Gratis reisvoorstel aanvragen

Solo wandelreis aan de Amalfikust

Landkaart met overzicht van deze reis

Bestemming: A. Napels (Italië) , B. Amalfi
Periode: juni 2016
Vervoer: vliegtuig, bus, voet
Accommodatie: hotel
Organisatie: SNP Reizen

Foto van deze vakantie

Buon Giorno! Napels is wakker maar de staat waar het in zich bevindt heeft meer weg van een onaangename droom. De oude gebouwen kijken treurig neer op haar inwoners, die op haar beurt vergeten schijnen te zijn waar La Dolce Vita ook alweer voor stond. Het is zo Italiaans onwaardig dat ik twijfel of ik vanochtend niet per ongeluk in het verkeerde vliegtuig ben gestapt. Hoe hard ik ook mijn best doe, ze lijkt in helemaal niets op haar gracieuze zussen Rome en Milaan. Als het woord chaos Italiaans zou zijn, was het hier ontstaan. Gelukkig is Napels voor mij slechts een korte intermezzo. Na twee uurtjes haal ik opgelucht adem terwijl ik in de verlate bus naar Agerola stap. Het kost de chauffeur slechts 12 minuten om me te overtuigen dat het voor mij zo vertrouwde Italië echt nog bestaat. Hij stuurt zijn bus soepeltjes door de bergen en zet me af op slechts 100 meter van mijn B&B. Ja, dit voelt goed! Daar wacht me een warm welkom door Enzo, de energieke eigenaar van dit onderkomen. Maar bovenal is Enzo kok en volgens de unanieme recensies is hij erg goed in zijn vak. Op zijn vraag of hij nog iets voor me kan betekenen zeg ik dat ik graag wat zou willen eten, want het ruikt hier zo onvoorstelbaar lekker. Met een grote grimas en met sterk Italiaans accent zegt hij: ‘If you like food, you gonna love me!’ In no time schotelt hij me een heerlijk bord risotto voor, die ik nog net niet leeg lik. Met de 0,5 liter wijn heb ik meer moeite, door mijn lege maag en vermoeidheid stijgt deze al snel naar mijn hoofd. 1-0 voor Enzo.

De volgende ochtend sta ik om 7:00 naast mijn bed, klaar voor de dag. Voor een goed ontbijt moet je niet in Italië zijn, dus in vijf minuten spoel ik mijn croissant weg met het bijbehorend kopje thee. Bij het startpunt, het lieflijke plein van Bomerano, stel ik mijn track in op de gps en lopen maar! Wat volgt is een uur van nauwe straatjes, middeleeuwse geitenpaadjes en steile rotspaden waarbij ik al snel moet oppassen dat ik niet over mijn tong struikel. Wat is dit zwaar! Terwijl het zweet zich een weg naar buiten baant en mijn benen beginnen te zwabberen, hoor ik mezelf toch continu zeggen: ‘Wat is het hier mooi! Wat ben ik een bofkont!’ Elke klim wordt beloond met een prachtig uitzicht, de ene keer een ruige kust, dan weer een lieflijk dorpje. Maar... what was I thinking? Dat je met een paar uurtjes trainen in ons pannenkoekenlandschap, jezelf kunt transformeren tot berggeit? Nou, niet dus! Na weer drie kwartier is het ergste klauteren achter de rug en waan ik me in een interactieve ansichtkaart. Ik blijf foto's nemen en ontmoet een stel Italianen die nog een paar uur verder gaan klimmen. Succes ermee! Ik vervolg mijn weg via de Capo Muro en daal snel en steil af. Dit vereist de nodig voetenwerk en dat valt nog niet mee, met de inmiddels stijve kuiten en stramme knieën. De hele terugreis kom ik geen andere lopers tegen en ik constateer dat de stilte eigenlijk veel geluiden kent. In de verte hoor ik geiten met hun geruststellende geklinkel, zoemende insecten en het grappige geritsel van wegschietende hagedisjes. Ik heb het erg naar mijn zin.

