Lente in Alentejo

Bestemming: A. Lissabon (Portugal) , B. Avis , C. Estremoz , D. Monsaraz , E. Évora , F. Albernoa , G. Carvalhal
Periode: mei 2016
Vervoer: Vliegtuig en auto
Accommodatie: Hotels

Een gebied dat net zo groot is als Nederland, tenminste als je onze meren niet meerekent, is goed voor bijna één derde van de landoppervlakte van Portugal. Toch is de regio Alentejo lang niet zo bekend onder toeristen. Een vergeten stukje land met enorm veel ruimte, rust, zon, kurk en bovenal: heel veel bloemen in de lente!

Alentejo (wat je uitspreekt als 'Alentesjoe') betekent letterlijk 'over de Taag'. Met deze rivier, die overigens de langste rivier van Portugal is, maak je gelijk kennis als je van de luchthaven in Lissabon richting het achterland van Portugal rijdt. De Vasco da Gamabrug is een 17 kilometer lange brug over de Taag en brengt je naar het begin van Alentejo. Alentejo is de regio die ligt tussen Lissabon en de Algarve en zich strekt tot aan de Spaanse grens. Het kenmerkt zich door de eindeloze vlaktes, in het noorden het heuvelachtige landschap, de brandende zon en niet te vergeten de vele kurk- en olijfbomen. Dat er slechts 750.000 mensen wonen verbaast mij nog steeds. Tijdens onze autorit van Lissabon naar Solar dos Lilases in Mora, een ritje van ruim 100 kilometer, passeren we in de tweede helft van de rit slechts enkele auto's. Een verademing als je uit het drukke Lissabon of het dichtbevolkte Nederland komt.

Te water met Azenhas da Seda

Na een heerlijke lunch bij Hotel Solar dos Lilases beginnen we aan het eerste activiteit van deze reis: canyoning. Met de door de hoteleigenaar zelf gebrouwen likeuren en de stukjes hondshaai, ofwel cação in het Portugees, nog hoog in mijn maag hijs ik me in het iets wat strakke wetsuit. Al snel kom ik er achter waarom we die dragen. De temperatuur van het water is aan de koude kant te noemen. Had ik trouwens al gezegd hoe mooi het hier is? Volledig afgelegen aan een rivier in het plaatsje Moinho do Arieira heeft Luis Lucas zijn eigen bedrijfje Azenhas da Seda opgezet. Slechts een zandweggetje brengt je naar deze plek, die omgeven wordt door prachtige velden met bloemen, stilte (op zijn hoogst het geluid van de rivier) en diverse kampeertenten. Luxe kampeertenten wel te verstaan, dat we ook wel onder de naam 'glamping' kennen. Maar wij zijn hier voor actie. De adrenaline. De kou van het water.

Slechts een zandweggetje brengt je naar deze plek, die omgeven wordt door prachtige velden met bloemen, stilte en diverse kampeertenten.
Nog iets vertwijfeld wordt het water door de eerste mensen betreden. 'Jullie zwemmen naar het midden van de rivier en laten je dan in de safety position meevoeren', zegt Luis. Na zo'n 50 meter in het water is het de bedoeling dat je weer in zwempositie gaat en je richting de kant zwemt. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, maar zeker goed te doen. Na een fijne wandeling laten we ons nog meerdere keren door de rivier meevoeren, waarna we zelfs de sprong van een 4 meter hoge rots wagen.

Rode wijn en een magnifiek uitzicht

Met een rode wijn in mijn hand staar ik naar de roodoranje gekleurde ondergaande zon. Op het dakterras van Herdade da Cortesia heb je een magnifiek uitzicht op de omgeving, waardoor dat rode Portugese wijntje natuurlijk nog net iets beter smaakt. Even daarvoor ben ik ingetrokken in mijn zeer comfortabele hotelkamer. Als je de kamerbrede glazen deuren open doet, kan je neerstrijken op de ligstoel op je eigen balkon. Hetgeen waar ik echter nog het meeste versteld van sta is het uitzicht. Het perfect aangelegde zwembad, de groene grasweide en het weidse achterland van Alentejo staren mij aan. Het einde van de dag nadert, waardoor het licht extra mooi is. Wat een prachtige plek om te overnachten.

