Interrailreis 2015

Bestemming: A. Porto (Portugal) , B. Coimbra , C. Córdoba (Spanje) , D. Sevilla , E. Portbou , F. Avignon (Frankrijk) , G. Lille , H. Verviers (België) , I. Leuven
Periode: juli 2015
Vervoer: Interrail
Accommodatie: Hostel, appartement, hotel
Organisatie: Booking.com

Op zondag 26 juli 2015 vertrokken Tara, mijn vriendin, en ik in alle vroegte vanuit Hoogland naar Porto. Per vliegtuig zouden we vanaf Eindhoven naar de Portugese wijnhoofdstad vliegen om vanuit daar in meerdere etappes per trein weer langzaam noordwaarts te trekken. Via de Treinreiswinkel hadden we, voor het derde opeenvolgende jaar alweer, interrailtickets gekocht om zo het Europese continent beter te leren kennen. Ervaren rotten als we onszelf vonden, hadden we slechts een globaal reisschema gemaakt en alleen in Porto een hostel geboekt.

Porto, Portugal

Na een vlot verlopen reis belandden we in ons hostel dat, zo bleek al snel, toch iets verder van het historische centrum lag dan gewenst, maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden een bad op de kamer, airconditioning, en dus konden we ons geluk niet op – zelfs het wel erg klein uitgevallen Portugese bed deed ons niets. Enfin, na een snelle powernap stonden we te popelen om Porto te verkennen, het was inmiddels laat in de middag. Met een aangename temperatuur van een graad of 24 begaven we ons richting het centrum, zo’n half uurtje wandelen. Onderweg viel ons een hoop vergane glorie ten deel, hetgeen verraadde dat de economische crisis hier flink had huisgehouden de afgelopen jaren. Leegstaande, vervallen panden, stinkende steegjes, vuil op straat; het leek alsof Porto het zwaar had. Toen we echter niet veel later vanop de beroemde Ponte Dom Luis I, ontworpen door een compagnon van Gustave Eiffel, uitkeken over La Rio Douro en de fraai tegen de heuvel gelegen stad, waren we de crisis terstond vergeten. Via steile steegjes daalden we af richting de oevers van de rivier om aldaar wat te eten. Al snel ontdekten we dat Porto voor de nog niet zulke rijke studenten genoeg te bieden had; voor een prikkie aten we ons tonnetje rond – friet en burgers – en zaten we op een A-locatie. Op tijd keerden we nadien terug naar ons hostel – we waren moe en morgen zouden we de stad uitgebreider gaan verkennen.

Wijnkelder van Burmester, Porto

Met goede zin stonden we rond een uurtje of tien buiten ons hostel. De zon scheen, dus het beloofde een mooie dag te worden. Op onze stadsplattegrond had de buitengewoon vriendelijke receptionist de must-see’s omcirkeld en we waren van plan er geen over te slaan. In rustig tempo keuvelden we de hele dag door de stad, zaten enkele keren op terrasjes – wat niet onze bedoeling was maar het eten en drinken leek haast gratis –, bezochten we het museum voor fotografie, diverse kerken, en, ons persoonlijke hoogtepunt, kregen we een rondleiding door de wijnkelder van Burmester, één van de vele Portaanbieders in de stad. Bij deze laatste activiteit hoorde nog een kleine proeverij, hetgeen vanzelfsprekend het meest fantastisch was.

Fietsen naar het strand van Porto

Na een intensieve twee dagen was het tijd voor ontspanning. Porto lag aan de Atlantische kust en dus konden we deze niet onbezocht laten – zeker niet wat Tara betreft. Het strand was te ver om te lopen en we besloten dat het leuk was om met fietsen richting kust te rijden. Onder aan de Ponte Dom Luis I huurde we twee degelijke mountainbikes en kregen daarbij ook nog twee tickets om ergens gratis port te kunnen proeven – blij als kinderen waren we. Volgens de fietsverhuurder was het de beste optie om één van de stranden ten zuiden van de Rio Douro te nemen; deze waren groter en minder toeristisch. Zijn raad volgden we op en na een klein half uurtje fietsen en een koffietje onderweg belandden we op een prachtig kiezelstrand dat we bijna voor onszelf hadden. Zwemmen deden we niet, de oceaan bleek te koud, maar de dag was heerlijk en voldaan leverden we onze fietsen – uiteraard na de gratis port – weer in.