Op de top
Op de top


Vervolgens loopt mijn route langs gifgroene valleien, ingenieuze grotwoningen en ik voel me nietig wanneer ik onder grote, ruige kliffen door loop. Om al het moois te kunnen bevatten moet ik regelmatig stoppen. En dan opeens doet de GPS gek en kan ik niet meer goed zien waar ik heen moet. Ik daal een Romeinse trap af en te laat ontdek ik dat ik niet goed zit. Dan maar doorlopen en verderop een doorsteekje pakken. Mispoes. De kaart blijkt verouderd dus dat doet zeer! Aan mijn benen welteverstaan, want ik moet nu een hele steile klim omhoog maken. De afwijking blijft zo een 80 meter, maar ik zit weer ‘on track’. Denk ik. De twijfel slaat weer toe als ik een privé pad oploop met aan het einde een soort pleintje. Volgens mijn gps loopt het pad door maar zo ziet het er niet uit. Aan het einde van het pleintje staat een kruiwagen langs een dichtbegroeid paadje. Wel of niet mijn pad, denk ik. De hond van het huis waar ik voor sta, blaft me vanaf het hoger gelegen balkon driftig toe. Op het moment dat ik voorbij de kruiwagen loop, stormt hij woest de trap af en ik denk: ‘Oeps, een hond met een territoriumissue, dat is niet grappig.' Eigenwijs als ik ben, loop ik toch door en de hond druipt af. Het tot aan mijn oksels dichtgegroeide pad blijkt toch goed te zijn. Het voert me over wijngaarden, langs adembenemende kliffen en uiteindelijk brengt het pad me bij een klein riviertje, die ik zo onvoorstelbaar mooi vind dat ik een pauze inlas. Net op het moment dat ik, zo met mijn blote voetjes in het water, me Alice In Wonderland waan, wordt mijn droom verstoord. Een oude Italiaanse man verschijnt uit het niets en gaat iets te dicht naast me zitten. Hij wil een praatje maken. Dat valt niet mee met mijn Italiaanse woordenschat maar dat maakt hem helemaal niets uit. Ik wil van hem af en maak me klaar voor vertrek. Als ik opsta voel ik zijn hand over mijn billen gaan. Er zaten blaadjes op, dat wilde hij er even voor me afhalen. Jaja, ouwe viezerik, zeg ik maar helaas verstaat hij me niet. Op mijn ‘Ciao’ reageert hij verongelijkt, hij loopt natuurlijk met me mee. Ik krijg vreselijk de kriebels van die man en voel mijn zen-gevoel samen met het rivierwater wegstromen. Er is maar één pad, dwars door dit prachtige natuurgebied, welke nu ineens onveilig aanvoelt. Ik besluit mijn camera als slagwapen te gebruiken voor als hij iets in zijn hoofd haalt. Het is een pittige klim en doordat ik haast heb, hijg is als een astmatisch paard. ‘Piano, piano’, hoor ik achter me en besef tot mijn schrik dat ik hem echt niet kan afschudden. De man hijgt geeneens. Terwijl ik even wat drink, vertelt hij dat ik zo prachtig lang ben en mijn ogen zo mooi zijn. Ik verslik me in mijn water en loop snel verder. Hoe lang nog tot de bewoonde wereld?! Na de langste twintig minuten van mijn leven, lopen we langs zijn huis en nodigt hij me uit voor een glas wijn. Uhhh... wat denk je zelf!? Ik loop snel door onder een mompelend ciao maar daar neemt hij geen genoegen mee. Hij wil een hand en na een kus op mijn wang, laat hij me met rust. Tien minuten later begin ik weer wat te kalmeren, maar deze gebeurtenis komt in het lange termijn geheugen onder de noemer: onplezierige ervaring. Na een kalmerende douche bedenk ik me dat ik vanochtend met mijn hoofd letterlijk in de wolken liep, maar nu weer met beide vermoeide voetjes op de grond sta. Italiaanse mannen! Flirten op zijn tijd is leuk hoor maar hou je handen thuis alsjeblieft! De avond ga ik goed afsluiten: heerlijk traditioneel Italiaans eten. Basta!

