Stenen en sterren tellen in de Franse Alpen

Bestemming: A. Serres (Frankrijk) , B. Méouge
Periode: juli 2015
Vervoer: Auto
Accommodatie: Camping/les Domaines de Soleil in Serres

Op een onrustig warm moment in de Franse Alpen vroeg ik me af hoe onze één jarige dochter dit zou ervaren. De eerste dagen had ze wat koorts en liet ik haar wat foto's en filmpjes zien van thuis. In haar reactie zag ik herkenning. Zou ze haar huis missen en de ruimte? Toen ze weer beter was, genoot ze van het kruipen in de kleine stacaravan en de koude ijsjes na een spannende wandeling in de rugzak. We waren in de Pays de Büech, de Hautes Alpes-Provence op een natuurcamping omgeven door bergen en stromende riviertjes. ‘s Nachts was het fris en overdag warm. Onze gemoedstoestand werd steeds beter na een stressvol begin.

Angst en stress

Sinds een jaar hadden we een prachtig kind, waar ik zo naar had verlangd. Onbewust had ik besloten dat zij alles moest krijgen dat ik zelf had gemist en wat haar overleden broertje nooit had mogen ontvangen. De eerste maanden vloog de tijd voorbij en was er zelfs sprake van een verlicht leven tussen de voedingen en slaapjes door. Het zorgen voor een baby en niet hoeven te werken voelde voor mij als een heerlijke luxe. Toen ik weer begon met werken kwamen de boze stiefmoeders ‘onrust en angst’ steeds vaker op bezoek. Want was het spannend om alles te combineren. Ik was even vergeten dat ik best wat had meegemaakt en meester was geworden in het wegstoppen van nare gevoelens. De laatste maanden ging ik steeds meer verlangen naar vrijheid en vakantie. De laatste weken voor de vakantie verloor ik een beetje de controle, zoals dat wel vaker gebeurt als je alles perfect wilt afronden. En raad eens wie er op thee kwam vlak voor de reis naar de grote relativerende Franse bergen? ‘Angst’. Gewoon zomaar, onaangekondigd en uit het niets. ‘Had ik niet alles wat mijn hartje begeerde?’ ‘Natuurlijk!’ Dus kon het alleen nog maar stuk. Mijn man heeft het geweten en zat met de scherven van het theeservies dat ‘angst’ aan diggelen had gegooid. De vakantie moest nog beginnen. Vier dagen reizen, ‘stress’ en ‘angst’ liften mee. Uiteindelijk lieten we ze in Zwitserland achter.

Niet flaneren, maar genieten

Aangekomen op camping les Domaines de Soleil in Serres vonden we onze plek onder de sterrenhemel met uitzicht en zon zoals de naam al doet verraden. Mijn zus, die daar met haar man en zoon in een tent kampeerde, merkte op dat er geen spiegels waren in de toiletgebouwen. Die waren er wel, maar blijkbaar was ze niet bezig met haar spiegelbeeld. Elke ochtend stonden we op, verzorgden we onze kinderen, trokken we snel een jurk aan en begonnen we aan de korte klim naar boven om verse baguettes en croissants op te halen. Genietend van de vergezichten overal waar we keken, was flanneren het laatste waar we aan dachten, we waren zoals we waren; onderdeel van de bergen en bevoorrecht dat we hier mochten zijn.

Gezelligheid met het gezin

Op de camping werden verschillende activiteiten georganiseerd onder andere een nachtwandeling onder de sterren. Ik vond het jammer dat wij daar niet naar toe konden, omdat onze kleintjes nog te jong waren. Veel gezinnen met oudere kinderen gingen elke dag op avontuur. Overdag abseilen, klimmen, raften en ‘s avonds ravotten in het zwembad gevolgd door een barbecue en sterren kijken met andere campinggasten. Toch had ik niet bij een grotere groep willen horen deze vakantie. De veiligheid en kneuterigheid van onze kleine familie had juist zijn charme. Al het avontuur was de hele dag al om ons heen. We konden door de rivier waden, achter de kinderen aanhollen op de camping, lunchen in hetzelfde restaurant met steeds weer nieuwe gasten, samen ’s avonds spelletjes doen en genoeg energie overhouden om ’s nachts een huilend kind te troosten, zonder overdag te willen slapen.