Coimbra, Portugal

Hoewel we in ons aanvankelijke plan vandaag de trein naar Lissabon zouden nemen, besloten we om praktische redenen naar het dichterbij gelegen Coimbra te reizen – dat zou een hoop treinuren schelen en op internet zag het er bovendien idyllisch uit. Het bleek een goede keuze. Coimbra was een stad op een kleine twee uur met de trein van Porto en was een typische studentenstad – de stad kende de oudste universiteit van Europa. De historische binnenstad was gebouwd op één van de vele heuvels aan de Mondega en zag er zodoende van een afstand prachtig uit. De oude binnenstad bleek compact en kende vele gezellige smalle steegjes die behoorlijk steil tegen de heuvel lagen. De horeca leek er aan gewend, geen terras leek volledig horizontaal te liggen. Wat we niet voor mogelijk hielden bleek toch waar; in Coimbra was het leven nog goedkoper dan in Porto en dus konden we het ons ook hier veroorloven bourgondisch te leven en veel tijd op terrassen te spenderen. Dit was maar goed ook, want ons centraal gelegen hostel, waar we maar één nacht zouden verblijven, was klein en bloedheet – hier wilde je het liefst zo min mogelijk zijn.

Córdoba, Spanje

Toen we bij aankomst in Coimbra, eergisteren, plekken voor de nachttrein reserveerden bleek dat er slechts nog zitplekken te vergeven waren – hetgeen financieel overigens zeer gunstig was, het zou ons slechts zeven euro de neus kosten. Onze hoop was dat het om enigszins riante zitplekken ging, die op zijn minst iets naar achter konden, maar niets bleek minder waar, de nachttrein bracht waar we voor vreesden. Een overvolle coupé, met tot overmaat van ramp nog enkele jonge kinderen, en tamelijk krappe plaatsen zorgden voor een lange nacht. Jaloers keken we naar de mensen om ons heen die te midden van deze ellende wel slapen konden. Gelukkig hadden we ons voorzien van een flesje rosé om het op zijn minst gezellig te houden. Een uur te laat arriveerden we, nauwelijks uitgerust, rond half elf op het treinstation van Madrid Chamartin. Daar reserveerden we de trein naar Córdoba die een half uur later van Madrid Atocha zou vertrekken. Dat bleek een tamelijk opportunistische keuze want we moesten sprinten als gekken om daar op tijd te geraken. Maar enfin, het lukte, en zo stonden we nog voor enen op het station van Córdoba, waar al snel bleek dat de temperaturen tot boven de 35 graden waren opgelopen – met een overvolle backpack geen pretje.

Ons appartement, gelegen in de historische binnenstad, steeg boven al onze verwachtingen uit. Het was groot, er was een riante keuken, airconditioning en het absolute toppunt was het kleine zwembadje dat op het dak van het complex gelegen was en dat uitkeek op de Mezquita van Córdoba. Toen we in de avond door het prachtige Zuid-Spaanse stadje struinden, besloten we, ons appartement in het achterhoofd, snel te onderzoeken of het mogelijk was een vierde nacht bij te boeken, hetgeen gelukkig geen enkel probleem bleek.

Mezquita van Córdoba 

In Córdoba namen we de Zuid-Spaanse levensstijl over; ’s ochtends ondernamen we activiteiten, ’s middags hielden we siësta en aan het eind van de dag gingen we er of op uit, of lagen we op een ligbedje op het dak van ons appartementencomplex te genieten van de rust. Op de eerste volle dag in Córdoba bezochten we de gigantische Mezquita, de gigantische Spaanse kathedraal met haar vele Arabische, Islamitische kenmerken die herinneren aan een periode in de middeleeuwen waarin de Moren overheersten op delen van het Iberische schiereiland. Hoewel we in onze ogen een wel erg hoge entree – acht euro! – betaalden voor iets dat zich een huis van God noemt, staat dit monument met recht op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Sevilla

