Een dagje Londen

Bestemming: Londen, Engeland
Periode: december 2014
Vervoer: Bus
Accommodatie: Geen
Organisatie: SlangenReizen.nl

Jesse was ooit eens in Londen met school geweest en zou nog wel eens terug willen, ik ben er de afgelopen jaren een paar keer geweest en dat waren absolute hoogtepunten, we moesten dus eens naar Londen, we vonden dat we dat verdiend hadden. 
Natuurlijk mag het allemaal weer niets kosten en dat scoren is ook weer een sport op zich. Trein en vliegtuig werden te duur, maar uiteindelijk vond ik een trip via Slangen Reizen met een dagje bus. Zoiets heb ik ooit eens met mijn moeder en zusje gedaan (via eurolines toen), het is vreselijk vermoeiend, maar heej, wél Londen. Via een collega hoorde ik dat er een Groupon aanbieding voor een dag Londen was, nog via dezelfde maatschappij ook maar dan nog een tientje goedkoper. Boeken!!!

Voorpret

En sinds september zaten we te voorpretten. Kay had ik een dagje Amsterdam beloofd maar toen zijn optie kwam om te kiezen tussen Amsterdam of Londen, was zijn keus snel gemaakt, joepie met zijn drieën naar Londen!

Zaterdag moest er nog even snel een nieuwe accu voor mijn mobiel gekocht worden, een boekje over Londen, ik moest het dit keer zonder gids doen en nog wat meuk, allemaal zo lekker op het laatst. Zondag had ik de hele dag twee stuiterballen in huis die elke vijf minuten vertelden hoe lang het nou nog duren zou en eindelijk, tegen 23:30 uur reden we richting het station Tiel, daar zouden we worden opgepikt. De bus stond er al, de ex-stiefpapa van de jongens was na zijn dienst nog even gebleven om ons uit te zwaaien en om ons tevoorzien van de laatste tips. Er werd nog even wat koffie gepakt in ons verblijf en nadat de chauffeur mij drie keer had verteld welke stoel wij hadden, en hij het uiteindelijk op mijn hand wilde schrijven. waren we zo ver. Mijn geheugen is vergelijkbaar met een natte dweil tegenwoordig. Jesse ging bovenin zitten, Kay en ik beneden. Mijn voorbuurvrouw had haar stoel al in de ligstand staan en ik zat nog ruzie te maken met mijn rugzak, maar het is gelukt. In Den Bosch moesten we nog een zooitje mensen ophalen en daarna rechtstreeks naar Duinkerken in Frankrijk. Al snel was er een serene rust en dommelde iedereen wat weg.

Douane

Douane! We moesten allemaal via een kantoortje langs de douaniers. Samen met de vader van de jongens hadden we een heel papierwerk moeten invullen omdat Kay minderjarig is, daar er nogal wat ki(n)dnappingen zijn tegenwoordig, tuurlijk laat ik die zooi in de bus liggen en daar sta je dan bij die mooie douanier. De bus was inmiddels al een stukje door gereden mèt mijn papieren, maar omdat Jesse wel dezelfde achternaam heeft en de leuke man wist antwoorden dat Kay “his brother” en ik “his dear mummy” was (of iets in die geest) mochten we toch door. Ik vertel de chauffeur over mijn mutsenactie en het kon blijkbaar nog erger. Ondanks dat hij iedereen had gevraagd of ze hun paspoort/ID bij zich hadden, bleek één man hem toch vergeten te zijn, hij kreeg geen coulance en kwam de grens niet over, bye bye. Toen iedereen, min één, weer in de bus zat bleek dat we nog ruim een uur voor vertrek hadden. Even de benen strekken en de blazen legen.

De boottocht

Het mocht gebeuren van ons! De bus reed aan boord en iedereen moest naar boven. Her en er lagen al passagiers die een slaapplekje verovert hadden, er kon gepint en besteed worden op de boot, maar wij hadden gelukkig een voorraadje voer en drinken bij ons. Na zo’n twee uur zagen we The White Cliffs of Dover opdoemen, nou ja niet helemaal want het was nog stikdonker, maar met iets fantasie kon je er best van maken. We mochten weer in de bus en vielen in coma tot Londen, de klokjes waren verzet en het was rond 9:00 uur. De chauffeur kletste ons Londen in en liet ons nog wat wetenswaardigheden zien. We werden bij de Thames afgezet en kregen de instructies mee dat we daar rond 20:15 uur, Engelse tijd weer terug moesten zijn. Top, eerst maar eens uitzoeken WAAR we dan eigenlijk zijn.