De derde dag start onderaan de eeuwenoude Romeinse trappen met grote treden, die telkens in hoogte verschillen. Duizenden en duizenden treden zijn langs de steile Amalfi kust aangelegd. Ze verbinden de onderlinge pittoreske dorpen die anders onbereikbaar zouden zijn. Het duurt niet lang of mijn knieën voelen aan als rijpe watermeloenen. Na 1,5 uur lopen heb ik slechts 3 luttele kilometers afgelegd en nog best een aantal voor de boeg! In tegenstelling tot gisteren is de omgeving niet héél bijzonder, bovendien is het bewolkt. Na twee uur lopen, wordt het weer beter net als de omgeving. In de verte zie ik Amalfi al liggen. De kleurrijke huizen zijn steil tegen de klippen aangebouwd. Het haventje, het strand en het koele water lonken naar me. Nieuwsgierig naar deze stad zet ik een tandje bij. De paden lopen nu langs rustieke stadsmuren waar huizen tegenaan zijn gebouwd. Amalfi is befaamd om zijn citroenen en overal zie je citroenplantages die tegen de schuine helling zijn aangebouwd. Werkelijk geen meter is hier vlak. Dit heeft het verrassende effect dat ik plotseling, na een lange trap, midden op het plein van Amalfi sta. Wow! Wat een mensenmassa zo op de zondag! Even schakelen hoor, de afgelopen uren waren sereen, geen mens gezien of gehoord. Toch is het niet storend, er hangt een aangename sfeer. Grootste trekpleister is de Duomo midden op het plein. Laat mijn hotel er nu precies tegenover liggen! Via een aantal steegjes en trappetjes kom ik bij de ingang en zie mijn rugzak al bij de receptie staan. 'You travel alone?' Yes. 'Oh, I admire that, I give you another room'. Het wordt kamernummers 31. Ik wacht een half uurtje tot mijn kamer klaar is. De receptionist brengt me naar mijn kamer, die er prachtig uitziet. 'The view is not the best, but check it yourself', zegt hij op sombere toon. Ik loop naar het raam en kijk rechtstreeks op de Duomo! Wauw! Mijn enthousiasme brengt hem aan het lachen, hij had me tuk. Na mijn bedankje laat hij me alleen. Wat is dit geweldig! Het allermooiste is de brede vensterbank waar ik me directe in nestel. Vanaf hier is het uitzicht magnifiek. De middag breng ik slenterend en zigzaggend door tussen de smalle straatjes. Deze barsten zowat uit hun voegen van souvenirs en andere rotzooi. Uiteraard wil ik geen cultuurbarbaar zijn, dus trakteer ik mezelf op de lokale specialiteit: een limoncello ijsje. Ik ben bang dat ik de komende dagen vaste klant wordt. Verrukkelijk! Net voor de avond valt mijmer ik er lekker op los, terwijl ik heerlijk over zee tuur. Weer een enorm leuke dag gehad. Morgen een héle pittige wandeling op het programma, dus op tijd naar bed en vroeg starten als het nog koel is!
Amalfikust
Amalfikust
Amalfikust
Amalfikust


