelen, ze hebben een prachtige plek uitgezocht met kleurrijk koraal en vissen in alle soorten en maten. Wauw! Het springen ging goed, iedereen was in een rap tempo in het water. Dit moeten we namelijk straks met de walvishaaien ook gaan doen, want de walvishaai zal niet op ons wachten. Na een half uur snorkelen in het kraakheldere water, komt de boot ons weer ophalen en klimmen we via de trapjes omhoog de boot weer op en kunnen we even uitrusten. Wat een prachtig zeeleven hier, we zouden bijna vergeten waarom we hier echt zijn. Maar niet helemaal, want we hebben niet $380 AUD per persoon betaald voor een beetje snorkelen in de Ningaloo Reef, wat we ook aan de overkant van onze camping kunnen doen, voor niets. Nee. We zijn hier toch echt om naar de haaien te gaan!

De eerste walvishaai

Oké, de vlinders in m'n buik zijn inmiddels dol geworden en de adrenaline stijgt. We zitten in groep 1 en dat betekent dat als er een haai wordt gespot, wij als eerste het water in mogen. Het spotvliegtuig vliegt rondjes boven de zee en dan opeens begint de motor te ronken en versnelt de boot. 'Whaleshark!!!' wordt door de crew geroepen. 'Snel, snel' Ok, flippers aan, snorkel op en een beetje onhandig lopen we vlug naar de achterkant van de boot. Met m'n handen vastgeklampt aan de metalen reling hoor ik m'n eigen supersnelle ademhaling en daar staan we dan, wachtend op het sein om de grootste vis ter wereld te gaan zien. Vooral niet vergeten adem te halen! 'Go!' Jahoor daar gaan we dan. De adrenaline schiet omhoog naar 200% en voor ik het weet spring ik het water in. Nog wat spartelend in het water, word ik aan m'n arm getrokken. Het is Danny die met z'n hand een kant op wijst, ik volg z'n vinger en wow, het is enorm, het is huge, die mond, die enorme bek. Een ovale, donkere, platte bek en dat komt op mij afgezwommen Ok, links of rechts, het gaat snel, ik kies een kant, rechts en ik zwem, ik zwem zo snel mogelijk en ik zwem naast een whaleshark! M'n ademhaling is nog sneller en m'n hartslag maakt overuren. Wauw! Wat is dit gaaf en wat voelt dit onwerkelijk. De haai is echt enorm, dat lijf en dan zwemmen er 'kleine' visjes bij, die echt niet zo klein zijn als je denkt, die leven van de algen op de haai. Ok, niet in paniek raken, maar genieten van dit geweldige moment!

Zeeschildpadden

'Woehoeee, jullie hebben het gehaald!' wordt er geroepen. Wat een feest. Met een heerlijk chocolaatje zitten we uitgeput op de bank en hebben we er een geweldige walvishaai-ervaring bij. Het blijft nog steeds onwerkelijk, misschien komt dit omdat we de haai niet hebben aangeraakt, maar we waren er toch echt heel dichtbij. Gaaf was het zeker. Ik heb een parachutesprong gedaan en walvissen van dichtbij gezien, maar dit overtreft alles. Wat een fantastische belevenis! We zijn kapot, we zijn op en toch zo vol adrenaline. We bekijken onze filmpjes op de videocamera die misschien niet super zijn, maar de haaien staan er zeker op. Daarnaast hoor ik vooral een hoop gehijg op de filmpjes, waaruit ik duidelijk kan opmaken dat ik echt alles gegeven heb. Na een heerlijke lunch, die de crew voor ons heeft voorbereid, kunnen we er wel weer even tegenaan en bereiden we ons nog één keer voor om het water in te gaan. Dit keer hoeven we niet zoveel inspanning te leveren als bij de walvishaaien, want nu gaan we op zeeschildpaddenjacht, die gelukkig iets makkelijker bij te houden zijn. Rustig dobberend in het water, spotten we prachtig koraal, vissen in alle kleuren en maten en vinden we 3 zeeschildpadden. Op een sierlijke manier bewegen ze hun poten heen en weer en verplaatsen ze zich door het heldere water. Wauw, wat een mooie beesten. De één nog dichterbij dan de ander en het lijkt wel of ze zich niks aantrekken van die snorkelende mensen om ze heen, terwijl we hier toch echt midden op zee zitten. Een super afsluiting van deze mooie dag om nooit meer te vergeten. Tijd om terug te gaan.

Met een stubbyholder, een diploma en ook nog wat foto's van de fotograaf lopen we tevreden en voldaan terug naar de camping waar we onze ervaringen, foto's en filmpjes natuurlijk nog even moeten delen met onze Nederlandse buurtjes. Dit doen we gezellig met een paar pizza's en biertjes, want die hebben we wel verdiend na deze dag. Nog vol van ons avontuur is het niet heel lastig om inmiddels onder een donkere sterrenhemel in slaap te vallen en te dromen van dit geweldige avontuur.

Geschreven door Linda Castien