Percurso Pedestre da Esperança

Na een zeer comfortabele nacht in mijn veel te grote bed, met veel te veel kussens en dat misschien wel nét iets te lekker lag, beginnen we die dag aan een wandeling door het Serra dos Louções, een voorgebergte van de Serra de Sao Mamede. Dit gelijknamige natuurpark is de grootste bergformatie ten zuiden van de rivier de Taag. Door de geografische ligging en de hoogte van het gebied (op sommige plekken boven de 1.000 meter) heeft het een onderscheidend microklimaat kunnen ontwikkelen. Wij leggen een deel van de Percurso Pedestre da Esperança af, waarbij we beginnen bij de historische rotsschilderingen. Ze worden geschat te dateren tussen de 4e en 2e millennia voor Christus. Door de kleine hoeveelheid bekende rotsschilderingen in Portugal, wordt deze beschouwd als de meest belangrijke nog bestaande schildering in de buitenlucht in Portugal. Het is dan ook niet voor niets geclassificeerd als een nationaal monument.

Charmant Estremoz

Het broodje eet ik maar half op en dat is maar goed ook. We lunchen die middag bij restaurant Mercearia Gadanha in Estremoz. Dit is zo'n restaurant dat je eigenlijk niet mag overslaan bij een bezoek aan Alentejo. Je krijgt hier echt goed Portugees eten in een modern jasje. De inrichting is erg mooi gedaan en overal komt het wijnthema een beetje terug. Aan de voorkant van het restaurant vind je een klein winkeltje met lokale lekkernijen en wijnen. Aan de hand van kleine hapjes die je kan delen, eigenlijk een Portugese tapas, maak je kennis met de kaart van het restaurant. En die is zeer goed te noemen! We krijgen zelfs twee toetjes. En had ik de wijn al genoemd? Verrukkelijk.

Eeuwenoud Monsaraz

Als je de poorten van Monsaraz binnenstapt, maak je een reis terug in de tijd. Door de geografische ligging van de nederzetting op een heuveltop heeft Monsaraz altijd een belangrijke plaats ingenomen in de Portugese geschiedenis. Zo wordt het plaatsje waarschijnlijk al sinds de prehistorie bewoond en heeft het zijn eeuwenoude en middeleeuwse karakter altijd behouden. Gelijk na de ingang heb je de mogelijkheid een wijnproeverij te doen op het terras van Ervideira, een beroemde wijnmakerij in Alentejo. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht op de daken van Monsaraz. We lopen verder door de straten van het plaatsje, waarbij de huizen voornamelijk gemaakt zijn van kalk- en leisteen. Vanaf het middeleeuws kasteel heb je een adembenemend uitzicht over de regio en het meer van Alqueva. Dit stuwmeer meer is 250km² groot en een van de grootste kunstmatig aangelegde meren van Europa. In het meer zorgt de stuwdam van 96 meter hoog voor het water in de regio en wordt er tevens elektriciteit opgewekt.

Vanaf het middeleeuws kasteel heb je een adembenemend uitzicht over de regio en het meer van Alqueva.

Ecorkhotel in Évora

Een hotel gemaakt van kurk: ik had het kunnen weten. Ze maken hier in Alentejo namelijk alles van kurk. Kleding, tasjes, petjes, portemonnees, lampen en, jawel, zelfs bikini's! Ook een hotel bekleed met kurk kan dan natuurlijk niet ontbreken. En laten wij daar nou op de tweede avond slapen. Het Ecorkhotel ligt in Evora en beschikt over 56 privésuites. De suites zijn eigenlijk een soort kleine huisjes die omgeven worden door olijfbomen. Ze zijn minimalistisch opgezet, maar van binnen prachtig. Dat je je eigen patio hebt is natuurlijk helemaal leuk. Het hotel ligt redelijk in the middle of nowhere, waardoor het uitzicht wel weer om over naar huis te schrijven is. Wat ook niet verkeerd is, is het Spa & Wellness Centre met zowel een binnen- als buitenzwembad, een sauna, Turks bad en diverse ruimtes voor massages. Het buitenzwembad bevindt zich op het dak van het Ecorkhotel, een goed uitzicht is dus gegarandeerd.

Ze maken hier in Alentejo namelijk alles van kurk. Kleding, tasjes, petjes, portemonnees, lampen en, jawel, zelfs bikini's!

