Gratis reisvoorstel aanvragen

Varen en fietsen tussen Amsterdam en de Biesbosch

Landkaart met overzicht van deze reis

Bestemming: A. Gorinchem (Nederland) , B. Dordrecht , C. Gouda , D. Amsterdam
Periode: augustus 2015
Vervoer: Verbouwd binnenvaartschip
Accommodatie: Botel/Botel Amsterdam

Foto van deze vakantie

Een tot ‘botel’ verbouwd binnenvaartschip vaart van 8 tot 14 augustus 2015 van Amsterdam naar de Biesbosch en terug. De tweekoppige bemanning van de ‘Christina’ neemt twintig fietsen en reizigers mee, die bij ‘Intersail’ hebben geboekt. De deelnemers eten in het ruim, slapen in een hut en gaan al fietsend hun eigen weg. Het schip vaart over de grote rivieren, meert aan op verrassende plekken en loopt vast in de modder van de Biesbosch. Tijdens de maaltijd worden verhalen en tips uitgewisseld. Een bezoek aan fort Vuren doet de ‘waterlinie’ herleven, een gecontroleerde watersnood, waarmee vermeende vijanden vrees werd aangejaagd. Zonder Holland’s welvaren zijn Dordrecht en Gouda ondenkbaar. Op de terugweg krijgt hoog water de vrije loop en gaan alle sluizen open.

Wanneer ik zondagmiddag 9 augustus geniet van een vergezicht op Gorinchem, klinken er verwaaide tonen uit het fort Vuren. Dat maakt nieuwsgierig. Ik ga erop af en kom terecht in een opvoering van Ierse ballades, die luidkeels worden meegezongen. Dit fort was in de 19e eeuw onderdeel van de ‘Nieuwe Hollandse waterlinie’, bedoeld om het rivierenland onder water te zetten wanneer vijandelijke legers een oogje lieten vallen op de meest welvarende Hollandse steden. Na de Romeinen hadden meer legers last van watervrees. Het mechanisme van ‘inundatie’ was al achterhaald voordat het operationeel werd. Na de Tweede wereldoorlog hield het leger de poort op slot en raakte het met aarde bedekte fort steeds meer in de vergetelheid. Sinds de eeuwwende is fort Vuren herboren, zijn de scheuren in de decimeters dikke muren gevoegd en staan de deuren open voor culturele evenementen.

Met het oog op de pleziervaart heeft het stadje Heusden zijn verdedigingswerken afgestoft en opgepoetst. Historische relicten worden geflankeerd door nieuwe kades, havens, bruggen en molens. Het vestingstadje ziet er zo spic & span uit dat het vermoeden ontstaat dat het om een replica gaat. De Christina is afgemeerd in een buitenhaven tussen de wallen en de Bergsche Maas. Vanaf het dek valt te zien hoe smal de poort naar de binnenhaven is. Die poort is een maatje te klein voor binnenvaartschepen. De terrassen binnen de vesting puilen uit en boven op de wallen is plaats voor een ommetje.

Op weg naar de Biesbosch passeert de Christina de zogenaamde Kop van ‘t Land. Daar ligt de Ottersluis die toegang geeft tot het Wantij, de vaarverbinding tussen de Nieuwe Merwede en de Oude Maas. Het woord ‘wantij’ herinnert aan de situatie voordat de Deltawerken werden aangelegd. Toen was de Biesbosch nog een werkzaam zoetwater getijdengebied, waar diverse rivier- en zeearmen onbelemmerd de Noordzee in- een uitstroomden. Het Wantij kent weinig stroming en heeft veel slib, bij een gematigd getij. De schroef van het schip ploegt zich door de weke modder, loopt bij de sluis bijna aan de grond en ontsnapt ternauwernood aan de zuigende zomp. Op een aangepaste ‘fluisterboot’ bekijken we burchten van bevers in de Hollandse Biesbosch. Slechts een enkele bever steekt zijn kop boven water. Deze soort was de laatste twee eeuwen totaal uitgestorven. Sinds 1990 zijn er enkele tientallen bevers uitgezet, afkomstig uit het estuarium van de Elbe. Het gaat goed met de nazaten, ze zijn vermenigvuldigd tot 300 exemplaren en hebben zich verspreid over Nederland. Kenners ontwaren enkele kleurrijke ijsvogeltjes. Die mis ik allemaal doordat mijn ogen niet zo snel kunnen accommoderen. Maar het kan ook zijn dat de vermoeidheid toeslaat.

