Autovakantie naar Zuidoost-Frankrijk

Bestemming: A. Cannes (Frankrijk) , B. Monaco Ville (Monaco) , C. Nice (Frankrijk)
Periode: juli 2015
Vervoer: Auto
Accommodatie: Hotels en stacaravan/Camping Roma, Camping du Pylone
Organisatie: TUI

Na een paar zware en stressvolle jaren besluiten Edwin en ik om samen met zijn kinderen (7 en 11 jaar oud) een autovakantie naar Zuid-Frankrijk te plannen. Spannend. We zijn nu bijna drie jaar samen en dit is de eerste keer dat we met zijn viertjes een lange autoreis gaan maken.

Op zondagnacht 19 juli begint onze reis.

We kunnen die nacht moeilijk in slaap komen. Edwin en ik hebben allebei heel sterk de behoefte om Nederland te “ontvluchten”. Weg van alle spanningen en verplichtingen. Om 23:00 duiken we ons bed in. 00:10 ‘Slaap jij al?’ ‘Nee, ik lig te dommelen. Probeer toch maar wat te slapen we hebben straks een lange reis voor de boeg.’

Na een hazenslaapje van misschien anderhalf uur zitten we uiteindelijk om 02:30 in de auto. Kids in hun pyjama’s slaapdronken op de achterbank met hun kussens tegen de ramen aangedrukt. ‘slaap nog maar lekker verder’ zegt Ed tegen de kinderen . De radio speelt zachtjes op de achtergrond. De reis gaat beginnen...

Autopech

Na zo’n anderhalf uur rijden zijn we al in Luik. De regen tikt knus tegen de ramen van de auto. De weg is verlaten op wat vrachtwagens na. Op het laatste moment hebben we besloten om via België, Luxemburg (waar we de tank nog even helemaal vol gooien) de route du soleil op te rijden. Ik heb het gevoel dat Nederland mijlen ver achter mij ligt en een zee van tijd voor me heb. Ik verlang naar zon, zee, strand, lekker eten, van elkaar genieten en heel veel lezen.

PIEP… ‘wat was dat?’ Verschrikt kijk ik naar Ed. ‘Shit, nee dit ga je niet menen,’ roept hij vertwijfeld. ‘Wat, betekent dat rode lampje?’ vraag ik. Hij volgt mijn blik naar het instrumentenpaneel. Daar brandt een felrood symbooltje. ‘Kijk even in het instructieboekje,’ bromt Edwin tegen mij. Ik bijt op mijn tong. Allerlei negatieve gedachten vliegen door mijn hoofd waaronder vooral dit hebben wij weer. Ik kijk achterom, daar kijken twee paar grote ogen mij aan. ‘Niks ernstigs jongens, Edje is de beste monteur die er is. Komt goed.’
Ik blader in het instructieboekje en kom het symbool uiteindelijk tegen.

Ik lees hardop: ‘motoroliedruk, als het controle lampje tijdens het rijden gaat knipperen en tegelijkertijd klinkt er een zoemer* stoppen, motor afzetten, oliepeil controleren en zo nodig olie bijvullen. Als het lampje brandt hoewel het oliepeil in orde is niet verder rijden. Vakman erbij roepen.

Shit, mopper ik jij had toch alle sapjes bijgevuld?’ Ed negeert mijn opmerking en zegt: ‘over 1000 meter is er een parkeerplaats.’ ‘En nu…’ we kijken elkaar verslagen aan. Het oliepeil is prima. ‘Wegenwacht bellen even overleggen?’ opper ik.