Évora en de bottenkapel

Alentejo is goed te verkennen per fiets, iets dat wij die ochtend erop zelf ontdekken tijdens een fietstochtje richting Évora. Teresa en Luis van Turaventur wachten ons al op nadat we uitvoerig het ontbijt hebben getest. De fietstocht verloopt op een rustig tempo, over kalme wegen door het platteland. We bereiken de stad, waarna we op verschillende plekken een stop maken. Zo ook bij de Capela dos Ossos, gelegen naast de ingang van de kerk Igreja de São Francisco. Nietsvermoedend loop ik richting de ingang van de kapel, waarna ik vervolgens 'aangestaard' wordt door duizenden schedels. De tekst boven de ingang, 'Wij botten die hier zijn, wachten op die van jou', maakt deze hele plek nog eigenaardiger. De bottenkapel in Évora is in de 16e eeuw gebouwd door Franciscaner monniken en was toentertijd een gebeds- en meditatieruimte. De volledige binnenkant van de kerk is bedekt met menselijke beenderen. Botten en schedels zijn op een sierlijke wijze aan de muren bevestigd, die overigens allemaal toebehoren aan de oud inwoners van de stad en uit de graven van de stad zijn gehaald. De kapel zou laten zien dat het leven maar even duurt en iedereen uiteindelijk hetzelfde eindigt. Door een groot tekort aan graven in die tijd in Évora was dit tevens een hele praktische oplossing. We zijn weer een bijzondere en tevens toch ook lugubere ervaring rijker. De fietstocht volgt weer verder langs nog veel meer mooie plekken in Évora, we krijgen zelf nog even de mogelijkheid om natuurlijk iets van kurk te kopen. Ook drinken we een onzichtbare wijn in de Ervideira wijnwinkel en sluiten we de middag af bij het zeer goede restaurant BL Lounge.

'Wij botten die hier zijn, wachten op die van jou', staat er boven de ingang.

Vila Galé Clube de Campo

Op zo´n anderhalf uur rijden van Évora ligt Vila Galé Clube de Campo. We komen hier laat in de middag aan, waardoor het licht prachtig schijnt op de omliggende wijngaarden. Ook deze plek is weer de rust zelve. Er komt echter wat meer actie, er staat namelijk een quadtour op het programma. De jongens van Emotion Sports wachten ons bij het hotel op met vier quads. In tweetallen krijg je eerst een lesje quadrijden, waarna we de wijnvelden in verdwijnen. Ik had nog nooit op zo'n ding gereden, maar wat is dat leuk om te doen! Het landschap is echt prachtig om doorheen te rijden en zelfs voor mensen die nog nooit op zo'n ding hebben gezeten heel goed te doen. Er komen wat modderplassen en diepe dalen voorbij, maar dat is juist leuk. Onderweg zien we de mooiste grasvelden, kurkbomen, we komen koeien met kalveren tegen en hier en daar een aangelegd meer. Alles gaat deze tocht off-road. Na een dik uur zit de tocht er helaas alweer op en komen we redelijk verstoft aan bij het hotel.

Surflessen bij Praia do Carvalhal

Vanuit Vila Galé Clube de Campo vertrekken we die ochtend zeer op tijd richting de kust. Voordat we die avond weer terug vliegen richting Nederland, hebben we namelijk eerst nog een surfles. Dit doen we bij de Carvalhal Surf School, gelegen aan het prachtige Praia do Carvalhal. Na mijn eerdere poging tot surfen in Costa Rica heb ik er weer erg veel zin in. Ondanks dat je meer in het water ligt dan op de plank staat is het erg verslavend. Na een goede instructie van surfinstructrice Ana en haar collega mogen we het water in, wat ijs en ijskoud is. Gelukkig dragen we een wetsuit, maar de blote voeten krijgen wel degelijk wat te verduren. Het duurt even maar na meerdere keren proberen lukt het me om even op de plank te blijven staan. Bij de meeste pogingen eindig in daarentegen rondtollend in het water, waarbij een hap zeewater in mijn mond niet ontbreekt. Toch blijft het geweldig om te doen. Bijna anderhalf uur liggen we in het water, waarna ik vermoeid maar zeer voldaan het water weer uitloop.

Obrigada!

De lunch is die middag bij het A Escola Restaurant, een oude school waar ze zeer goed eten serveren. Vanuit hier beginnen we aan onze terugreis richting huis. We rijden nog een keer langs de uitgestrekte bloemenvlaktes, de kurkbomen, zien de Ponte 25 de Abril (die sterk lijkt op de beroemde brug uit San Fransico) en hebben een fenomenaal uitzicht op Lissabon. Ook nemen we een stuk daarvoor als verrassing nog de veerboot, waarbij we even lekker kunnen uitwaaien. Dit is zeker niet verkeerd, gezien het feit dat de airconditioning in de bus kapot is, het zo'n 28 graden is en we al behoorlijk wat in de file hebben gestaan. Een ijsje als we weer op het vaste land maakt het weer helemaal goed. Wij zijn klaar om afscheid te nemen van deze prachtige regio en het vliegtuig in te stappen. Alentejo, obrigada!