Duikvakantie op Honduras

Bestemming: A. Utila (Honduras)
Periode: juli 2015
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Hotel/Carribbean Dreams appartement
Organisatie: United Airlines

Het is vrijdagochtend 3 juli, de wekker gaat ondertussen al voor de vijfde keer. Gisteren zat ik nog in een collegezaal mijn laatste tentamen van het jaar te maken. Zou ik het allemaal gehaald hebben? Het maakt vrij weinig uit want ik ben er toch niet voor de herkansingen. De komende twee maanden ben ik weg, weg naar Honduras. Honduras?! Weet je het zeker? En je vliegt ook nog eens naar San Pedro Sula (in vele lijsten de gevaarlijkste stad ter wereld)?

Dit wordt mijn eerste solo-trip een reis van twee maanden naar Honduras. Het overgrote gedeelte zal ik verblijven op Utíla, een eiland ten noorden van het vaste land van Honduras. Het maakt deel van de zogenoemde Bay Islands. Het avontuur begint, zoals zovelen in Nederland op Schiphol, de vluchten worden verzorgt door United Airlines en de eerste brengt mij naar Houston. De eerste keer dat ik op Amerikaanse bodem zal zijn, hoewel het allemaal binnen het vliegveld zal zijn. De vlucht gaat naar wens en we komen zonder problemen aan op Houston. De volgende vlucht gaat naar die beruchte stad waar zoveel slechte dingen op het internet staan. Zelf voel ik mij prima, het verschil tussen media en werkelijkheid licht vaak ver elkaar. Daarnaast zullen veel van de moorden gerelateerd zijn aan de drugskartels. De tweede vlucht gaat iets minder soepel, de piloot is vertraagd, hij is zojuist met een ander vliegtuig geland en moet naar ons vliegtuig toe. Hierdoor komen we te laat op San Pedro Sula aan, waar immigratie ook erg lang duurt. Een paar uur na de oorspronkelijke landingstijd ben ik eindelijk bij mijn koffer met duikspullen, hopend dat de lift naar mijn hotel voor de nacht er nog is. De mañana mañana cultuur (ontspannen kijk op het leven) valt gelijk die eerste dag al te merken, Luis mijn chauffeur staat mij op te wachten en vertelt mij dat het wel vaker wat langer duurt en dat ik mij nergens voor hoef te verontschuldigen.

De volgende ochtend word ik wakker in een vreemd land verder van huis dan ik ooit geweest ben (al is Canada ook al vrij ver) en ik voel mij verrassend op mijn gemak. Beneden kom ik drie ander gasten tegen, twee Denen en een Amerikaanse. Alle drie ook vrij jong (zelf ben ik 20) en alle drie zijn ze hier voor vrijwilligerswerk met scholing van lokale kinderen. Voor een van de Denen is het niet haar eerste trip naar Honduras voor vrijwilligerswerk. Onder het genot van roerei en toast met jam hoor ik alle verhalen aan. Zoals ik vermoedde is San Pedro Sula niet de horrorstad die je online tegenkomt, maar je moet zeker niet als een toerist met een camera in je handen door het centrum lopen. Later vandaag heb ik een binnenlandse vlucht naar Utíla en ik moet dus terug naar het vliegveld. Een van de Denen vliegt vandaag, twee uur eerder dan ik, naar huis en ik krijg het aanbod om mee te rijden. Snel bedank ik Bianca en Luis voor hun gastvrijheid en spring ik in het busje.

Week 1

Ondertussen is het misschien al duidelijk, de komende twee maanden ben ik hier om te duiken en duikinstructeur te worden. Dit eiland is daar een perfecte locatie voor qua reputatie en kwaliteit van les dat je krijgt, maar nu loop ik misschien iets te ver op de feiten vooruit. Bij het duikcentrum, Utila Dive Center (waar ik de cursussen zal volgen), krijgen we gelijk een rondleiding. Zelf spreek ik vloeiend Engels, maar mijn Spaans is zeer gebrekkig. Daarom is het fijn om te weten dat op dit eiland bijna iedereen Engels spreekt vanwege het toerisme en het feit dat de Bay Islands vroeger een kolonie van Groot-Brittannië waren. Maar terug naar het heden, deze eerste week verblijf ik in een dorm room voor 4 personen met de Engelsman die ik op het vliegveld in San Pedro Sula tegenkwam. Het is eigenlijk een kamer met twee stapelbedden en wat kluisjes. De douches en dergelijke zijn gedeeld. Voor het ontbijt deze week had ik brood en jam gehaald, maar messen hadden we natuurlijk niet. Toch had ik trek en moest er een oplossing gevonden worden. De Engelsman, Sam, had besloten dat een zak chips zijn ontbijt ging worden. Maar ik had een geniaal idee, want wat komt het er het dichtst bij een mes in mijn koffer? Met de handvat van mijn tandenborstel smeer ik zo een week lang mijn boterhammen met jam.

