Kampeerreis Zuid-Afrika

Bestemming: A. Pretoria (Zuid-Afrika) , B. Kruger Park , C. Mlilwane (Swaziland) , D. Hluhluwe-Imfolozi (Zuid-Afrika) , E. Royal Natal National Park , F. Malealea (Lesotho) , G. Knysna (Zuid-Afrika) , H. Stellenbosch , I. Kaapstad
Periode: maart 2004
Vervoer: Diverse
Accommodatie: Kamperen
Organisatie: Djoser

Om 5 uur in de ochtend gaat dan eindelijk de wekker. Al een uur lang was ik wakker en lag ik te woelen en te draaien in bed van de spanning. Ik besloot deze keer meteen de tassen in de auto te zetten, zonder al dat zenuwachtige gedoe of je niets vergeten hebt. Om 6 uur zijn we weg gereden, en een uurtje later kwamen we al aan op Schiphol. De tickets haal ik op bij een medewerkster van Djoser. Ook ontmoette ik al enkele leden van de groep. Daarna werd het tijd om in te checken en nog even wat te drinken, en uiteindelijk door de douane en aan boord! In het vliegtuig hoorden we dat er wat vertraging was omdat het neuswiel vervangen moest worden. Dit maakt voor mij niet uit, ik ben helemaal klaar voor de vlucht die maar liefst 11 uur zal gaan duren. Na de vlucht zullen we voet aan land gaan zetten in Johannesburg. De plek in het vliegtuig is comfortabel, vlakbij de toiletten met veel beenruimte. Mijn ergste nachtmerrie voor in een vliegtuig werd werkelijkheid, een kind dat loopt te krijsen achter je! Om de tijd een beetje te verdrijven lees ik wat tijdschriften of kijk wat programma´s. Uiteindelijk val ik in slaap. Omstreeks half 6 in de avond is er een bijzonder moment in mijn leven, ik passeer voor het eerst de evenaar. Vanaf hier is het nog ongeveer 3,5 uur vliegen.  Eindelijk zet de vliegtuig de landing in. Na geland te zijn mogen we van boord. Eenmaal door de douane staat er iemand met een bordje klaar. Op dat bordje staat Djoser en iedereen van de groep verzameld zich daar. De groep is niet erg groot, maar 14 mensen, waarvan er één al in Zuid-Afrika is. Mijn eerste indruk van Zuid-Afrika is positief. Het is er erg modern, westers en nieuw. Besloten wordt eerst wat geld te pinnen, en daarna met een busje naar het hotel in Pretoria te gaan. In het hotel ontmoeten we onze reisleider genaamd Warren. Daarna gaan we de kamers verdelen. Ik slaap bij Dymphna op de kamer, en mijn reisgenoot Richard slaapt bij Jeroen, de reisgenoot die al in Zuid-Afrika verbleef. We zetten onze spullen op de kamers en gaan met de groep nog wat drinken om elkaar wat te leren kennen. Het is erg gezellig, maar naar een aantal drankjes besluiten we toch te gaan slapen. Morgen is het weer vroeg dag.

Pretoria – Soweto

Om half 7 gaat de wekker. Ondanks dat de bedden aan de kleine kant zijn, heb ik goed geslapen. De douche is ook niet alles, want de douchekop hangt veel te laag. Gelukkig is er wel warm water.
Goed uitgerust kan vandaag de eerste dag van de vakantie beginnen. Het ziet er buiten warm uit, en de lucht is helder blauw. Op het programma staat een excursie naar Soweto. Voor we gaan is er eerst een ontbijt in het hotel. Het ontbijt bestaat uit bonen en bacon, een echt Engels ontbijt. Ik hou er niet van, maar probeer er toch maar van te genieten. Na het ontbijt krijgen we een briefing over de reis. Het begeleidende team bestaat uit Warren, de reisleider / chauffeur, en Cavendy, de kokkin. Voordat we vertrekken moet ik eerst nog even pinnen, het inleggen voor de groepspot heeft mijn portemonnee inhoud flink doen slinken. Ik besluit ook nog een verloopstekker te kopen. Van de winkelier krijg ik het advies om niet te veel alleen rond te lopen. Het is erg gevaarlijk en in het ergste geval kun je worden vermoord. Ik schrik er een beetje van, maar ben wel dankbaar voor het advies. Daarna gaan we nog even naar de supermarkt om wat stiften te kopen als betaalmiddel voor foto's. De gids voor de reis naar Soweto heet Isaac. Hij heeft erg veel kennis van de geschiedenis van Zuid-Afrika. Het grappige is dat hij ook veel weet over de voetbalclubs uit Nederland. We hebben de 'stoplift' en rijden naar Johannesburg. Het is een erg grote stad met veel moderne gebouwen. Als we Soweto binnenkomen wordt het contrast met Johannesburg gelijk duidelijk. De townships van Soweto zijn gebouwd tegen de heuvels en bevatten veel krotten. Als eerste brengen we een bezoek aan de Regina Mundi kerk. Het is een erg grote kerk die plaats biedt aan vijf tot zes duizend mensen. In 1976 was er een opstand uitgebroken waarbij scholieren demonstraties hielden voor Afrikaans als officiële taal. Tijdens het lopen naar het huis van Nelson Mandela zijn we ontdekt door de voetballende kinderen. Enkele ballonnen en pennen lichter komen we bij het huis van Nelson Mandela. Helaas kunnen we deze niet van binnen bezichtigen. We rijden nog wat rond door Soweto. Echte krotten hebben we nog niet gezien en vragen ons af of deze er eigenlijk wel zijn. Isaac vertelt ons dat ze er wel zijn, maar dat het te gevaarlijk is om langs te gaan. Naar wat rond gereden te hebben komen we bij het Voortrekkersmonument. Dit monument is gebouwd ter herdenking van de strijd tussen de Voortrekkers en de Zulu's. In het gebouw bij het monument is de strijd in een soort stripvorm te bekijken. Beneden in het gebouw is er ook nog een museum. Je kunt er ook met een wenteltrap naar boven. Wij besluiten dit te gaan doen en moeten maar liefst 150 treden beklimmen. Eenmaal boven is er een prachtig uitzicht over Pretoria. Je kan ook nog een stukje hoger en dan kun je in de kelder kijken. Dit is wel erg diep! Op de reis terug naar het hotel komen we nog langs het Union Building. Dit is het parlementsgebouw, waar er al van alles op gebouwd wordt voor de verkiezingen die binnenkort gehouden worden. Eenmaal terug bij het hotel gaan we even bij komen op een terrasje. Na een tijdje gezeten te hebben komen de taxi's die ons naar het restaurant zullen brengen. Opgepropt met zijn vieren op de achterbank rijden we weg. Mijn tweede indruk van Zuid-Afrika is nog steeds positief: de mensen zijn erg vriendelijk en ik heb mij nog niet onveilig gevoeld!

