De Turkse verrassing

Bestemming: Kaș, Turkije
Periode: juni 2013
Vervoer: Vliegtuig
Accommodatie: Hotel/Aqua Princess Hotel
Organisatie: Corendon

Een vakantie naar Turkije was niet het eerste dat in me opkwam toen we besloten een wandelvakantie te houden. Dan denk je eerder aan de Alpen, of aan de glooiende heuvels van Groot-Brittannië. Maar wat een geweldige manier om Turkije te ontdekken, vanaf de wandelroute die de Lycian Way wordt genoemd. Een 500 kilometer lang wandelpad langs de kust van Turkije, waarvan wij een stukje hebben gewandeld rondom de plaats Kaș. We waren daar in het voorseizoen van 2013 met onze dochter van zeven jaar oud. Kaș was onze uitvalsbasis en alle wandeltochten waren op korte rijafstand te bereiken. Voor ons namelijk geen lange autoroutes, omdat onze dochter snel wagenziek wordt.
We boekten de reis via Corendon en verbleven in het Aqua Princess Hotel, rustig gelegen aan de rand van Kaș, maar toch op loopafstand van het centrum. Veel hotels hebben het slim aangepakt door aan zee, tegen de rotswand, terrassen aan te leggen waar ligbedden en fauteuils met kussens de hotelgasten een aangenaam verblijf bieden.

Kaș

Het dorpje Kaș is toeristisch en ja, overal staan de winkeliers op straat om je mee naar binnen te lokken en heb je het gevoel dat je wordt opgelicht. Zo ook door een man die armbanden verkocht op straat. “Ik geef de zwerfkatten te eten, mevrouw,” zei hij in het Duits. Er liepen veel katten rond in het park, maar ik geloofde niets van zijn praatjes. Toch kocht ik bij hem een paar armbandjes, omdat ik ze ook wel leuk vond. De volgende dag slenterden we door het park naar het centrum en zagen tot onze ontsteltenis dat er toch nog eerlijke mensen op de wereld zijn. De man was net bezig de zwerfkatten te voederen en begroette ons hartelijk. Omdat ik zo blij was dat hij ons niet bedrogen had, kocht ik nog twee armbanden.
Kaș heeft qua strandvertier niet veel te bieden, maar dat neemt niet weg dat het enorm veel charme heeft. Beeld je maar eens in dat je aan het rondwandelen bent en ineens op Lycische tombes stuit, of op een amfitheater uit de eerste eeuw v.Chr., die beide gratis te betreden zijn. Noem mij maar een plek in Europa waar een bezienswaardigheid niet wordt uitgebuit. Zoiets is tegenwoordig toch uniek.

Limanagzi

De eerste wandeling liep vanaf ons hotel naar de verborgen Limanagzi baai. Een baai waar alleen een hotel staat en waar de gasten per watertaxi naartoe worden vervoerd. Het strand is dus ook met de benenwagen te bereiken, maar wel na een flink stuk wandelen en een afdaling langs een rotswand naar beneden. Onderweg naar de baai hadden we bijzondere ontmoetingen met de lokale bevolking. Een restauranteigenaar in een buitenwijk van Kaș liet ons opgewonden zijn vangst van die ochtend zien: hij had met zijn harpoen een immense octopus gevangen. Een oudere vrouw in een slaperige buitenwijk ietsje verderop nodigde ons uit bij haar thuis en liet een doos met kittens zien. We spraken met haar met onze handen en voeten en een woordenboek Turks-Engels dat ze in huis bleek te hebben. Ze gaf ons een petje mee ter bescherming tegen de zon, dat nog altijd een dierbaar souvenir is. We beloofden haar op de terugweg nogmaals langs te komen voor een kopje thee. Wisten wij veel dat we via een andere route, via het achterland, terug zouden lopen naar Kaș. Ik hoop niet dat ze lang op ons heeft zitten wachten.
In de kleine baai van Limanagzi heerste een serene rust en waren een aantal duikers bezig hun uitrusting uit te trekken. Dat er voldoende leven in de zee is, konden we al snel zelf ervaren toen de rust bruut verstoord werd door onze dochter. Gillend kwam ze het water uit gestrompeld nadat ze in het glasheldere water palingachtige vissen had gezien. Dat strompelen moet je overigens letterlijk nemen, want het is een keienstrand en zonder waterschoenen kan het pijnlijk zijn.