Vanuit Córdoba bezochten we ook de nabijgelegen, grotere Zuid-Spaanse stad Sevilla. Hoewel we de stad op een zondag bezochten, en de winkels dus gesloten waren, was de trip de moeite waard. De kathedraal van Sevilla was adembenemend, evenals het prachtige Plaza de España. Enige nadeel was de zinderende hitte, met temperaturen boven de veertig graden Celsius was het eigenlijk te warm voor een stadsbezoek – het meest gelukkig die dag waren we dan ook toen we laat in de middag vertrouwd in ons minizwembad lagen. Verlangend naar de verkoeling was ik helaas zo onnozel geweest om het zwembad te betreden met mijn telefoon nog in mijn zwembroek, iets waar ik pas na een half uur achter kwam. De telefoon heeft het, ondanks een lange rijstkuur helaas niet overleefd, net als de foto’s van het prachtige Sevilla, bijna allen met die telefoon gemaakt. Gelukkig hebben we onze herinneringen nog.

Portbou, Noord-Spanje

Met enige pijn in ons hart vertrokken we ’s morgens op tijd uit Córdoba, we hadden een bestemming uitgezocht aan de Spaanse Costa Brava. Aanvankelijk hadden we een bezoekje aan het Catalaanse Barcelona in ons hoofd maar na drie stedelijke verblijven hadden we behoefte aan iets meer rust. Portbou was onze bestemming, een klein plaatsje onder de Franse grens dat naar verluid een stuk rustiger was dan de in de nabijheid gelegen populaire bestemmingen als Blanes en Lloret de Mar. Toen we na vier uur met de supersnelle AVE-trein – door een prachtig Spaans landschap – overstapten op het gigantisch drukke Barcelona Sants, waren we des te gelukkiger met onze beslissing deze stad te bewaren voor een tripje in de toekomst. Eind van de middag arriveerden we in het pittoreske Portbou, dat gelegen was aan een prachtige, door rotsachtige heuvels omringde baai. Ons hostel was praktisch aan het strand gelegen en werd gerund door een paar jonge kerels die zich weinig gastvrij toonden. Op onze kamer, waar we het ditmaal met slechts een ventilator moesten doen, was het bloedheet en onder ons raam pronkte het afzuigsysteem van de keuken, waardoor het bloedheet was en stonk. Waarschijnlijk waren we hier ooit tevreden mee geweest, maar na de luxe in Córdoba waren we voorgoed verpest. Hoewel de prijzen in Spanje beduidend hoger lagen dan in Portugal, aten we die avond heerlijk met uitzicht op zee.

De nacht was zwaar; we werden geteisterd door hitte en een buurman die snurkte als een opstijgende helikopter. Om één uur ’s nachts besloten we onze handdoeken te pakken, een fles wijn en chips mee te nemen, en aan het strand te gaan liggen. We waren zowaar niet de enige die dat deden en genoten er van een heerlijke paar uur. Alvorens moe en enigszins aangeschoten terug te keren naar het hostel waagden we ons nog even aan een nachtelijke duik – dan hadden we dat ook maar weer meegemaakt. Gelukkig hield de snurker zich stil en konden we nog een paar uur slaap pakken.

De dag die volgde hebben we praktisch in zijn geheel aan het water doorgebracht. We ontdekten dat er een – gevaarlijke – wandelroute bestond die precies de kustlijn naar het noorden volgde en dat daaraan enkele mooie, rustige strandjes gelegen waren. Het ene strandje was nog leuker dan het andere en zodoende zwommen we op prachtige plekjes. Af en toe vervloekten we nog onze ronkende buurman van die nacht, waarvan we vurig hoopten dat die vertrokken zou zijn.

Avignon, Frankrijk

We hielden woord, vertrokken op tijd en stonden even na het middaguur op het Gare d’Avignon-Centre. Vive la France! Enig probleem: we hadden nog geen verblijf voor die nacht. Gelukkig was dat, opnieuw met de Booking.com app, vrij snel geregeld. We vonden een dicht bij het centrum gelegen appartement met airconditioning – het zou in Avignon 38 graden zijn en na het Portbou-debacle hadden we besloten dat we het bij die temperaturen niet voor minder zouden doen. Het enige nadeel van het verblijf was dat we dit voor slechts één nacht konden boeken.