Pretoria – Blyde River Canyon

Vandaag is het Pasen, vrolijk Pasen iedereen! Heel toepasselijk krijgen we bij het ontbijt een ei van chocolade en marshmallow. Na het ontbijt is het tijd om de truck voor de tocht van de komende drie weken te bepakken. De truck heeft de naam 'Rainbow Nation' en is een leuke wagen met normale stoelen. Verder zit er een vriezer en een koelkast in. Helaas zit er geen airco in de auto. Ter compensatie kan de voorruit open voor frisse lucht. Als we onderweg zijn naar Pilgrim's Rest beginnen er steeds meer wolken aan de lucht te komen. Het wordt een lange reis en het landschap is ook niet erg boeiend. De reis gaat door een verlaten gebied met hier een daar wat krotten of kleine dorpjes. Dan begint het landschap steeds heuvelachtiger te worden. We komen aan in het hoogland, en we besluiten een lunch te gaan bereiden. Onze gids, Warren, heeft een rooster gemaakt met wie wanneer moet koken en afwassen. Warren vertelt ons dat er af en toe bavianen komen op de plek waar wijn gaan lunchen. Helaas hebben wij er geen één gezien. Na de lunch vervolgen wij onze reis, maar de truck wil niet starten. Iedereen denkt dat Warren een geintje uithaalt, maar de truck wil daadwerkelijk niet starten. De mannen in de groep duwen de truck aan en dan begint de motor eindelijk te ronken. We rijden naar Pelgrim´s Rest waar we ook even stoppen. Vroeger was het een dorpje waar veel mijnwerkers woonden, tegenwoordig is het te vergelijken met Valkenburg. Het is er erg toeristisch maar wel ouderwets. We hadden hier beter niet kunnen stoppen, want bij het vertrek wil de truck weer niet starten. Weer moeten de mannen duwen en waarschijnlijk zal dit tafereel zich nog wel vaker herhalen. We rijden naar Blyde River Canyon waar enkele bijzondere bezienswaardigheden zijn. Omdat het te mistig is moeten we jammer genoeg God's Window overslaan. Dus we gaan naar Borne's luck potholes. Dit is een punt waarbij de rivieren Treur en Blyde tot elkaar komen. Er zijn hier tussen de rotsen veel draaikolken te zien. Onderweg naar de 'Drie Rondavels' moeten we even stoppen voor een groep overstekende bavianen. Eenmaal aangekomen mogen we eigenlijk niet meer naar binnen, maar de bewaker maakt voor ons een uitzondering. Samen met hem gaan we naar boven. Op advies van Cavendy nemen we een alternatieve route en negeren de borden 'ga niet verder dan hier'. Het uitzicht is fenomenaal en de zonsondergang zorgt voor prachtige kleuren en een mooi spektakel. Helaas kunnen we niet lang blijven en moeten we terug. Het is al donker als we aankomen bij de camping waar we zullen overnachten. De uitstraling van de camping is prima, het ziet er zelfs beter uit dan een gemiddelde camping in Frankrijk. Warren laat even snel zien hoe de tent opgezet moet worden. Samen met Dymphna ben ik toch nog een half uur bezig. We waren niet eens als laatste klaar. We leggen de spullen in de tent en helpen met het voorbereiden van het eten. Cavendy, de kokkin, heeft heerlijke spaghetti bolognese gemaakt. Na het eten gaan we snel slapen, want het wordt al erg donker en koud. Het is wel vreemd om opeens de nacht door te brengen in een tent. Het is er erg donker, de lenzen uit doen is daarom ook geen gemakkelijke taak . Al met al heb ik niet slecht geslapen. Alhoewel een hotel toch wel stukken comfortabeler is.

Blyde River Canyon – Kruger Park

De ochtend begint al om zes uur. Helaas is er maar één douche op de camping. Voor ik aan de beurt ben zijn er eerst nog twee anderen. Na een kwartier is de douche nog steeds bezet. Ik besluit om mijn haren maar onder de kraan te wassen. Het inpakken van de tent gaat veel sneller dan het opzetten. Na alles afgebroken en opgeruimd te hebben gaan we even rustig ontbijten. We krijgen bezoek van enkele aapjes die even komen kijken of er nog wat over blijft. Ze klimmen en klauteren door de bomen heen. Het is vandaag mijn beurt om alles klaar te zetten en op te ruimen voor het ontbijt. Gelukkig hoef ik niet af te wassen! Als we het ontbijt op hebben wordt de truck weer vol gepakt en kunnen we vertrekken richting het Kruger Park. Het Cheetah Breeding & Research center bij Hoedspruit bezoeken we als eerste. In dit centrum worden cheeta's, die met uitsterven worden bedreigd, gefokt. Vooral de Kingcheeta wordt behoord hier toe. Deze cheeta's hebben een genetische variatie zwarte strepen op hun rug, daardoor zijn de huiden zeer gewild bij de stropers. Tevens zijn de activiteiten van het centrum uitgebreid met weesjes van onder andere olifanten en neushoorns. Deze weesjes hebben gezelschap van een schaap, om eenzaamheid te voorkomen. Eerst bekijken we enkele cheeta welpjes van een paar maanden oud. Daarna maken we met de jeep een rondrit. Tijdens deze rit zien we wilde honden, de zeldzame neushoornvogel, sabelantilope, impala's gieren en als hoogtepunt het neushoorntje Roger. We rijden een stukje verder en komen door de Lovers Lane. Hier zoeken de vrouwtjes de mannetjes uit in het paringsseizoen. Als we onze weg naar het Kruger Park weer vervolgen zien we een groep bavianen langs de weg. Warren rijdt nog even achteruit, maar de bavianen zijn al weer weg. Wel zien we nog enkele zebra's, een soort antilope en wildebeesten. We rijden het Kruger Park in via de Orpen Gate. Als snel komen er verschillende wilde beesten, zebra's en impala's in zicht. Met een rustig tempo rijden we door het park heen. We zien veel impala's, waar we al niet eens meer voor stoppen. Maar toch blijft het speciaal van die wilde dieren van dichtbij te aanschouwen. Het waren voornamelijk de zebra's die echt dichtbij kwamen. Een tijdje valt er niets te zien, maar dan duiken er ineens veel bavianen op. Richard is uit de truck gegaan, maar reisleider Warren roept hem gelijk terug. We beginnen steeds meer wildebeesten te zien die lekker liggen te luieren in het gras. Ineens wordt er vanuit de truck 'stop' geroepen. Hannie, een dame uit de groep, heeft een giraffe gezien. De giraffe was nog niemand opgevallen, terwijl hij erg dichtbij staat. Iedereen slaat een verbazing uit. Een levensechte giraffe op een paar meter afstand. Geweldig! Een stukje verder gebeurd precies hetzelfde. Nu is het Jeroen die 'stop' roept. Weer heeft niemand iets gezien, maar er staat toch echt een olifant langs de kant van de weg. We stoppen even om dit prachtige dier te aanschouwen. We kijken allemaal versteld naar het schouwspel van een olifant die zand en water over zich heen gooit ter verkoeling. Net als bij de giraffe kunnen we mooie plaatjes schieten met onze camera's. Als we verder rijden herkennen we in alles wat niet groen is wel een dier. Zelfs Cavendy zag een stuk hout aan voor een dier. Als we naar de uitgang van het park rijden komen we nog een giraffe, een maraboe, bavianen, impala's en wildebeesten tegen. Het hoogtepunt is toch wel de cheeta. De kans om een cheeta in het wild te zien is niet erg groot. Dit betekend dat wij erg veel geluk hebben, dat wij er een mogen aanschouwen! Na het avontuur van het Kruger Park wordt het weer tijd om de tenten op te zetten. Dit moet weer in het donker, maar het gaat nu allemaal veel sneller. Richard en Jeroen hebben de tent in een mum van tijd staan. Dit betekent dat Dymphna de tent ook snel wil hebben staan, om het 'drinking team' compleet te maken. Het is helder in de lucht en de vele sterren vallen erg op. We krijgen een spoedcursus astronomie van Warren. De gehele Melkweg is goed te bewonderen. Na wat naar de sterren te hebben gekeken besluiten we te gaan slapen. Morgen moeten we er weer vroeg uit, om half 6 gaan we een bushwalk maken.

Kruger Park

De nacht is erg speciaal. We overnachten op een camping in het Kruger Park. De hele nacht horen we het gebrul van de leeuwen. Wel angstwekkend aangezien de camping omringt wordt door een hekje van niets. We hebben wel wat over voor de bushwalk zeg, half vijf opstaan en geen tijd voor ontbijt! Met de jeep worden we naar een afgelegen plaats gebracht. Daar moeten we eerst een formulier teken dat de rangers niet verantwoordelijk zijn mocht er iets gebeuren. Voor we gaan maken we eerst de zonsopgang mee, prachtig gezicht! De bushwalk wordt begeleid door een paar rangers. Ranger Jan loopt voor op en ranger Benji een stukje erachter. Dit doen ze omdat de aanvallen van de dieren meestal van voren komen. Achter de rangers volgt de rest van de groep.
De rangers vertellen dat de kans dat we dieren tegen komen niet groot is, maar dat het wel een geweldige ervaring is als we ze tegen komen. Ik hoop wel dat we toch wat dieren zullen zien. Tijdens het lopen vertellen de rangers veel over de sporen van dieren. Ze vertellen precies welk spoor van welk dier is, hoe een kattenafdruk van een hondenafdruk onderscheiden kan worden en het verschil tussen afdrukken van mannetjes- en vrouwtjesgiraffen. Al vrij snel wordt mijn hoop werkelijkheid, in de verte zijn vijf giraffen te zien. Zo'n groepje giraffen noemen ze een journey. Niet veel verderop zien we weer een journey in gezelschap van enkele zebra's. Deze staan redelijk dichtbij, op ongeveer 50 meter afstand! De zebra's zijn wel erg schuw en de giraffen zijn ook niet erg op hun gemak met onze aanwezigheid. Tijdens het restant van de bushwalk zien we nog meer sporen, een opgegeten schildpad, schoenen en voetafdrukken van vluchtelingen, een daguil en nog een aantal hoofden van giraffen in de verte. Zo hebben we toch nog redelijk wat mogen aanschouwen. In de afgelopen periode is er veel regen gevallen in het gebied waar we lopen. Daardoor was alles mooi groen en het gras redelijk hoog. Na een stuk lopen zijn we weer bijna bij het startpunt. We moesten nog wel even een poeltje, die door de regen goed gevuld was, oversteken. We liepen allemaal tot onze kuiten in het water. Ik vraag me af hoelang het duurt voor mijn schoenen weer droog zullen zijn. Op de weg terug zien we dat het ergens erg druk is. Het blijkt dat er een aantal leeuwen lopen, maar helaas zien wij deze niet. De ranger zegt dat het al erg warm is en beter terug kunnen gaan. Wel zien we nog een impala die er merkwaardig bij staat. Het beest kijkt strak één richting op, en zijn oren staan in dezelfde richting. Eenmaal terug bij de tenten, pakken we alles snel in, genieten van een ontbijt en gaan weer snel op pad. Al snel komt er een groep bavianen en een jakhals in beeld. Erg bijzonder om te aanschouwen. Ik pak snel de verrekijker om het van dichtbij te aanschouwen. Dan zie ik in de verte een leeuw van achter de bomen komen, en later nog twee. De leeuwen hebben hun vizier gericht op een groep impala´s. Iedereen let op die ene impala die we eerder al gezien hadden. Deze impala houdt alles goed in de gaten. Verder zie ik nog een groep wildebeesten en een zebra met een jong. Dan valt mij de leeuwin en het imposante mannetje in het midden van de groep op. De leeuwen zijn snel weer verdwenen, maar de impala is nog steeds op zijn hoede. We blijven vrij lang kijken in afwachting wat er gebeuren gaat. Maar er gebeurt niets, en we besluiten om maar verder te rijden. Het was wel een unieke en indrukwekkende ervaring zeg!