Wantij gestippeld, tekening Johan Meeus
Wantij gestippeld, tekening Johan Meeus


Het waterfront van Dordrecht, met het Groot Hoofd en de spoorbrug, staat symbool voor Holland en is van een ongekende schoonheid. Sinds Koningsdag 2015 is elke dukdalf er rood-wit-blauw, voorzien van een oranje topje.
Dordrecht waterfront, tekening Johan Meeus
Dordrecht waterfront, tekening Johan Meeus


Een woud van ouderwetse windmolens, in combinatie met het verhaal van opgepompt en uitgeslagen water, maakt Kinderdijk tot een gewilde attractie voor toeristen die aan watervrees lijden. De wind waait uit het oosten en brengt de molens in beweging. Er stoppen enkele bussen. Uitgelaten Chinezen krijgen een kwartier om foto’s te maken, de benen te strekken en souveniers te kopen. ‘Made in China’ staat er onderop Delftsblauwe porceleine miniatuurmolentjes.

Ik volg de zuidelijke Lekdijk van Kinderdijk tot aan Bergambacht. Deze dijk wordt opgehoogd en fietst niet fijn door verkeersopstoppingen en wegomleggingen. In Bergambacht laat ik me overzetten naar de Hoge Dijk, die zijn naam eer aandoet en recentelijk is geasfalteerd. Na Schoonhoven ga ik op weg naar Gouda via de oever van het riviertje de Vlist. Het water staat hoger dan in de omringende weilanden. Wanneer Gouda in zicht komt, blijkt het schip in de Hollandsche Ijssel te liggen. Het contrast tussen de vergane glorie langs de rivier en het stedelijk erfgoed van Gouda is groot.

De binnenstad van Gouda ademt de sfeer van een welvarend verleden. De kade, de gracht en de markt staan vol monumenten en de hoge waterstand is opmerkelijk. Via de Reeuwijkse plassen, het riviertje de Meije en de Nieuwkoopse plassen fiets ik naar de Amstel. De warme wind uit het oosten tart mijn uithoudingsvermogen.

Wanneer het schip over de Amstel terugkeert naar de hoofdstad verzamelen alle reisgenoten zich aan dek. Hoe dichter bij de stad, hoe meer vissers, fietsers, joggers en scooters de oever bevolken. Op weg naar de aanlegplaats in het Oosterdok passeren we achtereenvolgens de Utrechtse brug, de Berlagebrug en de Magere brug.

Het gekrioel van schepen en bootjes op de Amsterdamse grachten leidt tot meewarige blikken van omstanders en voorbijgangers. Ik bekijk het schouwspel van de andere kant. Mijn vakantie zit er bijna op. Het is vrijdag 14 augustus 2015 en het galgenmaal wordt binnen afzienbare tijd opgediend. Met een hoofd vol herinneringen ga ik terug naar huis. Ik kwam ogen te kort in de Biesbosch en werd verblind door het waterfront van Dordt. In Kinderdijk eisten toeristen de aandacht op en in Amsterdam voel ik me zelf bekeken.

Net voorbij een brug over de gracht is een opstootje gaande. Een peuter trapt stampij en de bijbehorende ouders staan met de handen in het haar. Hij rent zenuwachtig op en neer en roept steeds wanhopiger om hulp. Vader noch moeder kunnen hem tot bedaren brengen. Ten einde raad verlost de vader zijn zoontje van de hoogste nood. Enkele concentrische kringen doven in de golven van de gracht.

Geschreven door Johan Meeus uit Arnhem

Heb je interesse in een reis naar Nederland? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Nederland, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.

Vertel ons uw vakantie wensen. Onze reisexperts geven u gratis en vrijblijvend reisadvies op maat.

 Aangesloten bij ANVR,SGR, Calamiteitenfonds
 9,6 in reviews
 Veel kennis en ervaring
 3.879 klanten gingen u voor

Uw gegevens

* = verplicht. Privacy beleid is van toepassing

Vakantieverhalen / reisverslagen

Gerelateerde artikelen