Tweede Wereldoorlog herdenken in Duitsland
Bergen-Belsen Lüneburger Heide, Noord-Duitsland. Bos verdringt meer en meer...
Bekijk verhaal
Bestemming:
A. Berlijn
(Duitsland)
Periode: juli 2016
Vervoer: Trein en fiets
Accommodatie: Appartement
Organisatie: Airbnb
Maandagochtend 4 juli 2016 vertrokken we vroeg in de ochtend. Om 7.18 uur zaten we in de trein. Dezelfde trein die we het afgelopen halfjaar elke ochtend namen naar Zutphen. As usual zaten we in de derde coupé bovenin, maar nu gingen we door naar Berlijn. De treinreis hebben we besteed aan het uitgebreid bestuderen van het Berlijn-boek van Jorinde. Wat zijn de beste koffietentjes, waar moeten we eten en hoe moet je je gedragen zoals een echte Berliner? Halverwege de reis viel de polizei binnen om alle tassen te doorzoeken. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn.
Rond de middag arriveerden we op Berlijn Hauptbahnhof en begon de helse tocht naar ons Airbnb. Kuba, de man van wie we de kamer huurden, had ons verteld tram M10 te nemen. Daar moest je uiteraard kaartjes voor hebben, maar laat nou net de kaartautomaat stuk zijn geweest. We deden net als de andere mensen in de tram en stapten gewoon in. Zonnebril op, lekker incognito, en proberen je niet al te zenuwachtig te gedragen. Ik wil even benadrukken dat we normaal heel netjes zijn, maar we hadden geen andere optie dan illegaal trammen. Al snel vonden we ‘ons’ appartement voor de rest van de week. Een oud, krakend pand en heel minimalistisch ingericht. Alles was wit en er stond een mountainbike in de kamer. Verder alleen het hoognodige zoals een bed en een bank. Heel tof.
Het huis bevindt zich in een wijk zonder toeristen en mét wilde Berliners. We woonden deze wijk tegenover de lokale supermarkt, waar we aan het eind van de week de kassajuffrouw nog net niet met haar voornaam begroeten. Na de nodige boodschappen zochten we een fietsverhuur. We wilden Berlijn ontdekken per fiets en niet per standaard hop-on hop-off-bus. Ik moet bekennen dat we weer illegaal met de tram naar de fietsverhuur zijn gegaan. Een beetje spanning moet je er wel inhouden op vakantie. Omdat we zulke aardige meisjes zijn kregen we de fietsen voor €25 in plaats van €30, al denk ik dat ze dat trucje bij elke toerist uithalen. We sprongen meteen op de fiets voor een bezoek aan de East Side Gallery. Bijzonder om te zien hoeveel toeristen, maar ook Berliners zelf rondlopen. En maar foto’s maken van die muurschilderingen (wat we uiteraard zelf ook hebben gedaan). Er stonden ook leuke muzikanten met gitaren die voor de sfeer zorgden.
We vervolgden onze weg naar Alexanderplatz, waar een man met zijn magische ballen stond te spelen. Dan heb ik het over doorzichtige ballen die hij zogenaamd liet vliegen. Nog steeds geen idee hoe hij dat deed. En nog meer van dit soort mensen die muziek maakten of trucjes deden en daarna rondgingen met hun petje. De eerste dag sloten we thuis af met een zelfgemaakte maaltijd in ons appartementje. Dit kostte nog wel wat moeite. De minimalistische inrichting was doorgetrokken in het kookgerei. Met een beetje creativiteit en veel lucifers later lukte dat uiteindelijk toch. Een ovenschaal kun je best als pan gebruiken.
Op Instagram hadden we al een aantal zogenaamde ‘abandoned places’ gezien. Grote gebouwen die niet meer in gebruik zijn en door artiesten met graffiti ondergespoten worden. Het verlaten ziekenhuis leek ons wel heel gaaf. Met een screenshot op Google Maps fietsten we er naartoe. Gevaarlijke boel, want fietsen in Berlijn en ondertussen op je mobiel kijken is geen goede combinatie. Ik snap nu waarom Duitsers een helm dragen tijdens het fietsen. We waren ondertussen een beetje verdwaald, maar dat vonden we niet erg. Een beetje sightseeing is altijd wel goed. We bereikten het verlaten ziekenhuis pas een uurtje later. Er zat een hek voor, en we stonden op het punt om daar overheen te klimmen, toen Jorinde met de geniale ingeving kwam om even te kijken of er om de hoek geen ingang was. En jawel, je kon daar gewoon naar binnen lopen. So we did. Het ziekenhuis was groot, om sommige plekken was de bovenverdieping benedenverdieping geworden en het zat vol met graffiti. Zo mooi en kleurrijk, maar ook best angstaanjagend. Er was helemaal niemand, behalve wij. Er waren kamers volledig in hetzelfde ‘genre’ waren geschilderd, vrolijk of juist heel zwart en somber. Echt bijzonder om te zien. De kelder was eng, en de bovenverdieping durfden we wegens inzakkingsgevaar niet op. We hebben onze namen nog wel even op de muur geschreven, zo van: Roos en Jorinde waren hier.
