Weekend bij een vriendin in Madrid

Bestemming: A. Madrid (Spanje)
Periode: december 2013
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Bij vriendin thuis

Na weken van plannen, ruilen met diensten en sparen voor een ticket was het dan eindelijk zo ver: ik ging mijn beste vriendin opzoeken in Madrid. Barbara was toen al drie lange maanden in Spanje voor haar eindstage. Nadat ik de tickets in mijn bezit had, sprong ik een gat in de lucht van geluk, maar hoe dichter de datum naderde waarop ik zou vertrekken, hoe zenuwachtiger ik werd. Dit zou de aller eerste keer zijn dat ik alleen zou gaan vliegen en een aantal dagen alleen door zou brengen in een vreemd land op de uren dat Barbara op haar stage zou zijn. Een angst die ik had overheerste het meest en dat was vooral het feit dat mijn Engels een grote blokkade vormt. Mijn Engels laat te wensen over, ik kan nog geen eens een gesprek over koetjes en kalfjes voeren. Uit alle macht heb ik dit altijd geprobeerd geheim te houden voor mijn omgeving, zeker voor Barbara, die een talenknobbel bezit waar menig mens jaloers op is. Mijn zenuwen en onzekerheid drukte ik weg, ik was van plan er fantastische dagen van te maken.

Op 7 december 2013 was het zo ver. De vlucht naar Spanje toe was zeer goed te doen, ik las een boekje en voor ik het wist was ik al geland. Toen ik het vliegtuig uit stapte voelde ik wat lichte paniek. Vanaf nu zou ik geen enkele tekst meer in het Nederlands kunnen vinden en moest ik mijn best doen om de voor mij zo lastige woorden in het Engels te lezen. Exit begreep ik nog net, maar verder dan dat kwam ik niet. Ik besloot mijn oergevoel te volgen en liep als een mak schaap achter de horde mensen aan. Waarschijnlijk was dat de makkelijkste manier om mijn koffers te vinden. Gelukkig had mijn instinct mij niet in de steek gelaten en kwam ik inderdaad bij de lopende band uit waar ik mijn koffer terug vond. Deze tactiek werkte zo goed dat ik hem besloot nog een keer in te zetten, dit maal om de uitgang van het vliegveld te vinden.

Barbara en ik vlogen elkaar, zodra we elkaar zagen, in de armen. Drie maanden zonder elkaar was toch wel heel erg lang. Al pratend liep ik achter Barbara aan, die de stad inmiddels op haar duimpje kende. We kochten een kaartje voor de metro en stapte het metrostation binnen. Wat een doolhof! Overal liepen mensen, waren ingangen en hoorde je geluiden. Barbara wist precies waar we heen moesten en gelukkig ook waar we uit konden stappen. Nadat we waren uitgecheckt namen we de roltrap omhoog. Voor het eerst zag ik nu iets van de stad. Het was midden december en op elke hoek van de straat stond wel een mooi verlichte kerstboom.

De temperatuur voelde zacht aan voor de tijd van het jaar. Het was niet warm, maar wel windstil wat er voor zorgde dat het wel tien graden warmer leek dan in Nederland. Met mijn koffer in mijn hand tjokte ik achter Barbara aan. De wieltjes van de koffer maakte een rinkelend geluid zodra de wieltjes de kleine tegeltjes raakte. “Hier is het dan” zei Barbara vol trots toen we voor een hoog, donker, oud gebouw stonden. Ze opende een zware metalen deur. Via een klein trappetje liepen we naar boven, er leek geen eind aan te komen. Ze huurde een kamer op 11 hoog. Natuurlijk wilde ik niet klagen en tilde ik zonder te mopperen mijn 20 kilo zware koffer de treden op. Het appartement, dat ze deelde met drie andere studenten, zag er verbazingwekkend netjes uit. Het enige dat ontbrak was een verwarming, maar daar had Barbara iets op bedacht, ze sliep met dikke wintersokken aan, dat hield haar warm.

Nadat ik mijn koffer had uitgepakt besloten we de stad in te gaan om wat bezienswaardigheden te bekijken. Met mijn reisboekje in mijn hand tippelde ik achter Barbara aan. Ik merkte dat Barbara zich een beetje geneerde voor mijn reisboekje, de dingen die ik hierin opzocht vond zij inmiddels al niet bijzonder meer. Zij keek niet meer naar de gebouwen, pleinen en kunstwerken zoals ik dit deed. Voor haar was dit immers al dagelijkse kost geworden. Toch bleef ik op mooie pleinen wat informatie opzoeken in mijn reisgidsje en was Barbara zo nu en dan nog erg verbaast over waar zo’n plein precies voor gebouwd was. Zo liepen we over het Plaza Mayor, een gigantisch plein dat is aangelegd is in de Habsburgse periode. Barbara liep dagelijks over dit plein heen en irriteerde zich vooral aan de hoeveelheid mensen en de drukte op het plein. Zelf keek ik meer naar het prachtige bronzen beeld van koning Filips III dat midden op het plein stond, en bewonderde ik de bijzondere architectuur.