Oordoppen. Kosten niets, wegen nog minder maar toch zijn er reizigers die ze niet meenemen. Jammer, want de trappen van de Duomo hebben blijkbaar ook 's nachts een enorme aantrekkingskracht op toeristen. En wanneer deze dronken, brallend of vechtend eindelijk de trap verlaten, is het tijd voor de nachtelijke schoonmakers om de treden weer te ontdoen van al deze sporen. Dat is althans wat ik begreep van de gasten die brak aan het tafeltje achter mij zitten. Het ontbijt is trouwens erg uitgebreid en ik doe hier gretig mijn voordeel mee door meteen een luxe lunchpakketje samen te stellen. Om 7:15 loop ik recht op de trappen van de Duomo af, constateer dat deze inderdaad vakkundig zijn schoongemaakt en kom via een klein trapje ernaast in een ondergrondse steeg terecht, die me naar de nauwe straatjes in het hoger gelegen deel van de stad brengt. De gps heeft geen bereik, dus richt ik me op mijn geprinte omschrijvingen: 'trap, stijgend. Huisnr 4, schuin rechts. Kruising trappen, rechts dalend. Voorbij kraantje, haaks links ' Er is vooral veel niét omschreven, dus na een half uur ben ik totaal de kluts kwijt. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik het richtingsgevoel heb van een bezopen goudvis. Dit levend labyrint is aan mij dus niet besteed. Gelukkig heb ik vandaag wél "goede benen" en ik overtref mezelf wanneer ik slechts anderhalf uur later het nog slapende plein in Ravello oploop. Ravello is een statig, klein, 11e eeuws stadje met een enorm grandeur. Van oudsher, maar ook tegenwoordig, staat Ravello wereldwijd bekend om haar klassieke optredens. Daarnaast is het befaamd om haar twee villa's met prachtige tuinen: Villa Rufolo en Villa Cimbrone. Vooral naar de laatste ben ik nieuwsgierig, deze moet een bezoekje meer dan waard zijn.
Trappen van de Duomo
Trappen van de Duomo

Smal steegje
Smal steegje


Maar goed, het is nog geen 9:00 dus vlij ik mezelf eerst maar eens op een bankje aan de rand van het plein. Het heeft iets, wanneer je een stad of een dorp ziet ontwaken. Althans, ik vind het rustgevend. Na een half uurtje ga ik op zoek naar informatie, want Villa Cimbrone ligt ongeveer 800 meter buiten het centrum. Zoals de aardige meneer van de toeristeninformatie het zegt, klinkt het om de hoek. Maar ik denk een beetje narrig: 'jij hoeft het te niet te lopen.' De route er naar toe blijkt erg sfeervol en zowel de afstand als het aantal trappen valt me reuze mee. Wanneer ik, na een Romeins bruggetje, ineens voor Villa Cimbrone sta ben ik sprakeloos. Sterker nog, ik word zelfs een beetje emotioneel. Ik ben betoverd, het is zo sprookjesachtig! Vooral in de gigantische tuin breng ik uren door. Het is er nog stil en zo hoort het hier ook te zijn. Wat me het meest bij blijft, zijn de heerlijke geuren die de bloeiende rozen en jasmijn verspreiden. Pas nadat ik met veel smaak mijn lunch op een lieflijk bankje heb genuttigd, ga ik weer op pad. Mijn volgende tussenstop is Torre dello Ziro, een oude verdedigingstoren met een mooi uitzicht. Het pad er naar toe is al prachtig, al beginnen de trappetjes me inmiddels aardig in mijn kuiten te bijten. De toren op zich is niet zo bijzonder maar de plek zelf, met de beloofde vergezichten zijn prachtig. Na het hele stuk weer teruggeklauterd te hebben, kan de terugreis naar Amalfi beginnen. Oftewel... duizenden treden dalen. Eenmaal onder de douche, spoel ik zingend het zout van mijn lijf. Ik ben er best trots op dat ik deze pittige wandeling zo goed heb doorstaan. Dat moest ik maar eens belonen met een ijsje.
Geweldig uitzicht
Geweldig uitzicht
Geweldig uitzicht
Geweldig uitzicht


Als de volgende ochtend om 6:00 de wekker gaat, ben ik dan allesbehalve in een vakantiestemming. De hele nacht heb ik last gehad van rusteloze benen. Omdat de weersvoorspelling vanaf 13:00 niet braaf is, toch maar opgestaan voor de bus van 7:00. Vandaag loop ik een lijnwandeling van ongeveer 5 uur, welke start in het hoger gelegen dorp Scala. De wandeling begint direct met 312 steile traptreden omhoog en met elke stap voel ik mijn eigen stemming dalen. 'Ben er wel even klaar mee, dacht dat ik vandaag alleen maar zou dalen!' mopper ik er solitair op los. Eenmaal boven is het gelukkig relatief vlak en vervolg ik mijn route richting het natuurgebied Valle delle Ferierre.
Geweldige natuur
Geweldige natuur