We krijgen een vriendelijke man aan de telefoon die ons adviseert om niet door te rijden. Hij vraagt of hij de dichtstbijzijnde garage voor ons moet bellen. (In Frankrijk heeft de ANWB geen pechhulp. Dit houdt in dat zij bij pech een sleepwagen laten komen en die brengt je naar de dichtstbijzijnde garage. Dit moet je in eerste instantie zelf voorschieten.) We overleggen kort met elkaar en besluiten dan dit niet te doen. ‘Bel Jeroen anders even.’ Jeroen heeft samen met zijn vader een garagebedrijf en is een goede vriend van Edwin.
Ik hoor Ed het hele verhaal vertellen en ik maak uit het gesprek op dat er twee voor de handliggende mankementen kunnen zijn: één de oliepomp is stuk wat er in het kort op neer komt dat de olie niet gecirculeerd wordt in het motorblok (heel groot probleem) of de oliesensor is defect waardoor de auto een foutmelding geeft op het dashboard (makkelijk op te lossen oliesensor kopen en vervangen 5 min werk). We besluiten om bij de eerst volgende afslag de snelweg te verlaten en opzoek te gaan naar een garage. De eerste afslag leidt ons naar Beaune (een klein stadje in het oosten van Frankrijk langs autoroute du soleil).

Het is inmiddels 14:00 , snikheet, de kinderen drammen, ik heb trek en we hebben nu zo’n acht garages gezien, maar nog steeds geen oliesensor. ‘Ja, daar’, roep ik. ‘ keren’! Rechts zie ik een garagebedrijf waar een aantal monteurs aan het werk zijn en in het verlengde van de werkplaats is een winkel waar ze autobenodigdheden verkopen. Met grote letters staat er op een groen uithangbord FeuVert. We kijken elkaar hoopvol aan en draaien de parkeerplaats op.

Om twee uur 's middags bij de FueVert autogarage

22:15: we liggen met zijn vieren uit te buiken in een familiekamer van de keten B&B hotels. Het was een enerverende dag. Uiteindelijk heeft een hele vriendelijke redelijk Engels sprekende monteur van de FeuVert voor ons de oliesensor besteld. Morgenvroeg om 09:00 uur kunnen we het onderdeel komen ophalen en vervangen waarna we de reis hopelijk zonder verdere problemen kunnen voortzetten.

Om kwart voor negen staan Ed en ik al voor de deur van de FeuVert. De kinderen willen niet mee en wachten in de auto met de ramen open. Het loopt al tegen de 25graden en er is geen wolkje te zien. Stipt om 09:00 uur gaat de winkel open en om kwart voor 10 rijden we al weer op route du soleil. Verliefd kijk ik naar Edwin, hij heeft zijn blik op de weg gericht er breekt een glimlach door op zijn gezicht. ‘Wat is er’ vraagt hij en hij begint te lachen. Ik kroel hem door zijn haren en geef hem een kus op zijn wang ‘dat wij een topteam zijn. Dat hebben wij toch mooi even met zijn tweeën opgelost’. Ik draai het volume van de radio harder Milan Milano schalt door de speakers ik zing hard mee:

‘Hoe zou je doen
Als ik jou kus en je liefhad
Vertel me dan toch
Wat heb je toch gedaan
Ik had al m'n jas aan
Maar jij liet me niet gaan´.

Op de achterbank zie ik twee lachende kinderen die mee dansen op de muziek. Voor zover dat gaat zittend in de gordels. Eind van de middag verlaten we route du soleil. We rijden langs de kust door Sainte Maxime, Sainte-Raphael, Fréjus alle ramen open.

Het schitterende uitzicht over de zee vanuit de auto

Het is heet, de zeewind waait door de auto onze haren waaien alle kanten op. Larco met het nummer Andes (radio edit) komt uit de speakers. We kijken ons ogen uit. Palmbomen, bloemen, mooie villa’s die uitkijken over de zee of hoog in de bergen staan. Dit is vakantie. Uiteindelijk komen we tegen etenstijd aan in Cannes. We parkeren de auto in de parkeergarage onder het casino. Ik voel me hongerig, plakkerig en stram. We slenteren over la Croisette loom van de warmte. De oudste stuitert rond onderwijl roepend ‘ ohhh… kijk een Ferrari, pap, pap zag je dat een Porsche 918 en daar een Lamborghini Huracan’ zag je die kleur, hoorde je dat geluid’?