Nu Barbara zag wat ik zag, bekeek zij het plein met hele andere ogen en kon zij de drukte los laten en het mooie van het plein ook inzien. In een klein café dronken we koffie, daarna hadden we weer genoeg energie om door de stad heen te lopen en kwamen we uit bij het Plaza de Oriente waar het koninklijk paleis aan gebouwd is. Een prachtig beeldenpark met in het midden een groot standbeeld van Koning Filips IV. Om ons heen hoorde we de mensen praten in veel verschillende talen, dit was een echte toeristen trekpleister.

Het begon een beetje te schemeren, en onze magen begonnen te rommelen. Barbara vertelde dat ze als ‘arme’ student niet vaak at in restaurants. Samen met wat andere studenten had ze ontdekt waar ze goedkoop maar lekker kon eten. We liepen wat zijstraten in, de gebouwen en wegen zagen hier niet zo gelikt uit als op de toeristische plekken. Het was bijzonder om Madrid nu ook van de andere kant te zien. Barbara opende de smalle deur van een eettentje. Je kon hier tapas eten voor maar 5 euro. “5 euro?” vroeg ik stomverbaasd “Hoe is dat mogelijk?” Barbara vertelde over het concept. Je kon niets kiezen, maar kreeg wat de kok die dag gemaakt had. Het was geen mooi opgemaakt bord maar het eten was goed en je kreeg veel. Barbara bestelde twee maal de tapas. Er stonden wat tafeltjes in het eetcafé maar er waren lang niet genoeg plaatsen voor iedereen. Barbara vertelde dat dat hier heel normaal is om geen zitplek te hebben en begon al staande aan haar eten. Ik vond het maar bijzonder allemaal. Het eten zag er inderdaad niet heel mooi uit maar veel was het zeker! Ergens was ik bang dat ik een voedselvergiftiging zou oplopen door dit te eten maar ik wilde niet kinderachtig doen en nam een hapje. Het eten was inderdaad heerlijk, de paella, de uienringen, de gevulde paprika en de worstjes smaakte allemaal even lekker. Het was jammer dat mijn maag niet groter was want ik had alles wel op willen eten. Met een volle maag liepen we terug naar Barbara haar appartement waar ik vrijwel meteen in slaap viel. Moe van het reizen en alle indrukken van die dag.

De volgende dag leek Barbara zich wat vrijer te voelen en wilde zij ook wel de toerist uithangen. We namen de metro en stapte uit bij het Parque del Buen Retiro, of te wel het stadspark van Madrid. We liepen door dit park, overal liepen waarzeggers, stonden straatmuzikanten vrolijke melodieën te spelen en kon je jezelf na laten tekenen door portretschilderaars. Nadat we door het park gelopen hadden kwamen wij uit bij een groot aangelegde vijver waar wij een bootje huurde. Al roeiend verkende wij het park en genoten wij van het zonnetje op ons gezicht.

Door het lange roeien voelde wij onze armen bijna niet meer en zochten we een plekje uit naast de vijver om een rustig te zitten. De mooiste gesprekken kwamen hier tot stand. We spraken over van alles, van onze diepste gevoelens tot onze grootste blunders. Het voelde hier, aan de rand van de vijver in dit prachtige park, allemaal zo veilig en fijn dat het leek alsof we in een warme, veilige plek terecht waren gekomen waarin we onszelf mochten zijn zonder dat iemand daar een oordeel of een mening over had.

Ik had nog wel uren in het park willen zitten maar besefte mij ook dat het zonde was om niet meer mooie plekken in Madrid te bezoeken nu ik hier was. Een collega had mij de tip gegeven om het Museo Nacional del Prado te bezoeken. Dit museum is een van de grootste en beroemdste kunstmusea ter wereld. Barbara gaf aan dat ze het wel leuk vond om het museum te bezoeken maar was bang dat het erg veel geld zou kosten. De collega van die ik de tip had gekregen om dit museum te bezoeken had verteld dat je het museum tussen drie en vijf uur gratis in kon. In het reisgidsje en op internet konden wij dit niet terug vinden maar besloten het erop te wagen. Aangekomen bij het museum stond er een enorme rij. We besloten ook in de rij te staan. Lang wachten was niet nodig, we konden zo doorlopen tot aan de kassa. Tot onze verbazing kregen we het toegangskaartje zo in onze handen gedrukt. Het was inderdaad gratis. Wat een geluk!
Het museum was immens groot. We hadden van te voren niet gekeken welke zalen we wilde bezoeken en besloten ons te laten verrassen. We liepen de zalen met prachtige en soms bekende kunstwerken door en genoten in stilde van al het moois dat wij zagen. Om vijf uur ging er een toeter af, het teken dat wij het museum moesten verlaten. In de anderhalf uur hebben wij lang niet alles kunnen zien maar het was erg bijzonder en indrukwekkend.