Nog geen vijf minuten later hoor ik een luid geklingel en tref ik een kleine kudde geiten aan op mijn pad. 'Gezellig', denk ik nog en maak snel een fotootje. Zodra ze mij in de gaten hebben, blijven ze abrupt op het pad staan en begint de hele kudde protesterend te blaten. De hond meldt zich, springt op het muurtje, en begint te blaffen. Omdat ik blijf staan, gaat ie vervolgens ook naar me grommen. Uhhh... waar is de herder? Die is er niet en de hond zijn humeur blijkt nog slechter dan die van mij. Ik kies eieren voor mijn geld en loop terug, totdat ik een stukje omhoog kan en ze erlangs kunnen. Alleen blijkt dat dit nu net het pad te zijn waar ze naar toe willen en de hond zijn geduld is op. Nu wordt het minder gezellig. Twee seconden later meldt de herder zich vanaf de andere zijde. Godzijdank, want ik voelde me wel een beetje in het nauw gedreven. Het natuurgebied is mooi, het heeft veel weg van de Belgische Ardennen. In drie uur tijd, kom ik slechts twee wandelaars tegen, het blijft bijzonder om zo in stilte te kunnen lopen. Na nog eens twee uur lopen ben ik terug in het hotel en dan barst het noodweer los. Ik zie vanaf mijn vensterbank hoe toeristen de gedekte tafels in paniek ontvluchten en iedereen rent door elkaar heen omdat ze een droog plekje zoeken. Dit ziet er erg grappig uit. Mijn humeur begon vandaag dan misschien niet optimaal, maar met mijn planning was in ieder geval niets mis!
Wandelen
Wandelen


Op de zesde wandeldag verlaat ik Amalfi en pak ik de bus naar Conco om vanaf daar naar mijn nieuwe onderkomen in Praiano te wandelen. Ik voel me, na een heerlijke lange nacht, weer fit en het gaat dan ook voorspoedig. Vlak voor ik het dal van Furore in ga, lees ik op mijn routebeschrijving dat het de moeite waard is om over de smalle kam naar de punt te lopen, voor een spectaculair uitzicht over het nauwe fjord Marine di Furore. Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees en er is ook geen echt pad, lees ik. Je begrijpt: ik ben verkocht! De 100 meter heen gaat makkelijk, al is de korte broek geen succes, want het riet en de distels laten flink wat handtekeningen achter op mijn kuiten en bovenbenen. Vanaf het uiterste puntje heb je inderdaad een mooi uitzicht op het fjord, maar de zon staat erg ongunstig. Terug gaat er iets fout, hierdoor moet ik me in de brandende zon een onmogelijke weg omhoog banen waarbij nu ook mijn armen eruitzien alsof ik met een angstige kat bij de dierenarts heb gezeten.

Als ik de afdaling richting het fjord wil maken, zie ik dat het afgesloten vanwege een kleine aardverschuiving. Ik blijk een kilometer terug te moeten lopen voor een alternatieve route. De omschrijving is erg summier en ik gebruik mijn gps om deze route uit te dokteren. Als ik begrijp wat die inhoudt, ontglipt me een vloek. Dat is 6 kilometer extra!! Waarvan 3 km steil omhoog én grotendeels over de grote doorgaande bergachtige weg, hoe suïcidaal wil je het hebben! Ik besluit zoveel mogelijk af te steken met de Romeinse trappen en zo slechts 1,5 kilometer over de grote weg te hoeven. Het is gelukkig redelijk rustig maar echt relaxed lopen is het niet. Na een half uur sta ik voor een tunnel met een lengte van ongeveer 50 meter. Wat nu weer!? Er is geen stoep of andere verhoging en van weerskanten kom je als automobilist net uit een bocht. Daar komt nog bij dat de zon volop schijnt en de tunnel geen verlichting heeft. Ik doe de zaklantaarn aan van mijn iPhone, luister aandachtig en ren, met mijn gezicht naar het naderende verkeer, als een haas door de tunnel. Even later heb ik het hetzelfde fjord, nu alleen hoger en meer landinwaarts, via een brug getrotseerd. Zo, nu weer afdalen en beneden in het dal de oorspronkelijke route oppakken. Inmiddels heb ik er ruim vier uur op zitten, voel ik me een lopend zoutvaatje en constateer ik dat mijn water bijna op is. Het laatste deel van de route is het omlopen meer dan waard. Deze loopt over de route d'Amore en vervolgens door de Praiavallei. De smalle rotsachtige en zandpaden in deze vallei zijn volop begroeid met gras, riet en varens. Arme beentjes! Na bijna 6,5 uur gelopen te hebben, zie ik eindelijk mijn hotel. Mijn koninkrijk voor een douche! Daarnaast mag de kok plaatsnemen achter zijn fornuis, want ik lust wel wat!
Leuk gekleurde autootjes
Leuk gekleurde autootjes