Kruger Park – Mlilwane (Swaziland)

Deze ochtend hoeven we er relatief gezien niet vroeg uit, er hoeft pas uiterlijk om half zeven opgestaan te worden. Echter staat iedereen om zes uur al bij de douches. We zijn wakker geworden door de aapjes en een snurkende Egbert. Het afbreken van de tent verloopt steeds soepeler en sneller. Na het afwassen nemen we nog even afscheid van het prachtige Kruger Park. We hoeven niet zo nodig dieren te aanschouwen, maar we zien toch nog twee vechtende olifanten. Toch interessant om dit even te volgen. Deze olifanten staan behoorlijk dichtbij. Één van de olifanten begint luid te trompetteren en gaat even in de modder om af te koelen. Dan gaan we er van door en verlaten het Kruger Park. Net buiten het park zien we nog wat krokodillen en een hippo in de rivier liggen. Als snel veranderd het landschap en komen we weer terecht in de bewoonde wereld. We komen aan in Malelane. Warren en Cavendy gaan hier wat boodschappen doen, zodat wij even wat vrije tijd hebben. Ik besluit om in een internetcafé even een mailtje naar het thuisfront te sturen. De temperatuur is inmiddels flink gestegen en het is goed warm. Als Warren en Cavendy klaar zijn gaan we een traditioneel Swazidorpje op de grens van Swaziland bezoeken. We krijgen een korte uitleg hoe de samenleving hier in elkaar steekt. Kort samengevat heeft een man meerder vrouwen en worden de huisjes bewoond naar rangorde. Het is wel vrij duidelijk dat de vrouw ondergeschikt is hier. Ik ben alweer de gelukkig om naar de gids te gaan. Ter illustratie van de man-vrouw verhouding trouw ik met de gids, maar ik wil meteen weer scheiden. Daarna is er een uitvoering van een traditionele dans waar we zelf ook aan mee moeten doen. Dan zien we iets vreemds. Uit één van de huisjes komen twee mannen in spijkerbroek met allebei een nokia telefoon in de hand. Blijkbaar worden we hier genept. Iedereen begint zich nu af te vragen of het dorpje wel echt bewoond wordt. Enigszins teleurgesteld passeren we de grens. Onderweg geniet iedereen zichtbaar van het landschap. Ook ik geniet, het landschap is werkelijk prachtig. We zien typische rondavels en mensen die op de weg lopen. De mensen zijn erg vriendelijk en vooral de kinderen zwaaien naar ons. We stoppen nog een keer om wat souvenirs aan te schaffen en dan komen we aan bij de camping. Een opmerkelijk detail van de camping in het Mlilewane Reservaat is dat de omheining ontbreekt. Dat betekent dus dat de dieren de camping zo kunnen betreden. Op een grasveldje van de camping lopen wrattenzwijnen, impala´s en andere soorten antilopen. Nadat we weer heerlijk gegeten hebben is Warren bezig met het vertellen van griezelverhalen. Zelf heeft hij nog nooit iets gevaarlijks mee gemaakt. Maar hij vertelt dat een collega van hem wel eens heeft meegemaakt dat een lid van de groep een arm kwijt geraakt heeft door een hippo. Lekker zo'n verhaal voor het slapen gaan. Welterusten!

Mlilwane (Swaziland)

Vandaag hebben we een vrije dag. Jammer genoeg ben ik al weer veel te vroeg wakker. Als ik de tent uit kom zie ik dat de tenten omringd worden door wrattenzwijnen. Deze beesten kennen totaal geen angst en komen erg dichtbij. Ik schrik toch wel een beetje als er één al knorrend op mij af komt lopen. Als de rest ook wakker is en we hebben een ontbijt gehad besluiten we om rond een uur of tien een kaart te huren en een route van 2,5 uur te gaan lopen. De wandeling gaat door het hoge gras. Ineens is er veel lawaai en drie impalabokken springen weg. Iedereen schrikt zich een ongeluk. We lopen verder door de mooie omgeving en komen bij een stroomversnelling. Iedereen wil even wat foto´s maken. Ook ik pak mijn camera erbij, maar deze blijkt het niet meer te doen. Ik probeer van alles, maar krijg hem niet aan de praat. Ik raak er een beetje in paniek van. Enigszins teleurgesteld loop ik met de rest verder. Ik moet toch toegeven dat het een relax gevoel geeft te wandelen zonder camera. Ik geniet echt van de natuur, en ben totaal niet bezig met het idee van dit moet op de foto of dat moet op de foto. De omgeving waar we door heen wandelen is echt fantastisch. We steken een riviertje over en komen in het bos. Er liggen veel boomstammen over de kleine riviertjes en poeltjes. Meestal liggen deze stammen niet echt stabiel. De geur in het bos is echt heerlijk, puur natuur!Dan komen we bij een roodkleurige kloof die werkelijk waar een schitterend contrast geeft met het groen van het bos. Vanachter een paar struiken horen we het gespetter van water. Niemand kan zien wat het is, maar misschien wil ik dat ook wel niet eens weten. Later zien we dat het drie hippo´s zijn die het gespetter veroorzaken. Als we bijna klaar zijn met de tocht zijn we een klein beetje verdwaald. Niemand weet goed welke kant we op moeten en de kaart is ook niet echt duidelijk. Langs de route waren er voetstapjes die we moesten volgen, maar deze zien we ook niet meer. We besluiten maar een weg te kiezen. Naar een stukje lopen wordt de weg geblokkeerd door twee impalabokken. Nadat Egbert ze verjaagd heeft kunnen we verder lopen. Blijkbaar hebben we niet de goede route gekozen, want we hadden al lang terug moeten zijn. Opeens zien we de voetstapjes weer en we volgen deze. Na een extra uurtje lopen komen we naar ongeveer 3,5 uur weer terug bij de camping. Al met al was het een erg geslaagde wandeling! Na deze wandeling koelen we even af in het zwembad. Ik waag nog een poging om mijn camera weer aan de praat te krijgen, en dit lukt gelukkig. 's Avonds wordt er door de camping een 'braai' georganiseerd. Wij besluiten om ook naar deze barbecue te gaan. Als we er komen zien we al gelijk een wrattenzwijn aan een spit hangen. Dit betekend dat we voor het eerst het vlees van wilde dieren kunnen proeven. We krijgen wrattenzwijn, impala en kip. Impala is erg donker vlees, maar ik vind het niet echt bijzonder. Het wrattenzwijn is redelijk mals en vet vlees. Het is erg vergelijkbaar met varkensvlees. Na het eten werd er een show opgevoerd door enkele Swazidansers. Het bleken de nationale kampioenen te zijn. De show was erg leuk om bij te wonen. Ook werden er enkele mensen uit het publiek gehaald die mee mochten doen. Ook Richard en Warren werden uit het publiek gehaald. Een erg hilarisch gezicht om die twee te zien dansen.