20:45: we rijden weg uit Cannes. Buikjes weer vol. Ik voel me verdrietig, onrustig, ongemakkelijk. De kinderen zitten achterin de auto met elkaar te kibbelen. Ik doe kattig tegen Ed. Ben opzoek naar ruzie, maar eigenlijk ook niet. Hij staart stug naar de weg. Ik zie op tegen deze nacht. We hebben voor vanavond niets geboekt en het ziet er naar uit dat we vanavond op een parkeerplaats bij een tankstation de nacht gaan doorbrengen.

22:30: De kinderen liggen in de auto te slapen. Uiteindelijk hebben we de auto geparkeerd bij een 24/7 tankstation bij afslag Monaco. Het tankstation ligt in de bergen en we hebben een schitterend uitzicht over een verlicht Monaco. Het is benauwd, we kunnen niet slapen. Bokkig sta ik naast Ed hij probeert de spanning te doorbreken en wijst mij ergens daar in de donkere verte het paleis van prins Albert aan.

‘Sorry’. ‘Hoef je niet te zeggen’. zegt Edwin en hij pakt mij stevig vast. Dan moet ik huilen. ‘ Wel sorry’. zeg ik snotterig ‘ik denk dat het een combinatie van vermoeidheid en spanning is. Het is toch best wel een grote verantwoordelijkheid met twee kinderen zo ver van huis, maar dat hoef ik niet op jou af te reageren.’

Uiteindelijk slapen we misschien twee uurtjes half zittend half liggend in de autostoelen. Tussendoor word ik wakker van een vrachtwagen vol met varkens. Het beeld van al die varkens samengepakt in de vrachtwagen op weg naar de dood het vliegt mij naar de keel en ik voel mij even heel wanhopig, verdrietig en eenzaam. Wat een rotwereld…

Na een vroeg ontbijtje met koffie en chocolade croissants. Duiven hippen om ons heen onze croissantkruimels oppikkend, de zon komt op en een zwoel windje speelt met ons haren. De wereld ziet er weer wat vriendelijker uit. Voor de aankomende vier dagen hebben we een caravan in Ventimiglia geboekt. We stappen in de auto en rijden verder langs de kust op naar Italië.

De jongens kijken naar het mooie uitzicht hier in Frankrijk

Camping Roma

In Ventimiglia staat op camping Roma een uitgebouwde caravan (5 pers.) op ons te wachten. Deze accommodatie heb ik gevonden via booking.com. Het eerste wat ik doe is onder de douche duiken. Halverwege mijn douchesessie wordt het water koud.

Daarna krijgt ons accommodatie een grondige inspectie. De caravan is simpel, maar het is schoon en de bedden liggen lekker. Er is een patio met een buitenkeuken, erg knus. De kinderen kiezen allebei een bed uit, speelgoed wordt uit de tassen getrokken waarbij ook de helft van de kleding mee komt. Ik trek het tussengordijn dicht. Niet op letten, niet druk om maken. Ik haal diep adem…. dat ruimen we zaterdag wel weer op. De camping wekt de indruk vooral gebruikt te worden als tussenstop voor mensen op doorreis. Motorrijders, stelletjes en gezinnen slaan hier voor één nacht neer met kleine trekkerstentjes. Het andere gedeelte van de accommodaties lijkt van particulieren te zijn. Voordat we de omgeving gaan verkennen lopen we even langs de receptie om te vragen of ze naar ons warm water willen kijken. Bij terugkomst is het probleem opgelost.