Het appartement bleek erg fijn en na een korte pauze aldaar gingen we snel Avignon verkennen, morgen zouden we daar immers alweer vertrekken. Avignon bleek met zijn door een 4,2 kilometerlange stadsmuur omringde historische centrum een prachtige stad met een middeleeuws karakter. Uiteraard dansten we bij de Pont d’Avignon – volgens het traditionele volksliedje hoort het natuurlijk op de brug, maar dat vonden we de vijf euro entree net niet waard.

Lille, Frankrijk

Deze dag begon in alle vroegte; gisteren waren we vergeten plekken te reserveren in de TGV naar onze volgende bestemming, het Noord-Franse Lille, en we wisten dat de plekken gewild waren – sommige treinen zaten al vol – en dat de treinkantoren om zeven uur ’s ochtends zouden openen. Nog voor achten was ik present en had ik twee zitplekken kunnen bemachtigen, en daar hadden we mazzel mee want het waren ongeveer de laatste. Tot een uurtje of twaalf slenterden we nog wat door de stad, dronken er koffie en stapten tegen enen in de TGV die ons van Avignon in vier uur naar Lille zou brengen. Door het heuvelachtige Franse landschap razende – met snelheden tot 300 kilometer per uur – hadden we allebei een beetje spijt dat we nu alweer zover naar het noorden trokken, weer zo dicht bij huis. Dat gevoel werd nog ietwat versterkt toen we ons, backpacks op de rug, op Gare de Lille-Europe mengden in een door haast gedreven mensenmassa – de Mediterrane mentaliteit lag opeens ver achter ons.

Ons hotel lag dicht bij het station, en ondanks slechte recensies op Booking.com – in Lille was op elk hotel wat aan te merken zo leek –, kregen we een prima kamer. Dat mensen, Nederlanders voorop, voor een dubbeltje dachten op de eerste rij te kunnen zitten, werd ons eens te meer duidelijk.

Vieux-Lille en Palais des Beaux-Arts

Omdat onze kamer vrij goedkoop was, en ook de prijs van het ontbijt aldaar nog binnen het budget viel, hadden we er deze vakantie voor het eerst voor gekozen in het hotel te ontbijten. Een goede keuze, want we waren vergeten hoe ontspannend dat was. Met goed gevulde magen konden we zo twee volle dagen Lille verkennen, en dat deden we dus ook. We bezochten het imposante Palais des Beaux-Arts, dat na het Louvre terecht ook wel het tweede museum van Frankrijk wordt genoemd, en vergaten daar haast de tijd. We struinden door grote winkelstraten, genoten van de sfeer op het Place du Général-de-Gaulle, dat ook ’s avonds mooi verlicht was en liepen er op zondag door Vieux-Lille, een schilderachtige wijk waar helaas alles dicht was op deze zevende dag van de week. Eten deden we in Lille tot twee keer toe op de hotelkamer, de maaltijdsalades uit de supermarkt bleken uit de kunst.

Verviers, België

Dag 16 alweer, een bijzondere dag; niet alleen omdat we – helaas – onze laatste bestemming zouden bereiken, maar vooral omdat we op deze 10 augustus 2015 maar liefst drie jaar bij elkaar waren. Na lang overpeinzen hadden we gisterenavond besloten dat de reis niet naar het aanvankelijk bedachte Gent zou voeren, maar dat we zouden kiezen voor een paar dagen Belgische Ardennen. Dit om het natuurgevoel nog even volop mee te mogen maken nu onze vakantie zijn einde naderde. We hadden daags voordien een hotel geboekt in Verviers, een stadje dat per trein goed bereikbaar bleek. Op Gent zouden we even over moeten stappen en de reis zou ongeveer drieënhalf uur in beslag nemen. Daarbij stond het hotel praktisch naast het treinstation, zodat we nog ruimschoots van ons jubileum konden genieten. Via internet hadden we begrepen dat Verviers een plaats was waar vroeger de textielindustrie floreerde en dat het grijs geworden stadje aan de Vesdre bezig was uit een dal te kruipen. De voorspellingen waren dan ook dat Verviers met een aantal jaar een bescheiden plaats als toeristische trekpleister zou gaan innemen – aan ons de eer om eens te kijken hoever die plannen inmiddels waren gevorderd. 