Mlilwane (Swaziland) – Hluhluwe-Umfolozi Park

Op de planning stond om weer terug naar Zuid-Afrika te gaan. Maar besloten eerst nog een fabriek waar ze kaarsen maken te bezoeken in Swaziland. Ik had een beetje het vooroordeel dat het wel erg toeristisch zou zijn. Toen we de fabriek in gingen bleek alles heel ambachtelijk en mooi te zijn. Er werden kaarsen gemaakt in veel verschillende vormen en kleuren. We hebben ook nog even een kort bezoekje gebracht aan Manzini. Dit de op één na grootste stad van Swaziland. We gingen naar de lokale markt. Ik vind het altijd leuk om markten te bezoeken. Al die vrolijke mensen, kleuren en producten. Geweldig! Op de markt lopen overal vrouwen met allerlei zware dingen op het hoofd. Dan stopt er een bus met allemaal verse producten, en bijna alle vrouwen maken haast om bij die bus te komen. Warren laat op de markt even zijn schoenen poetsen, en dan besluiten we te gaan rijden richting Zuid-Afrika. Onderweg stoppen we nog ergens om wat hout te kopen. Iedereen van de groep stapt uit om nog een paar foto's te maken, maar de mensen willen eerst geld hebben. Wel speciaal om mee te maken dat mensen geld willen hebben voor het laten maken van foto´s. We rijden weer verder en maken een stop bij Nisela Safari. Dit is een park waar er leeuwen gefokt worden. Op deze plek genieten we van een lunch en nemen even een kijkje in het park. Al snel zien we een vijver met twee enorme krokodillen. Een stukje verder zien we een leeuwin die achter een hek zit. Deze leeuwin bleek een wees te zijn. Ze kan helaas niet meer het wild in, omdat ze in het park één van haar poten gebroken heeft. De leeuwin krijgt net wat te eten, en ze maakt enkele grommende geluiden om iedereen van haar prooi weg te houden. In het park blijken ook twee leeuwen te zijn. De leeuwen worden gebruikt voor het fokprogramma. Één van de leeuwen heet Lucky en het blijkt ook een wees te zijn. De gids die ons een rondleiding geeft, kust Lucky. De andere leeuw blijkt uit het wild te komen. Deze is ook enorm aan het grommen om zijn territorium te verdedigen. Er blijken in het park ook redelijk wat slangen aanwezig te zijn. De gids vertelt ons dat er laatst een grote zwarte mamba gevonden is. Deze slang is nu te bezichtigen in een potje. Na het bezoek aan het park rijden we terug naar Zuid-Afrika. We komen aan bij het Hluhluwe-Umfolozi park waar we zullen overnachten. Eindelijk hoeven we een keer niet in de tenten te slapen, omdat er in de buurt van dit park geen campings zijn. We overnachten in een zogenaamde lodge in Ehltantini. In vergelijking met het kamperen is dit wel een enorme luxe! Bij de lodge lopen enkele lieve honden, die al snel door de groep geknuffeld en vertroeteld worden. Een stukje verderop zien we ook een aantal schorpioenen zitten. Wat een enge en vieze beesten zijn dat toch! Hluhluwe-Umfolozi Park – St. Lucia. Na een nachtje niet in de tent geslapen te hebben kan ik niet echt zeggen dat ik een betere nacht gehad heb. Het blijkt dat Luuk is vergeten om zijn corvee taken uit te voeren. Vandaag staat op het programma om naar St. Lucia te gaan. St. Lucia schijnt een redelijk groot gebied met water, vogels, hippo´s en krokodillen te zijn. We gaan met een bootje het water op om de boel een beetje te verkennen. Vrij snel zien we enkele krokodillen in het water of heerlijk in de zon liggen. Dan zien we ook nog een redelijk aantal hippo´s die zich voor een zandbank gevestigd hebben. De meeste hippo's zijn een beetje aan het luieren en twee zijn er een beetje aan het vechten en dollen. Een mannetje en een vrouwtje vinden blijkbaar dat de groep nog niet groot genoeg is, en zijn aan het paren. Als we weer terug bij de bus komen staat er een gamedrive op het programma. De eerste paar uur zien we bijna niets. Hier en daar een zebra, en in de verte wat neushoorns op een heuvel. Het landschap maakt veel goed, dit is erg mooi om te bekijken. Dan zien we een grote kudde olifanten die zich ophouden bij het water. Best speciaal om dit mee te maken! De olifanten zoeken wat verkoeling en badderen en zwemmen een beetje. Er lopen heel wat kalfjes rond in de groep, en er loopt zelfs een heel kleintje tussen. Erg schattig om te zien. Dan horen we een schel getoeter aan de overkant van de rivier. Daar staan twee olifanten die het lawaai veroorzaken. Dit kan maar één ding betekenen, de kudde moet de rivier oversteken. Iedereen van onze groep is enthousiast dat we dit bijzondere moment mee mogen maken. Één voor één steken de olifanten de rivier over. Het olifantje dat als één na laatste gaat vind het blijkbaar erg koud, want die gaat er voorzichtig en teentje voor teentje doorheen. Na dit prachtige schouwspel rijden we verder en zien we zowel links als rechts van ons een neushoorn met een jong. Het jong van de neushoorn aan de rechter kant is al wel een stuk groter dan het jong van de neushoorn aan de linkerkant. We rijden naar de uitgang van het park. Bij het verlaten van het park beginnen een aantal kinderen te dansen. Ze willen geld hebben, maar ik geef ze een paar stiften die ik al eerder ergens gekocht had. Mooi om te zien dat je kinderen enorm blij kunt maken met een paar stiften. Het is erg warm buiten, en ik voel me niet helemaal lekker. Ben een beetje slapjes. Zal wel door de drukkende hitte komen. Als we terug bij de lodge komen blijkt dat de schoonmaaksters zo aardig zijn geweest om ook even onze was op te vouwen. Wat een service, scheelt mij weer wat tijd. Als we klaar zijn met het eten komt de eigenaar van de lodge even op bezoek en drinkt gezellig een paar drankjes met ons. Hij vertelt ons enkele interessante verhalen. Het blijkt ook dat hij in het bezit is van twee jonge leeuwen. Hij vertelt dat we de leeuwtjes morgen mogen komen bekijken. Verder vertelt hij iets over KwaZulu en zijn inwoners, en in het bijzonder wat over de apartheid en de politiek. Ook vertelt hij wat over de Zulu-taal en leert ons enkele woordjes. De verhalen over de dieren zijn nog het meest interessant. Hij vertelt dat er regelmatig luipaarden worden gesignaleerd die vanwege de droogte ontsnappen uit de parken. Daarnaast vertelt hij nog wat over giftige slangen, spinnen en insecten. En tot slot heeft hij nog een verhaal waarin kinderen door krokodillen op worden gegeten en dat hij een keer samen met een ranger en dierenarts omringd werd door een grote groep leeuwen bij het verdoven van een leeuw. Erg spannend verhaal, maar het bleek dat de leeuwen alleen maar oog hadden voor een zebra als maaltijd. 

Hluhluwe-Umfolozi Park – Royal Natal National Park

Vandaag is de dag dat we de leeuwtjes van eigenaar Johan mogen bewonderen. Het blijken een mannetje en vrouwtje van elf maanden oud te zijn. Het vrouwtje is erg wild terwijl het mannetje nog erg speels is. Maar ondanks het speelse karakter is ook het mannetje gevaarlijk natuurlijk. Van Johan mogen we in groepjes van twee even het hok in. Omdat het vrouwtje het meest gevaarlijk is moeten we haar aan blijven kijken. Het mannetje kunnen we zelfs aaien. Alweer een bijzondere ervaring. Ik vond het niet eng om zo dicht bij de leeuwtjes te komen, maar had toch wel een lichte spanning. Het blijven immers toch gevaarlijke dieren. Als we weer op pad gaan met de truck heeft Warren iets slims bedacht. Hij heeft een box van de radio in de truck gezet zodat we allemaal van een muziekje kunnen genieten. Op de radio horen we de band Toto met het nummer Africa, wel erg toepasselijk! We rijden op de snelweg en de omgeving is niet echt bijzonder. Ook is het enorm benauwd. Warren besluit de snelweg te verlaten en een alternatieve route te rijden. Bij het plaatsje Stanger stoppen we en bekijken het graf van Shaka Zulu. Een stukje verder stoppen we weer om even te lunchen. Na de lunch lijkt de truck zijn laatste adem te hebben gegeven. Hij wil totaal niet meer starten. Gelukkig is Egbert automonteur van beroep, maar hij kan zo snel ook geen oplossing bedenken. Het is niet meer mogelijk de truck vooruit te duwen, omdat we dan in het veld met suikerriet belanden. En achteruit duwen wordt ook lastig, want er zit een heuveltje achter. Richard besluit het heuveltje een beetje af te graven, en met zijn allen duwen we de truck achteruit. Gelukkig start de truck nu wel weer, want we moeten nog wel een aantal kilometers rijden. Onderweg begin ik een beetje in slaap te dommelen. Rond half zes 's avonds mogen we een schitterende ondergang van de zon aanschouwen. Als we bij de camping Mahai in het Royal Natal National Park komen is het al enorm donker.