Londen

Uitzicht over de Thames, rechts The Londen Eye, rechts een spoorbrug, links de Waterloo bridge, groot kruis op onze landkaart gezet. 10 meter verderop zat het metro station Embankment, was iets minder zoekwerk geweest. Nou maar eens flappen tappen en dagkaarten voor de tube gehaald. Daar heb ik dus de verkeerde bankpas voor, dus daar ging weer een groot gedeelte van mijn tap-geld. Een vriendelijke meneer helpt de toeristen met het kopen en vraagt of ik niet kleiner heb dan die 2 x 20 pond. Nee, dus ik krijg dus gelijk 19,50 pond aan muntgeld van dat apparaat, het casino is er niets bij. We gingen eerst op zoek naar een toilet, dat viel nog niet mee, maar er zijn gewoon heel veel openbare toiletten en niks nie geen Dixi-dozen maar schone toiletten! Eindelijk konden we aan ons drukke programma beginnen, Harrods was als eerste aan de beurt. De tube richting Heatrow was bommetje vol, de volgende ook en toen gingen we aanstampen, geen succes voor mensen met claustrofobie, maar overleefd. Bij de ingang van Harrods werden we gelijk aangesproken dat we onze rugzak niet op onze rug mochten dragen maar over de schouder of voor ons. Ik zie er het voordeel niet van in, maar als die booskijkende meneer dat wil, dan krijgt hij zijn feestje toch. Het was er nog steeds groot, namen van merken waarvan een zakdoekje waarschijnlijk al onbetaalbaar is, maar wel leuk om een keer te zien. Toen we weer in de frisse lucht stonden werd het verdere plan de campagne bedacht, we zouden eerst naar Camden en ook Carnaby Street stond op het programma.

Het OV in Londen blijft een geweldig iets, je hebt je dagkaart, floepst door de poortjes en aan het eind floeps je er weer net zo makkelijk uit, levenslinke roltrappen, muziekje her en der en langsstormende haastige mensen.

Ontbijt

Camden, er moest ontbeten worden! En, hoewel er van alle lekkernij te koop is, wilden de heren naar de Burger King. Gelukkig stond er een man met een groot bord van de Mac Donalds op straat, Jesse informeerde bij hem even waar de Burger King zat en de man wees hem de weg, service hebben ze bij Mac Donalds wel. Ik weet nou dat Burger King menu in het Engels Burger King meal is, na drie maal hetzelfde foutje snapt de baliemeneer het nou ook.

The British Boot Company

De magen waren gevuld, we konden naar The British Boot Company. Ik kon het zomaar na enkele jaren vinden! Uniek zaakje in Camden waar Madness, The Clash, Sexs Pistols ook graag kwamen. In het piepkleine shopje wordt je gelijk welkom geheten, sterker, ze wisten dat ik uit Nederland kwam en al eerder geweest was. En denk nou niet dat ik hier ooit eens de boel op stelten heb lopen zetten, weet me goed te gedragen als het moet. Na mijn bevestiging vertelde ik dat het bij de opvoeding hoort dat ook mijn kinderen hier zijn geweest en kregen de jongens een fantastische uitleg over een stukje geschiedenis van Dr Martens, echt leuk. Jesse zat ondertussen al te kwijlen en met wat goed advies liep hij glunderend de winkel uit met zijn eerste paar Dr. Martens Black Chelsea Boots! Op naar de Camden Market, op weg daarheen werd er door Jesse nog een jasje gescoord, nou nog de omgeslagen broekspijpen en het plaatje is compleet. Ik ben blij met mijn nieuwe magneetjes voor op de koelkast en Kay twijfelt bij elke pet die hij ziet, je kunt je geld maar één keer uitgeven tenslotte.

Camden Market

Ik laat de jongens Camden Market ziet, ik dacht dat ik het kende maar ergens hebben we de afgelopen jaar iets gemist, er bleven maar kraampjes en winkeltjes te zien. Fantastische pakken, geweldige hoedjes, een zooi kleding, tierelantijntjes die roepen “hebben, hebben, hebben” en LP’s. Jesse wilde tussen de oude LP’s neuzen en wij moesten maar even verder wandelen. Hij bedoelde eigenlijk te zeggen, wandel heel die market nog maar eens over en kijk dan of ik tijd heb. Te vroeg naar zijn zin gingen we toch verder want meneer wilde ook nog naar Carnaby street waar de Ben Sherman winkel zit.

