Spaanse Costa voor beginners

Bestemming: A. Malgrat de Mar (Spanje) , B. Gerona , C. Barcelona
Periode: augustus 2015
Vervoer: Bus, trein
Accommodatie: Hotel/Hotel Luna Club

Ik besef het pas goed en wel wanneer buschauffeur Marcel met een geoefende zwaai mijn reistas onderin het koffervak gooit en mijn zus enthousiast de achteruitleunstand van haar stoel test. Breed glimlachend zakt ze onderuit terwijl haar armen achter haar hoofd verdwijnen. Een zo-kan-ik-hier-een-hele-dag-liggen-houding verraadt het comfort van de bus. Marcel trapt het gaspedaal in. Reizen Lauwers. We zijn op weg.

Het is midden augustus 2015. Enkele maanden eerder won ik een waardebon voor een autoreis van reisorganisatie Reizen Lauwers. Benidorm was mijn eerste gedachte. Benidorm Bastards de tweede. Overvolle bussen met bejaarden die de Spaanse Costa’s onveilig maken. Hoewel licht jaloers, schieten de grappen uit mijn omgeving raak. Ze kennen mij tenslotte als de sportieve, actieve reiziger, die 8400 kilometer solo door de Verenigde Staten fietst, er in de Pyreneeën, Alpen en Himalaya op uit trekt en die bij wijze van ontspanning gaat mountainbiken en trailrunnen in de Ardennen. Met de belofte van een gratis reisje strik ik mijn zus voor negen dagen Spaanse Costa. Als het een bus naar een resort wordt waar ik tussen senioren die hun tweede jeugd beleven aan een met ligbedden omzoomd zwembad moet liggen, dan ga ik niet alleen. Wie weet welke hilariteit deze freebie voor ons in petto heeft.

Geen weg terug

Nadat we ook de automatische voetsteun van onze busstoel ontdekken, kan dit reisje niet meer stuk. Gulle beenruimte, airco, HD flatscreens en dat alles afgewerkt met een soort van parketvloertje in de middengang. Reizen Lauwers brengt busreizen to the next level. Ik ben verrast wanneer het merendeel van ons reisgezelschap bestaat uit ouders of grootouders met kinderen en jongeren in wiens ogen Llorret de Mar al staat te schitteren. De busreis verloopt, met de nodige stops voor toiletbezoek en benen strekken, erg vlot. Drie films later en een nacht die ik naar nachtbusnormen kan beoordelen als ‘aangenaam’ staan we met onze bagage op de drempel van Hotel Luna Club, Malgrat de Mar. Er is geen weg terug.

“Wij komen inchecken”. De mondhoeken van de vrouw achter de balie krullen op tot een glimlach, maar haar ogen missen de aanzet. “Inchecken kan pas vanaf 12 uur”. Wij zijn duidelijk nog groen. Wel kunnen we onze bagage in de daarvoor aangewezen bagageruimte parkeren. Om de tijd te doden trekken we er alvast op uit. Malgrat de Mar blijkt een compacte strandstreep te bezetten aan de Costa del Maresme, net onder de Costa Brava. De winkeltjes, restaurants en bars zijn de dertien in een dozijn gevallen waarmee de Costa bezaaid is, maar het dorpje zelf blijkt nog een architecturale schat of twee te herbergen. Een gotische kerk die bekend staat als ‘de kustkathedraal’, een oude vismarkt en een historisch hospitaal liggen tegen het beginnend berglandschap op de achtergrond aan. Er hangt een gezellige zomersfeer in de oude straten. Hier en daar vangen we een blik op van prachtige patio’s. De monsterhotels zijn koning binnen 50 meter van de kuststrook en hoewel het vergezicht naar het oosten hierdoor verloren is, is van massatoerisme drie stappen landinwaarts weinig te merken. Mijn zus en ik flaneren door de straatjes van Malgrat alsof we geen zomers zonder gekend hebben.

