Indrukwekkend Normandië

Bestemming: Honfleur, Etretat, Deauville, Caen, Frankrijk
Periode: oktober 2014
Vervoer: Auto
Accommodatie: Appartement
Organisatie: Booking.com

Honfleur

We komen Honfleur binnen via de Pont de Normandie, een indrukwekkende tolbrug over de Seine. Het doet een beetje denken aan de speelgoed racebaan die mijn broer en ik vroeger hadden. Hoog, imposant, ingewikkelde bochten en vanuit beide kanten druk verkeer.
Ons adres gedurende het verblijf is een appartement in het historisch hart van Honfleur. Het ligt om de hoek van de pittoreske haven. De hostess ratelt in het Frans terwijl ze ons voorgaat op de krakende trap naar de tweede etage van een oud pand. Van binnen is het verrassend licht en royaal, voorzien van badkamer met ligbad, kitchenette, woonkamer en een knalroze slaapkamer met rode schemerlampjes. De hele inrichting van de slaapkamer doet vermoeden dat deze buiten het seizoen voor andere doeleinden wordt gebruikt. We besluiten om daar niet te lang bij stil te staan.
Honfleur heeft een prachtige oude stadskern waar je overdag en ´s avonds heerlijk kunt flaneren. Ondanks het naseizoen is het er nog steeds een komen en gaan van toeristen. We slenteren door de smalle steegjes, omzoomd door gezellige winkeltjes en langs een museum gewijd aan de Franse musicus Erik Satie. Een bezoek aan de Sint Catharina kerk, de enige houten kerk van Frankrijk, mag natuurlijk niet ontbreken. De talloze souvenirshops zijn nog tot laat op de avond geopend. Het ultieme souvenir is hier natuurlijk Calvados en een zalige appelcider Pommeau de Normandie. Beiden zeer de moeite van het proberen waard. ´s Avonds dineren we in een van de vele visrestaurants in de haven. Wim neemt mosselen en ik een malse zalm. Na de nodige aperitiefjes en wijntjes, waggelen we terug naar ons appartement, waar we grinnikend de krakende trap bestijgen.

Van Yport naar Etretat

De tolbrug is een bijna niet te vermijden route waar je ook naar toegaat in deze streek. Dus als we richting de kust van Étretat rijden, moeten we weer betalen om de Seine over te steken. Snel daarna laten we de drukke autoweg achter ons en rijden door het glooiende binnenland van Normandië. Als je de ogen half dichtknijpt is het alsof je door een schilderij van Monet rijdt. Velden met boterbloemen, zachte kleuren in een bijna geschetst landschap, dorpjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan in de vorige eeuw. Vol van indrukken bereiken we de kustplaats Étretat, waar statige krijtrotsen boven de zee uitrijzen. We parkeren de auto even buiten het centrum en nemen dan de bus naar Yport. Vijftien kilometer over de kliffen met panoramisch uitzicht over de zee en de immense rotspartijen. We genieten van de prachtige uitzichten, de wind die aan onze haren trekt en het geluid van de golven op de rotsen. ’s Avonds eten we in ons eigen appartement. Garnalen gebakken in knoflook, stokbrood en salade. Weer gaat er een fles wijn doorheen, terwijl we lezen, praten en plannen maken voor de volgende dag.

Hoog Disney gehalte

Voor het eerst sinds onze aankomst is het een wat druilerig dagje. We bezoeken Le Mont-Saint-Michel, een rotsachtig schiereiland op de grens van Normandië en Bretagne. Het is een dikke twee uur rijden, maar weer een prachtige rit door kleurrijk binnenland en lieflijke dorpjes. Voorbij Avranches zien we Mont-Saint-Michel al liggen, het rijst statig boven de vlakte uit. Mont-Saint-Michel is enkel toegankelijk voor voetgangers, maar er rijden gratis shuttlebussen vanaf de parkeerplaats naar het begin van het schiereiland. Wij besluiten te voet te gaan, een kleine veertig minuten lopen waarbij we de berg steeds dichterbij zien komen. Vanaf een afstand lijkt de oude Benedictijnse Abdij wel een kasteel uit een Disneyfilm. Van dichtbij is het een grote toeristenval. De smalle straatjes zitten volgestouwd met restaurantjes en souvenirwinkels. In de zomer word je hier ongetwijfeld onder de voet gelopen door toeristen. Nu is het er nog steeds druk, maar niet onaangenaam. Het onovertroffen uitzicht vanaf de hoogste punt maakt het sowieso de moeite waard.
Na Mont-Saint-Michel bezoeken we Deauville, een mondaine badplaats in de buurt van Honfleur. Opnieuw hebben we het idee dat we in een Disneyfilm zijn beland. Alles aan Deauville doet denken aan suikerzoete sprookjes. De huizen, hotels en zelfs het casino lijken wel door een kind getekend. Een fantasierijk kind dat wel. Ik moet steeds denken aan het sprookje van Hans en Grietje. ‘Knibbel, knabbel, knuistje, wie knabbelt er van mijn huisje.’ Het zou me niet verbazen als de huizen daadwerkelijk eetbaar zijn. Deauville is ook wel bekend als filmsterrenbadplaats, dat is goed te zien als we over de brede boulevard wandelen. De ouderwets aandoende kleedcabines zijn allemaal voorzien van namen van filmsterren. Ik weet niet of ze er daadwerkelijk allemaal zijn geweest, maar je kunt het zo voor je zien, hoe ze gekleed in de nieuwste badmode uit die hokjes komen en een duik nemen in de zee. Het is helaas al donker en wat regenachtig, dus besluiten we op tijd terug te gaan naar Honfleur om te eten.