Patara

We hadden op de kaart een strand genaamd Patara gezien dat goed te combineren leek met archeologische opgravingen vlak in de buurt. Toen we bij Patara aankwamen, bleek dat we moesten betalen om met de auto het terrein te mogen betreden. Als ik ergens voor vrees, dan is het een betaalde attractie. Want dat staat immers gelijk aan een kermisterrein en horden toeristen. Met tegenzin toch maar betaald en door de slagboom gereden, maar wat een goede zet was dat! Er waren slechts enkele lokale bewoners aan het zwemmen op het strand en er liep een verdwaalde ziel rond tussen de archeologische opgravingen, die direct achter het strand gelegen zijn. Ontzettend mooi, ook omdat een geheel amfitheater in oorspronkelijke staat gerenoveerd is en uitermate goed weergeeft hoe het er ooit uitgezien heeft. Het enige dat we niet hadden en waarom we zeker een keer terug willen keren, was een beschrijving van de archeologische site. We hadden geen idee hoe oud de gebouwen waren. Bij het betreden ervan, kregen we wel het gevoel dat het minstens tweeduizend jaar oud moest zijn.

Juist op het moment dat je beseft dat het te warm is om rond te lopen over een stoffig terrein waar zelfs de krekels het te heet vinden om te tsjirpen, hoef je je alleen maar om te draaien om linea recta de zee in te rennen voor verkoeling. De golven van Patara zijn hoger dan elders langs de kust en het strand is zo uitgestrekt, dat het vooral voor rustzoekers een geschikte plek is. Verwacht geen hotels, restaurants of strandtenten aan het goudgele zand. We hebben er welgeteld één strandtent gezien waar je ook ligbedden met een parasol kon huren.

Letoon en Xanthos

Aangestoken door de geweldige archeologische terreinen, wilden we graag Xanthos meemaken. Weer een vlekje op de kaart dat gemarkeerd stond als archeologische bezienswaardigheid. We misten de afslag naar Xanthos en kwamen geheel onverwachts en onbedoeld uit bij de opgravingen van Letoon. “Nou ja, als we hier dan toch zijn, dan pikken we die ook maar mee.” Letoon is een klein terrein en je betaalt een klein bedrag, maar het is zeker de moeite waard om te bekijken. De restanten stammen uit de vijfde tot eerste eeuw v.Chr. Er liepen twee Belgische meiden rond die ons Nederlands hoorden praten en ons vroegen of we wisten hoe je bij Xanthos komt. Blijkbaar ook de verkeerde afslag genomen. De eigenaar van het terrein bood ons groene vruchten aan die hij plukte van een boom die hem schaduw verschafte. Het smaakte heerlijk zoet, maar ik kende de vrucht niet. Bij thuiskomst uiteraard even opgezocht en het was de ‘solanum torvum’, oftewel Turkse bes.

Fossielen

Vanaf de andere kant probeerden we het Limanagzi strand nogmaals te bereiken. Een plaats kan ik niet opnoemen, omdat er geen plaatsen zijn langs het stuk kust. Gewoon een kwestie van uitkienen op de kaart waar de autoweg zo dicht mogelijk bij het wandelpad in de buurt komt en te voet binnendoor steken totdat je het wandelpad vindt. Dat is altijd wel gelukt, maar kostte soms wat moeite.