Royal Natal National Park

Vannacht last gehad van een enorme onweersbui. Telkens werd de tent verlicht door een heldere flits gevolgd door een enorme donder. Het gedonderd galmde lang door tussen de bergen. Ook regende het enorm hard. Ik ben er wakker van geschrokken en had het idee dat we weg zouden drijven. Zo hard regende het! Gelukkig in de loop van de nacht toch nog wat kunnen slapen. Dan word ik weer wakker en kan ik pas genieten van de mooie omgeving waar we terecht zijn gekomen. Het lijkt wel een prachtig schilderij met al die bergen op de achtergrond. Inmiddels begint het weer hard te regenen en ik begin te twijfelen of we straks wel kunnen gaan wandelen. Gelukkig is het snel weer droog, en om half tien vertrekken we voor de wandeltocht. We gaan een tocht rond de Mahai Falls lopen. We komen als eerst bij een paar watervallen die de cascade genoemd worden. Daarna lopen we via een steil pad naar boven, maar iemand denkt dat we verkeerd zijn dus lopen we terug. We nemen het andere pad, maar deze loopt dood. We bleken dus wel goed te zitten. Nogmaals beklimmen we het steile pad. Ik ben niet zo'n held in het klimmen, maar weet toch boven te komen. Het uitzicht over de vallei is fantastisch. De beklimmingen zijn toch enorm de moeite waard! Het tweede deel van de tocht is gelukkig veel vlakker en wat makkelijker om te lopen. Dan komen we bij een groot rotsblok en blijkt dat we alweer fout gelopen zijn. We gaan terug en moeten een riviertje oversteken. Voorzichtig gaan we van rots naar rots de rivier over. De bergen in de omgeving zijn erg mooi en de rotsen zijn kleurrijk en mooi gevormd. Onderweg houden we even pauze en eten een paar broodjes. Als we verder lopen komen we bij het bos, maar omdat wel al zo'n 3,5 uur gewandeld hebben gaan we terug. Weer komen we bij het steile pad, maar het afdalen gaat een stuk sneller. Komen mijn paardrijbenen toch nog van pas. De afdaling verloopt erg snel en we besluiten toch een andere route terug te lopen. We gaan via het Guru bos. De paden in dit bos zijn gelukkig minder steil, en het is ook wel leuker niet dezelfde route terug te lopen. Na een wandeling van bijna 6,5 uur bereiken we de camping. De hele groep is enorm uitgeput van de wandeling en iedereen ligt om 9 uur al lekker te slapen.

Royal Natal National Park – Malealea (Lesotho)

En weer geen nacht waarin ik goed geslapen heb, ondanks dat ik zo moe was. Ik begin er inmiddels al aardig aan gewend te raken. Vannacht was het enorm koud. 's Ochtends blijkt dat ik niet de enige was die het koud heeft gehad. De hele groep was aan het klagen. Wanneer de zon op komt is er een mooie oranje gekleurde gloed over de rotsen en de bladeren te zien. Het programma van vandaag blijkt mee te vallen. Een kort dagje. Bij het Amfitheater maken we even een stop om foto's te maken en dan rijden we door naar de Golden Gate. Het schijnt hier bij zonsondergang prachtig te zijn. De volgende plek waar we stoppen is erg bijzonder. We gaan met de hele groep op bezoek bij een Zuid-Afrikaanse vrouw. De vrouw, genaamd Tania, is een weduwe en woont in een prachtig huis met een mooie tuin. We krijgen thee met koekjes en Tania vertelt in gebrekkig Engels het een en het ander over de voortrekkers en haar voorouders. Het hele huis wordt gekenmerkt door veel foto's. Dan vervolgen wij onze reis weer en komen bij de grens met Lesotho. Voor we de grens over mogen moeten we allemaal een immigration formulier invullen. Warren had ons al vertelt dat iedereen die langs de weg loopt zal zwaaien. En dit klopt, van alle kanten zijn er mensen die naar ons zwaaien. Dit geeft wel een gastvrij gevoel! Het laatste stukje van de route is de weg onverhard geworden. We stoppen nog even bij de Gates of Paradise Pass waar weer iedereen dezelfde foto's aan het maken zijn. Dan komen we eindelijk aan bij de camping. Warren komt met goed nieuws, we kunnen voor 25 rand per persoon extra overnachten in een lodge met bedden. Na de afgelopen koude nachten in de tent twijfelen we geen moment. We besluiten nog even naar de bar te gaan om wat te drinken. Op een pleintje in de buurt van de bar is een bandje aan het optreden. Het is erg leuk om dit bij te wonen. Het bandje speelt met eigen gemaakte instrumenten van olieblikken, hout en paardenhaar. Het klinkt allemaal fantastisch, maar rond een uur of tien is afgelopen. Ik ben moe dus besluit ook maar om naar bed te gaan.

Malealea (Lesotho)