Ventimiglia

Ventimiglia is een oude stad en zoals in alle grote steden stikt het ook hier van de auto’s en heel veel scooters. De stad valt ons tegen het oogt verpauperd (laten horen we van het campingpersoneel dat Ventimiglia vooral bekend staat om zijn goedkope tabak en drank). Ik had Ventimiglia uitgezocht omdat het in het verlengde van de Cote d’azur ligt. Ik had verwacht dat er meer te beleven zou zijn. Edwin en ik houden ervan om s’ avonds een terrasje te pakken en over de boulevard of in stadjes te struinen. Helaas heeft Ventimiglia dat ons niet te bieden. Heel stiekem zijn we toch wel een beetje teleurgesteld, maar we laten ons niet uit het veld slaan.

Op 10min van de camping is er een kiezelstrand. Wij gaan voor het zandstrand. Om hier te komen moet je ruim een half uur lopen, maar het pad naar dit strand is schitterend. Grote Agraves cactussen, vergezichten over zee, rotspartijen en mooie Bougainvillea met rode en paarse bloemen. Dit strand heeft onze voorkeur en hier zijn we dan ook alle drie de dagen te vinden. Ik lees mijn eerste twee boeken uit, heerlijk.

De prachtige planten die we onderweg naar het zandstrand zien

Zaterdag 25 juli. Ons verblijf in Ventimiglia zit erop. Voor 10:00 uur moeten we uitchecken. Vanmiddag worden we op camping du Pylone in Antibes verwacht. We hebben dus een zee van tijd over… we kiezen ervoor om in Monaco een tussenstop te maken. We parkeren de auto in de parkeergarage onder het paleis en lopen vanuit daar zo de botanische tuin in. Mooie vijvers met koikarpers, cactussen, bomen en bloemen. ‘ja, daar kijk zag je die, daar gaat ie’, voor ons voeten schieten hagedisjes langs. De jongste en ik speuren de grond en de muurtjes af naar meer reptielen. ik wil er een op de foto zetten, maar ze zijn ons steeds te snel af. ‘Pffff….. het is heet’ roept de jongste ‘moeten we nog ver?’

Ed en ik kijken elkaar even met een schuin oog aan en doen net alsof we hem niet gehoord hebben. We lopen door richting de haven. Via de haven lopen we een gedeelte van het straatcircuit. Een keer per jaar (in mei) wordt hier in de straten van Monaco de Grand Prix van de formule 1-autoracen gereden.

De haven van Monaco met veel luxe jachten

Via al die straatjes komen we uit bij paleis van prins Albert van Monaco waar een groot stuk van de binnenplaats is afgezet. We blijven even staan kijken nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Tientallen auto’s met geblindeerde ramen komen voorbijgereden. Overal staat beveiliging en politie. We kijken en speculeren, maar we zien jammer genoeg geen bekenden gezichten. Later blijkt dat al die mensen zijn gekomen voor Pierre Casiraghi de jongste zoon van prinses Caroline van Monaco. Hij gaat in augustus trouwen. Voordat de religieuze plechtigheid plaats zal vinden zal het stel elkaar eerst het ja-woord geven tijdens een burgerlijk huwelijk in Monaco. Die vindt dus vandaag plaats.

De jongste heeft er nu echt geen zin meer in. Het is warm en hij vindt stadjes kijken stom. Zijn oudere broer kan er geen genoeg van krijgen. Hij heeft al een Lamborghini gezien en gehoord. Dat lopen hoeft voor hem ook niet zo (‘daar wordt je maar moe en zweterig van,’) maar hij wil zo graag een Ferrari 488 zien en waar is de kans nu groter om zo’n auto te spotten dan hier. We sloffen nog wat rond, lopen wat winkeltjes in en uit, drinken nog wat en besluiten dan om terug te gaan naar de auto. We zijn benieuwd naar de caravan in Antibes.

Camping du Pylone

Daar zijn we dan. Camping du Pylone. Via TUI ben ik bij deze camping terecht gekomen. Ed opent de caravan met de sleutel die we net hebben opgehaald bij de receptie. De caravan in Ventimiglia oogde een stuk gezellliger.