De dag begon onheilspellend, omdat we over de weg een grote, zwarte, glimmende slang zagen kronkelen. Precies voor onze auto. Je kijkt dan wel even raar op. En je bent zo enorm blij dat je veilig in een auto zit! Vanaf dat moment loop je niet erg rustig meer door de natuur, maar zorg je ervoor dat je voldoende herrie maakt zodat de slangen op tijd weg kunnen schieten. Regelmatig heb ik geritsel gehoord in de struiken en beeldde ik me sterk in dat het een salamander was die wegschoot en niet een broertje van die zwarte engerd. Er moet even opgemerkt worden dat de zwarte slangen niet giftig zijn; ze zien er alleen maar eng uit. De echte giftige exemplaren sluipen daar wel rond, maar zijn onopvallender van kleur en hebben strepen (of eigenlijk ringen). Die informatie leerden we van een lokale bewoner die we ontmoetten op zijn eigen terrein: een kleine baai waar ons wandelpad langs voerde. Hij stond ons al op te wachten toen we afdaalden, had ons waarschijnlijk al van verre horen aankomen, en bood ons een maaltijd aan in zijn restaurant. We accepteerden zijn aanbod en zagen tot onze verbazing dat de man geen elektriciteit had en dat zijn restaurant amper een restaurant te noemen was. Een klein, oud huis met wel een geweldig terras. Hij kookte op zelf meegenomen gasflessen en legde uit dat hij op die plek een camping wilde aanleggen. We kregen toen zijn verhaal te horen over de zeer gevaarlijke slangen die zich onder de stenen verschuilen en tijdens de verbouwing tevoorschijn kwamen. Ik begrijp nog altijd niet hoe die man daar een camping zou kunnen aanleggen, ver weg van de bewoonde wereld en zonder fatsoenlijke wegen. Het zou alleen een trekkerscamping kunnen worden, voor de wandelaars van de Lycian Way. De man schotelde ons, ondanks de spaarzame middelen, een heerlijk gerecht voor. Die Turken kunnen echt goed koken! De maaltijd, een mysterieuze combinatie van courgette en rode saus, wist onze magen voor de rest van de dag goed gevuld te houden. Toen we wilden afrekenen en vroegen hoeveel het kostte, was zijn eenvoudige antwoord: “Wat je kunt missen.” Zoiets maak je toch niet mee in de echte wereld? We gebruikten de toeristische prijzen die we kenden van Kaș en daar was hij tevreden mee.

Wat deze wandeltocht bijzonder maakte, was dat we vijf fossielen vonden met sporen van planten en zeedieren. Het werkt voor een zevenjarig kind hypnotiserend om in een gebied te wandelen waar je zomaar stenen van de grond op kan rapen met fossielen erop. Ze liep daardoor moeiteloos de wandeltocht die toch zeker vier tot zes uur duurde, door een slopende hitte.

Van Bogaczic naar Kekova

In de plaats Bogaczic startten we een wandeling richting Kekova. Onderweg naar deze plaats kon ik een zwarte slang niet meer ontwijken en werden we er weer even fijn aan herinnerd dat het er echt stikt van de slangen. Rijdende door het kleine dorp Bogaczic, zagen we een aantal dames bij een waterput kleding wassen met een wasbord. Het gaf ons het gevoel om een eeuw terug in de tijd te reizen en zo werden we bovendien ook aangestaard door de lokale bevolking. Veel bezoek van toeristen krijgt men daar vermoedelijk niet. Bij een pad dat de natuur in kronkelde, parkeerden we onze auto en konden we nog net een enorme schildpad weg zien kruipen de berm in.