Vandaag staat er een tocht per paard op het programma. Bij de ingang van onze lodge staan de paarden al klaar, en iedereen krijgt er één toegewezen. Mijn paard is ongeveer 1.40 meter. Ik ben helaas zijn naam vergeten, heb er nog wel naar gevraagd. De gidsen leggen uit dat het paard gaat lopen als je 'hai' roept. Ik roep maar een keer 'hai' en het paard begint te lopen. Dan schrikken we allemaal even, want we moeten een enorm steile afdaling gaan doen met het paard. Ik heb het volste vertrouwen in mijn paard en wij dalen af. Alles gaat gelukkig prima. Beneden is er een rivier waar de paarden even mogen drinken. Mijn paard gaat redelijk diep, en dan heeft hij geen zin meer om verder te lopen. Één van de gids schiet mij te hulp en we kunnen weer verder. We moeten weer omhoog, maar dit gaat een stuk eenvoudiger. De paarden kunnen goed klimmen. Ze hebben goed grip en struikelen bijna niet. Na de eerste afdaling en klim blijkt dat we het moeilijkste van de tocht gehad hebben. Ik heb al gemerkt dat ik een prima paard heb. Het beest kan goed klimmen, redelijk dalen, drinkt veel en heeft een goede impuls. Tijdens de tocht houden we paar keer een stop om wat te rusten, te eten en te drinken. Onderweg komen we dorpelingen tegen die vriendelijk groeten, en de kinderen vragen om snoepjes. Ik begin nu al wel aardig last van mijn knieën te krijgen. Ik denk dat het komt door te lang in dezelfde positie te zitten. Na een tocht van 6,5 uur bereiken we het gewenste dorpje. We worden al opgewacht door de kinderen. We stappen af en het blijkt dat we nog een tocht naar de waterval kunnen maken. Ik ben al erg moe dus ik twijfel een beetje. Toch laat ik me overhalen door Cavendy om mee te gaan. Al naar 500 meter heb ik spijt van mijn beslissing om mee te gaan. We moeten een flinke klim ondernemen en later wordt het nog veel erger. We moeten via smalle glibberige paadjes langs steile afgronden omhoog. Inmiddels is het al half zes en begint het al te schemeren en wij zij nog steeds niet terug. We moeten een grote rivier oversteken, maar samen met Hannie en Sonja heb ik geen zin meer om verder te gaan. Aangezien het al donker aan het worden is vinden we het onverantwoord verder te gaan. Wilco en Rian willen de waterval heel graag zien en gaan verder met de gids. Wij blijven samen met een paardengids achter. De paardengids is teleurgesteld dat hij niet mee kan, want hij wil de waterval ook graag zien. Het begint steeds donkerder te worden en ik vind het onplezierig worden. Ik begin langzaam een beetje in paniek te raken. Staan we hier zonder een ervaren gids in de bergen van Lesotho, en dan wordt het ook nog donker! Ik vraag me af waarom die anderen nou speciaal weer verder moesten gaan. Gelukkig blijven ze niet lang weg en kunnen we de terugweg inzetten. Inmiddels is het al flink donker geworden en dat maakt de weg terug best eng. De gids leidt ons via een eenvoudige weg terug. Maar toch doen we er nog veel te lang over. Ik vind het allemaal levensgevaarlijk en dood eng. Onderweg val ik nog een keer, en het oversteken van verschillende riviertjes is ook een ramp. Nog steeds geen lichtjes inzicht, nu vind ik het totaal niet meer leuk! Opeens zien we Cavendy samen met een gids op ons af komen rennen. Ze zegt dat ze bezorgd was en ons is gaan zoeken. Daar ben ik wel blij om! De twee gidsen brengen ons veilig terug naar het dorp. De kinderen in het dorp begroeten ons vriendelijk en wij geven ze pennen en schriften. Dit wordt door de kinderen onderling eerlijk verdeeld. Wel leuk om te zien! Omdat de mensen erg arm zijn geven wij ze wat maïs, meel en rijst. Ze zijn ons allemaal enorm dankbaar. We moeten met zijn achten in een hutje slapen. Het is een beetje behelpen maar het past allemaal. Op Hannie na heeft niemand kunnen slapen. Dit vanwege het snurken van Hannie, wat voor veel lawaai zorgde. In het dorp is er geen elektriciteit of stromend water aanwezig, met als gevolg dat we moesten toiletteren in een hokje met een gat. De matjes om op te slapen waren wel goed, maar ja door het gesnurk kon toch niemand slapen. En als er iemand nog niet wakker was van het gesnurk, dan werd die dat wel door het gekraai van de haan. Om acht uur in de ochtend hebben we de paarden weer gepakt om op pad te gaan. Het was een beetje een saaie tocht en om één uur komen we aan bij de lodge. We worden welkom geheten door de achtergebleven Warren en Egbert. Ze geven ons heerlijk gekoeld drinken. Na het drankje neem ik afscheid van mijn paard en besluit me te gaan douchen. Tijdens het douchen voel ik dat ik toch aardig verbrand ben. Toch raar, ik heb tijdens de tocht vaak genoeg me ingesmeerd met zonnebrandcrème. Na het douchen brengen we even een bezoekje aan het winkeltje. Daarna gaan we even een paar uurtjes lekker uitrusten, want niemand heeft zin in een dorpswandeling. Het heerlijke is dat onze was ook weer even gedaan wordt! Voor we een hapje gaan eten doen we nog even gezellig een drankje in de bar. Het corvee team heeft vandaag geluk, want we zijn uitgenodigd voor een braai bij het restaurant. Bij aanvang van de braai is er eerst een optreden van een lokaal koor. De mooie klanken en het kampvuur zorgen voor een leuk sfeertje. Alhoewel Sonja enigszins angst heeft dat de broek van de dirigent in de fik gaat vliegen, omdat deze wel erg dicht bij het vuur staat. Na het optreden van het koor komt ook nog dezelfde band als gisteren een optreden verzorgen. Ik en Sonja worden door Warren naar voren geduwd om mee te dansen. Vervelende vent ook die Warren. Maar we laten ons niet kennen en dansen gewoon vrolijk mee. Dan is het tijd om eens een lekker hapje te gaan eten. We genieten allemaal van de t-bones en de kip. Ook proeven we een typisch gerecht uit Lesotho. Het is een dikke pap van maïs en best lekker om één keer te proeven. De lokale bevolking eet dit drie keer per dag, dit lijkt mij dan weer niet erg lekker. Als iedereen uitgegeten is gaan we gezellig met het hele gezelschap rond het kampvuur zitten en Warren ontpopt zich tot ware cabaretier! We overnachten deze nacht weer in een lodge, hopelijk kan ik nu een keer heerlijk slapen.

Malealea (Lesotho) – Graaff-Reinet

Eindelijk heb ik een nacht lekker geslapen. Ik werd zelfs te laat wakker voor mijn corvee taak. Dit kwam natuurlijk omdat mijn wekker niet afging, werkelijk waar dit is geen smoesje. Vandaag staat er weer een forse reis op het programma. We gaan naar Graaff-Reinet. Onderweg zien we de bergen langzaam veranderen in een woestijnachtig landschap. We komen in het gebied de Grote Karoo. Als we gestopt zijn om even te lunchen krijgen we bezoek van een zandstorm. Het gevolg zand over het eten en in de ogen. Onderweg stoppen we nog even om een paar mooie foto's te maken van twee bergen met aparte toppen en een verlaten weg door het gebied met enkele bergen als achtergrond. Dit moeten wel mooie foto's geworden zijn! Als we op de camping in Graaff-Reinet komen staat er een stevig briesje. Net als we de tent hebben staan waait hij weer om. Naar een aantal pogingen blijft de tent eindelijk staan. We worden met twee volkswagenbusjes naar de Vallei der Verlatenheid gebracht. Als we in de vallei zijn kunnen we bergen zien die wel op 150 kilometer afstand zijn. De gids die ons rondleid door de vallei vertelt van alles over de geologie. Hij vertelt veel over de splitsing van de verschillende continenten. Toch gaan we snel verder om nog van de zonsondergang te genieten. Het lijkt erop dat de wolken het mooie schouwspel gaan verpesten, maar door de wolken wordt de zonsondergang nog specialer.

Graaff-Reinet – Knysna

Onderweg naar Knysna stoppen we eerst even bij een kerk. Het blijkt een Nederlands gereformeerde kerk te zijn. De buitenkant ziet er leuk uit en we nemen een paar foto's. Als we naar binnen gaan valt het toch wel tegen. We gaan nog snel even naar het stadhuis, welke ook in Nederlandse stijl gebouwd is. We hervatten onze reis, en wanneer we even gaan lunchen voelt de temperatuur erg frisjes aan. Snel gaan we verder en stoppen nog op de Outeniquapas om foto's te maken. Ook hier is het erg koud. Het landschap is ook weer veranderd in veel groen en ruige bergen. In de verte zien we het plaatsje George liggen, maar Warren wil een alternatieve route nemen. Hij draait met onze truck die minstens 12 ton weegt een onverhard weggetje in die geschikt is voor maximaal 6 ton. Als we een smal bruggetje naderen snappen we ineens waarom de weg voor maximaal 6 ton is. We stoppen even en Warren loopt weg. Iedereen kijkt verbaasd en bedenkt wat Warren aan het doen is. We horen een plons en het blijkt dat Warren zich uitgekleed heeft en even een frisse duik neemt. Natuurlijk begint iedereen gelijk foto's te maken van deze maffe actie. Na dit korte avontuurtje gaan we verder en bereiken we veilig de camping in Knysna.

Knysna

Het is al weer acht uur in de ochtend en we worden opgehaald om een nieuw avontuur te gaan ondernemen. We gaan met een quad rondrijden! Ik heb er enorm veel zin in. Onderweg in de pick-up vergaan we van de kou. Nadia is slim geweest en heeft haar regenjas al aangetrokken. Op één van de heuvels, heads genaamd, stoppen we en wachten we op Jeroen, Richard en Dymphna. Zij hebben besloten niet met de pick-up mee te gaan, maar per kano over de lagune te gaan. Als we bij de quads komen krijgen we een korte uitleg over hoe de machines werken. Nadia en ik kunnen de uitleg slecht verstaan, maar we zullen ons vast wel met de quad redden. Wanneer vertrekken blijkt al snel dat de mannen veel sneller rijden dan de vrouwen. Zowel Nadia als ik raken nog regelmatig een bosje. Toch nog best lastig een quad besturen. Halverwege heeft Nadia er genoeg van en gaat bij een gids achterop. Nu ben ik gelijk de langzaamste van de groep. Al vrij vlot zie ik niemand meer, maar dit maakt niet uit want ik kan toch maar één richting op. Een stukje verder staat de hele groep al op mij te wachten. De gids had nog iemand gestuurd om de quad van Nadia op te halen, het duurt nog vrij lang voor hij er is. Als we voor de tweede keer een ronde rijden, merk ik dat het steeds beter gaat. Ik kan zelfs de mannen een beetje bij houden. Als je sneller rijd is het sturen ook wat makkelijker. Maar wanneer ik na de pauze in de struiken beland, en door de gids eruit moet worden gehaald, ben ik toch weer wat voorzichtiger. Van de gids mag ik via de makkelijke route terug. Na het quad rijden gaan we over de lagune met een boot vol bejaarden. Ik heb het gevoel alsof ik wel 40 jaar ouder ben. Als we in de haven van Knysna komen werken we snel een hamburger naar binnen en gaan even winkelen. De winkeltjes zijn wel leuk, maar erg aan de dure kant. Veel variatie in de winkels is er ook niet. Daarom gaan de meesten om 3 uur alweer met Warren mee terug. Er zijn er een paar die nog wel blijven en later worden opgehaald. 's Avonds is iedereen weer terug en dan beginnen Hannie en Sonja opeens mee te zingen met de liedjes op de radio. Het blijken gouwe ouwe te zijn en Hannie en Sonja zingen de longen uit hun lijf. Wat drie flessen wijn allemaal wel niet kunnen doen!