Om nooit meer te vergeten

Uiteraard gaat het op dag één al mis. Met een plattegrond die we bij het toerismebureau oppikken, werken we in een mum van tijd de Malgrat hotspots af. Voor de laatste nemen we een kabellift aan de rand van het dorp. Eindbestemming is de top van een berg waar ooit een kasteel gestaan moet hebben. Een eenzame toren is er nu nog slechts een stille getuige van vergane glorie. We wandelen door het aangelegde parkje op de rotsen en zoeken verkoeling in de schaduw van de enkele bomen die het parkje rijk is. Achter de stenen muur die ons van de afgrond scheidt, vangen rijpe cactusvijgen onze blik. Aangemoedigd door mijn zus (“jawel joh, jij kan dat”) zie ik mijzelf plots langs de buitenmuur naar beneden glijden. Met een plof kom ik tussen een verwilderd dor grasgebeuren terecht en iets met dorens, auw. Maar dat is slechts het begin. Dat cactusvijgen in hun wilde voorkomen een no go zijn weet ik nu. Om dit te leren moet ik echter op de rand van een afgrond met blote hand cactusvijgen van hun moederplant draaien terwijl het intens prikken van hun haren steeds verergert. Maar hé, ik ben er nu toch, dus draai ik die drie anderen, opnieuw onder enthousiaste kreten van m’n zus, er ook maar af.

Ik weet niet meer precies hoe ik weer door dat gras, op die muur, over de omheining terug in het parkje geraak. Wel herinner ik me nog ontzettende elektrisch-achtige pijnscheuten, vooral op mijn handen en later ongeveer op elk stuk blote huid. Plukjes cactusvijghaar settelen zich weerhaakgewijs in mijn huid. Gelukkig neemt ook mijn zus de prikkende oogst bewonderend in handen zodat we pijn, ongemak en later pincet, kunnen delen. “Wat je ook doet, breng de verwonde delen van je lichaam niet in de buurt van je mond” vinden we op internet wanneer we koortsachtig naar remedies voor onze irritatie zoeken. Opnieuw te laat, want dat was zowat mijn eerste reflex. Zeker wanneer de vruchtjes na nog een andere spannende operatie niet ontzettend smaakvol en vol stenen pitten worden bevonden, kunnen we met zekerheid zeggen dat dit de eerste en laatste keer was dat een cactusvijg ons zo wist te strikken.

Slow travel

Terug in het hotel krijgen we een kamer op de vierde verdieping toegewezen. Met twee grote eenpersoonsbedden, een zeteltje en tafel, balkon en een schuif van het tv-meubel die met de beste wil van de wereld niet wil dichtblijven, zijn we volledig voorzien. De schuif (die dus niet dichtgaat) schraapt geregeld het vel van mijn bovenbenen af wanneer ik tussen het meubel en de bedden in probeer te passeren. De badkamer is onmiddellijk rechts bij het binnenkomen al even schoon als de kamer zelf. Hoewel wit linnen en dito handdoeken mij altijd een beetje schrik inboezemen. Hoe houd je zoiets schoon? Meer inzicht volgt de komende dagen wanneer ik merk dat deze handdoeken elke dag(!) worden ververst. Het hotel verder is prima in orde. Het groene grasveld dat ons bij boeking toelachte vanop het scherm is er wel degelijk, alsook het mooi verzorgde zwembad, het vrijblijvend sportprogramma, de propere kamers en het rijk gevulde restaurant.

Vooral het activiteitenprogramma spreekt ons aan. We mogen dan wel op all-in zijn, onze natuur kunnen we nu eenmaal niet thuislaten. Dus botsen we om zeven uur ’s ochtends op de boulevard al rennend en stretchend op de laatste feestneuzen die hun hotelkamer nog niet terug hebben gevonden. Ook pikken we een aantal klasjes yoga en tai-chi mee die perfect in het slow-travel profiel van het hotel passen. Van Kungfu Master Michel leren we alles over tai-chi energy balls, brain cleaning en de zwembadvariant van shiatsu. Dit is vakantie.

Wegwijs in het dorp en hotel zijn één ding, je een weg banen door all-in hotelcatering is nog iets totaal anders. Dagelijks pareert een varia aan overheerlijke gerechten de buffetzaal. Met een vegi-corner komen we gelukkig uitstekend aan onze trekken. Lasagne van courgette, gevulde paprika’s en frisse groentesalades zijn er in overvloed. Verder overspoelen verschillende verse fruitsoorten elke dag het buffet. Onze muesli overgieten we ‘s ochtends zelfs met soja melk. We like.