Pizzeria en China Town

De Burger King voorraad was nou wel redelijk verteerd en het werd tijd om de boel eens aan te vullen. We zagen een diverse restaurantjes zitten en kwamen uiteindelijk bij een pizzeria uit. Leuk klein tentje, niet te snel, niet te traag en lekkere pizza’s. Voeten kwamen tot rust, rug trok bij, energie zat er weer in. We hadden zelfs nog tijd over en omdat Kay nog nooit op Piccadilly Circus was geweest liepen we die kant op. Die grote schermen maakten weinig indruk op meneer, de straatmuzikanten/dansers waren dan wél weer erg leuk. Jesse en ik Googlenden ondertussen waar Chinatown zat, mijn gevoel dat het in de buurt was, bleek te kloppen. We waren er ongeveer langs gelopen. Op weg naar de Chinezen vond Jesse nog een boekenzaak en Kay een candy-shop, maar uiteindelijk kwamen we er toch. De diverse geuren deden mij aan Thailand denken, niet mijn mooiste vakantie ooit, gegeten hadden we al en verder was er ook bar weinig wat we niet mochten missen.

Leicester Square en Bankement Station

Op weg naar Leicester Square, daar moest toch ondertussen wel koffie te scoren zijn. Er bleek een kermis te zijn (misschien is dat er altijd wel), maar samen met al die kerstlichtjes was het wel een mooi gezicht. Belangrijker, we vonden koffie, lekkere koffie en “medium-size” is véél koffie, onze dagelijkse behoefte was in een klap aangevuld. De blazen werden nog even geleegd en rustig liepen we richting de tube. Het viel me op hoeveel theaters er in Londen zijn en overal flinke rijen met mensen die er mooi uitgedost uitzagen. Uiteindelijk kwamen we weer bij station Bankement uit, daar waren we netjes op tijd en gingen nog even op de muziek af, er zat hier een trio Cubanen lekker zomerse muziek te spelen, hoewel we fantastisch en zonnig weer hebben gehad vandaag blijft de winter niet mijn favoriete jaargetijde. Onze laatste muntjes hadden ze zeker verdiend en werden in hun gitaarbak gedeponeerd.

Terugweg

Onze bus was mooi op tijd en nadat iedereen ingeladen was ging het weer richting Dover, we moesten nou best lang wachten voor we aan boord konden, als ik dan toch naar huis moet, dan moet het snel gebeuren. Voor de statistieken werd ons nog verteld dat er die dag 22 bussen voor Slangen reizen in Londen waren, best veel. De terugweg leek iets vlotter te gaan, de telefoons werden weer bijgeladen, de nicotine-gehaltes aangevuld en een beetje wegdutten lukte Kay zelfs. In Frankrijk werd de verstekeling weer opgepikt en de verwachte tijd in Den Bosch was kwart voor 7, helaas is Jan Groot dan nog niet geopend, dus we zijn maar blijven zitten tot Tiel. We hebben flink kunnen slapen en waar Kay dacht nog in Frankrijk te zitten, bleken we de Nederlandse grens al gepasseerd te zijn. Tegen half 8 waren we weer in Tiel, home sweet home en verrot tot op het bot. We namen afscheid van de chauffeur en reden naar huis, douchen en slapen.

Tot slot

Het was een kort tripje Londen, maar zo leuk dat ik die dag jet-lag er voor over heb. Hopelijk kunnen mijn mannen weer een leuke ervaring in hun memory opslaan, ik vond het leuk. Ook alle respect en complimenten van de buschauffeur (gewoon van Krol hier uut ’t dorp), d'r komt een hoop geregel bij zijn baan kijken en als mensen waarvoor je je best hebt gedaan nog niet de moeite nemen om te bedanken bij het uitstappen, dan zou je ze toch een schop onder hun reet geven en de volgende keer fijn aan de Franse grens laten staan. Ik heb beroerdere rijstijlen meegemaakt (lichtelijk Euroline trauma), kwaliteit, bedankt!

8,3
op basis van 1093 reviews

13 consumenten awards

Lees meer

7,1
op basis van 248 reviews

2 consumenten awards

Lees meer

8,0
op basis van 218 reviews

5 consumenten awards

Lees meer