Dit is echt een stacaravan. ‘jammer dat ze hier geen patio of veranda hebben gemaakt, dat had makkelijk gekund en is veel gezelliger,’ laat Ed ons weten en met een kritisch oog neemt hij de caravan in zich op. Ik moet weer even slikken de eerste dagen moet ik altijd wennen aan een nieuwe plek. Het oogt niet heel schoon. Hier en daar ligt nog zand en op de bank in de zithoek liggen haren. Ik trek wat kastjes open en onderin het gootsteenkastje heeft een heel leger mieren zich gevestigd. Ik loop wel even naar de receptie roep ik en ben al onderweg. Na 5 minuten is het mieren probleem opgelost en zijn we begonnen met het opmaken van de bedden. We hebben ons eigen beddengoed en koffiezetapparaat meegenomen (toch een klein beetje last van smetvrees en eigen kussens en lakens liggen het lekkerst).

‘oh, nee….’ klinkt het benepen vanuit de caravan. ‘Wat is er?’ roep ik. ‘De wc trekt niet door’. Ik kijk Ed aan. ‘Kijk jij even,’ zeg ik met een grijns.’ Hij kijkt mij aan geeft mij een tik tegen mijn kont en roept, ‘ pas jij maar op’ en springt lachend de caravan in. ‘Miek,’ hoor ik na veel gedoe en gemopper. ‘Wil jij nog een keer naar de receptie lopen?’ En daar ga ik voor de tweede keer die dag richting de receptie…

‘Ja, deze klacht heb ik al eerder over deze toilet gehoord, maar kijk je moet gewoon een paar keer krachtig deze beweging maken en dan trekt hij wel door, hoor.’ Daarop volgend wordt er door de Duma medewerkster hard aan het hengsel van de stortbak getrokken. ‘niet bang zijn dat het afbreekt, hoor. Dat gaat niet zo makkelijk,’ zegt ze vrolijk. Ed kijkt mij bedenkelijk aan, ‘nou dat wordt nog wat als jij naar de wc bent geweest,’ en met een lachende gil weet ik niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken. Ik hoor Ed achter me aan komen en daar achteraan twee joelende kinderen.

‘Drie maal is toch scheepsrecht. Ik loop morgen wel weer even naar haar toe’ zeg ik geruststellend tegen Ed. Drie gezichten kijken mij chagrijnig aan. De douche wordt niet warm. Het is heet dus spoelen met koud water is niet verschrikkelijk, leuk is anders. Daarnaast komt er een heel klein piesstraaltje uit de douchekop dat is wel wat lastiger vooral als je probeert de shampoo uit je haar te wassen. De volgende dag heeft de reismedewerkster ook dit opgelost.

Camping du Pylone ligt op loopafstand (150m) van een kiezelstrand. Zandstrand heeft ons voorkeur, dus wij hebben ervoor gekozen om elke dag met de auto naar Cannes te rijden. Hier ligt een prachtig zandstrand met mooi schoon water. Wat ik wel heb gemist zijn onze fietsen. Helaas was het dit jaar voor ons geen optie om vier fietsen mee te nemen. Als we nog een keer met zijn tweeën deze kant op gaan dan nemen wij deze zeker mee.

We hebben een heerlijke week. We slenteren s’ avonds van de camping naar het stadje Antibes om daar een ijsje te halen, drinken wat op een terrasje en kijken rond op een van de mooiste jachthavens van de Middellandse Zee. Aan de ene kant ligt de oude verdedigingswal en aan de noordkant een fort, je kunt Nice zien liggen en dan heb je nog het oude stadscentrum. Hier liggen de duurste en grootste jachten van de rijkste mensen van de wereld. Sommige jachten zijn voorzien van heliplatform en helikopter.