Knysna – de Hoop Natuur Reservaat

Vannacht heb ik maar een lekkere warme trui aangetrokken. Maar dit sliep niet echt comfortabel. Na een onrustige nacht gaan we op weg van Knysna naar de Hoop Natuur Reservaat. Onderweg stoppen we bij een markt voor toeristen waar ik nog een paar dingetjes koop. Als iedereen weer terug bij de truck is rijden we verder. Op eens drukt Warren hard op de rem en iedereen kijkt rond wat er aan de hand is. We blijken te zijn aangehouden door de politie. Ze vertellen dat Warren te hard gereden heeft en hij moet een boete van 250 rand betalen. Met de groep besluiten we om de boete samen te betalen. Als we verder rijden dan duikt al vrij snel het beeld van de Indische Oceaan op. We zien mooie grote witte golven. We stoppen even om een paar plaatjes te schieten en we zien ook veel klipdassen. Na een korte stop wil Warren weer verder rijden. Hij heeft een verrassing voor ons. Als we bij een bord met daarop 'bungee jumping' de afslag nemen wordt het duidelijk wat de verrassing is! Bij aankomst blijkt dat er twee mogelijkheden zijn: bungeejumpen of bridgeswingen. Richard schreeuwt gelijk dat hij wil bungeejumpen en Warren wil graag bridgeswingen. Bridgeswingen is met een elastiek rechtop naar beneden springen vanaf een brug. En beneden schommel je dan nog wat heen en weer. Het is mogelijk om een tandemsprong te maken en Warren vraagt of er nog meer liefhebbers zijn voor het bridgeswingen. Dymphna meldt zich direct aan, de anderen twijfelen nog een beetje. Dan besluiten Michael en Nadia ook te gaan. En zelfs de oudjes, Hannie en Sonja, melden zich aan! Volgens mij hebben ze geen idee wat er te wachten staat. Ze denken namelijk dat het een soort kabelbaan in een speeltuin is. Michael en Nadia wagen als eerste de sprong, gevolgd door Hannie en Sonja. Warren en Dymphna gaan als laatste. Iedereen vond het schitterend. Dan wil Cavendy ook, maar ze gaat niet alleen. Zonder goed na te denken zeg ik dat ik wel met haar mee ga. De begeleiders van het bridgeswingen vertellen dat het een geweldige ervaring is, en dat er niets kan gebeuren. Wanneer ik een tuigje aan doe voel ik de zenuwen toch wel een beetje opkomen. Hoe dichter bij de sprong, hoe spannender ik het vind. Al trillend en met klamme handjes stap ik op het plateau. Als dan het poortje open gaat besef ik dat ik niet meer terug kan. Ik zal moeten springen. Er wordt afgeteld en we worden van het plateau geduwd. Al gillend en schreeuwend vallen we naar beneden. Zonder schok vangt het elastiek ons op en we schommelen wat heen en weer. Wat een gave ervaring is dit! Als we weer op de oever zijn zien we William en Oscar naar beneden springen. Blijkbaar wilden zij ook niet achterblijven. Vol adrenaline lopen we weer naar boven naar de truck toe. Daar aangekomen worden er enthousiast ervaringen gedeeld over dit avontuur. Al schudden over een onverharde weg rijden we richting de Hoop Natuur Reservaat. De omgeving ziet er droog uit en het barst van de boerderijen waar ze struisvogels houden. In de verte reizen een paar heuvels op, daar achter ergens ligt de zee. Na een aardig tochtje door de heuvels komen de zee en het het Hoop Natuur Reservaat in zicht. Het park is prachtig en is totaal anders dan het Kruger Park. In het park zien we veel struisvogels, grote bavianen, verschillende soorten antilopen en leuke stokstaartjes. Om half 4 pas nuttigen wij onze lunch en daarna zetten we snel de tenten op en begeven ons naar het strand. De zee is ruig en ik vind het water wel erg koud. De omgeving rond het strand is prachtig met de vele rotsen. Als we terug op de camping komen is er een onaangename verrassing. De tent van Jeroen en Richard ligt helemaal omver en in sommen andere tenten is gerommeld. Later blijkt dat er een mannetjes-baviaan die aardig agressief is rondloopt op de camping. Dat gaat nog wat worden vannacht...

de Hoop Natuur Reservaat – Stellenbosch

Vandaag gaan we op weg voor een bezoek aan Stellenbosch. De meesten van de groep vinden deze plek een paradijs op de wereld. Natuurlijk rijden we er niet in één streep heen. We stoppen nog een keer om wat te fotograferen. Deze keer stoppen we bij Sir Lowry's Pass, een schitterende plek. Voor ons zien we de bergen waar Stellenbosch achter ligt en aan de linkerkant ligt False Bay. Ik maak hier een paar mooie foto's. Op camping Mountain Breeze bouwen we voor de laatste keer ons tentenkamp op. Als alles weer staat gaan we naar een wijngaard in Stellenbosch. Leuke plek om heen te gaan, en er schijnt goede wijn vandaan te komen. Voor de meesten van de groep is dit wel het hoogtepunt van de reis. We krijgen een rondleiding op landgoed Leethlingshof. Er wordt van alles vertelt over het maken van wijn. De rondleiding wordt gegeven door een meisje die erg nerveus lijkt. Wanneer we wijn mogen proeven is ze aan het knoeien, en ze schaamt zich kapot. Ik hou helemaal niet van wijn, maar ik proef toch wat. Al bij de eerste slok weet ik alweer waarom ik geen wijn lust. Ik vind het niet lekker en spuug het uit. Na de rondleiding bezoeken we de stad. Helaas hebben we maar een uur om in de stad te blijven. Erg jammer, want nu hebben we niet echt veel huizen in de Nederlandse koloniale stijl kunnen bewonderen. En dat is toch wel iets waarom Stellenbosch om bekend staat. Als we weer terug op de camping zijn gaan we voor het laatst op een camping dineren. Dit keer houden we alweer een traditionele Zuid-Afrikaanse braai. Erg lekker allemaal. 's Avonds is de planning om even lekker uit te gaan met zijn allen. Voor we gaan hebben Cavendy en Warren nog een kleine verrassing. Ze vertellen over iedereen een bepaalde eigenschap of gebeurtenis. Bij wijze van straf daarop moet je een borreltje drinken als er iets over jouw gezegd wordt. Cavendy vertelt over mij dat ik het hardste kan gillen van iedereen tijdens de bridgeswing. Iedereen moet lachen en ik geniet van mijn borreltje. Om half 11 worden we door een volkswagenbusje opgehaald. We moeten met vijftien personen in het busje. Met een beetje creativiteit past het en gaan we naar het centrum. We treden een pub binnen en bestellen een drankje. De muziek is prima, maar de overige bezoekers zijn allemaal vrij jong. Het is woensdagavond, en dat blijkt hier studenten-avond te zijn. Alle meiden in de pub zijn erg schaars gekleed, soms zelfs ordinair, en bij de jongens is het kapsel erg opvallend. Wanneer iedereen het drankje op heeft lopen we naar een discotheek. Hier zijn de meiden nog veel bloter en zijn de kapsels van de jongens nog extremer. De gemiddelde leeftijd in de discotheek is nog steeds vrij laag, en iedereen voelt zich aardig oud. Ook met onze afritsbroeken en bergschoenen vallen we wel een beetje buiten de boot bij het publiek. Ook de muziek is niet echt fantastisch, ze houden hier wel erg van 'foute' muziek. Als snel beslissen we om weer met de taxi terug naar de camping te gaan. Snel slapen, want over vier uurtjes moeten we er al weer uit.