Tijdens de rit terug komt de schrijfster in mij naar boven. Al snel nadat we de ‘eetbare’ architectuur van Deauville achter ons hebben gelaten, komen we terecht in een no-mans-land. We rijden letterlijk door een dichte tunnel van bebossing, die op een bepaalde manier dan toch weer doet denken aan een sprookje, Doornroosje. Het is er stikdonker, geen lijnen op de weg en slechts een enkele tegenligger. ‘Als we hier nou autopech krijgen,’ begin ik.
Al snel worden het horrorscenario’s. We rijden een doodlopende weg in, waar een groezelig uitziende boer ons vertelt dat we die avond niet meer terug kunnen. ‘There is a storm coming.’
We zijn verplicht de auto achter te laten en mee naar de boerderij te gaan. De boer en zijn vrouw zijn op zijn zachtst gezegd, vreemde wezens. Ze kijken naar ons op een manier die het ergste doet vermoeden: hongerig. Een oude klok die al lang stilstond, slaat ineens middernacht. De boer grijnst, zijn ogen bloeddoorlopen en dan…
Gelukkig eindigt mijn thriller als we weer in de bewoonde wereld komen. De regen is gestopt en in Honfleur branden gezellige lichtjes. We eten een driegangenmenu in een zijstraatje van de haven. Met natuurlijk een flesje Chardonnay.

Even stil zijn: Caen

Natuurlijk is het niet alleen maar mooie natuur en lekker eten hier. Een bezoek aan Normandië is niet compleet zonder een stukje WO II mee te pakken. Memorial de Caen is een indrukwekkend museum over de periode voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Twee etages vol films, foto’s, kranten, wapens en kleding leggen een donkere periode in de geschiedenis bloot. Beeldmateriaal toont hoe hier zeventig jaar geleden geallieerden aan land kwamen in een bloedige strijd tegen het fascisme. Voetje voor voetje lopen we door het museum. Sommige mensen huilen openlijk, anderen slikken hoorbaar. Wij zijn vooral stil. Terwijl het buiten twintig graden is, een vrolijk zonnetje in een strakblauwe lucht, lopen ons de rillingen over de rug.
Buiten om het memorial center ligt een grote, keurig aangelegde tuin, die eventjes letterlijk lucht biedt, na al het oorlogsgeweld dat binnen wordt vertoond. Via de tuin bereik je ook een zeventig meter lange bunker van generaal Richter. Van hieruit werd de tegenaanval tegen de geallieerden geleid. Door onzichtbare speakers schalt het geluid van rinkelende telefoons, oude typemachines en voetstappen. Een ouderwetse grammofoonplaat speelt Lili Marlene. Dit alles geeft een akelige weergave van hoe de sfeer destijds moet zijn geweest.
Het museum neemt ruim een halve dag in beslag, omdat je tussentijds ook echt even tijd nodig hebt om alles te laten bezinken. Daarna is het tijd voor ontspanning. De stad Caen biedt naast dit belangrijke stuk geschiedenis ook tal van amusement op de vele terrasjes en in de gezellige winkelstraten. We bezoeken een oud fort en een paar Gothische kerken, voordat we weer richting ons appartement in Honfleur rijden. Ons laatste avondmaal koken we zelf. Bruchetta van verse tomaten vooraf. Zalm en aardappeltjes op Provinciaalse wijze bereid in de oven met knoflook en rozemarijn.

Verdammt nog mal, es sind die Amerikaner

Opnieuw is het met vierentwintig graden een zonovergoten dag. Omaha Beach ligt er op een zwerm meeuwen na verlaten bij. De golven klotsen met regelmatige slagen op het strand. In de verte vaart een boot voorbij. Onze voeten laten afdrukken na in het strogele zand. Het is bijna onmogelijk om je voor te stellen welke gruwelijke taferelen zich hier ruim zeventig jaar geleden hebben afgespeeld. Zand doordrenkt van bloed, jonge mannen die heldhaftig vochten voor onze vrijheid. Velen stierven, hun lichamen opgeslokt door de koude zee. Hun namen voor eeuwig in steen gegraveerd. Het voelt bijna verkeerd om te genieten van het zonnetje, pootje te baden in de zee, te wandelen door de branding. Toch liggen hier in de zomer mensen te zonnen. Gezinnen met gekleurde strandlakens en picknickmanden. Kinderen die zandkastelen bouwen en elkaar misschien wel achterna rennen, soldaatje spelend. Een plaats waar vrijheid vele gezichten heeft. Een geschiedenis die we nooit mogen vergeten.
Ietsje verderop ligt Pointe du Hoc, een metershoge klip tussen Omaha Beach en Utah Beach. Centraal punt van de Duitse verdediging en dus op 6 juni 1944 het doelwit van geallieerde troepen. Wat nu rest is een desolaat landschap van diepe kraters en kapotgeschoten bunkers. Vanuit een van die bunkers heb je zicht op de klip waarlangs de geallieerden omhoog klommen. Als je je dan even probeert te verplaatsen in de vijand…
Daar sta je dan als Duitsertje uit te kijken over de zee. Ineens komt daar zo´n beetje de volledige Amerikaanse vloot op je af. Sheisse, verdammt nog mal, is dan wel het minste wat je denkt.