Vakantie op z’n Grieks

Bestemming: A. Polychrono (Griekenland)
Periode: juli 2015
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Huisje

Samen met zoonlief op vakantie! Na weken voorpret hollen we gebogen onder een paraplu de vetrekhal in. Tijdens de vlucht wordt de grijze lucht blauwer en blauwer en als we aankomen weten we niet hoe hard we de jassen uit moeten trekken en de schoenen uit moeten schoppen en verwisselen voor een paar slippers want tjongejonge, wat een overgang! Mijn zusje haalt ons op. Ze woont en werkt in het kleine dorpje Polychrono en zet ons af bij een schattig huisje waar we negen dagen onbezorgd gaan vertoeven. Zij gaat door naar haar werk, wij bewonderen het huisje, het terrasje en weten vervolgens niet hoe snel we op het strand moeten komen want het is ontzettend warm en vooral ik snak naar verkoeling. De zee lokt en we vermaken ons uitstekend.

Een zwerfhond heeft ons al snel ontdekt en besluit ter plekke vrienden met ons te worden. Hij graaft enthousiast mee met zoonlief, zwemt mee en ploft daarna uiterst tevreden op “mijn” badlaken neer waar ik hem niet zo goed vanaf durf te sturen want tenslotte ken ik onze vriend nog maar pas. Zodra ik aan zee ben heb ik altijd onmiddellijk trek en na een tijdje opper ik dan ook een leuk restaurantje op te gaan zoeken. Zoonlief sputtert tegen, hij heeft het net zo leuk. Als compromis beloof ik hem dat hij het restaurantje mag uitkiezen en DAT was niet zo slim. Mijn zoon kan namelijk niet kiezen. En dus sjokken we de hele boulevard af en die is lang, zeker als het een graadje of 40 is. Zelfs onze nieuwe beste vriend, die gezellig meeloopt gaat steeds langzamer lopen, minder enthousiast kwispelen en laat steeds meer tong zien. Uiteindelijk komen we aan bij het allerlaatste restaurantje op de boulevard en dus is er gelukkig geen keuze meer.

Bezweet plof ik neer op het vrijwel lege terras. Goddank in de schaduw. Zoonlief ploft ook enthousiast neer, tegenover me, pal in de zon. Ik wis zo discreet mogelijk het zweet van m’n voorhoofd en bovenlip, wapper zo onopvallend mogelijk en vooral tevergeefs met m’n armen om de transpiratievlekken in een leuk nieuw hemdje (dat met enorme zweetplekken helemaal niet meer zo charmant oogt) te laten verdwijnen.

Een vriendelijke ober brengt de kaarten, ik bestel alvast een biertje (in zo’n glas uit de diepvries, de hemel op aarde na zo’n “barre tocht”), zoonlief een Cola met veel ijs en citroen. Ik wil nog wel eens protesteren tegen Cola maar daar is het nu dus veel te warm voor. Goed, wat gaan we eten.

Ik kan er maar niet uitkomen. Nederlands als ik ben kijk ik niet alleen naar de gerechten maar vooral ook naar de prijzen die erachter staan. Zoonlief is er allang uit: kaaskroketjes vooraf en daarna calamaris.“Very fresh” natuurlijk zoals bijna elk gerecht op de trotse Griekse kaart. Ik kies voor een groene salade en kaas uit het pannetje. Afwachtend kijkt de ober me aan en begrijpt uiteindelijk dat dit “alles” is.

We hebben net onze eerste hap genomen als een groot Grieks gezelschap zich aandient. Tafels worden aan elkaar geschoven, stoelen worden (met veel kabaal) overal vandaan getoverd en geplaatst, obers vliegen en draven, de eigenaar blaft wat commando’s en binnen tien minuten zit het hele gezelschap tevreden aan een gezellig ogende enorme tafel. Het vrijwel lege terras is onmiddellijk gevuld met gelach, spelende kinderen, huilende kinderen, schelle corrigerende moederstemmen, goedmoedig brommende vaderstemmen, nog meer gelach, en heeeel veel drankjes. Ouzo’s, water, biertjes, wijntjes.

En daarna komt er geen kaart aan te pas, de hele tafel wordt gewoon vol geladen: vis, salades, nog meer salades, patatjes, brood in overvloed, een bordje van dit, een bordje van dat, nog meer patat en weer andere visjes.

De “arme” ober kan niet voorbij de tafel lopen zonder op z’n schouder getikt te worden voor weer wat hapjes en drankjes Hij heeft er zichtbaar plezier in en balanceert langs onze tafel met enorme borden waarvan de verrukkelijkste geuren opstijgen. Ook blijven de glazen op miraculeuze wijze alsmaar vol. Het gelach van de volwassenen wordt alsmaar luider, het gejengel van de kinderen ook.

Ik heb inmiddels de rekening gevraagd. Ik heb ongegeneerd zitten gluren en verwacht dat het gezelschap inmiddels ook wel aan de broodnodige siesta toe is. Dan komen er tot mijn grote verrassing grote schalen vis en gamba’s voorbij. Gevolgd door lams karbonaadjes, gevulde paprika’s en tomaten, de zoveelste fles ouzo en alweer heel veel koude biertjes. Het gezelschap stort zich met hernieuwde energie op het vervolg en ik besluit nog zo’n biertje te nemen. Dit wil ik zien!

Alles gaat op! IJs en meloen volgen en dan….ruzie!!! en hoe! Schreeuwen, vloeken (denk ik want ik kan het niet verstaan maar het klinkt wel zo) zelfs vuistslagen op tafel. Ik sta al benauwd op maar wordt door een lachende ober weer vriendelijk in m’n stoel geplant.

Het blijkt om de rekening te gaan. Ruzie om wie er MAG betalen. Daarna worden er vele schouders geklopt, weer veel gelachen en slapende kinderen over diverse schouders eerlijk verdeeld.
Ik zit met alweer zo’n lekker koud biertje voor m’n neus. Zoonlief glunderend met alweer een groot glas Cola. Aangeboden door het Griekse gezelschap “For the nice lady and her beautifull son”.

Het gezelschap vertrekt net zo luidruchtig als ze gekomen zijn en het is heel stil ineens op het terras. Het is inmiddels iets afgekoeld en de zee lokt weer. Zodra we de boulevard weer oplopen sluit onze vriend die trouw heeft liggen wachten zich weer aan en rent samen met zoonlief voor me uit. Nog nagenietend slenter ik achter hen aan. Morgen ga ik mijn zus, zwager en kinderen tracteren besluit ik, en dan wil ik dat....Op z'n Grieks!

Geschreven door Sita van der Meer