Onderdeel van een groep

Een groep kan je tijd geven of je achter laten. Al jaren functioneer ik in groepen. Is het niet als begeleider dan wel als deelnemer. Ik functioneer en dat wil zeggen: ik beweeg mee en zoek de juiste modus in de groep. Het is steeds zoeken naar een aangenaam tempo om aansluiting te vinden. Ga je zelf te snel, sluiten anderen niet aan. Zonder je jezelf af, dan kom je niet mee. Probeer je met iedereen mee te gaan, dan verlies je jezelf. Als begeleider heb ik enigszins een duidelijke rol. Maar let ik niet goed op hoe het met de groepsleden gaat, raak ik ze wel eens kwijt. In de natuur krijgen we gelukkig hulp van moeder aarde. De grootsheid van de bergen, de wijze eeuwenoude rotspartijen die alle weersomstandigheden kunnen verduren en de weidse blik van de horizon, maken ons als mens nederig en dankbaar. We zijn klein en nietig en passen ons tempo aan. Doordat we extra zuurstof opnemen in de bergen, krijgen we meer energie. Als je tijd kan delen met anderen zonder in gevaar te komen, voel je je sterk in contact. Je hoeft jezelf niet te bewijzen. De immense en intense omgeving dwingt je je te concentreren op dat moment. Vijf jaar geleden ging ik met een groep canyoningen in de Pyreneeën. Ik liep en klom door de rotsachtige rivier en overal waar het kon, sprong ik in dieptes. Ik durfde toen echter niet te abseilen en had daardoor te weinig kracht in mijn armen om mezelf op te trekken om me vervolgens te laten vallen. Het doorkruisen van de prachtig uitgesleten rotsen gevuld met ijskoud water veranderde van een spontaan avontuur in een confrontatie met mezelf. De vermoeidheid en angst, ‘wat was er eerst?’, sloegen in en ik verzwikte mijn voet omdat ik de groep toch bij wilde houden. Gelukkig kon ik blijven aansluiten door aan bepaalde onderdelen niet mee te doen of met andere groepsleden wat anders te doen.

Een verkoelende wandeling

Wadend door de Gorges de la Méouge moest ik mijn eigen tempo kiezen. Het koude water verkoelde weliswaar mijn gevoelige voeten, maar ik zette ze voorzichtig en zorgvuldig op elke grote steen of groepjes kiezels. Ik was blij dat ik zachte surfschoentjes had gekocht bij de supermarché. Hierdoor voelde ik mijn voeten goed afrollen en had ik meer grip. Het heldere koude water stroomde onvoorspelbaar langs mijn benen. Hier en daar een versnelling of een glijbaan. Zo koos ik mijn eigen weg, terwijl man, met kindlief op de rug met zevenmijlslaarzen voor mij uit struinden. We stapten struis door de rivierbedding van de Méouge. Deze 8 km lange Gorge, ook Canyon of uitgesleten rivierbedding genoemd, is niet zo hoog aan beide kanten, maar hoog genoeg om vaak schaduw te bieden. Wat moet het mooi zijn om in deze omgeving in het voorjaar of najaar allerlei wandelroutes te verkennen. In de zomer is de rivier het meest verkoelende wandelpad dat ik me kan voorstellen in de Zuidelijke Alpen van Frankrijk.

Een moment alleen

Af en toe snakte ik er naar om even alleen te zijn. Ik kon nergens heen. Wel naar een bankje bij het verlaten weitje waar af en toe paarden stonden met alweer eindeloos uitzicht. Dus ging ik daar een uur zitten schrijven alsof ik aan een batterijoplader zat. “Was ik maar altijd in de bergen, dan telde ik ’s nachts de sterren aan de hemel en overdag de stenen in de rivier. Eén voor één op mijn eigen tempo.” schreef ik. Opgeladen huppelde ik dan weer naar de caravan waar man en kind met het eten op mij wachtten.