Als kers op de taart mag ik op mijn laatste wandeldag 'De Godenroute' lopen. Blijkbaar hebben de weergoden hier iets in de pap te brokkelen, want wanneer ik om 7:00 uit het raam kijk, is het een héél stuk beter dan voorspeld. Wel zo prettig als je weet dat de route continu langs hoge kliffen meandert. Een goede warming-up is het halve werk dus ik besluit naar het startpunt te wandelen. Met deze twee extra kilometers hoop ik mijn kuiten vriendelijk te stemmen. Want direct bij het beginpunt moeten deze me namelijk 1.011 (!) treden op zien te krijgen. 'Bovenaan de trap ligt een historisch kerkje San Domenico genaamd, hier kun je even op adem komen en vervolgens via de rotspaden je weg vervolgen' aldus mijn routebeschrijving. Na een stuk of 300 treden krijg ik gezelschap van een jonge labrador en haar baasje. Het blijkt de kerkbeheerder te zijn, die op weg is naar de San Domenico om deze te openen. Daarnaast runt hij tevens een restaurant annex bar, bij de kerk. Ach, denk ik: deze combinatie doet het al eeuwen goed bij de katholieke kerk, dus waarom ook niet. Hij vertelt me dat de kerk erg mooi gerenoveerd is en hij deze route elke dag aflegt. Ik schat hem een jaar of dertig maar ook hij moet af en toe even op adem komen. Godzijdank, denk ik stiekem! Eenmaal boven zitten er al drie mensen te wachten op het moment dat de kerkdeuren geopend gaan worden. Inmiddels nieuwsgierig geworden, loop ik ook mee naar binnen. Het is een schattig kerkje zonder opsmuk, leuk om even gezien te hebben. Nadat ik mijn flessen bij de waterbron heb bijgevuld, zeg ik hem en zijn viervoeter gedag en vervolg ik mijn weg.
Mooi beeld
Mooi beeld