Stellenbosch – Kaapstad

Om zes uur gaat de wekker al weer. Veel te vroeg. Iedereen heeft moeite met opstaan, en we redden het dan ook niet om op tijd weg te rijden. Vandaag staat een bezoek aan het Kaapse schiereiland op het programma. Op Duikers Eiland bij Hout Bay gaan we naar de zeehonden kijken. We komen terecht op een boot vol met kakkerige dames, bejaarden die duwen om alles te zien, en veel Japanners met camera's in alle soorten en maten. De zee is best ruig en de boot golft aardig. Ik voel een lichte misselijkheid opkomen en begin diep adem te halen. Op een aantal rotsen in de zee zitten de zeehonden. Het is een grote groep en een aantal zeehonden zijn aan het spelen in het water. Het was leuk om de zeehonden te bewonderen, maar de boot bleef veel te kort liggen. Heel snel werd er weer verder gevaren. Na de tocht langs de zeehonden gaan we naar Boulders Beach bij Simon's Town. Hier gaan we pinguïns kijken. Om te pinguïns eventjes te bekijken moeten we entree betalen. Erg grappig om deze beesten te zien. Honderden pinguïns waggelen in het rond of liggen op het strand te zonnen. Ook zijn er wat die vanaf de rotsen in zee duiken en zich weer op het strand laten aanspoelen. De pinguïns gaan rustig met hun leventje door en trekken zich niets aan van de vele toeristen die dichtbij zijn. Als we genoeg van de pinguïns hebben gaan we naar Bertha's om te lunchen. Ik besluit om mijn grenzen eens te gaan verleggen. Als voorgerecht bestel ik krokodil en struisvogel. Het smaakt naar gerookte kip en rookvlees. En als hoofdgerecht bestel ik vis, waar ik al drie weken naar verlang. Na het eten wordt het rondje schiereiland afgesloten met de Kaap de Goede Hoop. Deze plek mag natuurlijk niet ontbreken. Als we aankomen worden we opgewacht door een groep bavianen die Rian zelfs aanvallen. Stomme beesten. Eerst beklimmen we de vuurtoren. Onderweg naar boven genieten we door de raampjes al van het uitzicht. Eenmaal boven is het pas echt genieten, we zien wilde golven die op de machtige rotsen te pletter slaan. Er staat ook een paal met bordjes waarop de richtingen naar verschillende steden worden aangegeven. Ik zie dat Amsterdam op bijna 10.000 kilometer ligt, en denk even aan thuis. Als we weer naar beneden gaan merk ik dat het een stuk makkelijker gaat als naar boven. Eenmaal beneden stappen we weer in de truck en rijden naar Cape Point. Dit is het meest zuid-westelijke punt van heel Afrika. Voor het bord met 'Cape Point' erop barst het van de Japanners die allemaal op de foto moeten. Blijkbaar is het bord geliefd voor groepsfoto's. Wij hebben geen zin om te wachten en bedenken iets wat meer originaliteit heeft. We gaan met de groep voor de truck staan en drie mensen die voorbij komen maken met een paar fototoestellen van ons een aantal groepsfoto's. Als we op weg naar Kaapstad gaan brengen we een bezoek aan het huis van Warren. Hij blijkt vlakbij Simon's Town te wonen. Het is een leuk huis met uitzicht op zee. Geweldige plek om te wonen, het enige nadeel is dat het er wel erg stil is. Als we Kaapstad naderen is het al langzamerhand donker geworden. Door alle lichtjes kun je goed zien hoe groot Kaapstad wel niet is. De Tafelberg begint ook al zichtbaar te worden. In Kaapstad overnachten we fijn in een hotel. Het hotel is gevestigd in Sea Point, dit staat bekend als een niet al te fijne buurt. Echter ziet het er wel leuk uit. Als we in de kamers komen merken we dat ze wel erg klein zijn. Daarna bedanken we Warren en Cavendy voor de fijne reis en geven ze nog een wat fooi voor de goede begeleiding. Dan gaan de meesten nog naar een restaurant in Waterfront om wat te eten. Ik ben erg moe en heb geen trek, dus ik duik maar fijn een keer op tijd het bed in.

Kaapstad

Op de planning stond om vandaag een bezoek te brengen aan het Waterfront en het aquarium. Onze taxichauffeur vertelde dat het morgen erg bewolkt zou worden, en gaf advies vandaag naar de Tafelberg te gaan. Gelijk stemt iedereen hiermee in, omdat we dan vandaag nog van een mooi uitzicht kunnen genieten. De taxi brengt ons er heen. We gaan met de kabelbaan naar boven en het blijkt dat er totaal geen bewolking is. We worden vergezeld door een groepje Japanners die allemaal bij de opening gaan staan. Wanneer het plateau begint te draaien is het hele groepje vol verbazing en onder de indruk. Als we eenmaal boven zijn zien we gelijk een groep brutale klipdassen. We genieten van het uitzicht, alhoewel het toch enigszins heiig is. Gelukkig kunnen we het grootste gedeelte van de stad en de zee zien. We zien zelfs Robbeneiland liggen. De Japanners krijgen geen genoeg van het maken van foto's en video's. De ideale kans voor ons om van de Japanners af te komen er van door te gaan. We besluiten om een tocht over de Tafelberg te maken. Na zo'n anderhalf uur gelopen te hebben gaan we weer naar beneden. Als we beneden zijn bellen we de taxi om naar Waterfront te gaan. Onderweg vertelt de taxichauffeur over Robbeneiland. Vanwege zijn politieke ideeën heeft hij er zelf 3 jaar gevangen gezeten. Hij vertelde dat je wel met 15 mensen in een cel voor 4 personen gezet werd. Ook kreeg je er elke dag zweepslagen, en douchen werd gedaan door iedereen voor een muur met een brandweerslang nat te spuiten. Indrukwekkend verhaal. Eenmaal in Waterfront gaan we op advies van de taxichauffeur en Warren een hapje eten bij Quay Four. Het hapje werd een flinke maaltijd en erg goedkoop, maar 70 rand per persoon. Na het eten lopen we wat rond door Waterfront. Dan komen we bij een zeer groot winkelcentrum waar veel winkeltjes met souvenirs. Ook zijn er veel gewone winkels. Na wat geshopt te hebben worden we door toevallig dezelfde taxichauffeur weer terug gebracht naar ons hotel. Die avond gaan we voor het laatst gezamenlijk van het diner genieten. Dit doen we bij het African Cafe, waar gerechten uit heel Afrika geserveerd worden. De serveersters komen af en toe een beetje zingen aan tafel en de gerechten worden in tapas vorm geserveerd. Het meeste lust ik wel, maar één of ander papje en de aubergine zijn totaal niet lekker. Na het eten gaan weer naar een Drumcafé. Een ideetje van Nadia. Iedereen huurt een djembee en we krijgen les in het drummen. Nadia krijgt van iedereen complimenten voor het originele, maar vooral leuke idee. Na een avondje van drummen gaan we met pijn in de handjes naar het hotel om de laatste nacht in Zuid-Afrika door te brengen. Ik kan me niet voorstellen dat ik morgen alweer naar huis ga!

Kaapstad – Amsterdam

Aan alles komt een einde, en ook aan dit avontuur. Het is alweer de laatste dag. Na afscheid te hebben genomen van Warren en Cavendy staat op het programma om naar de Green Market te gaan. De receptioniste van het hotel raad het ons af om naar het oude stadscentrum te gaan. De plannen moeten dus gewijzigd worden. Dan gaan we maar weer naar een toeristenmarkt. We zijn er al snel weer weg, omdat we er al zoveel op onze reis gezien hebben. We gaan daarom maar een bezoek brengen aan de naastgelegen kerk. We worden welkom geheten door een sympathiek vrouwtje. Ze vertelt dat de kerk een project heeft om straatkinderen een kans te geven. Ook zegt ze dat we aan de straatkinderen geen geld moeten geven, omdat deze daar drugs van kopen en zo nog meer in de problemen komen. Op aanraden van het vrouwtje van de kerk gaan we naar het District Six Museum. Het is een museum dat gaat over de zwarte wijk, District Six, die jaren geleden door de blanken opgeschoond is. Alles werd gesloopt en de zwarte bevolking werd weggestuurd, om plaats te maken voor de blanken. Indrukwekkend museum, en een echte aanrader om heen te gaan! Terug bij het Waterfront eten we een pizza en kopen we wat cd's met Afrikaanse popmuziek. Daarna gaan we naar het aquarium. In het aquarium zijn veel tropische vissen, roofvissen, haaien en zelfs pinguïns te zien. We maken mee hoe de pinguïns en de roofvissen gevoerd worden. Helaas worden de haaien op een andere dag gevoerd. Als laatst lopen we nog even door de Victoria Shopping Mall, maar hier heeft al snel iedereen genoeg van. We gaan terug naar het hotel, pakken onze spullen en checken uit. Voor we naar het vliegveld gaan, gaan we eerst nog even een goedkope maaltijd bij Wimpy's nuttigen. Op het vliegveld koop ik nog een cd, en dan mogen we naar het vliegtuig. Het blijkt dat we met een Boeing 777 de terugvlucht naar Nederland zullen maken. Met een goed gevoel over Zuid-Afrika verlang ik toch wel weer om thuis te komen!

9,3
op basis van 360 reviews

3 consumenten awards

Lees meer

8,4
op basis van 377 reviews

2 consumenten awards

Lees meer

8,1
op basis van 124 reviews

1 consumenten award

Lees meer