Week 2

Week 2, mijn Divemaster cursus gaat beginnen. De hele cursus zal ruwweg 4 weken duren, na de eerste anderhalve week kun je zelf je tempo bepalen. Deze eerste week is alles al aardig voor ons ingepland, maar er is nog steeds genoeg tijd om te plezierduiken. Het meest gedenkwaardige van deze week is de Discover Scuba Dive Workshop. Discover Scuba Dive is een eerste testduik die mensen kunnen doen om te kijken of zij duiken leuk vinden voordat zij zich verplichten tot het volgen van een hele cursus. Als divemaster kan het assisteren bij deze cursus een van je taken zijn. Daarom krijg je alle uitleg en krijg je een “baby duiker” die je tijdens een duik moet rondleiden. Deze duiker is een van de andere cursisten van de divemaster cursus en hij/zij krijgt de opdracht om dingen fout te doen tijdens het duiken. Tijdens de duik krijg ik van onze instructeur iemand aangewezen om rond te leiden, hij begint gelijk dingen fout te doen die ik snel moet corrigeren. Alles lijkt onder controle en dan krijg ik het signaal dat ik een twee mensen moet rondleiden, nu moet ik ook de instructeur rondleiden. De verhalen die ik gehoord had waren niet gelogen en voor ik het weet heeft hij zijn duikuitrusting uitgetrokken en heb ik één duiker en één uitrusting vast. Snel leg ik de ander op de bodem op het zand neer en help ik de instructeur weer in zijn uitrusting, voordat ik het weet heeft hij nu ook een van zijn duikvinnen uitgekregen en ook die help ik hem weer aandoen. Dit met in de tussentijd een tweede duiker die op de bodem met zijn duikvinnen in het zand is gaan graven. Nou is dit allemaal wat extreem, maar vanaf het punt met twee mensen was het dan ook meer een stresstest en plezier voor de instructeur. Ik heb nog nooit zo hard gelachen onderwater, nog steeds niet trouwens. En ik mag natuurlijk niet vergeten dat ik deze week mijn eerste haai onderwater heb gezien, een verpleegstershaai die onder een steen lag te rusten!

Week 3

De volgende week is alles meer relaxt, de theorie is afgerond en de meeste onderdelen van de cursus moet je nu zelf indelen. Tijdens een duik komt er een school Spadefish op ons af en ik stop gelijk met bewegen. Ik hang rechtop stil in het water en de school komt recht op mij af en begint in een spiraal om mij heen te draaien. Dichter bij de kleine zeemeermin kun je niet komen en ik het nummer “Diep in de zee” gaat door mijn gedachten heen. Eenmaal met beide benen weer op de grond doe ik de volgende dag een koraal onderzoek, hierbij kijk je naar hoe donker en gezond het koraal er uitziet. Ook dit is een deel van de cursus en is een geweldige manier om veel informatie over het koraal binnen te krijgen. Tijdens beide duiken word ik aan het eind begroet met interesse van in het eerste geval een Adelaarsrog en in het tweede een Karetschildpad!

Week 4

Ondertussen is het alweer de vierde week, een maand kan snel gaan en ik voel mij hier helemaal thuis. Na de eerste week in een slaapzaal waren wij overgestapt naar een Carribbean Dreams appartement. Eindelijk een eigen keuken en badkamer. Wel krijgen we een lichte shock als we de douche weer uitdraaien, maar dat is een klein detail. Ook de afstand naar het duikcentrum is veranderd, van tien minuten lopen naar 2 minuten. Het meest interessante onderdeel van deze week moet toch wel de uitrustingsuitwisseling zijn. Onderwater wissel je met een partner je duikuitrusting uit terwijl je samen uit één ademautomaat om de beurt ademt. Het is een stresstest die voor een van de deelnemers in eerste instantie teveel is. Zelf gaat het allemaal goed, halverwege verlies ik wel even mijn balans waardoor ik iets weghuppel van die waardevolle ademautomaat. Gelukkig kan ik op tijd weer bij mijn partner terugkeren en ronden we het zonder andere problemen af. Aan het oppervlakte blijkt dat iemand anders het niet zo gemakkelijk had en zijn partner heeft iemand nodig om het wel af te sluiten. Als “vrijwilliger” ga ik weer onderwater en doe alles nog een keer en begin het zelfs leuk te vinden.