We constateerden bij het uitlopen van Verviers Central direct dat er actief gewerkt werd aan de make-over van de stad; het hele station stond in de steigers. Goed om te zien natuurlijk, wel vreesden we ietwat voor onze nachtrust aangezien ons hotel pal tegen de werkzaamheden was gesitueerd. Enfin, met onze kamer zelf was niets mis; we hadden een prachtige kamer, de enige van het hotel met balkon, en bij aankomst stond er een luxe koffiezetapparaat, met koffiepads klaar – onze dag kon niet meer stuk.

Vol goede moed trokken we even later Verviers in om de stad te bekijken, boodschappen te doen, te zien of er ergens mountainbikes gehuurd konden worden – je bent in de Ardennen of je bent het niet – en om uit te zoeken waar we deze memorabele dag feestelijk zouden kunnen afsluiten. Al vrij snel bleek dat Verviers nog een lange weg te gaan had voor wat betreft haar beoogde status als trekpleister. Op een kerkje en een paar aardige winkelstraatjes na oogde Verviers grauw, vervallen en onaf. Desondanks vonden we in het centrum een aardig restaurantje waar we wat konden eten en waar we konden klinken op onze volgende drie jaar.

Franchimont, België

Omdat Verviers ons niet leek te gaan geven wat we ervan hoopten en er zelfs geen enkele fietsverhuur aanwezig bleek in het stadje besloten we onze dagen op te vullen met enkele uitjes in de omgeving. De ligging bij het station en het feit dat we op onze interrailkaarten nog enkele treindagen konden gebruiken kwamen hierbij buitengewoon goed van pas. Na een goed ontbijt in een tentje tegenover ons hotel vertrokken we per trein naar het even verderop gelegen Franchimont, waar op een nabijgelegen heuvel het Middeleeuwse Kasteel van Franchimont lag. Op een kaart van de omgeving hadden we uitgevogeld dat het vanaf het treinstation goed te bewandelen moest zijn en dus trokken we met voldoende water en onze goede loopschoenen die kant op. Hoewel het bar slecht stond aangegeven bleek er inderdaad een looproute naar het kasteel te bestaan. Vanaf de heuvel had je een mooi zicht op de bosrijke omgeving. De ruïne van het kasteel stond voor een groot deel in de steigers en leek minder fraai – gek genoeg lijkt het op de foto’s prachtig. Om naar binnen te mogen moest bovendien een entree worden betaald en dus besloten we er slechts even omheen te lopen. Tot onze verbazing bleek één van de ijzeren deuren van het kasteel niet goed gesloten – net een slechte Belgengrap – en avontuurlijk als we waren besloten we in het geniep door de kelders van de ruïne te struinen.

Terugreis via Maastricht

De dag van onze terugkeer in het Nederlandse zou meteen de enige vakantiedag worden waarop het behoorlijk zou gaan regenen. De avond voordien had het in de buurt al flink gerommeld en later bleek dat in grote delen van België en Nederland wateroverlast was ontstaan door flinke regenval. Desondanks begon de dag met lekker weer, geheel in de stijl van onze hele vakantie.
We besloten het er, nu het weer onverwacht meezat, nog een laatste keer goed van te nemen en waar konden we dat beter doen dan in ons eigen bourgondische Maastricht. Met backpacks en al struinden we een paar uur door de mooiste stad van Limburg en zaten we er op meerdere terrasjes.

Rond een uurtje of drie in de middag stapten we met veel pijn in ons hart voor de laatste etappe van de reis die ons naar Amersfoort zou sturen. De vakantie was definitief ten einde.

Nog voor we iedereen de vakantiefoto’s hadden laten zien doken we diezelfde avond nog achter de computer om ons volgende tripje te plannen.


Geschreven door Daan Sindelka