Op gegeven moment ontdekten we de poppetjes in Berlijn. Dit hadden we gelezen in het Berlijn-boek in de trein. De kurken poppetjes (in allerlei verschillende yogastandjes) zijn bedacht en gemaakt door een yogaleraar. Hierdoor raakten we zo afgeleid dat Jorinde met haar fietsband tussen de tramrails kwam en ik aan het einde van de dag met mijn veter in mijn fietswiel vastzat. Maar als je eenmaal weet dat die poppetjes op de straatnaambordjes zitten kijk je gewoon de hele tijd om je heen. We wilden ze allemaal spotten en ze allemaal op de foto zetten. Helaas is dat niet gelukt, want er zijn en honderden in Berlijn. Maar we zijn wel een keer of twintig als kippen zonder kop de stoep op gefietst omdat een van ons er weer eentje zag en riep: ‘Stoep! Poppetje! Stoep!’ Dit kon niet elke voorbijganger waarderen.
Naast het verlaten ziekenhuis hebben we net als elke toerist de toeristische plekken bezocht. Checkpoint Charlie bijvoorbeeld. Dit viel ons wel een beetje tegen, het was gewoon niet zo speciaal en het stikte er van de toeristen (duh). Gelukkig was er een soort tuintje met zand en foodtrucks 50 meter voor het echte Checkpoint dat Charlie’s Beach was gedoopt. Er stond ook een heel tof ouderwets fotohokje. Uiteraard hebben we daar foto’s gemaakt. Met vlekken op ons hoofd, maar we hebben wel gelachen!
Overal in Berlijn wordt trouwens gebouwd. Waar je ook maar kijkt, je hebt vanuit elk punt een hijskraan op je netvlies. Helemaal als je bij de Brandenburger Tor in de buurt komt. Het ding stond helemaal volgebouwd en we konden er niet eens onderdoor lopen. Tot overmaat van ramp begon het te regenen. We stonden zo lang in het souvenirwinkeltje te schuilen dat we ons verplicht voelden om wat te kopen. De keuze viel op de ansichtkaarten, want de vijfde was gratis. Na de bui hebben we midden op de Kurfürstendamm onze kaartjes geschreven (voor alle oma’s) en gepost. We scheurden daarna verder over de stoep de Kurfürstendamm af. Dat was leuk, want iedereen verontschuldigde zich terwijl wij degenen waren die op de stoep fietsten. De remmen van mijn fiets piepten zo hard dat ik niet eens een bel nodig had. Ideaal. We werden alleen steeds aangehouden door hele vervelende mensen die wilden dat we een petitie tekenden omdat ze doof waren. Ten eerste: hoe horen die doven ons aankomen? Ten tweede: ik denk niet dat ze weer op wonderbaarlijke wijze weer kunnen horen als wij de petitie tekenen. Na een lange weg over de Kurfürstendamm bereikten we ons doel: KaDeWe, waar een random kledingstuk gemiddeld €500 kost en de boekenafdeling volledig Duits is. Op de zevende verdieping dronken we een smoothie van €5 per stuk.
In ons Airbnb hebben we de rest van de avond gezongen, boeken gelezen en een fotoshoot gehouden met de (voor ons) veel te grote schoenen en jas van de oorspronkelijke bewoner en zijn mountainbike in de woonkamer. Die foto’s voeg ik maar niet bij.
De laatste avond hebben we gegeten in Markthalle Neun: een grote, hoge markthal met een stuk of 30 foodtrucks. Het licht viel er prachtig in, waardoor de sfeer heel fijn was. Van bratwursten tot vegan burgers en van wijn tot appelsap. We hebben alles geprobeerd (behalve de bratwursten, want we eten vegetarisch). Echt leuk om heen te gaan als je in Berlijn bent.
Vrijdagochtend brachten we onze fietsen weer terug naar de verhuurder. Weer terug zonder te betalen in de tram natuurlijk om onze koffer te halen. Inmiddels reisden we zo makkelijk illegaal, we draaiden onze hand er niet meer voor om. ‘Act cool’, was ons motto. Het was een hele fijne vakantie met Jorinde. Relaxed, maar toch genoeg sightseeing gedaan en de toerist uitgehangen. En Berlijn ga ik zeker nog eens heen!
Geschreven door Rosalie Adolfs