Na weer een behoorlijke klim (en nu ook geklauter) bereik ik het startpunt van 'De Godenroute'. Ondanks dat het bewolkt is, is het evenzogoed waanzinnig genieten van alle uitzichten. De temperatuur is prima, al is het erg benauwd. Het beloofde onweer gaat er komen, dat voel je gewoon! Voor het eerst loop ik deze route niet alleen, die illusie had ik ook niet. Het is namelijk één van de populairste pelgrimsroutes van Italië. In totaal tref ik ongeveer 30 wandelaars, die de route tegengesteld lopen. Hiermee vermijd je namelijk de eerste klim van 1.011 treden en loop je het grootste deel van de route zelf ook dalend. Allemaal watjes, denk ik stiekem. Zonder gekheid, het is echt een pittige wandeling en zonder een goede conditie niet aan te raden. Regelmatig moeten de berg hulpdienst uitrukken omdat er weer iemand uitgeput, uitgedroogd of iets gebroken of verstuikt heeft. Vooral toeristen die vanuit Positano dit 'even' denken te lopen. Gewoon op je slippers en met maar liefst 200 milliliter water, wat natuurlijk vragen om moeilijkheden is. Omdat dit vooral Amerikanen zijn (eindpunt Positano is een mondaine badplaats) vind je nu om de 500 meter een bordje met noodnummer en locatie. Na uren genoten te hebben van dit bijzondere gebied, neem ik afscheid van de mooie route en begin ik langzaam richting de bewoonde wereld te lopen.
In Nocelle vul ik mijn drinkbekers wederom bij een bergbron. En dan merk ik dat ik sjans heb. Dit keer niet van een vieze oude man van 65. Neeeh, deze is toch zeker 20 jaar... euh, ouder. Hij lacht zijn drie tanden schaamteloos naar me bloot en zwaait met zijn wandelstok wild in het rond terwijl hij 'bella, bella' roept. Niet goed voor mijn ego, maar hij heeft zo'n guitig gezicht, dat ik lief teruglach en al zwaaiend mijn weg vervolg. In Montepertuso komt er letterlijk een leuk restaurantje op mijn pad, met dito uitzicht, dat ik besluit het er eens van te nemen. Het is tenslotte mijn laatste dag. Een lekkere pasta voor de lege maag en een goed glas wijn voor soepele heupen. Jammie! Ruim een uur later bereik ik het eindpunt: Positano. Het is inderdaad chique maar wel met een fijne sfeer. Wat ik ervan kan waarderen is dat alle boutiques en restaurants mooi zijn gerenoveerd en er leuke ateliers met kunst zijn. Geen schreeuwerige shops met wegwerptroep, maar kunstschilders, klassieke muziek en handgemaakte sieraden. Nadat ik mijn vermoeide voeten in het koele zeewater heb afgespoeld, ben ik weer naar boven gewandeld voor de bus naar Praiano. Het staat er bomvol en dat allemaal voor dezelfde bus met eindbestemming Amalfi. Ik besluit een halte terug te lopen (10 minuten verder de berg op) en tref de bus daar precies op tijd aan. Zo, ik kan zitten! Lang niet alle mensen passen bij de volgende halte in de bus, hoe hard de buschauffeur ook schreeuwt en commandeert. De mensen die niet meer passen, blijven boos achter. Ik heb lol want ik moet er over 6 kilometer alweer uit en ik ben de enige! Iedereen aast op mijn stoel en dat helpt niet als je richting uitgang wil. Maar gelukkig heb ik vandaag weer flink gezweet waardoor mensen vanzelf een stapje opzij zetten. Douchen en eten!
Prachtige kust
Prachtige kust


Op de mijn laatste reisdag geniet ik in de bus van de omgeving en neem alvast een beetje afscheid van dit prachtige land. Terugkijkend op de afgelopen week voel ik me trots, gelukkig en verrijkt. Een jarenlange wens is in vervulling gegaan en wat bleek? Het was nog veel mooier en leuker dan ik had kunnen bedenken. Door veel uren in stilte door te brengen ben ik weer helemaal in balans en ben ik persoonlijk weer gegroeid. Misschien wel het mooiste cadeautje wat ik mezelf ooit heb gegeven!

Geschreven door Henny Woons
Prachtige tuin
Prachtige tuin

Heb je interesse in een reis naar Italië? We helpen je graag om deze reis naar jouw wens samen te stellen. Reisbureau Reisgraag.nl scoort een 9+ in reviews, we zijn lid van ANVR, SGR & Calamiteitenfonds en we hebben al meer dan 12,5 jaar ervaring. Vul hieronder jouw wensen in voor jouw vakantie naar Italië, dan sturen we je gratis een voorstel op maat.

Vertel ons uw vakantie wensen. Onze reisexperts geven u gratis en vrijblijvend reisadvies op maat.

 Aangesloten bij ANVR,SGR, Calamiteitenfonds
 9,6 in reviews
 Veel kennis en ervaring
 3.879 klanten gingen u voor

Uw gegevens

* = verplicht. Privacy beleid is van toepassing

Vakantieverhalen / reisverslagen

Gerelateerde artikelen