Een reis in een reis

Net als een fietsvakantie of trektocht vereist een all-inclusieve vakantie de nodige voorbereiding. Het gewicht van mijn reistas bestond voor ongeveer 50 procent uit kledij en 50 procent uit boeken. Die mini-bibliotheek zou mij door dagen met zwembad- en strandliggen moeten helpen. Om de sleur te doorbreken informeerden we op dag 1 alvast naar de excursiemogelijkheden. De trein die langs de kuststrook spoort, gaat in anderhalf uur van Malgrat naar Barcelona en in 40 minuten naar Girona. Check check. Hoewel we beiden Barcelona al eerder zagen, is het een stad van veelvuldigheid. Nooit genoeg Barcelona.

Op de illusie dat een citytrip relaxed is, ben ik al langer geleden teruggekomen. We reppen ons van trekpleister naar trekpleister, we bekijken Gaudi-huizen, kathedralen, een ark in volle triomf, slenteren over de Ramblas, door de Boqueria en werken tot slot nog een drietal andere 100% Barcelona wandelingen af. We bezoeken winkeltjes met hippe snuisterijen, drinken smoothies in de Santa Caterina Mercado en versieren met enige moeite maar vooral met veel volharding gratis toiletbezoekjes. We genieten kortom met volle teugen van de allure van de bezige metropool.

Playa

In al onze bedrijvigheid vinden we gelukkig ook nog de tijd om de 200 meter van ons hotel naar het strand te overbruggen. Naar goede gewoonte is ook dat all-in. Denk aan opblaasluchtkasteelglijbanen op zee, de typische oceaan-banaan die wordt voortgetrokken door een speedboot en overprised parasailing. En wat is een Spaanse Costa zonder Thaise dametjes die massages aanbieden, jongeheren uit Zwart Afrika die Messi-shirts verkopen en sportvliegtuigjes die overvliegen met promo voor Bob Sinclar in Disco Colossos komende zaterdag. Gelukkig zijn ook zij allen aanwezig, waardoor we ons helemaal ondergedompeld voelen in het totaalpakket dat de Spaanse kust te bieden heeft.

Het strand zelf bestaat verder uit de perfecte substantie zand: een soort van ruwere korrel die toch nog zacht is en lekker ligt zonder dat je het drie dagen later nog uit je oren hoeft te peuteren. Midden in augustus is het er op stralende dagen gezellig druk. Gezinnetjes, jongeren en enkele oudere paren of singles vinden er allemaal hun plekje. Ook wij spreiden enthousiast onze badhanddoek uit tussen de zonnekloppers om toch ten minste een van die bibliotheekboeken uit te krijgen.

Net voor vertrek wagen we ons nog aan de fish kiss ervaring. In een 1x1m aquarium krijgen hongerige visjes ter grootte van een tandenstoker vrij spel op onze voetzolen en enkels. Na een kwartiertje weken, masseert een vrouwtje vluchtig een aloë vera crèmepje in onze voeten. We droppen nog een aanvraag voor cooking-classes in de suggestiebox van het hotel en betreden vervolgens met brandschone voeten opnieuw de geparketteerde bus. So long Spanje.

Tot volgend jaar?

Zijn wij uitgerust van deze reis teruggekomen? Ja en nee. Een (nacht)busreis vraagt behoorlijk wat van je energie en een reisje volplannen met (fysieke) activiteiten pakt niet meteen uit als de beste oplaadtactiek. Daarnaast wisten we gelukkig ook nog voldoende te genieten van het niets-moet-alles-mag-sfeertje waar de Spaanse Costa zich in bevindt. Zouden we het opnieuw doen, op all-in naar Spanje? Toch wel. Ik ben positief verrast door de mogelijkheden die deze formule te bieden heeft. Als wij een hotel kunnen vinden dat bij onze natuur past: slow travel, vegi-corner en met city-tripopties, twijfel ik er niet aan of er is aan de 200 kilometerslange Catalaanse kuststrook van de Middellandse Zee voor elk wat wils. Toch mis ik na negen dagen gesoigneerd worden de charme van een tent opzetten en opbreken, slaapzakken opschudden en backpacks inladen. Daarbij zit een land écht zien, ontdekken en ervaren er bij een fiets- of wandelvakantie vanzelf in; terwijl we ons tijdens onze all-in reis moesten inspannen om een vleugje authentiek Spanje mee te krijgen. Was het niet voor het weer dan hadden we even goed in Oostende of Cadzand-bad kunnen zitten. Maar laten we een gegeven paard niet in de bek kijken. Met deze reis zijn we weer een bijzondere ervaring rijker. Ik had nooit gedacht dat ik het kon, op all-in, maar kijk, je kunt altijd meer dan je denkt.

Geschreven door Fien Hiel