Die avond aten we wat makkelijks in Barbara haar appartement. Na het eten vroeg Barbara of ik het leuk zou vinden wat van haar Spaanse vrienden te ontmoeten. Ik voelde de bui al aankomen, als ik mee zou gaan moest ik Engels met hen praten en dat had ik tot nu toe niet hoeven doen. De smoesjes rolde al bijna over mijn tong maar toen bedacht ik mij dat Barbara het waarschijnlijk erg leuk zou vinden als ik haar vrienden zou zien. Misschien moet ik het Barbara maar vertellen, dacht ik toen we naar het studentenhuis van een van haar vrienden liepen. Maar het vertellen durfde ik niet. Ik was zo bang om dom gevonden te worden dat de schaamte te groot was. Met buikpijn stapte ik het appartement binnen. Mezelf voorstellen lukte aardig. Wat ik niet verwacht had was dat er nog zo’n 11 andere studenten in de woonkamer zaten. Nadat ik mij aan iedereen had voorgesteld nam ik plaats op de bank. De avond verliep stroef, een aantal vrienden van Barbara wilde van alles vragen en vertellen maar ik kon er geen touw aan vastknopen. Voor mij leek het wel alsof ze Chinees spraken. Ik voelde me slechter en slechter en besloot Barbara om hulp te vragen. Zonder te oordelen hielp ze met vertalen en betrok ze mij bij de gesprekken. Toch lukte het mij niet om mij over dit vervelende gevoel heen te zetten en vroeg ik aan Barbara of we weer terug konden gaan. Terwijl we terug liepen naar het appartement vertelde ik Barbara over mij slechte Engels en de schaamte die ik hierover had. Barbara stelde mij gerust maar gaf aan dat ik dat soort dingen niet meer geheim moest houden, als ze had geweten dat ik het zo eng zou vinden om in het Engels te praten had ze mij natuurlijk nooit mee genomen.

De volgende ochtend ging de wekker al vroeg af. Barbara moest vandaag naar haar stage en ging er al vroeg uit. Samen met haar stond ik op. Barbara zou mij vandaag bij de bushalte afzetten en daar samen met mij een buskaart kopen zodat ik een prachtig klein dorpje net buiten Madrid zou kunnen bezoeken terwijl Barbara op haar stage was. Spannend vond ik het wel, alleen in de bus, op weg naar een plek die ik niet kende, in een land waarvan ik de taal niet kende. Bij het eindstation stapte ik uit. Het was niet lastig om het centrum te vinden, ik volgende een grote groep mensen. Het kleine stadje was omgetoverd tot kerstdorp, overal stonden mooi verlichte kerstbomen en hadden zij stukken uit het kerstverhaal nagebouwd. Zo was er een stal met dieren, een kerstster en natuurlijk stond er midden in het centrum een grote mooie stal met Maria en Jozef. Uren liep ik door het dorp heen, zonder mij ook maar één seconde te vervelen. Er was zo veel te zien en zo veel te ontdekken dat het bijna jammer was dat ik weer naar de bushalte toe moest. Terug in de bus voelde ik mij erg trots, ik had het toch maar gedaan zo alleen. Barbara stond mij al op te wachten bij de bushalte. Ik wilde haar trakteren voor de heerlijke dagen samen en nam haar mee naar een restaurant waar wij de afgelopen dagen nog eens doornamen.

Ook de volgende dag kon Barbara geen vrij krijgen, mijn vliegtuig zou om 16:00 vertrekken en ik besloot voor alle zekerheid met Barbara mee te gaan zodat zij mij bij het vliegveld af kon zetten voordat zij naar haar stage zou gaan. Ik was veel te angstig om het vliegveld niet op eigen gelegenheid te kunnen vinden. Bij de ingang van het vliegveld namen we afscheid, Barbara kon op deze manier op tijd op haar stage verschijnen en ik had nog een paar uur om uit te vogelen waar ik precies heen moest. Redelijk snel kon ik inchecken. Nadat ik dit gedaan had ging ik op een zwart metalen bakje zitten en liet ik mijn gedachten nog even over de afgelopen dagen gaan. Ook al waren het maar een paar dagen, ik had het gevoel alsof ik er een paar jaar levenservaring bij had. Het alleen reizen, de prachtige plekken en bezienswaardigheden die ik had gezien, de goede gesprekken met Barbara die wij hadden gevoerd en mijn onzekerheden die ik toch enigszins overwonnen had.

Moe maar voldaan stapte ik het vliegtuig in. Gedachteloos liep ik langs de rij stoelen in het vliegtuig. Eenmaal uit gedachte keek ik om mij heen, ik was mijn rij stoelen voorbij gelopen! Met geen mogelijkheid kon ik nog terug, de rij achter mij was gigantisch. Een Spaanse stewardess liep op mij af. Door de spanning kwam er nu geen enkel Engels woord meer in mij op. Ik liet haar mijn ticket zien en wees naar het stoelnummer. De stewardess gaf aan dat dit nu niet mogelijk was en dat ik achter in het vliegtuig kon wachten tot alle mensen zaten.
Nadat iedereen was gaan zitten kon ik dan eindelijk mijn plekje opzoeken.

Met een hoofd vol herinneringen en het voornemen om nu echt eens een cursus Engels te gaan volgen, stapte ik het vliegtuig in Nederland weer uit.

Geschreven door Lisa Jansen

Gratis reisvoorstel Spanje

Heb je interesse in een reis naar Spanje? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Spanje, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.