Week 5

Week 5 alweer, de laatste loodjes om de divemaster af te maken en het begin van de instructeur cursus. Dat laatste houdt veel presentaties met informatie in. Daarom vul ik deze week maar even met een kort verhaal over koraalduivels. Zij komen oorspronkelijk uit de Indische Oceaan en zijn een plaag in de Cariben geworden. Daarom wordt er hier op ze gejaagd met speervissen, het is ook best lekker trouwens. Als je ooit in de Cariben bent en Lionfish (koraalduivel) op het menu ziet help dan de natuur een handje en bestel dit dan zeker! Maar goed presentaties, papierwerk en een week van ziek/zwak en misselijk voelen later is weer voorbij (dat ik ziek was deze week kwam goed uit aangezien we weinig in het water waren).

Week 6

Ook de zesde week is gevuld met presentaties van de instructeurscursus, maar deze week hebben we ook veel oefeningen in het water. Het instructeurexamen bevat ook onderdelen in het water en alle onderdelen oefenen we minimaal drie keer om goed voorbereid te zijn. Veel voorbereiden dus, dan maar iets vertellen over het eiland zelf. Utíla is een klein eiland dat voornamelijk aan de zuidkant bewoond wordt. De meeste duikcentra en eetgelegenheden en bars liggen op één lange weg langs de kust . In iets meer dan twintig minuten tijd kun je van het ene uiteinde van de gebouwen tot het andere uiteinde lopen. Je kunt eten vinden voor $0.50, de lokale Pastelitos, of Baleadas voor ongeveer $2. Als je wat luxer wilt eten kun je tussen de $4 en $15 goed eten. Zelf ben ik verslaafd geraakt aan de smoothies bij Mermaids en Sam mijn kamergenoot is helemaal weg van de pizza’s van de Mango Inn (2 voor de prijs van 1 op dinsdag!).

Het is dan bijna zover, het instructeursexamen is een paar dagen verwijderd en om te relaxen gaan we op een trip naar de noordkant van het eiland. Dit is waar je verpleegstershaaien en over het algemeen meer vis tegenkomt dan zuid en oost. De trip maakt alles waar, mijn groepje blijft tijdens de duik wat achter om naar alle kleine dingen te kijken en dat loont. Mijn eerste zeepaardje is een feit! Ook komen we een jonge Nassau zeebaars tegen die erg nieuwsgierig is en zelfs mijn masker met zijn bek aanraakt. Hij, we noemen hem Steve, volgt ons voor zeker twintig minuten en komt steeds inspecteren wat we vinden. Ook komen we weer een adelaarsrog tegen, daar word ik nooit moe van. Na een heerlijk ontspannende dag is het zover, examen. Hiervoor komen twee mensen van buiten het duikcentrum naar Utíla om ons te beoordelen, gelijk stellen ze ons op ons gemak en vertellen ze hoe alles zal verlopen. Twee dagen daarna is het allemaal goed gegaan en zijn we allemaal geslaagd! Dat wordt natuurlijk tot in de laatste uurtjes gevierd (alcohol was tijdens de examendagen totaal verboden). Eindelijk was het dan zover, echt vakantie voor nog anderhalve week. Tijdens de duiken die volgden deze week kom ik onder andere een octopus, zeepaardje en schildpad tegen.




Het grootste avontuur blijkt in de laatste week te zitten. Bij Pumpkin Beach nesten er Karetschildpadden en ’s nachts ga ik als vrijwilliger op patrouille tegen stropers en om de nesten voor onderzoek bij te houden. Hiervoor werd er gepatrouilleerd door Sea Shepherd vrijwilligers, maar die zijn daarna vertrokken en ik probeer een steentje bij te dragen voor de laatste paar patrouilles. De eerste nacht zijn er twee schildpadden die niet hun gewenste plek vinden en weer terug in het water gaan, maar de tweede nacht is het raak en worden er eieren gelegd.