We bezoeken twee keer Juan le Pins. Waar we in een leuk restaurant (Les Arcades) in het centrum heerlijk en betaalbaar eten (de geitenkaassalade is echt een aanrader). We zien een schitterende zonsondergang. Eén avond besluiten we op het terras van Le Crystal te gaan zitten. Dit terras ligt tegenover het casino. Erg leuk want er valt hier heel veel te zien. De meest bijzondere auto’s komen voorbij rijden en er lopen veel flamboyante mensen rond. De drankjes zijn wel een tikkeltje aan de dure kant, maar wij vonden het absoluut de moeite waard.

Hostellerie de Minelle

Zaterdag 1 augustus. Het heeft vannacht geregend. Zo hard dat we er toch even wakker van werden. Nu is het benauwd de lucht is betrokken en het miezert een beetje. We zijn allemaal wat stiller. De vakantie gaat wel erg snel. Om 10:00 checken we uit. Via de kustweg rijden we naar Mandelieu-la-Napoule. Hier ligt Hostellerie de Minelle. Edwin heeft dit hotel via booking.com geregeld. Het is een klein hotel waar ze alleen Frans spreken. We overnachten de aankomende nachten in een grote sobere familiekamer met één tweepersoonsbed en twee éénpersoonsbedden. Ook hier liggen hier en daar verdwaalde haren vooral in de badkamer maar ook onder de bedden. Dit is niet een hotel waar we nog eens na terug zouden gaan. Gelukkig hoeven we hier alleen te slapen en hebben we ons eigen beddengoed mee.

Nadat we ons spullen in de kamer hebben gezet besluiten we om een dagje naar St. Tropez te gaan. St. Tropez is een klein havenstadje. We slenteren door de haven, langs winkeltjes en door kleurrijke straatjes. In de middag trekt de lucht open en komt de zon tevoorschijn. S ’avonds eten we heerlijke pizza´s bij cafe Milano. Dit restaurant ligt aan een groot plein met prachtige bomen. Overal zie je groepjes mensen die met elkaar een potje jeu de boules spelen. Op de terugweg rijden we langs wegen die langgerekte wijnvelden laten zien. We stoppen in St. Maxime voor een ijsje en lopen rond over de promenade. We horen muziek en nieuwsgierig geworden lopen we met zijn vieren richting het geluid. Verderop zien we een grote tribune die uitkijkt op een podium. Op het podium staan twee dj’s super lekker te draaien. Ik beweeg automatisch mee op het ritme van de beat. Voor het podium staan tafeltjes met stoelen en daarvoor is een open plek waar mensen staan te dansen. Edwin gaat er eens even lekker voor zitten. De jongens staan een beetje verlegen om zich heen te kijken en elkaar uit te dagen. De jongste waagt de eerste stap en doet snel een breakdance move daarna zenuwachtig lachend zijn oudste broer opjuttend ‘en nu moet jij iets doen.’

Bloemetjes in de kleine havenstad St. Tropez

Voor ik het weet zweept de muziek mij op. Ik hoor gegiebel en zie vanuit mijn ooghoek dat de kinderen ook staan te dansen. Twee uur later voel ik twee handen op mijn heupen ‘schat, ga je mee. De kinderen zijn moe’. Ik kijk achterom en zie het vrolijke gezicht van Edwin. Ik kijk wat verder naar achter en zie twee knikkebollende koppies. Tijd om te gaan.

‘Nee, hé, toch de verkeerde afslag’, bromt Edwin. Op de achterbank liggen de jongens te slapen. Ed en ik hebben een afslag te vroeg genomen nu rijden we dus via een heel donker en kronkelig bergpad richting het hotel. Niet ons favoriete weg en al helemaal niet in het donker, met al die bochten en een diepe afgrond naast ons. Vanmiddag hadden we deze weg ook al gereden en hadden we besloten niet meer zo te rijden. Helaas, niet gelukt. Een uur later komen we veilig in het hotel aan.