Deze dag was warmer dan de andere dagen, dik boven de 35 graden, en de vier volle flessen water gingen er snel doorheen. Dat is altijd een regel als we op pad gaan: wanneer we nog maar één reservefles water hebben en nog bezig zijn met de heenweg, keren we direct om. Jammer dat we een rode markering op een rots misten en verdwaalden. Ja, ook dat kan je overkomen wanneer je in de natuur wandelt en er niet echt paden zijn, omdat de geiten overal looppaden hebben gecreëerd. We zijn tot drie maal toe terug gelopen naar de plek waar we nog wel een rode verfstreep op een rotsblok zagen en probeerden verschillende paden. Uiteindelijk weer de kaart erbij gepakt en met moeite de weg teruggevonden met behulp van andere herkenningspunten. Je komt er altijd wel weer uit, maar het is vervelend als het net op dat ogenblik bloedheet is en je water op raakt.

Kekova bezochten we uiteindelijk met de auto. Een aardige plaats, maar zeer toeristisch en voornamelijk ingesteld op bootexcursies naar de verzonken stad. Verwacht vooral veel booteigenaren op elke hoek van de straat die je proberen mee te lokken. Uiteraard voor een “very good price, my friend”. Vanuit het dorp kun je via een geiten pad langs diverse graftombes wandelen die op de rotsen staan, met uitzicht op zee.

Kalkan en Kaputas

Vlakbij Kalkan, het broertje van Kaș, ligt het Kaputas strand. We begonnen de dag met een bezoek aan dat strand. Van bovenaf ziet het er aanlokkelijk uit met het glasheldere, blauwe water en na een fikse afdaling via een stenen trap kun je ervaren dat het zeewater een stuk kouder is dan op andere plaatsen langs de kust. Na een verfrissende duik wandelden we vanuit Kalkan de heuvel op. Daar liepen we niet langs vervallen woningen, maar langs in aanbouw zijnde woningen die even verlaten waren. Alleen maar geraamtes van woningen, met bergen zand en stenen ernaast, maar evident dat ze daar al een paar jaar op verdere bouwwerkzaamheden staan te wachten. Net als in de rest van Europa heeft ook in Turkije de crisis toegeslagen in de bouwsector. Voor de zwerfkatten die kittens werpen, zijn de verlaten huizen een uitkomst. Tijdens één van onze wandelingen hoorden we een zacht gemiauw en vonden we een kitten van nog geen twee weken oud op een rots. Alleen, hongerig en bang. Het dier kon niet wegkomen van de plek. Omdat we nog hoop hadden dat de moeder in de buurt zou zijn, hebben we het dier achtergelaten en zijn we de volgende dag weer gaan kijken. Al van verre hoorden we de kitten janken en toen onze dochter onder de rots ging staan en haar armen spreidde, gleed de kitten de rots af, recht in haar armen. Toen moesten we het dier wel meenemen, terug naar het hotel waar de hoteleigenaar opvang regelde.

Turkije voor wandelaars

De tien volle dagen die we daar verbleven in de eerste helft van juni 2013, zijn we op de gehele wandelroute slechts twee andere wandelaars tegen gekomen. Het geeft je een heerlijk vrij gevoel om daar te lopen, in de natuur, met de kans om fossielen te vinden en grote slangen tegen te komen. Waar je echt overheen struikelt, zijn de salamanders, sprinkhanen en krekels. Ik heb veel gewandeld in Europa, maar ik heb nog nooit zulke verrassingen meegemaakt als in Turkije. Het is beslist een aanrader voor mensen die graag wandelen, in alle rust, met voldoende uitdagingen en toch een goede bewegwijzering. Je moet wel enigszins bestand zijn tegen warmte. Wij hebben continu met hoofdbescherming op gewandeld, en met bedekte schouders. Wanneer je stukken van de Lycian Way wilt bewandelen, zoals wij dat deden, is het vinden van het pad soms wel wat lastiger. In ieder geval is het voor ons duidelijk dat we komend jaar weer naar Turkije gaan, om een volgend traject van de Lycian Way te ontdekken!

8,5
op basis van 1209 reviews

10 consumenten awards

Lees meer

5,5
op basis van 684 reviews

1 consumenten award

Lees meer

5,3
op basis van 1386 reviews Lees meer