De overige dagen brengen we door op het strand van Cannes, zwemmen, lezen en balspelletjes spelen. We eten een hapje op de boulevard en s’ avonds badmintonnen we of lezen nog wat in de hotelkamer.

Woensdag 5 augustus. De terugreis gaat beginnen. Zondag is het wisselmoment en gaan de kinderen terug naar hun moeder. Ed en ik willen proberen om nog een extra hotelovernachting te boeken. We willen nog niet naar huis en proberen dit zo lang mogelijk uit te stellen. Helaas na 3 hotels zelf te hebben benaderd waaronder een van de Valk hotel waar een zeer vriendelijke mevrouw voor ons ook nog eens zo’n 5 hotels belt (zonder resultaat) is het duidelijk het is hoog seizoen en alles is volgeboekt.

Teleurgesteld stellen we ons in op de terugreis. Eigenwijs dat we zijn rijden we nog even naar Cogolin een klein vriendelijk dorpje. De weg ernaartoe is schitterend. Een diversiteit aan planten, bloemen en berg. We parkeren de auto, strekken even ons benen, halen wat te drinken en informeren bij wat hotels ook zonder resultaat. ‘Zullen we nog even naar Port Grimaud rijden en daar een hapje eten’ Ed kijkt mij vragend aan. ‘Jaaaaa’, roepen de jongens in koor. Ik moet lachen ‘Lijkt mij een goed idee’. zeg ik en we stappen weer in de auto.

We doen Port Grimaud kort aan. We sloffen wat door het dorp. Eten een crêpe en een ijsje, hebben een plaspauze en dan komt toch weer de onrust. Waar slapen we vanavond? Uiteindelijk besluiten we om richting Toulon te rijden en daar opzoek te gaan naar een low budget hotel.

Port Grimaud, een leuk dorpje om een crêpe en een ijsje te eten

‘Ja, daar’ roept de oudste vanaf de achterbank ‘ Daar rechts’. Warempel wat een kanjer. We rijden rond in Toulon en de oudste heeft het bruin met groene bord van de B&B hotels keten ontdekt. ‘Wachten jullie even hier’ vraagt Ed ‘dan lopen wij naar binnen om te vragen of ze nog kamers hebben’. ‘Nee, wij zitten helemaal vol’ laat de receptioniste in het Frans aan ons weten, ‘maar verderop in de stad is er nog een B&B hotel en daar zijn nog wel kamers beschikbaar.’ Gelukkig vannacht hoeven we niet in de auto te slapen. De familiekamers zijn vol dus worden het twee tweepersoonskamers. Ik zie twee paar twinkelende oogjes op de achterbank, ‘dus wij hebben onze eigen kamer!’

Donderdagochtend 10:00uur we zitten in een lunchroom uitgebreid te ontbijten. Vers fruit, koffie, thee en broodjes. Energie tanken voor de lange terugreis. We hebben in het hotel een folder meegekregen waar alle B&B hotels in Frankrijk zijn. Het plan is dat we vandaag zover mogelijk rijden. Om zeker te zijn van een kamer zullen we tegen de namiddag route du soleil verlaten en opzoek gaan naar het laatste hotel van deze vakantie.

Uiteindelijk eindigen we waar we ook zijn begonnen en dat is in Beaune. Het hotel waar we op de heenweg zaten is al vol, maar de vriendelijke receptionist belt voor ons naar het hotel in het zuidelijke deel en hier zijn nog twee tweepersoonskamers beschikbaar. ‘Yes.’ hoor ik achter mij ‘dan hebben we weer ons eigen kamer, Lo’. Ik moet lachen. De jongens hebben best een knauw gehad van de scheiding, maar je merkt wel dat ze weer wat zelfverzekerde en zelfstandiger worden. Mooi om te zien. Vanaf hier is het morgen niet ver meer naar huis.

Geschreven door Mieke Dragt

Gratis reisvoorstel Frankrijk

Heb je interesse in een reis naar Frankrijk? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Frankrijk, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.